Een aantal weken geleden had ik een aantal Erasmussers beloofd om een BBQ te organiseren. En zondag was de dag van de BBQ. Het orignele plan was om naar dezelfde plaats te gaan als vorige week voor de picnic. Maar een aantal andere Erasmussers wisten nog een betere plaats. Last minute hebben we dan maar beslist om naar die plaats te gaan. Van de deelnemers kenden enkel Mattias en Izidor deze plaats. Om zeker te zijn dat we een plaatsje zouden hebben, besliste ik om samen met Mattias en een vriend, die op bezoek was, iets vroeger te vertrekken dan de rest. Om half 12 wilden we de bus nemen richting blok 8, vanwaar er een directe bus vertrok naar Zheleznitsa. Helaas moesten we een aantal minuten wachten en toen we aan blok 8 aankwamen, misten we net de bus 69. Omdat Zheleznitsa een bergdorpje is, dat toch een verbinding heeft met Sofia, is er slechts één bus elke 40 minuten. We konden ook bus 68 nemen, maar dan zouden we moeten overstappen op bus 98 of 69 om onze bestemming te bereiken. Bus 68 was er 3 minuten voor 69, maar omdat het toch geen verschil uitmaakte, namen we, de iets latere, 69. Mattias wist blijkbaar niet al te goed meer waar we moesten afstappen. We stapten een dorpje te vroeg af, maar we hadden geluk, geen 5 minuten later stopte er een bus 98. Onderweg zagen we ook een heel raar zicht. met de bus haalden we zigeuners in, met paard en kar, en langs de weg stond er een prostitue in een kort wit kleedje: Dat is Bulgarije! Om 13u15 bereikten we Zheleznitsa en konden we aan onze wandeling beginnen. De weg naar onze BBQ-plaats was heel eenvoudig te vinden, gewoon het bergriviertje volgen. Onderweg namen we al wat hout mee voor de BBQ en na vijftien minuten bereikten we een kleine vlakte. Er waren een aantal banken voorzien en ook een hutje. Verspreid over het terrein waren er plaatsen om te BBQ'en, stel je hier niet te veel bij voor, het zijn stenen die in een cirkelvorm liggen. Helaas waren alle banken al bezet, maar geen probleem, wij hadden geen banken nodig. Eerst gingen we op zoek naar wat fijn hout, om het vuur aan te maken. Omdat de wind constant draaide en het hout niet volledig droog was, raakte het vuur niet meteen aan. Na een half uur hadden we eindelijk deftig vuur en dat was nodig, want op dat moment arriveerde een groep hongerige Erasmussers. Die konden meteen hun vlees beginnen bakken. Ook de zon was van de partij, maar dat bleef helaas niet zo. Ondertussen hadden we ook al een aantal telefoontjes van Toma gekregen. Zij was te laat om samen met de groep te komen en proberen om ons op haar eentje te vinden. Om goed vier uur in de namiddag stak er een frisse wind op en begon het te regenen. Iedereen raapte zijn gerief bij bijeen. Een deel van de groep keerde terug naar beneden in de regen. Wij besloten om te schuilen in de hut. We namen ook wat stukken brandend hout mee en maakten vuur in de hut, want daar was een schouw voorzien. Op een bepaald moment begon het zelfs te hagelen en dat terwijl Toma nog steeds onderweg was naar ons. In onze hut kregen we het gezelschap van een Bulgaars echtpaar. Een kudde koeien kwam ook de berg af. Na een tijdje kregen we ook het gezelschap van Toma, na goed twee uur had ze ons eindelijk gevonden. Onderweg was ze de anderen wel niet tegen gekomen, want toch een beetje raar was. Stilletjes aan begon het ook uit te klaren. Een aantal mensen besloten om ook af te dalen, maar de meesten bleven. We gingen op zoek naar meer hout, want Toma had honger. Gelukkig voor haar was er nog wat vlees en salade voor haar over. Om zes uur 's avonds besloten we om ook terug te keren naar beneden. Opnieuw misten we net de bus. Gelukkig konden we twintig minuten later bus 98 nemen. Om half acht waren we terug in Studentski. Deze BBQ was zeker voor herhaling vatbaar.
Zaterdag had ik in de voormiddag en namiddag gewerkt aan mijn masterthesis. Maar om half 5 werd ik verwacht op de Mongoolse ambassade voor het verjaardagsfeestje van Tugsu, hij werd 22. De ambassade is gelegen in de buurt van een aantal andere ambassades en residenties van ambassades, onder andere de Duitse en Russische. Waar er bij alle andere ambassades veel bewaking was, konden wij zonder problemen binnen wandelen. De ambassade zag er langs buiten zeer proper uit, maar het feestje ging niet door in de ambassade zelf. Daarvoor had hij een veel mooiere locatie op het domein van de ambassade. Het feestje ging door in een yurta, een typische Mongoolse woning. Toen ik arriveerde waren er al wat mensen aanwezig en was er niet zoveel plaats meer. Het was buiten aan het regenen en toen er nog meer mensen arriveerden hadden we niet zoveel bewegingsruimte meer. Ook was er eten voorzien: salades, vlees, rijst en brood. Het enige waarin we onzelf hadden moeten voorzien was onze drank, al de rest had Tugsu voor ons geregeld. Na een tijdje stopte het met regenen en konden buiten plaats nemen aan een picnic-tafel. De tuin was niet al te best onderhouden, het gras mocht dringend eens afgereden worden. Het sanitair bevond zich binnen in de ambassade. Het interieur was dringend aan wat opknapwerk toe. Om half 8 werden we verzocht om de ambassade te verlaten, want dit domein was tevens de residentie van de ambassadeur.
Vrijdagavond werd er een internationaal dinner georganiseerd door ESN in mijn universiteit. Ik had geprobeerd om chocolademousse te maken, maar bij gebrek aan een mixer was dat niet gelukt. Gelukkig was ik inventief genoeg om dat probleem op te lossen. Wat ook goed was aan het dinner, al thans dat dacht ik, was da ACDC een concert gaf in het nationaal stadium. Dat stadium bevindt zich net naast mijn univ. Ik was al eens op het dak van de univ geweest en van daar heb je een heel mooi zicht op het stadium. Het plan was om tijdens het dinner naar het dak te gaan en gratis te genieten van het concert. Maar toen ik aankwam, zag ik dat alles op de 2 verdieping, waar het diner doorging, afgesloten was. De oplossing was zeer eenvoudig, naar de eerste verdieping gaan, daar de traphal betreden, zo naar de derde verdieping, naar de andere toren en zo naar boven. In theorie was dat zeer eenvoudig, tot ik op de 7e verdieping kwam en daar security zag rondlopen. Ik heb mij wijselijk terug omgekeerd om problemen te voorkomen.
Mijn professor van donderdagochtend was weer niet aanwezig. Een half uur heb ik op hem gewacht en dan stak het mij tegen. Ik heb voor hem een vriendelijk berichtje achtergelaten.
Beste professor Dimitrov,
Ik was hier deze morgen om 9 uur, maar zoals u kan zien, ben ik hier nu niet meer. Ik heb wat belangrijkere dingen te doen. Deze namiddag zal ik terugkeren voor mijn afspraak met mijn promotor. Zou u mij, indien mogelijk, het volgende hoofdstuk kunnen bezorgen voor volgende week.
