Vandaag om zeven uur opgestaan om om acht uur te vertrekken naar Maka Sutu. (Veel te vroeg want we lagen gisteren te laat in ons bed ) We wilden eigenlijk een boottochtje gaan maken in de mangroves maar toen we daar aankwamen bleek dat we de keuze hadden tussen twee programmas: een halve dag touren ( bijna 20 euro per persoon) of een hele dag ( bijna 40 euro per persoon) en we moeten ook de kosten voor onze gids betalen. Dat zagen we helemaal niet zitten. Dan zijn we maar naar Kembujeh gereden. En daar hebben we ons boottochtje kunnen maken in een kano van een vrouw die oesters plukt. ( 10 euro voor ons drie). De boot was een uitgeholde, halve boomstam die zo ongeveer 20 cm boven het water uitstak en super wankel was. Ik trilde helemaal als ik de kano moest instappen en dat hielp niet echt om de boot stabiel te houden. Maar eenmaal we zaten en op het water vaarden, was het echt ongelooflijk mooi. Dat was het mooiste stukje natuur dat ik al gezien heb. We hebben ongeveer een uur op het water gezeten en de vrouw heeft gepeddeld. Ik mocht ook eens proberen. Dat was ongelooflijk zwaar. Na een tiental slagen heb ik het al voor bekeken gehouden
De vrouwen hier zijn echt enorm sterk. Ik weet nu wel zeker welk geslacht het zwakke en welke het sterke is Op de terugweg hebben we een stukje door het bos gewandeld (waar prachtige vogels zaten) en langs velden waarop vrouwen aan het werk waren. Je ziet daar ook geen enkele man. Toen ik aan de gids vroeg waar ze waren zei hij dat ze soms brandhout gaan verzamelen in het bos. En dat terwijl die vrouwen onder die bakkende zon in de tuin aan het werken zijn. Ik zou ook kiezen voor de schaduw van het woud
Vanavond gaan we misschien naar een lokale discotheek en morgen gaan we Barra bezoeken. Ben benieuwd
14 maart:
Gisteren geen discotheekbezoek maar vroeg ons bedje ingetrokken. Vandaag zijn we Barra gaan bezoeken en het slaveneiland een hele reis. Eerst met de bushtaxi naar Serekunda, daarna de bushtaxi van Serekunda naar Banjul ( 30 minuten). Daarna eventjes stappen naar de aanmeerplaats van de ferry om de Gambia rivier over te steken richting Barra (1 uur). Op de ferry was het ongelooflijk druk. We hebben geen zitplaatsje kunnen bemachtigen Toen we in Barra aankwamen, zijn we eerst gaan eten. We hebben ongeveer anderhalf uur op ons broodje kip moeten wachten maar dat ben ik hier al gewoon aan het worden. Barra is echt een heel arm dorp en we wilden direct verder reizen naar het slaveneiland. Daarvoor wilden we een bushtaxi nemen. We kregen een aanbod van een taxi om ons naar Juffureh te voeren (en terug) voor 1400 dalassis voor zes personen (Dat is hier voor de meeste mensen meer dan een maandloon.) Uiteraard gingen we niet akkoord. We wilden een bushtaxi nemen want die zijn veel goedkoper en als we geen vonden, zouden we wel te voet gaan
Die mannen van de taxi verzekerden ons dat we nooit geen busje terug zouden vinden. Uiteindelijk konden we een deal maken: 700 dalassis heen en terug
En gelukkig maar We hebben anderhalf uur gereden met de jeep van Barra naar Juffureh. Die mannen hebben goed met ons gelachen als we zeiden dat we het wel te voet zouden doen
De trip alleen al van Barra naar daar was super. We zaten op twee bankjes in de laadbak van de jeep en we reden echt door kleine wegen en kleine dorpjes. Echt ongelooflijk mooi
Met de jeep door het oerwoud ;) Ik vind het wel steeds moeilijker om te beschrijven wat ik hier allemaal zien en meemaak. Het valt eigenlijk niet te beschrijven. Zelfs de fotos zeggen zo weinig
