Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Verhalen
mijn zelfgeschreven verhaal
11-06-2009
hoofdstuk 12
Ik voel me misselijk wanneer ik de volgende dag naar de dokter rijd. Ik ben bang dat het door de zwangerschap komt, maar Nick zegt dat het de zenuwen zijn. We rijden samen en ik bibber over heel mijn lijf; Nick probeert me gerust te stellen zonder veel succes. Wanneer we toekomen, lopen we naar binnen en gaan we in de wachtzaal zitten. Nick neemt mijn hand vast en dat voelt goed. Ik tel de minuten af en opeens komt de dokter binnen en is het mijn beurt. "Goeieavond", begroet hij ons. "Goeiemiddag", zeggen we terug. "Wat zal het zijn", vraagt hij. "Euhm..." begin ik. Ik aarzel, maar vooral schaam ik me. Gelukkig kijkt Nick me bemoedigend aan en ik ga verder: "Ik denk dat ik zwanger ben." "Hoe oud ben je precies?" vraag hij. "16", antwoord ik. "Ja, euhm heb je al een zwangerschapstest gekocht?" vraagt hij. "Ja en de uitslag was positief", antwoord ik zachtjes. "Maar nu willen jullie waarschijnlijk echte zekerheid", zegt hij. "Ja, dat is zo", zegt Nick voor het eerst. "Dan zullen we wat bloed moeten afnemen hé," antwoordt hij. Hij neemt een spuit en trekt wat bloed. Nick knijpt zachtjes in mijn hand, zodat ik weet dat hij er voor me is. Ik weet zeker dat hij even zenuwachtig is als ik ben. "Wanneer weet ik de uitslag?" vaag ik. "Ten laatste overmorgen", verzekert hij me. "Wie is de vader?" "Een vroeger vriend", antwoord ik, ik voel mezelf rood worden, maar het is al te laat dan. "Juist ja, en zou je het kind houden of laten wegnemen?" vraagt hij. "Ik weet het nog totaal niet", zucht ik. "Denk er maar goed over na, want deze beslissing zal je leven veranderen", waarschuwt hij me. "Dat zal ik doen, maar wilt u niets vertellen tegen mijn ouders?" smeek ik. "Ik heb beroepsgeheim, dus daar kan je op rekenen", stelt hij me gerust. We nemen afscheid en we rijden naar huis. Nick komt nog even bij me binnen en we lopen naar de slaapkamer,. Elody kijkt op en wil natuurlijk het hele verhaal horen, we vertellen het haar en dan valt er een grote stilte.
"Ik ga het kind laten wegnemen", zeg ik opeens vastberaden.
"Dat vind ik een goed idee", zegt Nick.
"Ik weet het niet", antwoordt Elody twijfelend.
"Stel je eens voor dat het een freak is en ik zijn kind zal opvoeden", zeg ik tegen haar.
"Daar heb je een sterk punt", antwoordt ze en ze verlaat de kamer om
Nick en ik even alleen te laten. De deur valt nog maar net dicht als
Nick me al kust. Ik vind het heerlijk en ook prachtig dat hij achter me
staan met mijn keuze.
Twee dagen in spanning wachten is de hel, ik zweer het je. De tweede
dag belt de dokter dat hij de uitslag heeft, maar hij wil het niet over
de telefoon vertellen. Dus fietsen ik en Nick naar hem toe. Ik tril op
mijn benen en houd Nicks hand vast.
"Ik heb ofwel slecht nieuws ofwel goed nieuws", begint hij.
"Zeg het maar gewoon", antwoord ik.
"Zoals u wilt", zegt hij. "Uit het onderzoek is gewezen dat u inderdaad
zwanger bent." Opeens is het alsof mijn wereld instort, Nick wil me
omhelzen, maar ik laat het niet toe.
"Esther..." begint hij. Maar ik wil het niet horen en ik loop weg uit
de dokterspraktijk. De tranen rollen over mijn wangen en even later
hoor ik Nick mijn naam noemen. Ik begin harder te lopen en na een
tijdje hoor ik hem niet meer. Ik ren het park in en stop pas bij een
bankje onder een grote boom. Daar houd ik de tranen totaal niet meer
tegen en laat ze de vrije loop. De mensen die voorbij komen, kijken me
vreemd aan, maar het doet me niets. Het idee dat ik echt zwanger ben,
sijpelt langzaam in mijn hoofd. Een paar dagen geleden was ik
vastberaden om het weg te doen, maar nu het zover is, weet ik toch niet
meer. Uiteindelijk vindt Nick me toch nadat ik al een uur op die bank
had zitten huilen. Hij wandelt langzaam en onzeker naar me toe en gaat
langs me zitten.