Met vriendelijke groeten, Jeroen Van den Eede En ben terug gekeerd naar Studentski. Op de terugweg wou ik nog even binnenspringen op de Belgische ambassade, maar de was gesloten. Ik was vergeten dat het vandaag Hemelvaart is. Het moet geweldig zijn om op een ambassade te werken, ongelofelijk veel verlof. Als er een feestdag is in Bulgarije, sluiten ze het kantoor. Is er een feestdag in België, dan sluiten ze ook. Vorige week toen we gingen picniccen, liepen we door de wijk waar alle residenties van de ambassades gevestigd zijn. Ik heb er ook de Belgische gevonden en ik moet zeggen, het was niet mis. Er was zelfs een zwembad aanwezig, misschien moet ik maar eens een bezoekje brengen, want deze wijk ligt net naast Studentski.
Woensdag kreeg ik eindelijk nog eens het bezoek van mijn kuisvrouwen. Het was bijna 3 weken geleden, dus stilletjes aan tijd dat ze nog eens langskwamen. Lakens verversen, vegen, dweilen en mijn badkamer onder water zetten. Ook hebben ze de afvoer van mijn douche ontstopt, want de laatste week liep het water niet goed meer weg na een douche. Een kwartier nadat ik dan gedouched had, stond mijn badkamer nog half onder water. 's Middags heb ik samen met Walter en een bulgaarse vriendin van hem, om een klein zaaltje te huren voor zijn verjaardag. Dat was geen al te groot succes. Toen we de eerste keer langsgingen was de verantwoordelijke niet aanwezig. We moesten een uurtje later terugkomen, dus gingen we het nieuwe terras aan mijn blok eens uittesten, dat is open sinds dinsdagavond. Ik moet zeggen, de prijzen zijn er zeer studentvriendelijk: een halve liter voor 1,60 leva ofwel 80 eurocent. Bij onze tweede poging was de verantwoordelijke wel aanwezig, maar hij wou ons het zaaltje niet verhuren, omdat Walter niet op mijn univ zit en het zaaltje eigendom is van mijn universiteit. 's Avonds ben ik langsgegaan bij mijn Bulgaarse vrienden en zij gaan proberen om vrijdag het zaaltje toch vast te leggen voor Walter en Thibault hun verjaardag. Stilletjes aan beginnen een aantal mensen te vertrekken. Twee geleden namen we al afscheid van twee Franse erasmussers: Christelle en Léo. Woensdagavond was het tijd om afscheid te nemen van de drie Denen: Peter, René en Mikkel. Zij vertrekken donderdagavond. Volgende week vrijdag vertrekken er ook een aantal Polen. De exudos is begonnen, gelukkig heb ik nog een aantal weken voor de boeg.
Geen feestjes het voorbije weekend, maar een hoop werk doen voor mijn masterproef. Heel wat handgeschreven berekeningen en resultaten heb ik nu een een Word-document gezet. Hier heb ik ook nog tekst aan toegevoegd om zo een proper geheel te kunnen afgeven over een paar weken. Ook ben ik begonnen met het maken van een computermodel van mijn gebouw, om daar dan later seismische activiteit op los te laten.
Zondag was er de terugkeer van Kuba, een Tsjechische student, die hier het ganse jaar studeert, maar sinds begin maar was hij voor twee maand terug naar huis. In tussentijd was hij ook meerdere keren bij zijn Oostenrijkse vriendin geweest, die tot begin maart in Sofia was. Van bij haar thuis had hij de bus genomen naar Sofia. Na een reis van meer dan 20 uur arriveerde hij in Sofia en ik was zowat de enige om hem te verwelkomen, aangezien de meeste andere Erasmussers nog op de trein richting Sofia zaten. 's Avonds was het dan ook grote reünie in Fame, want Kuba was terug en ook reizigers uit Burgas.
Al de bladzijden die al digitaal verwerkt zijn, zijn doorkruist.
Donderdag was het begin van een verlengd weekend in Bulgarije, omdat op 6 mei de dag van het Bulgaarse leger gevierd wordt. Vrijdag is ook een vrije dag. Nadat ik in de voormiddag wat werk voor school gedaan had, was er in de namiddag een picnic gepland op Vitosha. We hadden om 12 uur afgesproken aan de supermarkt, omdat we daar dan eerst nog wat inkopen konden doen. Zoals gewoonlijk was iedereen, behalve ik, te laat. Om 13 uur namen we met z'n zessen de bus richting Vitosha. 45 minuten later bereikten we de plaats waar we zouden picniccen. Er waren een aantal banken, een hutje en een aantal plaatsen waar je een kampvuur of bbq kon maken. Een beetje verder was er ook een riviertje, dat dienst deed als frigo en er was zelfs een zonneterras met ligbedden. Iedereen kon genieten van al het eten en drinken, dat hij/zij had meegebracht. Ook de zon was van de partij, al viel er af en toe ook een spatje regen. Anderhalf uur na ons arriveerden Fips en Mattias. Zij hadden ook wat vlees meegebracht uit de supermarkt en wilden dus barbequën. Dus gingen we op zoek naar wat hout. Ook maakten ze een steen schoon, die ze zouden gebruiken om hun vlees op te bakken. Na 15 minuten hadden we een aardig vuurtje en konden ze hun vlees beginnen bakken. Ook roosterden ze een beetje brood, al viel dat ook één keer in het vuur. Om half 6 verlieten we deze idyllische plaats. Volgende week zondag zullen we er terugkeren voor een heuse Erasmus-bbq.
Omdat het een verlengd weekend is, zijn heel wat Bulgaren nog eens naar huis gegaan en is het hier dus behoorlijk rustig. Al denk ik wel, dat er nu meer gebleven zijn dan met het paasweekend. Helaas zijn er nu heel veel Erasmussers op weekend naar Burgas. Ik en nog enkele andere ongelukkigen zijn achtergebleven. Er zijn slechts twee redenen waarom mensen hier gebleven zijn: ofwel zitten ze met een te beperkt budget, ofwel hebben ze heel wat werk te doen. Voor mij is dat laatste van tel. Het voordeel is natuurlijk wel, dat er geen feestjes zijn op iemands kamer en ik 's morgens zonder problemen uit mijn bed kan, om aan het werk te gaan.
