Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Verhalen
mijn zelfgeschreven verhaal
06-06-2009
hoofdstuk 8
Langzaam open ik mijn ogen, het beeld is wazig. Waar ben ik? denk ik. Het voelt hier vreemd aan, de geur is verkeerd en ik hoor gedempte stemmen. Langzaam wordt het beeld voor mijn ogen scherper. Ligt het aan mij of is het hier zo wit. Plots zie ik mijn ouders en Elody zitten. Ze zien dat mijn ogen open zijn en vliegen op me af. "Geef haar wat ruimte", hoor ik mijn moeder zeggen. "Waar ben ik?" vraag ik verbaasd. "In het ziekenhuis", antwoord mijn vader. "Waarom?" vraag ik. "Dat zal Elody beter kunnen uitleggen dan wij", zegt mijn moeder. Ik draai voorzichtig mijn hoofd naar Elody toe en kijk haar vragend aan. "Je ... bent flauwgevallen..." begint ze stamelend. Ik kijk verbaasd. "We waren naar die club gegaan van vorige week, we waren bij de toiletten toen je plots lijkbleek werd. Je zei dat je een déjà vue had gehad, maar je stond nog altijd te trillen op je benen", vervolgt Elody. "En toen ben je flauwgevallen, ik heb de ambulance gebeld en die hebben je hierheen gevoerd. Plots komt er een verpleegster binnen die Elody en mijn ouders wegstuurd. "Je hebt veel rust nodig", zegt ze. "Wanneer mag ik hier weg? " vraag ik. "Normaal vanmiddag al, maar dan moet je wel goed slapen", antwoord ze. "Mag ik even bellen?" vraag ik. Waarom zou je moeten bellen?" antwoordt de verpleegster. "Ik had normaal afgesproken met een vriend vandaag", zeg ik. "Oké, dan is het goed, maar niet meer dan vijf minuten", antwoord ze. "Ik zal buiten wachten?" "Bedankt", zeg ik. Ik bel naar Elody in de hoop dat ze opneemt. Gelukkig doet ze dat en ik zeg haar dat we normaal vandaag met Max hadden afgesproken, maar dat ze dat moet afbellen. Elody belooft me om dat te doen en net voor de vijf minuten om zijn, leg ik neer. De verpleegster komt binnen en ik vraag wanneer er bezoekuren zijn. "Van 10h tot 17h", antwoordt ze en dan is ze weg. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het nog maar negen uur is en dus besluit ik om toch maar te slapen. Twee uur later word ik wakker van geklop op mijn deur en zeg dat ze mogen binnenkomen. De persoon die binnenkomt had ik nooit verwacht, totaal onverwacht staat Nick voor me. "Hey", begint hij het gesprek. "Hey", zegt ik terug. "Ik heb gehoord dat je flauwgevallen bent", zegt hij. "Van wie heb je dat gehoord?" vraag ik nieuwsgierig. "Van Max en die wist het dan weer van Elody", zegt hij. "Vind je het erg dat ik er ben?" "Nee, natuurlijk niet" verzeker ik hem. "Oké, dan is het goed", antwoordt hij. "Want soms heb ik het gevoel dat je me eigenlijk niet mag." "Hoe kom je daar nu weer bij?" vraag ik. "Soms heb ik gewoon dat gevoel dat je mij probeert te ontwijken", zegt hij. "Soms heb ik het nog wat moeilijk met dat idee van een vriendin 'spelen'" zeg ik. "Als je niet wil, dan moet je het gewoon zeggen hé", verzekert hij me. "Ik wil het wel, maar soms klinkt het me raar in de oren", zeg ik. "Kan je morgen eigenlijk wel?" vraagt hij. "Waarom niet?" zeg ik. "Omdat je in het ziekenhuis ligt ... toevallig", zegt hij. "Oh dat, ik mag normaal vanmiddag al weg", antwoord ik. "Oh gelukkig", zegt Nick een beetje verlegen. We kijken elkaar aan en langzaam komen we dichter en dan ... dan komt natuurlijk net de verpleegster binnen die Nick wegstuurt. We nemen afscheid en dan lig ik weer alleen in mijn bed. Stomme verpleegster, denk ik, zij heeft dit magische moment natuurlijk weer kunnen verbreken. Mijn gevoel zegt dat we zeker gekust zouden hebben, dus nu moet ik nog wachten tot morgen. Als hij het nog eens durft proberen. Om vier uur komen mijn ouders me halen om naar huis te gaan, Elody is er ook bij. We stoppen voor het huis van Elody en mijn vader vraagt aan me om hem even te spreken, we lopen een eindje verderop en staan dan stil. "Ik moet me verontschuldigen", begint hij. "Ma ... ", begin ik, maar mijn vader onderbreekt me. "Nee, laat me uitspreken", zegt hij. "Elody heeft me alles verteld en ik had je van in het begin moeten geloven.Het spijt me." "Het is oké", antwoord ik en ik geef hem een dikke knuffel. "Kom je nu terug naar huis?" vraagt hij. "Misschien", zeg ik. "Maar nu nog niet." Ik loop naar binnen zonder om te kijken. Mijn vader blijft even staan en gaat dan in de auto zitten. Ik weet dat hij het wel begrijpt, er is te veel gebeurt om nu zo plots terug naar huis te gaan. Ik zou nog veel moeten uitleggen en zeggen waarom ik morgen met een jongen wegga. Dus is het beter als ik nog even bij Elody blijf.
