Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Verhalen
mijn zelfgeschreven verhaal
07-06-2009
hoofdstuk 9
De ouders van Elody vinden het gelukkig niet erg dat ik nog wat blijf. Mijn moeder heeft het wat moeilijker en smeekt me om toch mee te gaan. Ik blijf bij mijn stuk en uiteindelijk loopt mijn moeder toch alleen naar de auto, zonder mij. Wanneer ik de slaapkamer binnenwandel, voel ik opeens dat ik zenuwachtig ben en een tijd lang weet ik niet waarvoor, tot Elody binnenkomt. "Ben je al zenuwachtig voor morgen?" vraagt ze enthousiast. Dan schiet het mij te binnen, morgen moet ik met Nick naar een familiefeest. Ik slaap door de zenuwen toch wat onrustig, maar gelukkig kan Elody mijn wallen dit de volgende morgen met wat subtiele make-up wegwerken. Wanneer ik helemaal klaar voor de spiegel sta, herken ik me niet meer. Ik heb een rode jurk aan met zwarte pumps onder en een zwarte armband. "Het staat je fantastisch!" roept Elody verrukt uit. "Bedankt", zeg ik en ik begin te blozen. Om 13h25 gaat de bel en Elody loopt naar beneden om de deur te openen. Ik kan niet lopen aangezien ik nogal hoge pumps aan heb. Langzaam loop ik de trap af en ik zie dat Nick me bewonderend aankijkt. "Je ziet er prachtig uit", is het enige dat hij kan uitbrengen. Ik glimlach en begin natuurlijk ook te blozen. Ik loop naar hem toe en geef hem een wangkusje, buiten staan zijn ouders al te wachten. "Je speelt goed", fluistert hij in mijn oor. "Dit zullen mijn ouders heel overtuigend vinden." Ik probeer te lachen, hoewel dit me treft als een bliksemslag. Ik ben overtuigend, wauw, denk ik bij mezelf. We stappen in de auto en ik begroet zijn ouders, ze zijn heel vriendelijk tegen me, misschien iets te vriendelijk. Ik voel me niet op mijn gemak, eigenlijk ben ik een verrader. Ik ben niet echt zijn liefje, nog niet ... Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Na een kwartiertje komen we aan en Nick helpt me met uitstappen. "Verwacht je familie dat we echt kussen of niet?" vraag ik. "Ik weet het niet, zou je het erg vinden?" antwoordt hij. "Het is te zien wanneer", zeg ik. "Dus je vindt het eigenlijk niet erg?" vraagt hij plagend. "Laten we doorgaan", ontwijk ik zijn vraag en ik loop door. Nick volgt me lachend, terwijl ik er niets lachend aan vind. Nu weet hij wat ik wil, denk ik. Tegen dat we iedereen een hand geschud hebben, voel ik me toch al wat op mijn gemak. Ze zijn allemaal zo vriendelijk voor me! Ik zie mijn dieet in duigen vallen wanneer ik de buffettafel zie. "Hoeveel gangen zijn er?" vraag ik Nick fluisterend. "Ik denk vier", antwoord hij. "Zijn dat ze dan alle vier?" vraag ik. "Nee, dit is de eerste", zegt hij lachend. Na het eten, ik voel me zo opgeblazen, wenkt Nick me. Ik loop naar hem toe en hij zegt: "Laten we ergens alleen gaan." Ik knik en volg hem naar een veldje dat een beetje verder, uit het zicht van de feestzaal ligt. We gaan zitten op een bankje en ik voel zijn been tegen de mijne. Opeens zucht Nick. "Wat is er?" vraag ik. "Ik dacht dat het nu allemaal makkelijker zou zijn", antwoordt hij. Ik kijk hem niet-begrijpend aan en hij vervolgt: "Wel, ik dacht dat het makkelijker zou zijn, wanneer dat ik je meegevraagd zou hebben naar dit feestje." "Wat zou makkelijker zijn?" vraag ik en ik begrijp nog steeds niet waar hij naar toe wilt. "Om dit te doen", antwoordt hij en hij buigt zijn hoofd naar mij en kust me vol op de lippen. Ik hou hem natuurlijk niet tegen en het was gewoon fantastisch! "Ik ...", begint hij, maar ik leg mijn vinger op zijn mond en kus het terug. Het was echt een magisch moment, maar dit magisch moment valt in duigen wanneer we gekrijs horen in de feestzaal. We lopen allebei in een reflex naar binnen en daar zien we waarom er gekrijst werd. Er stond namelijk een springkasteel binnen en die was helemaal in elkaar gevallen.. Het gekrijs werd veroorzaakt door de kinderen die nog op het springkasteel zaten en er niet meer uit geraakten. Ook de moeders van de kinderen krijsten volop mee. Gelukkige kon men de kinderen er vlug uithalen en het feest ging gewoon verder. Nick en ik kijken elkaar aan en beginnen te lachen en we wandelen hand en hand terug naar ons bankje. "Mijn familie denkt eigenlijk helemaal niet dat ik al acht maanden een vriendin heb", zegt Nick opeens. "Wat bedoel je?" vraag ik. "Ik heb dit gezegd om je hierheen te laten komen", vervolgt hij. "Waarom doe je zoiets?" vraag ik ongelovig. "Ik dacht dat het dan makkelijker zou zijn om je te vertellen dat ik verliefd op je ben", zegt hij. "Het is je toch gelukt", zeg ik lachend. "Het was eigenlijk niet makkelijker, maar het moment was er gewoon", antwoordt hij. We kussen opnieuw tot dat zijn ouders ons komen halen. We rijden terug naar huis en dan moeten we afscheid nemen. "Het was fantastisch", fluister ik in zijn oor. "Jij bent fantastisch", fluistert hij terug. Nu smelt ik echt helemaal en voor ik de deur binnenstap, kijk ik om en zie ik dat hij me nog een knipoog geeft. Dan rijden zijn ouders weg en ik loop dan toch naar binnen. Nog steeds denkend aan onze kus en zijn knipoog...