Op zondag werden we al om half negen voor het hotel verwacht en dat is toch redelijk vroeg. Voor een aantal te vroeg om op te staan en zij kozen ervoor om samen met de groep de tram te nemen naar de haven. Eén van hen was Walter, hij was nog te moe en bleef in bed liggen. De drie Denen waren een kwartiertje te laat en namen dan maar een taxi, al wisten ze niet goed waar ze in de haven moesten zijn. In de haven namen we de ferry naar de Prins-eilanden. Na een tocht van een anderhalf uur bereikten we Buryukada, het grootste eiland. We begonnen aan een wandeling op het eiland, niet goed wetend naar waartoe, gewoon de massa volgend. Speciaal aan dit eiland is dat er geen gemotoriseerd vervoer is, op uitzondering van politie, brandweer en een vuilniskar. Mensen verplaatsen zich hier per koets of per fiets. Ook wonen hier heel wat gegoede burgers. Na een uurtje slenteren, kwamen we aan het strand. Dit was enkel te betreden na betaling. Hier hadden we geen zin in en dus keerden we terug richting haven op zoek naar een plaatsje aan het water. We namen de eerste weg richting de kust. Deze bracht ons terug naar de hoofdweg, maar er was wel een pad dat ons dichter bracht. Dit was echter privé-domein, maar wij zijn Erasmus-studenten, dus wij kunnen ons wel wat permiteren. Aan het einde van het pad en een aantal trappen, belanden we aan een zwembad van een hotel. Ook was er een steiger, waar we konden in de zon genieten van een wondermooi uitzicht op de baai. Om 15 uur namen we de boot terug, net als de meeste ander Erasmussers. Pauline was er niet al te bestaan toe, net als bij alle andere vorige uitstappen. Toen we terug in Istanbul waren, zagen we op een adere boot, de Spanjaarden en walter. Zij vertrokken om 16:15 voor dezelfde uitstap, 6 uur later dan ons. Eens in het hotel was het tijd voor een dutje. Ons avondeten hadden we in een restaurant, dat Walter gisteren had gevonden. Bij mijn hoofdgerecht, een steak, kreeg ik rijst en frieten, iets dat geleden was van op stage in Hongarije. We kregen er gratis dessert en thee. Omadat we met een grote groep waren, kregen we ook een bord waar we iets mochten op schrijven. In de receptieruimte van het hotel was er een feetje ter gelegendheid van Toma's verjaardag. Na een uurtje gingen we terug naar de hippe buurt van Istanbul. We wilden de eerste tram nemen, maar nog niet iedereen had de tijd gehad om een jeton te kopen. De security probeerde ons tegen te houden, maar dat lukte niet. Dus zou hij de politie bellen, als niet iedereen een jeton had gehaald. Op het feestje was Ibo de dj van dienst. Op het einde van het feestje nam ik van hem afscheid, maar misschien ze we elkaar deze zomer terug op de Gentse Feesten.
Maandag konden we eindelijk iets langer slapen, als is dat relatief natuurlijk relatief. Deze ochtend had ik ook Walter uit zijn bed gekregen. Ik had de tactiek van mijn moeder toegepast: gordijnen open, venster open en daarna nog een kleine toevoeging van mezelf: springen op zijn bed. Om half tien was ik aan het ontbijt en na mij zag ik enkele lijken binnen wandelen. David, die ze gisteren naar zijn kamer hadden moeten dragen, beperkte zich tot fruitsap. Ed had niet eens in de gaten dat hij op zijn blote voeten aan het onbijt stond en een heel aantal mensen waren niet eens op tijd voor het onbijt. Sommige mensen gingen daarna nog een aantal souveniers kopen, anderen moesten hun valies nog maken. Om half twaalf werden we aan de receptie verwacht. Zoals gewoonlijk was niet iedereen op tijd. Maar er zijn ergere dingen, Fips was zijn paspoort kwijt en kon het nergens meer vinden. Het had zijn hele kamer onderste boven gehaald, zonder succes. Hij belde de Duitse ambassade op, daar raadden ze hem aan om naar het dichtst bijzijnde politiekantoor te gaan om er een document af te halen. Het hele weekend hadden we het geluk om Emrah bij ons te hebben. Hij vergezelde Fips, iets wat de communicatie zeker ten goede komt. Het was zondagmiddag, een goeie reden om te aperitieven en op die manier van de laatste alcohol af te raken, die we uit Bulgarije hadden meegenomen. Normaal gezien zouden we vertrekken om half twee, maar er waren twee vermisten. Twee Egyptische studenten waren 's ochtends op zoek gegaan naar een markt, maar waren niet op tijd terug. Ook waren ze telefonisch niet te bereiken. Iets na twee vertrokken we met drie mensen minder dan waarmee we vertrokken waren. Maar toen we Istanbul verlieten en op de tolweg kwamen, stopte de bus. Onze Egyptische vrienden, waren iets na ons vertrek aan het hotel gearriveerd en hadden een taxi genomen. We vervolgden onze weg richting Bulgaarse grens. Op de bus werd er heel wat afgeslapen, het was namelijk voor iedereen een vermoeiend weekend. Voor we de grens bereikten, namen we de laatste afrit, richting Edirne. Daar was nog een moskee te zien, ontworpen door dezelfde architect als de Blauwe moskee. Maar de meeste mensen gingen op zoek naar iets eetbaars. Na onze maaltijd hadden we nog een kwartiertje tijd, net voldoende voor een blitsbezoek aan de moskee. Daar werden we opnieuw lastig gevallen door dezelfde verkopers, die ook aan de bus stonden toen we uitstapten. Om kwart na 6 vertrokken we met de bus naar het laatste tankstation voor de grens voor een plaspauze en de mogelijkheid om je laatste lira's uit te geven of te laten wisselen. Op de parking raakte ik ook ongewild betrokken in een watergevecht tussen Miki en Camile, wat mij een doorweekte T-shirt opleverde. Een beetje verfrissing voor de warme bus was geen overbodige luxe. Aan de grens moesten we weer allemaal van de bus om ons paspoort te laten controleren. ESN vroeg aan iedereen die vorige keer problemen had gehad om achteraan aan te schuiven. Dat was buiten een aantal Pakistanen en Egyptenaren gerekend, de weer de mensen achter hun lieten wachten. Toen 35 mensen van onze bus gecontroleerd waren, gingen de raampjes van de controle dicht. Het was half acht: tijd voor een thee-pauze. Een kwartiertje later konden de laatste paspoorten gecontroleerd worden. Voor mij stond Walter, blijkbaar was er deze keer een probleem met zijn paspoort en hij werd naar hetzelfde kantoor gestuurd waar ik drie dagen eerder was geweest. Ik zat al met schrik dat ik er ook naartoe zou moeten, maar deze keer kon ik zonder problemen terug naar de bus. Aan de Bulgaarse post, verliep alles even vlot als de vorige keer, tot we de baggagecontrole bereikten. Er werd ons mede gedeeld dat we zeker een zouden moeten wachten, omdat er nog twee bussen voor ons gecontroleerd moesten worden. Overal in Europa waren er grote controles na de mislukte aanslag op Times Square. Iedereen terug van de bus, de rokers en iedereen die nog een bezoek wou brengen aan de vreselijke toiletten. Ik laste ook nog een plaspauze in. Toen ik terug kwam, vertrok de bus. Onze bus zou niet gecontroleerd worden, omdat we onschuldige studenten zijn. Het was ondertussen kwart na negen, we hadden weer meer dan twee uur verloren aan de grenspost. Aan het volgende tankstation stond de kleine bus ons op te wachten. Zij hadden daar meer dan een uur gestaan, want zij waren voor ons door alle controles gegaan. Het verschil tussen de tolwegen in Turkije en de wegen in Bulgarije is gigantisch. Volgens mij zijn de wegen in Bulgarije aangelegd met de hulp van de hele Europese Unie. Elk land heeft wat oude stenen of beton opgestuurd naar Bulgarije en daar hebben ze dat achter elkaar gelegd, zodat je het idee van een weg krijgt. Na nog een korte tussenstop van een half uurtje, werd het laatste stuk naar Sofia aangevat. Om twee uur 's nachts arriveerden we terug in Sofia. De buschauffeur wou niet naar Studentski grad rijden, ondanks het feit dat meer dan de helft van de mensen op de bus daar verblijven. Van in het centrum moest iedereen dus een taxi nemen. Na deze vermoeiende reis waren we met een aantal hongerige mensen, dus trokken we naar Fame. Het was er zeer rustig, het was al na half drie. Dus moesten we ook niet lang wachten op ons eten.
