KEIZER NERO BRANDDE ROME PLAT EN RIEP OP Z’N MAMA DAT HIJ NIET GELIEFD WAS

Vele filosofen waren wiskundigen.  De vragen en antwoorden des levens zijn ook wiskundig.

Maar … als je iemand hebt die voor 95% gewichtigheid vertoont en de resterende 5% integriteit is, 5% die je danig kan verwarren omdat die persoon dan toch zó slecht niet is, dan berekent men algauw maar onterecht dat hij of zij half gewichtig en half integer is maar het blijft echter 95 + 5 !

Reële verhoudingen en niet één pot nat.

Deze personen, met een Keizer Nero-complex, zoals ik dat noem, zijn de eerste om deze optelling in hun voordeel te maken en te verkondigen.  Een vinaigrette met 4 lepels olie en 1 lepel azijn wordt lekkerder bevonden dan een vinaigrette met 4 lepels azijn en 1 lepel olie, maar ja, men noemt ze beiden vinaigrette.  Vandaar vaak het troebele zicht op de zaak, of op iemand.  De truc is m.i. om zo veel mogelijk vinaigrettes (lees: mensen) te vergelijken en dit te doen met een sterke zelfreflexie (naarbinnen om jezelf te bestuderen en een analyse te maken over de context van een situatie).

Het minimaliseren en maximaliseren van rotte appels blijft relatief maar hoe dan ook moeilijk!

Met een rotte appel valt of staat de hele sfeer.  ‘Wat zal het vandaag weer zijn?’ ‘En tegen wie?’ ‘Hopelijk is er ook een meevaller geweest waardoor het misschien nog zal meevallen.’  ‘O nee, dan moeten we dat de hele dag, nee, de hele week aanhoren, heel luid en met veel mimiek.’  ‘Er is zelfs al een lieve kennis aangetast die woorden en zinnen begint te gebruiken als de rotte appel’.

Niet alleen is het heel vervelend dat zo iemand onvermoeibaar vertelt wat die van zichzelf vindt en (ongevraagd) wat die van jou vindt, hij of zij vertelt jou ook nog welke mening jij over iets of iemand moet hebben!  Op zulke momenten is er infiltrant nodig, een derde persoon, een observator.  Die kan trachten een zo objectief mogelijk beeld te vormen, te filteren en te schetsen.

(Ver)ken je naasten en de omstandigheden … waartoe ben je bereid en waartoe niet ?

‘Tja, ik ben nu zo.  Dit is mijn karakter en wie het niet bevalt, die kan …’

Neem dan ook de consequenties erbij, als je niet wil veranderen of compromissen sluiten!

(Compromissen zijn wel alleen maar interessant als je er beiden beter van wordt.  Het heeft geen zin, als de één een skivakantie wil en de ander een strandvakantie, dat er een hotel op een heuvel met een zwembad geboekt wordt.)

Prima als je niet(s) wil veranderen en vindt dat de ander dat maar moet doen, maar houd er dan ook eindelijk eens over op!

‘Ik doe altijd maar goed voor mensen, dus het kan niet aan mij liggen!’

Willen pleasen om zelf aandacht te krijgen is slechts opdringerigheid!

Als je oprecht goed wil doen, hou je dan ook eens op de achtergrond en luister ook eens!

Bescherming tegen indoctrinatie

Het is niet omdat iets luid geroepen wordt, dat het meer waar is.

Het is niet omdat iets meermaals gezegd wordt, dat het meer waar is.

Het is niet omdat iets groter geschreven is, dat het meer waar is.

      Hetzelfde kan je stellen voor het omgekeerde.

Het is niet omdat iets stil gezegd wordt, dat het minder waar is.

Het is niet omdat iets slechts één keer gezegd wordt, dat het minder waar is.

Het is niet omdat iets kleiner geschreven is, dat het minder waar is.

Belangrijk : een ‘Keizer Nero’ zal dit nooit op zichzelf projecteren.  (Ja, misschien wel eens al lachend op een ‘goede dag’).  Het is dus puur een morele steun voor de ‘onderdanen’.

Niets persoonlijks

Hoe kan het ook anders?  Er bestaat immers maar één keizer per land.  Wil je zijn rechterhand worden of gewoon ‘de dag doorkomen’ … heb je volgende opties:

Je beredderen met valse schijnheiligheid

Je zwijgt over datgene wat je zo graag zou willen uitschreeuwen en gooit de hond wat benen toe, als een kind dat je zoet wil houden met snoepgoed. Bv.: ‘Dit of dat vind ik wel goed aan jou.’