Maar de dorpen die we doorkruisten waren echt heel erg arm. De kinderen liepen achter de jeep aan in de hoop dat je hen iets zou geven. Twee meisjes wilden stoppen om snoepjes te kopen maar ik vond dat eigenlijk niet zon goed idee, ik voelde me daar echt slecht bij. Maar Pap zei dat het een goed idee was dus zijn Femke en Lotte gestopt aan winkel en hebben ze een zak snoep gekocht. En wat gebeurde er Die kinderen kwamen met zeker vijftig rond die jeep drummen om een snoepje te krijgen en ze zouden er echt voor vechten. Op dat moment voelde ik mij echt weerzinwekkend We waren echt zo de blanke toeristen die eventjes Sinterklaas kwamen spelen, echt degoutant, De jeep reed verder en de kinderen bleven maar achter ons aan lopen en zich aan de jeep vastklampen Echt verschrikkelijk
Rond 17u kwamen we dan eindelijk aan in Juffureh. We werden daar ontvangen door een gids die ons wat meer over de geschiedenis van het eiland vertelde. Er is daar ook een museum maar omdat we zo laat waren, was het al gesloten en hebben we het niet kunnen bezoeken. Dan mochten we met de motorboot naar het eiland. De boot lag aangemeerd aan een hoge kade. We moesten dus op de rand van de kade gaan zitten en dan kon je net met je tenen aan de boot Ik zit echt heel graag op het water maar dat in en uitstappen is toch echt niks voor mij. Het tochtje naar het eiland was wel zalig Daar aangekomen kregen we nog wat meer uitleg en een rondleiding. Het eiland was vroeger zon 500 m² meter groot maar nu nog maar 250m². Maar nog steeds de moeite waard om te bezoeken Weer aangekomen op het vasteland (We moesten met een gammele ladder die in het water werd gezet omhoog klimmen brr) hebben we nog iets gedronken en een sanitaire stop gehouden om dan weer met de jeep te vertrekken naar Barra. Het was ondertussen wel erg koud geworden Eén van de twee mannen die ons voerden vroeg om zijn plaats vooraan in de jeep af te staan. Ik heb snel toegehapt De andere hebben het echt erg koud gehad op de terugweg. Om de koude te vergeten, hebben we de weg terug liedjes gezongen, tot groot jolijt van de taxichauffeurs
Het was pikdonker op de weg en de taxichauffeur had maar één licht. Ik zag echt geen hand voor ogen. Ik begrijp nog steeds niet hoe hij ons veilig in Barra heeft gekregen. Het grappige was dat hij nog wel een licht bij zich had maar dat spaarde hij voor als het andere stuk zou gaan
In Barra hebben we dan weer de ferry genomen en de verschillende taxis naar huis. (Grappig hoe je hier zo snel spreekt over huis en thuis ) Moe maar voldaan zijn we rond 22u30 (vies en vuil) ons bed ingetrokken (want er was weer eens geen water).
Maar ik voel mij hier ondertussen echt thuis. We hebben wel een weekje nodig gehad om alles hier gewoon te worden maar ik ben echt blij dat ons afscheid hier nog ver van ons verwijderd is.
Zoals beloofd een iets uitgebreider verslag van de voorbije dagen.
Zondag zijn we dus naar Tanji geweest. Daar konden we zien hoe de vissers de vis binnenhaalden en hoe de vis werd gedroogd en gerookt. Het duurt één tot twee maanden voor de vis gedroogd is in de zon. Van de gerookte vis hebben we een stukje mogen proeven en het was best lekker. Op het strand verkopen de vissers hun vis aan markthouders die de vis dan weer verder verkopen op de markt.
Het is grappig hoe je zo snel aan het leven hier went. In België zou ik nooit van die vis geproefd hebben omdat er constant vliegen opzitten en de omstandigheden zijn echt niet hygiënisch.
Verderop het strand was er een heel mooi plekje waar we even uitgerust hebben. (Gambianen doen alles echt graag heel rustig en daar word je ook snel aan gewoon.:))
(zie fotos)
Gisteren zijn we dus naar de markt geweest in Serrekunda. Het was echt verschrikkelijk druk. Het is een echt labyrint van kleine paadjes waar ik alleen nooit zou uitraken. Iedereen wil dat je naar hun shop komt kijken en ze doen armbandjes rond je arm en ze trekken je zelfs Afrikaanse kleren aan. (zie foto) Het kleed heb ik niet gekocht maar het halssnoer wel. Ik heb er wel teveel voor betaald maar ja daar leren we uit. Gelukkig hebben we Pap, onze gids. Hij werkt in The Swallow en hij gaat met de studenten mee als we een plaats willen bezoeken.