Dinsdag was een zeer interessante dag. Bij het avondeten hadden we het geluk om Fips te mogen verwelkomen. Na een treinreis van 15 uur was hij terug in Sofia. Hij had de treinconducteur omgekocht om in 1e klasse te kunnen zitten. Hij had ook zijn verloren gewaande paspoort terug gevonden toen hij zijn rugzak had leeggemaakt op zijn kamer in Studentski grad. Moraal van het verhaal: Duitsers kunnen niet goed tegen alcohol en zouden beter wat minder hard doorzakken opzakken op feestjes .
koets op Buryukada
zicht op Heybeliada, een naburig eiland van Buryukada
Donderdagavond werden we om half twaalf verwacht aan de Alexander Nevski-kathedraal. Iedereen was op tijd, op uitzondering van een aantal Spanjaarden en de 2 bussen. Met meer da neen half uur vertraging vertrokken we dan toch richting Istanbul. De af te leggen afstand bedroeg slechts 500 km, maar over Bulgaarse wegen kan je niet snel rijden, dus we hadden een hele trip voor de boeg. Om half drie hadden we onze eerste tussenstop. Een heel aantal mensen had er dan al een dutje op zitten, ik helaas niet bij gebrek aan plaats. Rond half zes bereikten we eindelijk de grens met Turkije. Eerst moesten we de bus verlaten, om ons paspoort te laten controleren door de Bulgaarse grenswachters. Daar rees al gauw een probleem met de paspoorten van de Egyptische en Pakistaanse studenten. Deze bevatten geen chip en konden dus niet electronisch gecontroleerd worden. Toen iedereen terug in de bus zat konden we, onder een opkomende zon, onze weg verder zetten richting Turkse grenspost. Daar aangekomen moesten een heel aantal mensen eerst een visa kopen van 15euro of 40 leva, terwijl het 30 leva zou moeten zijn, als je rekening houd met de huidige wisselkoers. Een aantal mensen hadden dat niet echter niet nodig: alle Bulgaren, Fransen Duitsers en Tsjechen. Eens je jouw visa had, moest er nog een stempel op komen en ook deze keer was er een probleem met de Egyptenaren en Pakistanen. En helaas ook met mij. Ik heb sinds 2 weken een voorlopig paspoort, omdat een gewoon paspoort te veel tijd in beslag zou nemen. Dit paspoort is handgeschreven, met slechts één foto en er stond ook nog geen enkele stempel in. Hierdoor waren de douaniers behoorlijk achterdochtig. De eerste wou het niet aanvaarden, stuurde mij naar zijn buurman, die mij op zijn beurt terugstuurde naar de eerste, dit leverde hem een aantal mooie verwijtwoorden van mijnend wege op. Uiteindelijk moest ik naar het hoofdbureau, waar ze een telefoontje pleegden naar de Bulgaarse post en ik toch mijn stempel in ontvangst mocht nemen. Toen ik terug in de bus kwam, werd ik ontvangen met applaus. Al de zever aan de grens had in totaal twee uur in beslag genomen. Om kwart voor twaalf, op vrijdagmiddag arriveerden we aan ons hotel. Ik moet toegeven, dat een proper onderhouden stad een hele verademing is als je van Sofia komt. Langs de hoofdweg was er heel veel groen te zien. Je merkt ook meteen dat dit een grootstad is, maar dan wel één met een oosters tintje, want om de aantal honderd meter passeer je een moskee. Eens in het hotel, werden onze kamers toegewezen, ik zou een kamer delen met Walter, maar eerst moesten we wachten tot de kamer schoongemaakt was. Dat heeft ongeveer anderhalf uur geduurd, gelukkig kon ik bij onze buurmeisjes (Ania, Marta en Soraia) wat naar TV kijken. In vergelijking met de Bulgaarse hotels waar ik zelf al verbleven heb, was deze kamer de hemel op aarde: een deftig bed, een propere badkamer met aparte douche en zelfs een frigo. Deze frigo kwam goed van pas, want iedereen had alcohol mee uit Bulgarije, omdat dat in Turkije een pak duurder is. Om kwart na drie werden we voor het hotel verwacht voor een wandeling door het historische centrum van Istanbul, maar eerst ging ik nog wat geld afhalen, met 100 lira(50) zou ik de eerst 2 dagen wel doorkomen. De wandeling bracht ons naar de blauwe moskee, officiële heet deze de Sultan Ahmet-moskee. Maar omdat het net gebedstijd was, waren we niet welkom en gingen we eerst iets eten. Nadat we de moskee dan toch bezocht hadden, brachten we nog een kort bezoek aan de Grand Bazar. Toen alle winkeltjes sloten, wandelden we terug naar ons hotel voor een verfrissende douche. Toen ook Walter terug was, wist hij mij te vertellen dat hij een ongelofelijk talent had om te onderhandelen over de prijs. Hij had een sjaal gekocht aan de helft van de oorspronkelijke prijs en had een meisje geholpen om de prijs van een handtas met 60 percent naar beneden te krijgen. 's Avonds zou iemand van ESN Istanbul ons om half negen ophalen en ons naar een aantal leuke plekken brengen in Istanbul. Iedereen was te laat, de kerel van ESN was zelfs 50 minuten te laat, maar dat gaf niks. Verrassend genoeg bleek hij zelf Nederlands te spreken, maar daar was een goeie reden voor: hij had vorig jaar in Gent gestudeerd. Toen ik hem een beetje beter bekeek en zijn baard wegdacht, herkende ik hem van op een kotfeestje bij Ellen, vorig jaar ergens in februari. Wat is de wereld toch klein. Hij bracht ons naar Taksim, een hippe buurt in Istanbul met veel bars, restaurants en clubs. In een bar heb ik mij ook voorzien van een aandenken aan Turkije, een nieuw onderdeel van mijn verzameling. Walter was voor mij terug op de kamer en blijkbaar is hij een heel vaste slaper. Hij was echt niet wakker te krijgen door op de deur te kloppen. Ik ben dan maar bij een paar Spanjaarden gegaan, die samen de taxi terug genomen hadden. Vanuit hun kamer belde ik dan naar onze kamer, maar na een half uur gaf ik alle hoop op. Camile had hetzelfde probleem met haar kamergenoten. We hebben de drie bedden dan maar tegen elkaar gezet en er met 5 mensen geslapen.