(Veel) toegeven aan niemandalletjes

Als het voor onze Nero belangrijk is dat een stylo op een bepaalde plaats ligt kan je dit doen.  Als hij of zij je probeert te bekeren van geloof, geaardheid of andere overtuigingen, ja, dan niet natuurlijk!

Geen angst tonen en ‘aanvallen’ (zo onmerkbaar mogelijk) ontwijken

Je hoeft immers niet op élke ‘vraag om aandacht’ in te gaan.

Als je toch wil reageren, probeer dan op voorhand in te schatten wat er op je af kan komen en studeer enkele reacties in.  Je kan zo bv. ook dringend naar het toilet moeten zodat je wat speling hebt om na te denken.

Geef niet al te veel informatie

Elk woord, elke zin, elke plotse gelaatstrek is genoeg voor een pathologische overheerser om erop in te gaan en de aandacht (uiteindelijk) voor een minstens evenwaardig percentage naar zich toe te trekken.

Gedrag is te verklaren en te begrijpen maar toch … hoe langer, hoe meer uitputtend

Ik maak een onderscheid tussen de verschillende antipathieken :
de bullebak, de loslater, de doordrijver, de commentator, de puber, de boemerang, de tegenhouder, de onderuitkomer, de vermorzelaar, de ongegeneerde en de verwijter.

Niet altijd maar heel vaak zijn het die ‘gevallen’ die 24-7 verkondigen (en het lijkt echt alsof ze het zelf geloven) dat ze van grote betekenis zijn in deze wereld (lees: thuis, op het werk, …) maar in feite geen klop doen.  We herkennen dit patroon ook bij mensen die er op voorhand, tijdens en nadien over opscheppen als ze eens iets (nuttigs) doen.

Soms opvallend tegenstrijdig zelfbeeld

‘Ik weet dat ik altijd in de belangstelling wil staan’ en dan  ‘Ik sta niet graag in de belangstelling’  Op zo’n moment moet je zien dat je niet van je stoel valt (of snel gaat zitten) of je niet in je boterham verslikt.  Misschien is dat het moment om even naar het toilet te gaan… om te proberen de gesprongen zekering in je hoofd terug op z’n plaats te krijgen.

Het probleem met deze vaak intelligente mensen is dat zij denken dat anderen dom zijn en hun gedrag(ingen) niet doorhebben.  Het is werkelijk frappant hoe zij op één of andere manier het verleden kunnen uitwissen en ze denken dat ze in het heden ook anderen een nieuw rad voor de ogen kunnen draaien.

21-03-2016 om 14:37 geschreven door Erlinde Jansens  

Gon-begeleiding of geen gon-begeleiding … that’s the question !

Erlinde Jansens, moeder van een 13-jarige dochter, vindt het, gezien de actuele problematiek, hoog tijd dat zij haar verhaal eens te kennen geeft.

Nu reeds 10 jaar wordt haar gezin van de ene ‘psychiater’ naar de andere gestuurd wordt om al dan niet uitsluitsel te krijgen over een eventuele diagnose van hun dochter .  Deze heeft namelijk, van kinds af aan al, behoorlijk opvallende auti-kenmerken.  Voor haar ouders moet dat zeker niet persé op papier komen maar enige begeleiding is toch wenselijk.

Met goede moed en in volle vertrouwen dat alles wel vlot zal verlopen en de observatietijd met diagnose wel zal meevallen, gaan zij dus op consultatie.

Eerste halte, Antwerpen.  Net zoals zovelen krijgt het gezin te horen dat de wachtlijst van de in-autisme-gespecialiseerde kinderpsychiater nog voor jaren vol staat.  Je kan wel terecht bij enkele andere mensen die ook testen kunnen doen.  Het kind zag een kinderpsychiater, een psychologe en een logopediste en één van hen observeerde Jill ook eens op school.

Besluit: geen storing maar wel eigenaardigheden in gedrag.

Leerkrachten blijven het aparte gedrag en reacties opmerken en Jill wordt op school (gedurende 4 jaar) wekelijks een uurtje uit de klas gehaald om haar sociale en interpretatiecapaciteiten bij te sturen.  De betrokken begeleider is een auti-consulent die ónmiddellijk én uit zichzelf opmerkt dat Jill autistisch is, weliswaar met normale begaafdheid.  Er wordt GON-begeleiding (geïntegreerd onderwijs) aangeraden.

