Gisterenavond eindigde met een knaller en dat mag je letterlijk nemen. Het was feest in Haybes ter ere van de gesneuvelden van W.O. 1 en dat eindigde in een grandioos vuurwerk. De 'terrassers' kregen een gratis spektakel te zien en anderen werden bruusk wakker geschud in hun slaap ...
7.15: le petit déjeuner. Iedereen verscheen vanochtend fris en monter aan de ontbijttafel. We zagen meteen dat het goed kwam: stokbrood, allerlei soorten gelei, choco
(Nutella), verse Serannoham, yoghurt en zelfs streekgebonden kaas. Onze spieren kregen alvast de nodige vitaminen voor de pittige eerste kilometers van de dag.
Voor het vertrek werden de fietsen een beetje opgeblonken na de regenbui van gisteren en de kettingen werden voorzien van Squirt. Het inladen van de valiezen vroeg nog wat oefening, maar oefening baart kunst, niet waar?
Stipt om half 9 reden we Haybes buiten. We volgden nog een tijdje de loop van de Maas.Toen we uiteindelijk het dal uitklommen kwamen we in een andere wereld terecht; het leek wel een wereld van goud met die honderden korenakkers. Dit is inderdaad de graanschuur van Europa. Boeren met tractors en pikdorsers waren druk in de weer. Het werd regelmatig stil in de groep. Iedereen genoot op zijn eigen manier van dit idyllisch landschap.
Het klimwerk tijdens deze rit viel vandaag erg mee. Het was een overwegend glooiend landschap. Het leek wel of we op de kermis in een klassieke rups zaten: op en neer, op en neer, ... .
Op 53 km was de eerste stop. Ons 'team d'assistance' kon de plek opnieuw niet beter kiezen (afgezien van de koeienvlaaien ...). Bidons werden gevuld, repen aangevuld en we zetten onze tocht verder.
12.55: Lunchtime bij meneer pastioor! Hoek om en daar waren onze begeleiders. De tafels (in de schaduw van een boom naast de kerk) stonden gedekt met overheerlijke pasta gemaakt door 2 Koerselse sterrenchefs. De ene luistert naar de naam van een meisje dat in de tekenfilms in de Duitse bergen gaat wonen bij haar strenge opa en de andere was een grote hit van Sam Goris. Ra ra ... . De borden werden meer dan één keer vol geschept en als dessert was er nog zelfgebakken cake van een Koerselse kokkin. Zij luistert naar de naam van de Nederlandse zangeres die ooit een wereldhit had met 'Girl'.
Na een uurtje waren we opnieuw vertrekkensklaar; de afwas lieten we aan de anderen over. Hun werk wordt door de groep erg gewardeerd.
We zaten onder het snelste tijdschema wat er voor zorgde dat de 'camionnette' tijdens het laatste stuk tevergeefs op ons wachtte bij de laatste voorziene stop. Dan maar recht naar onze eindbestemming!
Eénmaal aangekomen (al om 16.20 uur!) kregen we een heruitgave van onze aankomst in 2016 in Belfort. Wat een beeld: Met de fietsen door het hotel naar een geïmproviseerde fietsenstalling! Hotel Renard bleek een modern hotel te zijn met verzorgde kamers en alle voorzieningen.
De ene ging onder de douche, een andere deed een dutje, een groepje vond een leuk terras en Jos haalde zijn massagetafel boven.
Om half 8 werden we verwacht in restaurant 'La bourse' op een tiental meter van het hotel.
Om half 8 stonden de eerste mensen al voor de deur van de Remise, waar we getracteerd werden op een heerlijk ontbijt met o.a ovenverse broodjes en spek met eieren. Op die manier konden we samen met onze familie en vrienden op een gezellige manier afscheid nemen. Het vertrek leek op een gewone clubrit want Mark was zoals steeds de allerlaatste... . Maar niets was minder waar: je voelde de stress voor het onbekende. Na de obligate groepsfoto, gevolgd door de laatste knuffels en kusjes ( hier en daar ook gevolgd door een traantje ), werden de neuzen ( lees: fietsen) in dezelfde richting gezet, de gps opgestart en de meute zette zich in beweging onder deskundige leiding van Stefan.
We werden vergezeld door 10 anderen clubleden : Jarne, Johny, Cyriel, Dirk, Ronny, Davy, Jannes, Mark, Luc en Benny.
Het duurde slechts 5 kilometer alvorens we voor de eerste keer voet aan grond moesten zetten; wie stond er plat? Erwin! Voor de rest verliep het eerste deel zonder problemen.
Ondertussen gingen Koen en Lode, onze vaste begeleiders, de sandwiches halen voor de lunch in de namiddag bij bakker Verdi.
Na 50 kilometer hielden we stand bij een gerestaureerd standbeeld in Neerwinden. Dat was ook het moment om afscheid te nemen van onze extra belgeleiders. Bedankt jongens!
We trokken verder richting Walllonië, dit was duidelijk merkbaar aan de staat van de wegen. Het leek vaak of we over kasseien reden... . na de afdaling naar Marches - Les - Dames fietsten we langs de Maas om de Citadel van Namen te beklimmen. Bijna op de top , stond onze volgwagen opgesteld. Tijd om de verse sandwiches te veroberen met beleg naar keuze: hmmm!
We waren klaar voor deel 3 dat achteraf het zwaarste deel van onze eerste trip bleek te zijn. Het waren maar korte puisten, maar we haalden gemakelijk percentages van 10% en meer.
Onze laatste stop van de dag was op 135 kilometer. Geen café in de omstreken te bekennen, maar de voorbereidingen van een dorpsfeest boden soelaas. We waren verpicht om de fietsen op de grond te leggen omdat er op dat moment een felle wind waaide en wij hadden hem tegen! Als verrassing ( dubbele 'r' hé Heidi) toverden Koen en Lode rijsttaart tevoorschijn.
De laatste 35 kilometer richting Haybes gingen voornamelijk in de dalende lijn, steends geflankerd door de Maas.
Op 15 kilometer van het einde gingen de hemelsluizen toch nog open; we schuilden nog even onder een bruggetje, maar tevergeefs. we waren drijfnat, maar dat deerde ons niet.
Uiteindelijk bereikten we het hotel om half 6. We namen even de tijd voor verfrissing en daarna kreeg ons strijdros zijn slaapplaats voor de nacht. De kamers werden verdeeld en iedereen trok zich terug voor een verfrissende douche, een spoeling van de kleding, inname van de 'recoveryshake ' enz.
Een lang gedekte tafel in het restaurant betekende maar één ding; tijd voor het diner! De aperitief van het huis was een bosbessendrankje. Als 'amuse - geuelle?' kregen we gazpacho met geitenkaas. Het voorgerecht was een salade met paté, salami en carpaccio. De tagliatelle met kip en champignons snaakte heerlijk. En om het geheel af te maken werden we getrakteerd op een trio van cake, ijs en een mousse van mint. De buikjes waren rijkelijk gevuld!
Een korte wandeling om alles een beetje te laten zakken viel letterlijk in het water. Een deel zocht de kamer op. De anderen vonden nog plaatst op het terras en haalden herïosche verhalen boven van voordbije fietsrejzen.
Morgen staat er 169 km op het programma richting de Champagne-streek. Als dat maar goed komt!
Omwille van de 'dramatische' wifi in het hotel lukt het niet om het verslag hier te posten. Diegene die op het prikbord van de club kunnen: daar vind je het verslag!
Ondertussen is het 23 uur en ondergetekende moet het onderspit delven ... Hopelijk morgen beter. Sorry!