Zaterdagochtend werden we gewekt door Iavor. Ik kon eindelijk terug naar mijn kamer, die ik meer dan twaalf uur niet gezien had. In ons hotel konden we genieten van een heerlijk ontbijtbuffet, iets wat in mijn Bulgaarse hotels nooit mogelijk was. Er stond deze dag ook heel wat op het programma, te beginnen met een boottoch door Bosporus. Hierna was er een bezoek gepland aan het Topkapi-paleis, maar daar had ik en met mij nog een aantal andere mensen geen zin in. Op onszelf bezochten we Yerebatan, een waterreservoir uit de Oudheid, dat de stad voorzag van water in tijden van bezetting. Daarna brachten we ook een bezoek aan de Hagia Sofia. Dit gebouw was ooit een kerk, daarna een moskee en nu een museum. De inkom bedroeg 10, ook was er bewaking. Ik zag dat we door een metaaldetector moesten en kreeg al een beetje schrik, want ik had mijn zakmes in mijn broekzak zitten, maar dat was blijkbaar geen probleem. 's Avonds zijn we met een aantal mensen op zoek gegaan naar een restaurant, dat Martin twee weken geleden gevonden had toen hij met zijn ouders Istanbul had bezocht. Daardoor waren we ook te laat om samen met de groep naar Taksim te gaan. We namen dan maar zelf de tram, die we ook de dag ervoor hadden genomen. In de tram zongen we ook voor Toma, wiens verjaardag het was. In de drukke straat kwamen we een lichtelijk beschonken Iavor tegen, die samen met zijn vriendin op zoek was naar de rest van de groep. We gingen er van uit dat het feestje op dezelfde plaats zou beginnen als de dag ervoor, maar dat was niet het geval. Gelukkig kwamen we daar een aantal mensen tegen, die we al ontmoet hadden. Zij vertelden ons dat iedereen in het ESN-huis was. Ze gaven ons het telefoonnummer van Kadir, de "praeses" van ESN Istanbul. Hij pikte ons aan het einde van de drukke straat op en bracht ons naar het ESN-huis. Het is een heel huis dat ze ter beschikking hebben en waar zich een aantal kantoren bevinden. Er zijn ook een heel aantal kamers, waar ze Erasmus-studenten onderdak bieden.
Dinsdag was mijn promotor redelijk onder de indruk van het werk dat ik tijdens het weekend geleverd had. Telkens hij dacht dat ik geen vragen meer had, kon ik hem verbazen. Het was niet allemaal perfect, maar ik heb de indruk dat het stilletjes aan toch in orde aan het komen is. Nu komt het moeilijkste deel, een model maken in ETABS, een computerprogramma dat ik nog nooit gebruikt heb. Dat zorgt wel voor wat problemen. 's Avonds was er een kleine verjaardagsviering in Fame voor Marta, een Portugees meisje. Tijdens de Spaanse tornado die door ons hotel getrokken was in Belogradchik, had ik van wat papier "confetti" gemaakt en sindsdien begon ze steeds over confetes, telkens ze mij zag. Daarom had ik van wat kladpapier confetti gemaakt en over haar gestrooid, ze was zeer gelukkig. Tijdens het "feestje" waren de meeste mensen wel naar de match Lyon - Bayern aan het kijken. Omdat er veel Fransen voor Lyon aan het supporteren waren, was ik voor Bayeren, met Daniel van Buyten. Het was enig mooi om al die bedroefde gezichten te zien.
Woensdag heb ik een Italiaan (Walter) zeer gelukkig gemaakt. In de kamer van mijn buurman was een feestje, en in mijn frigo heb ik wat Belgisch bier liggen, waaronder Duvel, dat ik speciaal voor Walter had laten meebrengen (met dank aan tante Griet). Duvelglazen hebben ze hier niet, maar een Zagorka-glas moest voldoen, voor de gelegenheid had ik het in het diepvriesvak gelegd. Van het schuim alleen al kreeg hij bijna een orgasme. Hij heeft er zeker van genoten en ik heb nog een flesje liggen, maar dat is voor een volgende keer.
Vandaag had ik normaal gezien les van professor Dimitrov, maar hij was weer te laat. Deze keer had hij een vliegtuigticket moeten regelen voor een trip nar Israël. Daardoor had ik mijn les een uur en 45 minuten later. Ze duurde ook maar 20 minuten, dus had ik weer een mooi deel van mijn tijd verspeeld. In de namiddag had ik een afspraak met mijn promotor, deze was redelijk goed. Hij wou ook een afpraak maken voor volgende dinsdag, maar dat zal moeilijk gaan. Want vanavond vertrek ik naar Istanbul en ik zal pas dinsdag terug zijn om 01:00. Veel tijd zal er dit weekend niet zijn. Misschien doe ik een beetje, want volgende week donderdag en vrijdag zijn hier feestdagen en dus is de univ gesloten. We zullen wel zien. De komende dagen moeten jullie dus niks verwachten van mij. Tot dinsdag met het verslag van mijn uitstap.
Het was maandagavond, dat wil zeggen: training. Ik had de bus genomen naar Diana-bad. Toen ik mijn slippers wou aandoen, zei een soort conciërge iets tegen mij in het bulgaars, het enige dat ik er van verstond was CSKA. Ik had meteen door dat er geen training was. Hij zei me ook dat er voor de rest van de week geen training voorzien was, dat is wel jammer, aangezien dit de laatste week was, dat ik zou gaan trainen.
Vandaag heeft een andere Erasmusser een interessant artikel gevonden over een taxi-maatschappij die voornamelijk toeristen oplicht. Toen mijn familie mij kwam bezoek heb ik hen steeds gewaarschuwd voor deze praktijken en blijkbaar met recht en rede. Een aantal mensen moesten 100 euro betalen voor een rit, die normaal gezien slecht 5 euro kost. De reden waarom toeristen in deze val trapten, was heel eenvoudig. Er is een betrouwbare maatschappij: OK Supertrans. Maar hier in Sofia zijn er een aantal varianten, die daar zeer erg op lijken, zoals bijvoorbeeld CK Supertrans. De eenvoudigste manier om de valse er van tussen te halen, is te kijken naar het telefoonnummer dat op de deur staat.
Vrijdagochtend waren ze hier weer, mijn 3 Bulgaarse kuisvrouwen. Ik was aan het werken voor school toen ik ze op de gang hoorde. Ik hoopte dat ze Olivier zijn kamer zouden doen en niet die van mij, maar dat was helaas niet het geval. Het zou praktisch zijn, moesten ze een vaste dag hebben om langs te komen, bij voorkeur op donderdag, want dan ben ik meestal op de univ. Ik ben liever niet in mijn kamer als ze hier langskomen, want ze beginnen steeds tegen mij te praten, maar ik versta er toch geen woord van. Meestal negeer ik ze dan ook als ze tegen mij bezig zijn. Nog net voor ze aan hun werk begonnen, heb ik mijn rugzak en laptop-tas in veiligheid kunnen brengen. Dat betekent dat ik die op mijn vrije bed leg, want zelf verzetten ze niets, ze kuisen er gewoon rond. Als ze dweilen, is dat met heel veel water en dus ligt er best niet al te veel op de grond. Mijn kamer heeft zeker nog een half uur nat gelegen en ook mijn badkamer stond weer onder water.
