Naar aanleiding van onze zondagse wandeling met vertrek aan de Landcommanderij  Alden Biesen dachten wij onmiddellijk aan een mooi gedicht van Karl Ristikivi, een dichter uit Estland:

‘Onze wortels liggen niet in onze kindertijd, niet in de geboortegrond, niet op een lapje grond, niet op het omheinde grasveld waar de kinderen van de kleuterschool spelen. Onze wortels liggen overal waar we ooit zijn geweest. Zo groeien we als kleefkruid en vogellijm ons hier en daar vastgrijpend. En die oneindig slingerende weggetjes en wouden die in de verte blauw kleuren – en niet te vergeten de bergen van onze dromen – die vreemde plaatsen en vreemde namen worden ons eigen en dan weer vreemd. Ze verlaten ons niet voorgoed. Plotseling wordt de wandelstok van de wandelaar weer groen, krijgt wortels en bloeit opnieuw.’