 |
|
|
mijn zelfgeschreven verhaal
|
|
| 16-03-2009 |
 hoofdstuk 4 |
hoofdstuk 4:
We werken allebei wat voor school, maar mijn gedachten dwalen steeds af. Hoe hij naar me lachte en me
ook vertrouwde door alles te vertellen over zijn oude school. Er verschijnt een gelukzalige glimlach op mijn
gezicht en dat is Elody niet ontgaan.
"Denk je aan Nick?" vraagt ze opeens.
"Betrapt", lach ik.
"Ik vind dat niet om te lachen, ik wil weten wat er is gebeurd vrijdag en jij kan alleen maar aan die Nick
denken", antwoord ze pinnig." Ik denk dat jij het precies niet meer wil weten."
"Tuurlijk wel", antwoord ik geschokt.
"Concentreer je er dan meer op", zegt Elody nog, voor ze de kamer uit beent. Verslagen blijf ik achter,
misschien heeft ze wel gelijk. Maar ik kan er toch ook niet aan doen dat Nick steeds terug mijn hoofd in
zweeft.
"Vergeet Nick even", spreek ik mezelf streng toe. "Er zijn belangrijkere dingen op dit moment." Maar het
lukt me niet om hem te vergeten, dus begin ik maar met leren. Dan vergeet ik Nick heel even en heb ik
misschien kans om niet gebuisd te zijn voor de wiskunde toets van morgen. Zonder dat ik ook maar iets
gehoord heb, staat Eldoy opeens naast mij.
"Wat zou je er van denken als we vrijdag naar dezelfde club gaan als vorige week?" vraagt ze opeens.
"Misschien is die Kathy er weer."
"Dat is een goed idee", antwoord ik nog van de schok bekomend. Ze glimlacht naar me en gaat terug aan
haar bureau zitten. Ik probeer me terug op mijn wiskunde te concentreren, maar het wil maar niet lukken.
Nu denk ik niet alleen maar aan Nick, nu denk ik ook nog aan komende vrijdag.
"Vind je het zo erg dat ik me bezig houd met Nick?" vraag ik zonder op te kijken.
Elody zucht even voor ze antwoordt: "Eigenlijk niet meer, als je maar beloofd dat je niet vergeet uit te
zoek wat er is gebeurd."
"Beloofd", zeg ik half lachend.
"Trouwens, ik heb aan mijn moeder gevraagd of je hier mag komen wonen voor een tijdje," zegt Elody.
"En?" vraag ik.
"Het mag op voorwaarde dat je meehelpt in het huis en soms boodschappen doet", antwoordt ze.
"Dat is fantastisch!" roep ik uit.
"Je kan wel je ouders niet blijven ontwijken", zegt Elody.
"Ik ontwijk ze niet", antwoord ik. "Ik ontwijk alleen mijn vader."
"Misschien kan je moeder eens uitleggen aan mijn ouders wat er precies gebeurd is", zegt ze voorzichtig.
"Ja misschien wel, ik vind het moeilijk om maar de helft te vertellen aan je ouders", antwoord ik. "En vroeg
of laat gaan ze vragen stellen."
"Zeer juist" zegt ze. Zo gezegd zo gedaan, ik neem mijn gsm en kies het nummer van mijn moeders gsm. Ze
neemt op en ik vraag of ze het goed vindt om te komen. Ze zegt dat ze direct af komt en vijf minuten later
gaat de deurbel. Elody's moeder, Leah opent de deur. Ze laat mijn moeder binnen en leidt haar naar de
woonkamer. Ik heb mijn moeder vertelt dat ik niet bij het gesprek zou zijn, dus blijf ik gespannen en
onrustig boven. Ik en Elody liggen naast elkaar, Eldoy ziet dat ik zenuwachtig ben en neemt mijn hand vast.
Ik ben blij dat ze dat doet, anders zou ik uit mijn vel gesprongen zijn van de spanning. Opeens hoor ik
onderaan de trap mijn naam en loop naar beneden. Mijn moeder zit er nog steeds en glimlacht naar me. Ze
staat op en geeft me een knuffel.
"Het is in orde", fluister ze me toe.
"Wat gebeurd er nu?" vraag ik nieuwsgierig.
"Je mag hier blijven zolang het nodig is, als je maar meehelpt in het huishouden en ik zal ieder maand een
bedrag op hun rekening storten." antwoordt mijn moeder.
"Dat geld en dat meehelpen hoeft eigenlijk niet hoor", zegt Leah.
"Ik sta erop", antwoordt mijn moeder."En als Esther zich niet gedraagt, gooi je ze maar buiten."
"Dat zal wel niet gebeuren", antwoord Leah lachend. Mijn moeder kijkt me aan en trekt me mee naar de hal.
"Ik wil echt dat je je gedraagt", zegt ze bevelend. "Oké? En ik heb een rekening voor je aangemaakt en
daar zal ik je zakgeld op storten." Ze geeft me mijn nieuwe bankkaart en de gegevens van mijn rekening.
Ik kijk haar bedankend aan en krijg tranen in mijn ogen. Ze komen er zomaar, vanzelf. Ik kan er niets aan
doen en ook niet tegen houden. De tranen
stromen over mijn gezicht en druppelen verder naar mijn kleren die een beetje nat worden, maar zelfs dat
kan me niet tegenhouden te stoppen met huilen. Met die afspraken en die bankkaart lijkt het allemaal zo
definitief.
Mijn moeder kijkt me aan en zegt: "Ik kom geregeld langs hoor, dat beloof ik je." Ze droogt mijn tranen
met haar zakdoek, draait zich om en loopt naar buiten. Verslagen strompel ik naar boven, Elody wil me
volgen, maar haar moeder houdt haar tegen.
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