Donderdag wilden nog een aantal mensen naar Plazza na het ESN-feestje in het centrum. Ik had daar geen zin meer in, maar omdat het te zot is om op je eentje een taxi te nemen, reed ik met een aantal van hen mee naar Plazza om vandaar te voet naar mijn kamer te gaan. In onze taxi zat ook Pierre. Toen we de taxi verlieten, maakten de buitenwippers meteen gebaren naar ons en blijkbaar waren deze voor Pierre bedoeld. Het moet een zeer slechte indruk nagelaten hebben, de laatste keer dat hij er was.
Vandaag had ik terug een afspraak met mijn promotor. Deze keer was hij niet te laat, wat een geluk. Hij was op tijd om te zeggen dat hij geen tijd had. Ter vervanging kreeg ik een extra les van prof. Bonev. Het was best interessant, want het betrof informatie die ik nodig had voor mijn Masterproef.
De laatste dagen is er niet veel boeiends gebeurd. Het enige dat te vermelden waard is, is het feit dat hier ook een aantal ongeschreven regels gelden, die in ook in België van toepassing zijn. Laat meiden die met hun vriend in een club zijn met rust. Pierre, een Fransman, was dat blijkbaar vergeten. Zondag zag ik hem dus met een blauw linkeroog rondlopen, wat op zich wel grappig is.
Donderdagavond is de elektriciteit weer eens uitgevallen. Deze keer was het maar een klein stuk van Studentski grad, helaas wel het stuk waar Fame, het restaurant, zich bevindt. We hadden net ons eten besteld, toen het licht uitging. Gelukkig werden er kaarsen gebracht, best gezellig. Na een half uurtje was het probleem opgelost. Veel mensen waren vertrokken, dus moesten we niet zo lang op ons eten wachten.
Deze avond wou ik mij een douche nemen, maar er kwam geen druppel warm water uit. Het zou ook niet de eerst keer zijn. Tijdens het Paasweekend was er bij momenten ook geen warm water, gelukkig had ik er toen geen last van, maar een aantal andere erasmussers in mijn blok wel. Ik ben dan maar onder het koude water gaan staan, maar na een aantal minuten, was er toch warm water en heb ik kunnen genieten van een heerlijke douche. Eind goed, al goed.
Het is donderdag, dus heb ik normaal gezien om 9 uur les van professor Dimitrov. Maar dat was buiten die laatst genoemde gerekend. Om 10 uur arriveerde hij, maar hij had dan andere verplichtingen. Gelukkig spaar ik op woensdag steeds wat werk uit dat ik hier op donderdag op de universiteit kan doen. Gelukkig was er ook goed nieuws, in de inkomhal werd er gratis koffie uitgedeeld en ook al drink ik niet graag koffie, tegen gratis zeg je niet "nee". Omdat ik binnen 2 weken naar Istanboel ga, had ik een reispas nodig. Ik was hiervoor al eens langs geweest op de Belgische ambassade, maar dat was enkel om mij te informeren. Ik had nog een oude reispas, maar deze kan je niet laten verlengen. Daarom had ik de keuze tussen een internationaal paspoort of een voorlopig paspoort. Omdat het internationaal paspoort een tijdje duurt en in België in orde gebracht moet worden en omdat het meer kostte, koos ik voor het voorlopige paspoort. Ik had 2 pasfoto's en 50 euro nodig. Toen ik betaald had, zei de dame, die trouwens zeer goed Nederlands spreekt, dat ik nog 15 minuten moest wachten, aangezien mijn handtekening ook op het document moest komen. Zo gezegd zo gedaan. Na nog geen half uur had ik mijn voorlopig paspoort. Ook kwam de consul nog even langs om goeie dag te zeggen, zeer vriendelijke man trouwens en nog behoorlijk jong. Ik dacht dat consuls over het algemeen toch iets ouder waren. Voor mijn trip naar Istanboel moet ik enkel nog het resterende bedrag betalen, dat zal ik deze namiddag doen. Het weer is hier voor het moment typisch Belgisch: fris en koud, tante Griet en Lina hebben geluk gehad vorige week. Ook al omdat de deur aan de inkom van mijn blok hersteld is en niet langer iedereen zomaar binnen kan.
Deze namiddag was mijn promotor ook te laat, een uur en vijftien minuten. Gelukkig heeft professor Dimitrov zijn les van deze morgen in de namiddag gegeven, zodat ik mijn tijd niet zat te verdoen. Na het gesprek met mijn promotor ben ik het laatste deel voor de trip naar Istanboel gaan betalen. In het centrum werkten de verkeerslichten niet, het verkeer werd geregeld door agenten of helemaal niet met aanrijdingen tot gevolg. Om niet vast te raken in het verkeer, heb ik de metro maar genomen en het laatste stuk te voet gedaan.
Maandag heb ik helaas afscheid moeten nemen van Lina en tante Griet. De rust is teuggekeerd in mijn kamer. Maar voor ze vertrokken zijn we nog gaan winkelen in het nieuwste shoppingcenter van Sofia: Serdika. 210 winkels, vooral kledingwinkels. Ik was op zoek naar een zomerjas en ik heb er ook een gevonden. De twee dames waren mijn persoonlijke styling-adviseurs. Zelf kochten ze niks, op uitzondering van stiften en een stylo voor Dries en Hanne. Na het shoppen, zijn we nog iets gaan eten in de buurt van Sofia University. Daarna hebben we de bus terug genomen en heb ik ze in een taxi gezet. 's Avonds kreeg ik een bericht dat ze veilig geland waren. Hopelijk heeft nonkel chris zijn prijs al in ontvangst kunnen nemen. Diezelfde avond ben ik nog eens gaan trainen, het was namelijk 10 dagen geleden. Door al dat bezoek had ik daar geen tijd voor, ik moet toegeven dat het deugd deed, zo eens goed afzien.
Deze morgen zijn de poetsvrouwen weer langs geweest, op die manier is mijn vloer eindelijk terug proper na het feestje van 2 weken geleden.
Vrijdag hebben we met z'n allen nog een deel van het centrum bezocht. We zijn samen nog iets gaan eten en daarna was het tijd om met mijn ouders terug te keren naar Studentski Grad. We namen afscheid en ze namen een taxi terug naar de luchthaven. Blijkbaar was er een probleem de informatie van hun vlucht, op hun ticket stond dat deze zou vertrekken om 17:05, maar dat bleek 17:50 te zijn en daarom moesten ze nog 45 extra wachten. Ook bleek een drankje daar zeer duur: 6 leva(3) voor een pintje. Nadat ik mijn vuile kledij naar de wasserette had gedaan, keerde ik terug naar het centrum en vond Lina en tante Griet op een pleintje met een ijsje in de hand. Het was nog niet zo laat en we bezochten nog een aantal dingen, zoals een Rooms-Katholieke kerk en vonden ook de Synagoge, deze was echter gesloten. Na nog een terrasje keerden we terug naar Studentski Grad. Na ons avondeten in Fame, kropen we op tijd in bed.
