Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Verhalen
mijn zelfgeschreven verhaal
06-06-2009
hoofdstuk 7
Wanneer we thuiskomen, loop ik naar de slaapkamer. Elody blijft verrast achter en slentert achter me aan. "Wat is er toch met je?" vraagt ze wanneer we boven komen. "Niks", antwoord ik zo onschuldig mogelijk. "Kom op zeg, je weet dat ik daar niet in trap", zegt ze. "Vertel op." "Vroeger was alles zo simpel", begin ik. "Nu is alles een grote rotzooi." "Zoals?" vraagt Elody. "Er zitten gaten in mijn geheugen, mijn vader praat niet meer tegen mij, ik kan niet meer naar huis en wanneer ik denk dat mijn droomjongen gaat bekennen dat hij verliefd is op mij, vraagt hij of dat ik zijn vriendin wil 'spelen'", zeg ik in één adem. "Pas maar op dat je niet ontploft door al dat geratel", antwoordt Elody lachend. "Het komt allemaal wel goed", vervolgt ze." Dat met je vader zal wel snel opgelost geraken en vrijdag gaan we naar die club van vorige week." "Je zegt niks over Nick", merk ik op. "Ik wil je geen vals hoop geven", mompelt Elody. "Hoe bedoel je?" vraag ik. "Wel, ik ken Nick niet en dus weet ik ook niet of dat hij verliefd is op jou", antwoord Elody. " Ik weet het ook niet meer", zucht ik. " Het komt allemaal wel goed", zegt Elody troostend. "Ik hoop het", antwoord ik en samen wandelen we naar beneden voor het avondeten. De volgende dag probeer ik Nick zoveel mogelijk te ontwijken, maar tijdens de lunchpauze krijgt het me op een onbewaakt moment toch te pakken. "Hey", zegt hij. "Hey", antwoord ik. "Je voelt je toch niet aangevallen door die vraag van mij?" vraagt hij. "Welke vraag?" zeg ik op mijn beurt. "Die vraag die ik je stelde in het park dinsdag", verduidelijkt hij. "Oh, die vraag", zeg ik. Ik probeer zo nonchalant mogelijk te klinken. "Dus je vind het niet erg", stelt hij vast. "Nee, anders zou ik toch geen ja gezegd hebben", zeg ik iets wat snibbig. "Dat is waar", antwoordt hij en daar is hij weer, die betoverende lach. Ik verdrink opnieuw in zijn ogen en word betoverd door zijn lach. We praten nog wat verder over onbelangrijke zaken en wanneer de bel gaat, nemen we afscheid. Na school rijden we samen naar huis en ik weet eigenlijk niet waarom ik heb vandaag probeerde te ontwijken. Als ik bij Nick ben, voelt het alsof ik helemaal compleet ben. Waarschijnlijk heeft hij dat gevoel niet bij mij, toch vind ik precies niet erg. We zitten over veel dingen op dezelfde golflengte, niet op alles. Zo hebben we nog een grappige discussie gehad over schoenen. Nick vindt het zinloos dat er zoveel soorten zijn, terwijl voor mij schoenen mijn leven zijn. Gelukkig konden wij er allebei mee lachen, alles lijkt zo perfect bij hem.Opeens vind ik het niet meer erg om naar dat familiefeestje te gaan, want dan ben ik toch bij hem en hij vroeg het tenslotte ook aan mij. Terwijl hij zelf toch ook nog veel andere vriendinnen heeft uit zijn andere school. Vrijdagavond vertrekken Anouk en ik naar die club waar we vorige week ruzie kregen en waar ik me niks van herinner. Wanneer we daar aankomen, kijkt Anouk me aan. "Wat?" vraag ik. "Herinner je je als iets?" antwoordt ze. "Nee, nog niet, laten we naar binnen gaan," zeg ik. We lopen naar de bar en bestellen elk een Martini. "Laten we eens door heel de club lopen tot je iets herkent", stelt Elody voor. "Goed idee", antwoord ik. Sommige dingen herken ik wel, maar het is allemaal nogal wazig. Ik zeg dit tegen Elody en zij antwoordt: "Dat is denk ik misschien wel normaal, we waren al behoorlijk zat toen we hier aankwamen." "Ik weet het weer!"roep ik. "We waren eerst nog naar Jonas geweest en toen zijn ouders binnenkwamen, zijn we vertrokken." "Ja, dat is er inderdaad gebeurd", antwoord Elody. "Tot waar weet je nog precies?" "Euhm, dat we hier naar binnen gingen, herinner ik me nog wazig en ..." zeg ik. "Laten we naar het toilet gaan, daar ging je nog normaal naartoe" antwoord Elody. "En niet meer ofzo?" vraag ik nieuwsgierig. "Toen je terugkwam herkende ik je niet meer en dan kregen we ook nog eens ruzie op de parking", zegt ze. "Dat herinner ik me dus niet meer", zeg ik. "Dus moet er iets gebeurd zijn in dat toilet en ik durf te wedden dat die Kathy er voor iets tussenzit", antwoordt ze. "Nu wil ik toch wel weten wie dat is", zeg ik. "Zou je me ze kunnen tonen als we ze zouden tegenkomen?" "Misschien", antwoord Elody. We lopen het toilet binnen en opeens begint mijn hoofd te tollen en ik word lijkbleek. In mijn hoofd doemen er beelden op van mijzelf. Ik zie mezelf binnenkomen in het toilet en naar de verste deur lopen, ik doe ze open ... en dan ... niks meer. Ik schud mijn hoofd en Elody kijkt me vragend aan. "Wat is er?" vraagt ze bezorgd. "Ik kreeg denk ik net een déjà vue", antwoord ik, terwijl ik nog sta te trillen op mijn benen. "Wat zag je?" vraagt Elody nieuwsgierig. "Ik zag mezelf hier binnenwandelen en naar de verste deur lopen en dan niks meer", zeg ik. Opeens val ik neer...
