Hoofdstuk 3:

Wanneer je haar ouders goed bekijkt, dan zie je nauwelijks overeenkomsten tussen hen en Elody. Zij heeft

namelijk bruin krullend haar en kastanje bruine ogen. Terwijl haar vader pikzwart haar heeft en felgroene

ogen en haar moeder blond is met diepblauwe ogen. Ook qua karakter zul je lang moeten zoeken om een

gelijkenis te vinden, toch is het niet zo dat er altijd ruzie is. Integendeel zelfs, ze komen juist heel erg

goed overeen, soms ben ik daar toch jaloers op. Bij mij thuis is er namelijk nogal veel ruzie. Dus laat ik het

maar achterwege. Ze begroeten me en het lijkt erop dat Elody niets heeft gezegd over onze ruzie, want ze

schenken me ook een grote glimlach. Opeens trekt Elody me mee buiten gehoorafstand van haar ouders.

"Ik heb niet gezegd dat we ruzie hadden",fluistert ze. "En dat zou ik ook graag zo houden."

"Geen probleem", antwoord ik.

We eten allemaal samen in de keuken. Het is een eenvoudige keuken, maar ze straalt pure klasse uit. Hij

heeft houten kastjes en in het midden staat er een grote ronde eikenhouten tafel. Er stonden vijf stoelen,

want Elody heeft ook nog een oudere zus, maar die zit momenteel op een feestje. De vijfde stoel in speciaal

voor mij. Hier voel ik me goed en welkom. Er is ook nooit ruzie zoals bij mij. Thuis moet ik vechten voor ieder

beetje vrijheid. Elody hoeft dat niet, ze mag bijna alles als ze het maar zegt en niet te lang wegblijft, doet

ze dat wel moet ze gewoon regelmatig bellen. Ik zou een moord doen voor haar ouders, maar ja  Elody is

mijn beste vriendin, dus dan zou ik een nieuwe beste vriendin moeten zoeke.Iedereen in dit huis geeft me

ook dat prachtige gevoel en zien me als hun derde dochter of als een zus. De sfeer die hier ook hangt is

fantastisch. Thuis zou ik die nooit kunnen vinden, mijn ouders lopen altijd gestrest rond en mijn broer zit op

de computer stomme spelletjes te spelen. Dan zit ik daar en voel me alleen en overbodig. Meestal loop ik

dan naar kamer en luister naar muziek of ik ga naar Elody. Hier heb ik dat gevoel nooit. Het eten is

overheerlijk, het is spaghetti. Nu zul je denken dat dat toch niet speciaal is ofzo, maar de spaghetti van

Elody's moeder heeft toch net dat tikkeltje meer. Na het eten ruimen we af een nestelen ons boven op het

bed.

"Vroegen je ouders zich niet af, hoe het kwam dat je zo vroeg thuis was?" vraag ik.

"Ik heb gewoon gezegd dat ik moe was en dat jij ook naar huis bent gegaan", antwoordde ze.

"Oké, ergens ben ik wel blij dat je niets gezegd hebben", zeg ik." Want dan mocht ik hier misschien ook niet

meer binnen."

"Daar mag je niet over piekeren", zegt Elody streng.

Samen blijven we maar herhalen over wat er gebeurd en langzaam vallen we naast elkaar in slaap.

's Morgens worden wakker door het rinkelende geluid van de wakker. Slaapdronken gooit Elody er een

kussen tegen aan, zodat hij op de grond valt. Toch blijft hij rinkelen, nu zijn we wel verplichten om op te

staan en de wekker uit te zetten. We slepen ons allebei naar de badkamer en kleden ons aan. Daarna

slenteren we naar beneden om te ontbijten.

"Goed geslapen?" vraagt Elody's moeder wanneer we binnenkomen. We kijken elkaar aan en schieten in de

lach.

"Euhm, we konden niet slapen en zijn beginnen babbelen", bekent Elody. Ze kijkt ons een beetje boos aan,

maar zegt dan dat we maar vanavond vroeger in ons bed moeten kruipen. Elody vraagt fluisterend of dat

het goed is als ze vanavond vraagt of ik hier een tijdje kan blijven. Ik kan moeilijk nee zeggen dus knik ik

maar. We fietsen naar school en zoeken daar ons vast plekje op. Zonder het echt met woorden te zeggen,

hebben we allebei besloten om niets over vrijdagavond te zeggen in school. Stel je voor dat er iemand ons

per ongeluk hoort, dan kan ik mijn goed imago wel vergeten. Niet dat ik super populair ben, maar ik kan met

iedereen goed overweg, heb een stuk of zes goeie vrienden en één beste vriendin Elody. Langzaam sijpelen

de rest van onze vriendinnen de schoolpoort binnen en komen onze richting uit. Wanneer Elody en ik niet

meer alleen zijn, is het precies alsof we helemaal niet moe waren en alsof er vrijdagavond niets is gebeurd.

Lachend en babbelend vertrekken we naar boven wanneer de eerste bel gaat. We zitten nog maar net

neer, wanneer de directeur binnen we komt. Hij roept onze leerkracht, die vooraan in de klas staat en een

Engelse zin opschrijft, bij zich. Hij fluistert iets, doet daarna een stap naar voren en schraapt zijn keel.

"Beste leerlingen," begint hij," we hebben er vandaag een nieuwe leerling bij. Kom maar binnen Nick."

Verlegen stapt er Nick naar binnen. Mijn ogen vallen bijna uit hun kassen wanneer ze deze verschijning zien.

Hij is gewoon prachtig, ik merk van mezelf dat ik hem aanstaar, maar ik doe zelfs geen moeite om me tegen

te houden. Hij is zo perfect, zijn amberkleurige ogen, zijn lichtbruine lokken met een blonde schijn erin, zijn

gespierde armen. Toch voor zover ik kan zien en zijn kledingstijl is lang niet mis.