Zaterdag om 6:45 ging mijn wekker af. Na ons overheerlijk ontbijt verlieten we mijn kamer voor een trip naar Veliko Turnovo, de hoofdstad van Bulgarije gedurende het 2e koninkrijk. Eerst namen we taxibus 5 naar het centrale busstation. We namen de bus om 8:30 richting Veliko. Lina en tante Griet hadden een zitje naast elkaar, ik zat gelukkig alleen en kon een dutje doen, waarvoor dient een busreis van 3 uur anders. Onderweg kon mijn bezoek genieten van het Bulgaarse landschap. Veliko was mij totaal onbekend en toen de bus stopte, wist ik niet of dit al de halte was. Ik vroeg dit aan een Bulgaars meisje, maar zij kon me niet echt helpen. Gelukkig zat er een vriendelijk Amerikaan achter mij, die mij vertelde dat het wel degelijk de halte was. Ook gaf hij ons nog mee hoe we het oude stadscentrum konden vinden. Om zeker te zijn, stopten we bij de toeriste dienst en kochten daar een kaartje van Veliko Turnovo. Ik moet wel zeggen dat hun Engels niet echt indrukwekkend was. Met het kaartje en mijn gids van Bulgarije in de hand gingen we op zoek naar een aantal bezienswaardigheden. De eerste (Het huis met het aapje) was niet eenvoudig te vinden, ook al omdat het pijltje, dat dit huis aanduidde in de verkeerde richting stond. Toen we het eindelijk gevonden hebben, waren we toch enigzinds teleurgesteld. Daarna trokken we naar het fort Tsravets. Normaal gezien was de inkom 6 leva per persoon. Toen ik vroeg of er een korting voor studenten was, wou ze mijn studentenkaart zijn. Ik haalde die van Kaho boven, maar dat was blijkbaar niet goed genoeg. Gelukkig had ik 's morgens mijn Students Book in mijn rugzak gestoken. Daardoor konden we voor 6 leva alle 3 binnen. Het fort was mooi, je kon echt zien waar er ooit huizen en kerken gestaan hadden. De zon was weer van de partij en we genoten van onze picnic. Na een bezoek aan een van de torens, genoten we buiten het fort van een drankje op een terrasje. Toen er een aantal mensen passeerden herkende ik Matthias, de Oostenrijker. Bulgarije is zo klein. Hij was daar tesamen met een aantal vrienden, die op bezoek waren. Zij hadden een auto gehuurd en waren net gearriveerd. We hadden nog wat tijd over voor de bus zou vertrekken, dus gingen we op zoek naar de bezienswaardigheden, die we nog niet gezien hadden: huis van Sarafina, een kerk (die goed verstopt was) en een monument dat was opgericht om de 800ste verjaardag van het 2e koninkrijk te vieren. Om 18 uur namen we de bus terug naar Sofia, deze was iets drukker bezet dan 's morgens, wat het moeilijker maakte om een dutje te doen, al zat ik weer alleen. Onderweg begon het ook te regenen, gelukkig zaten wij droog. Om 21 uur arriveerden we in Sofia en namen we opnieuw de taxibus richting Studentski. Ik ging 's avonds naar het verjaardagsfeestje van Camile en sloot Lina en tante Griet opnieuw op, want zij waren moe en wilden uitgerust zijn voor zondag.
Zondag werd ik veel te vroeg wakker. Mijn twee vlijtige city-trippers hadden er weer zin in. We hadden gisteren het volgende afgesproken: als het regent, gaan jullie zonder mij een museum bezoeken en als het niet regent, ga ik met jullie ergens naartoe, maar ze moesten het wel zelf regelen. Deze morgen was de zon van de partij, dus ik was gezien. Zij hadden echter hun werk niet gedaan, dus moest ik het weer zelf regelen. Ik besliste om niet te ver te reizen, want dat heb ik de laatste dagen al genoeg gedaan, we zouden het Dragalevsk klooster bezoek. We gingen eerst inkopen doen voor de picnic en namen daarna een taxi naar het Hladilnika busstation, Jolien en Nik kennen dat wel. 10 minuten en 5 leva armer arriveerden we daar, dat is toch al beter dan 1,5 uur en 7 leva. We zouden terug bus 66 nemen en ergens halverwege afstappen, helaas moesten we eerst nog 45 minuten wachten. Maar met 2 toffe meisjes als tante Griet en Lina vliegt de tijd voorbij. Op onze bus zaten ook 4 downhillers en zij namen natuurlijk hun fiets mee. Ook ontmoeten we een oudere Bulgaar, die zowel Frans als Engels sprak, iets heel uitzonderlijk in Bulgarije. Na een goed half uur verlieten we de bus. Deze trip was zeer leerrijk, ik leerde namelijk het volgende: het is niet omdat iets in een gids staat, dat het ook de moeite is om er naartoe te gaan. Dit klooster stelde nog minder voor dan dat van woensdag. Na 10 minuten waren we rond. Gelukkig was het weer wat beter en konden we nog een wandeling maken in de bossen op de flanken van Vitosha. We genoten van onze heerlijke picnic met het geruis van een rivier achter ons. Aan de overkant van het water zagen we een boskakker en een heel leger downhillers. Ik sloeg even een praatje met een van hen. Hij wist mij te vertellen dat ze steeds de stoeltjeslift namen en per dag een afdaling of 10 deden. We genoten van het weer en om 15 gingen we terug naar de "bushalte". Tijdens de rit probeerde Lina nog een aantal foto's te maken van Sofia, maar ik denk niet dat het een groot succes is geworden. Toen de bus even de ring verliet, herkende ik de plaats. Het was namelijk heel dicht bij Studentski Grad en toen er een aantal mensen afstapten, deden wij dat ook. Op die manier deden we nog een beetje aan sport en bespaarden we 5 leva. Lina en tante Griet hadden geen zin om naar de koers te kijken, ik natuurlijk wel, daarom namen zij nog eens de bus naar het centrum.
Dinsdag heb ik samen met mijn ouders een deel van het centrum bezocht. Na de lunch moest ik wel even naar de universiteit voor een afspraak met mijn promotor. Ondertussen genoten de mammie en de pappie van het grijze weer in het stadspark. Toen we terug herenigd waren, begon het te regenen en zijn we maar naar City Center Sofia gegaan, één van de 3 winkelcentra. Daar zagen we ook chocolade staan die gemaakt was bij ons mama, maar hij was wel veel duurder. Chocolade is hier echt een luxeproduct. 's Avonds ben ik mij in hun hotel een badje gaan nemen, ik het toegeven: het deed deugd.
Woensdag stond er een trip naar het Rila-klooster op het programma. Om kwart na 9 was ik aan hun hotel en namen we een taxi naar Ovcha Kupel Busstation. Eens ter plaatse moesten we nog een half uurtje wachten tot de bus zou vertrekken. De bus was redelijk comfortabel, zelfs in die mate dat ik nog een dutje kon doen. Na 2 uur was er een pauze van een half uur aan de laatste halte voor we het klooster zouden bereiken. De bus vertrok, maar de chauffeur wachtte nog op een andere bus. Van de passagiers die de bus verlieten kende ik er 1, Fips, een Duitse Erasmus-student. Hij was deze morgen samen met zijn vriendin vertrokken om twintig na 7. Hij had eerst de trein genomen, dan een bus en uiteindelijk belandde hij bij mij op de bus. Het klooster is zeer mooi, zeer mooie muurschilderijen. Ook de plafonds waren voorzien van mooie schilderijen. Maar na een half uur in het klooster hadden we toch alles gezien. Ook was het er ongelofelijk koud. Op de weg terug klaarde alles terug uit, maar toen we Sofia na een dikke 2 uur bereikten, was het terug aan het regenen.