In de namiddag zijn we naar het strand geweest en hebben we een massage gekregen met bamboe olie om mooi bruin te worden. Maar in plaats van bruin te worden, ben ik gewoon verbrand, de liegenaars! (Ik had mij daarvoor nochtans goed ingesmeerd met Belgische zonnemelk.) Die beachboys zijn wel ok. Het is hun job om toeristen te vermaken en ze komen graag een praatje maken en ze nemen je overal mee naartoe waar je wilt, maar ze zijn niet opdringerig.(Because its nice to be nice!) Ze roken wel veel Bob Marley cigarettes
We beginnen stilletjesaan ook onze weg te vinden in de straten. Alles lijkt hier enorm op elkaar en we zijn al eens verloren gelopen. Gelukkig kwamen we toen iemand tegen die we de dag ervoor ontmoet hadden, een vriend van onze waker. Die heeft ons dan de weg naar huis getoond. Nu weten we ook al waar we de bushtaxi moeten nemen om naar Serrekunda te gaan en die om naar Senegambia te gaan.
Vanmorgen zijn we met Pap naar het Monkeypark getrokken. Daar is heel mooie natuur en natuurlijk schattige aapjes die uit je hand komen eten. Er zaten er zoveel bij elkaar en ik was even aan het rondkijken welke aapjes nog niets gekregen hadden, toen er plots één op mijn schouder sprong en de nootjes uit mijn hand haalde. Even verschieten maar wel leuke fotos. ( Spijtig genoeg was de batterij van mijn fototoestel plat maar Sara heeft dan wel veel fotos gemaakt. Trouwens mama, ik heb mijn batterij nu dus pas moeten opladen )
Nu zijn we net weer thuis en ben ik dus de blog aan het aanvullen. Straks gaan we waarschijnlijk nog naar Bakau, een ander dorpje. (Van de was doen gaat dus weer niet veel in huis komen.)
Morgen gaan we waarschijnlijk met Roeland (student toerisme die ook in kadjendo logeert) naar een dorp aan de grens met Senegal. (Daar zou een park zijn met krokodillen en slangen)
Pap heeft ons ook beloofd om vrijdag naar Makasuto te gaan, een plaats waar erg veel vogels te zien zijn. Daar gaan we ook een boottocht maken door de mangroves. Kijk er al naar uit
Tot de volgende!
Elo
11 maart:
We zijn gisteren nog naar Bakau getrokken. Echt een heel fijne plaats. Het is wel een stad van tegenstellingen. Er staan prachtige villas en hotels en een paar meter verder vind je krottenwijken. Heel hallucinant eigenlijk. We zijn daar eerst even naar de craftmarket geweest. Het was daar fijn wandelen, veel rustiger dan in Serrekunda. Daarna zijn we naar de mangroves gaan kijken. Het was ongelooflijk mooi. Het leek wel of we op een postkaart aan het wandelen waren.
We besloten om langs het strand terug te wandelen naar de plaats waar we de bus moesten nemen. Het strand was er ook supermooi. Plots zagen we dat we aan het einde van het strand gekomen waren. Aan de ene kant was er de zee en aan de andere kant rotsen. We hebben ons dan tussen de rotsen een weg naar omhoog gebaand. Gambian experience noemen ze dat hier
s Avonds zijn we met de hele bende iets gaan eten in Senegambia in een vrij toeristisch restaurant. Het was lekker maar we hebben erg lang op ons eten moeten wachten. Ik vind het leuker om plaatsen te bezoeken die minder gekend zijn door de toeristen
Het was echt een heel fijne en mooie dag.
s Avonds was er dan een feestje in het dorpje Kolloli. Het is een ander dorpje vlak naast Kotu, waar wij verblijven. Ik heb me daar geen seconde op mijn gemak gevoeld. Gelukkig waren die jongens van het strand erbij
Het was voor mij geen mooie afsluiter, maar dat vergeten we snel weer
Vandaag heb ik niet veel gedaan. Vooral veel mails geschreven en de blog bijgewerkt.
In de namiddag heb ik me eindelijk aan de was kunnen zetten.
Ik bewonder die vrouwen hier wel. Ik wist niet dat handwas zo vermoeiend was ;)
Even weer kort een stand van zaken, want ik heb nog maar tien minuten internet. Gisteren zijn we naar Tanji geweest, een vissersdorpje. Het was een heel mooi plekje maar ze waren daar erg opdringerig, vooral de kinderen. In de namiddag zijn we Palm Beach gaan opzoeken, met een boek op het strand. Zalig... Vandaag eerst naar de markt in Serrekunda en in de namiddag ging ik de was doen...maar we zijn weer op het strand beland dus het is er niet van gekomen. En wat die mannen betreft, heb er mijn buik al van vol,...Echt waar, we mogen blij zijn met onze Belgische mannen. Dus morgen geen strand en ambetanteriken voor mij maar twee kuipen en vuile was... Morgen volgt er uitgebreid verslag, als de stroom weer niet uitvalt tenminste...