"Dit is Nick Caloix", zegt de directeur," hij is dus nieuw en ik hoop dat jullie hem goed zullen opvangen.

Misschien zou het handig zijn al Nick een soort van begeleider krijgt uit de klas die hem verteld waar hij

moet zijn. Wie is er vrijwilliger?" Ik schrik, want niemand steekt hun hand op. Terwijl ik dat dus wel doen,

voor ik hem vliegensvlug weer naar beneden kan doen, roept de directeur mijn naam en dus is het al te laat.

Ik had juist gedacht dat iedereen hem knap vond en dus zijn begeleider wilde worden, maar dat was dus

niet het geval. Resultaat: ik was het. Nick glimlacht naar me en ik glimlach flauwtjes terug. Hij wandelt snel,

maar beheerst naar het lege tafeltje achterin de klas. Alle ogen zijn op hem gericht en ik kijk naar Elody

die me boos aankijkt. Ik kijk vragend terug, maar ze wil niets uitleggen. Wanneer het speeltijd is, trek ik

Elody mee.

"Waarom keek je zo raar in klas?" vraag ik.

"Ken je hem niet meer?" antwoordt ze verbaasd.

"Nee, duidelijk nog nooit gezien", zeg ik vol overtuiging.

"Dat is waar, jij was er niet", zegt ze lachend.

"Wat is er om te lachen?" vraag ik boos wordend.

"Wel, toen we ruzie hadden", begint ze nog half lachend," liep ik terug naar binnen en ging ik boos naar huis.

Zaterdagvoormiddag belde Anouk om te vertellen dat er in een andere school een jongen was geschorst

wegens drugs, geweld en sterke drank tijdens schooluren. Je mag drie keer raden hoe die jongen heet en

goed geraden hij noemt Nick Caloix. Anouk heeft ongeveer heel de klas en school op de hoogte gebracht. Ze

vroeg aan mij of dat ik het jou wilde vertellen, maar aangezien wij ruzie hadden, heb ik dat niet gedaan".

"Hoe haal je het eigenlijk in  je hoofd om je voor te stellen als begeleider?"vraagt ze.

"Ik vond het knap en ik werd door hem aangetrokken" beken ik.

"Ik dacht dat je wel andere dingen aan je hoofd had", zegt ze." Zoals wat er gebeurd is die vrijdag."

"Ik weet het, maar nu is het te laat", antwoord ik. Op het einde van de speeltijd komt Nick op me af

gelopen en vraagt of dat ik hem het volgende lokaal wil tonen. Ik loop met hem mee en leid hem naar het

lokaal. Wanneer op het einde van de dag de laatste bel gaat. Komt hij opnieuw naar me toe en vraagt naar

het secretariaat. Aangezien ik zijn begeleider ben, heb ik weinig keus. Bij het secretariaat geeft Nick een

klein briefje af en de vrouw achter de balie vraagt of dat hij morgen nog een terug wil komen. We lopen

naar buiten en nemen onze fiets?

"Waar woon je eigenlijk?" vraag ik hem. Hij noemt een straat niet zover van Elody's huis, dus fietsen we het

eerste stuk samen. Na nog geen vijf minuten, komen we al aan. Nick stapt van zijn groene fiets en kijkt me aan.

"Bedankt", stamelt hij.

"Geen dank", antwoord ik. "Ik ben toch je begeleider."

"Ik ben blij dat er nog iemand mijn begeleider wilde zijn", zegt hij. "Iedereen weet al wat er is gebeurd

is."

"Wat is er eigenlijk precies gebeurd?" vraag ik nieuwsgierig.

"Wat weet je al?" vraagt Nick op zijn beurt.

"Dat je van school bent gestuurd wegens drugs, geweld en sterke drank", antwoord ik. Nick begint te

lachen en vertelt het hele verhaal. Hij is niet van school gestuurd wegen geweld of sterke drank en die

drugs is niet wat het lijkt. Zijn vriend is namelijk verslaafd aan drugs, maar verkoopt het ook. Nick was

daar niet mee akkoord, nam de drugs af en stopte ze in zijn boekentas. Natuurlijk was er juist die dag

controle van de politie en hij werd betrapt. Hij moest naar de directeur en werd daar onmiddellijk van

school gestuurd. Nick werd kwaad en twee agenten reden hem naar huis. Zo kwamen de roddels er van het

geweld en de drugs.

"Hoe komen ze dan aan die sterke drank?" vraag ik. Een andere jongen die ook van school gestuurd is, was

betrapt met een fles whisky. Maar de roddelaars hebben zich vergist en gooiden alles door elkaar, zegt hij.

"Je hoeft me niet te geloven hoor", zegt hij wanneer hij klaar is. "Niemand doet dat." Ik staar hem aan

terwijl hij door de voordeur verdwijnt. Vlug fiets ik naar Elody en vertel het hele verhaal, maar ze gelooft

het niet. Gelukkig kennen we iemand die op Nick's vroegere school zit en we bellen hem op.

"Hey, Max," roepen we door de telefoon, "wij zijn het, ken je ons nog Esther en Elody."

"Natuurlijk ken ik jullie nog", antwoordt Max lachend.

"We hebben eigenlijk een vraagje", zeggen we. "Wat weet jij over een zekere Nick Caloix."

"Hij is van school gestuurd wegens drugs en geweld, maar die drugs was niet van hem en dat geweld is

behoorlijk opgeblazen" antwoordt hij.

"Bedankt", roepen we allebei in koor.

"Het is niets, maar we moeten nog ne keer iets afspreken", zegt Max. We spreken met hem zatermiddag

af en leggen neer.