2 problemen : zij is niet bevoegd om een diagnose te stellen en om recht te hebben op GON-begeleiding móet het kind één van de 8 mentale stoornissen hebben.

Raadzaam : opnieuw contact opnemen met de eerdere psych-personen en ook thuisbegeleiding.

2 problemen : Jill’s opvolging daar kan slechts tot de leeftijd van 6 jaar en de psych-personen werken daar trouwens niet meer.  Thuisbegeleiding betekende een hart onder de riem maar dat was het.

Nieuw aanraden : ofwel nog eens 60 uren testen in Leuven, ofwel was er nog een goede kinderpsychiater waar ze terecht konden, niet zo ver weg.   60 uren Leuven… terwijl dat kind al enkele jaren ‘gezien’ werd, dat ging voor het gezin niet door!

De aangeraden psychiater heeft Jill een 3-tal keer gezien, kon ook weer geen uitsluitsel geven (ondanks de bevestigende inhoud van zijn verslag) maar schiep toch hoop door een medisch attest voor GON-begeleiding te schrijven.

3 problemen : de zachtere diagnose van ‘auti-kenmerken’ mag niet meer en ook is de psychiater uit beeld verdwenen waardoor het attest zijn geldigheid niet kon behalen.

De laatste keer stuurde hij hen ook nog door naar een ander centrum voor extra testen : tussen de €450 en €650 en nadien €35 per consult (zonder terugbetaling want het zijn daar psychologen).

 Jill is nu 9 jaar en nog steeds merken leerkrachten haar ‘speciale’ gedrag op.  Het blijft een strijd om zonder dat woordje meer zoals  ‘Stop nu maar’ of ‘Begin aan het volgende’ of Kijk nog eens goed’ de lessen goed op te nemen, met extra frustratie en vermoeidheid vandien, zowel voor Jill als voor haar ouders.  Vooral het onbegrip van de buitenwereld zorgt voor grote druk.

Ergens ‘onderweg’ hoorden ze nog van een ‘speciale vragenlijst om het probleem te diagnosticeren’ waar ze echter zelf dienden aan te geraken, werd er gecommuniceerd met 3 verschillende psychologen uit de leerlingenbegeleiding en zaten na bepaalde actie-afspraken met die laatste, zonder nieuws.

Wel was er ergens tussenin nog een doorverwijzing naar een kinderpsychiater in een randgemeente van Antwerpen.  Daar werden ze al gauw met een kort ‘Wat verwacht u eigenlijk ?’ Buitengebonjourd.

Op een zoveelste aanraden, consulteerden ze een bepaalde orthopedagoog die de zaak met een collega zou bespreken.  Ze hadden een dvd-opname van Jill gemaakt maar het was de ouders niet toegelaten die dvd te bekijken.  Dat mochten alleen bevoegden.  Later hebben bevoegden om die dvd gevraagd maar bleven zonder reactie.

Aan de hand van de beelden kregen men het vermoeden van Gilles de la Tourette maar de ouders waren al wel zover om te weten dat het duidelijk om een ‘ik-verveel-mij-en-dat-maakt-mij-zenuwachtig-moment’ van Jill ging.

Raadzaam :  naar bepaalde kinesist/fysiotherapeut die enige ervaring heeft met autisme.

Resultaat : testen waren gebaseerd op motoriek, links- of rechtsgeoriënteerdheid, enz.

Nieuwe hoop was er toen iemand zei dat er psychiaters zijn die, aan de hand van eerdere verslagen met voldoende aanwijzingen, wel eens een diagnose willen stellen.  Twee maal bot gevangen.

Erlinde is de tel, de redenen en de volgordes kwijt van wat, wanneer en waarvoor precies maar feit is dat zij pas laat op hun lijdensweg te horen kregen dat van de door hen geconsulteerde personen/teams er maar weinigen bevoegd waren om een diagnose te stellen.  Dit kan echter alleen maar gebeuren door een multi-disciplinair team.  Haaa, zooo zit dat !

Jill gaat nu naar het middelbaar.

De leerkrachten merken nog steeds het speciale gedrag op.

Het dossier ‘Jill’ is 3 cm dik.

21-03-2016 om 00:00 geschreven door Erlinde Jansens  

02-11-2015 om 18:09 geschreven door Erlinde Jansens