Donderdag had ik in de voormiddag les om 9 uur. Gelukkig was professor Dimitrov op tijd, want ik had nog andere dingen te doen. Na de les ben ik naar het centrale busstation gegaan om mij te informeren voor een trip op zaterdag met mijn bezoek dat vandaag arriveerde. Daarna nam ik de bus richting luchthaven om mijn nieuwe bezoek op te halen: nichtje Lina en tante Griet. Hun vlucht was iets later dan verwacht, maar omdat er maar 35 man op het vliegtuig zat, tante Griet had ze geteld, moesten ze niet lang wachten op hun bagage. We namen de taxi richting Studentski grad, hun nieuwe thuis voor de komende 5 dagen. De kamer beviel hun redelijk, zeker Lina was blij, omdat Jolien haar toch redelijk bang had gemaakt. Iets na 2 namen we de bus richting het centrum, dat onveilig werd gemaakt door mijn ouders. We spraken af aan de Alexander Nevski-kathedraal, omdat die eenvoudig te vinden is. Na een natje voor ons allemaal en een droogje voor de mammie, brachten we nog een bezoek aan de Santa Sofia-kerk. Om half 6 waren we terug in Studentski grad. Tante Griet, Lina en ik zijn dan inkopen gaan doen voor ons ontbijt van morgenvroeg. Ander belangrijk nieuws: Bericht van Lina voor Nik: U matrasje is fantastisch!! Tante Griet heeft mijn WC-bril om zeep geholpen.
Zaterdagavond ben ik pannenkoeken gaan eten bij 2 franse meisjes samen met 3 Bulgaren en een Egyptenaar. De pannenkoeken waren goed. Daarna hebben we Pasen op z'n Bulgaars gevierd. We zijn naar een kerk gegaan en daar moesten we met een kaars brandend houden terwijl we 3 toertjes wandelen rond de kerk. Dit doen ze om geluk af te dwingen. Daarna deden we nog een spelletje met hard gekookte geschilderde eieren. Iedereen neemt een ei in de hand en slaat daarmee op het ei van zijn buur, als je ei breekt lig je uit de strijd. Uiteindelijk blijft er 1 iemand over met een heel ei, dit is het "lucky egg". Al de andere eieren kan je opeten.
Zondag heb ik naar de Ronde van Vlaanderen gekeken. Helaas kon Tom Boonen niet winnen, volgende week heeft hij misschien meer geluk.
Maandag zijn mijn ouders gearriveerd in Sofia. Hun vlucht was gelukkig op tijd, maar toch was ik weer veel te vroeg in de luchthaven. Ze hadden heel wat cadeautjes bij, meter Simone merci voor de taart, ze smaakt heerlijk. Ook kreeg ik nog wat chocolade en Blauwe Chimay. Wat heeft een mens nog meer nodig ? Toen het 14 uur was, konden we naar hun hotelkamer. Deze is dik in orde, de badkamer heeft een bad en daar zal ik deze week zeker gebruik van maken. Daarna zijn we nog even naar het centrum getrokken en hebben we daar gedinneerd.
De Bulgaarse buschauffeurs zijn echte kunstenaars. Terwijl ze met de bus rijden, kunnen ze ook een sigaret roken, telefoneren een kaartje verkopen. In België is dat niet mogelijk, omdat je niet mag telefoneren als je aan het eten bent, maar hier maakt het allemaal niet zo veel uit. Gisteren heb ik echter nog iets grappiger meegemaakt. Aan een halte stopte de buschauffeur, liet alle deuren open en stapte uit. Ging een pizza halen en wandelde dan de bus terug in om zijn weg verder te zetten. Ik neem in België bijna nooit de bus, maar dit heb ik toch nog niet zien gebeuren. Gisteravond ben ik naar een film gaan kijken in het appartement van Thibault en Christelle. Toen ik samen met Olivier, mijn Franse buurman terug arriveerde aan onze blok, hing er een of ander papier uit. Toen we binnen wilden, kwam de "portier" de deur losmaken. Blijkbaar gaan dit weekend de deuren op slot vanaf 23 uur tot 6 uur 's morgens. Ik ga toch nog eens navragen wat de boodschap het papier exact wil zeggen, want de dame die ons binnen liet was vanalles aan het vertellen in het Bulgaars, maar daar verstonden wij niks van.
Erasmus
Woensdag kreeg ik eindelijk nog eens het bezoek van mijn kuisvrouwen. Het was bijna 3 weken geleden, dus stilletjes aan tijd dat ze nog eens langskwamen. Lakens verversen, vegen, dweilen en mijn badkamer onder water zetten. Ook hebben ze de afvoer van mijn douche ontstopt, want de laatste week liep het water niet goed meer weg na een douche. Een kwartier nadat ik dan gedouched had, stond mijn badkamer nog half onder water. 
.
Vrijdag hebben we met z'n allen nog een deel van het centrum bezocht. We zijn samen nog iets gaan eten en daarna was het tijd om met mijn ouders terug te keren naar Studentski Grad. We namen afscheid en ze namen een taxi terug naar de luchthaven. Blijkbaar was er een probleem de informatie van hun vlucht, op hun ticket stond dat deze zou vertrekken om 17:05, maar dat bleek 17:50 te zijn en daarom moesten ze nog 45 extra wachten. Ook bleek een drankje daar zeer duur: 6 leva(3) voor een pintje.
Dinsdag heb ik samen met mijn ouders een deel van het centrum bezocht. Na de lunch moest ik wel even naar de universiteit voor een afspraak met mijn promotor. Ondertussen genoten de mammie en de pappie van het grijze weer in het stadspark. Toen we terug herenigd waren, begon het te regenen en zijn we maar naar City Center Sofia gegaan, één van de 3 winkelcentra. Daar zagen we ook chocolade staan die gemaakt was bij ons mama, maar hij was wel veel duurder. Chocolade is hier echt een luxeproduct.
Zaterdagavond ben ik pannenkoeken gaan eten bij 2 franse meisjes samen met 3 Bulgaren en een Egyptenaar. De pannenkoeken waren goed. Daarna hebben we Pasen op z'n Bulgaars gevierd. We zijn naar een kerk gegaan en daar moesten we met een kaars brandend houden terwijl we 3 toertjes wandelen rond de kerk. Dit doen ze om geluk af te dwingen. Daarna deden we nog een spelletje met hard gekookte geschilderde eieren. Iedereen neemt een ei in de hand en slaat daarmee op het ei van zijn buur, als je ei breekt lig je uit de strijd. Uiteindelijk blijft er 1 iemand over met een heel ei, dit is het "lucky egg". Al de andere eieren kan je opeten.
