Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
Verhalen
mijn zelfgeschreven verhaal
08-06-2009
hoofdstuk 10
Wanneer ik binnenwandel, stormt Elody op me af. "Hoe was het, hoe was het?" ratelt ze. "Het was fantastisch", zwijmel ik. "Vertel me alles", roept ze en Elody trekt me mee naar boven. Wanneer we op de slaapkamer zijn, vertel ik haar natuurlijk alles. Op het einde van mijn verhaal roept Elody: "Dat was zo romantisch! Je mag gelukkig zijn met hem." "Dat ben ik ook", antwoord ik. "Ik zei toch dat het allemaal goed zou komen", zegt Elody. "Het deel met je ouders is opgelost en met Nick ook." "Alleen dat geval van vrijdag nog", zucht ik. "Dat komt ook nog wel", antwoordt ze troostend. "Ik hoop het", zeg ik en ik val in haar armen. Die nacht slaap ik zoooo goed! De volgende dag was net zoals in een droom: hand in hand lopen met Nick door de speelplaats, samen eten in kantine. Maar die droom komt bruut aan zijn eind wanneer ik de volgende dag merk dat ik al een week over tijd ben. "Anouk!" gil ik. "Wat is er?" vraagt ze nog halfslapend. "Ik ben al een week over tijd!" ratel ik. "Blijf nu eens rustig", zegt Elody. "Wanneer moest je normaal hebben?" "Vorige week dinsdag", antwoord ik. "En je weet dat ik altijd zeer stipt ben. Ik mag niet zwanger zijn, ik ben nog maar 16!" "Het is toch nog helemaal niet zeker", sust Elody me.Even ontspan ik me weer, maar ik ben toch niet helemaal gerust. We fietsen naar school en wanneer we daar aankomen, loopt Nick direct naar me toe. "Oh nee, hij komt", zeg ik. "Je moet het toch niet zeggen", antwoordt Elody. "Hij gaat het direct merken aan me", zeg ik. "Dat kun je op voorhand niet weten", fluistert ze en ze duwt me in de richting van Nick.We begroeten elkaar met een kus, maar natuurlijk merkt Nick meteen dat er iets is. "Oké, kom maar op", zegt hij. "Wat bedoel je?" vraag ik schaapachtig. "Ik voel dat er iets is", antwoordt hij. "Ik moet je inderdaad iets vertellen", beken ik en we gaan op een bankje zitten. "Ik ... ik ben ... een beetje ... over tijd", stamel ik. "Wat!" roept Nick. "Shhht!"zegt ik. "Niet zo luid." "Hoe kan je nu zwanger zijn?" vraag hij. "Het is nog helemaal niet duidelijk of ik wel zwanger ben", antwoord ik. "En van wie dan wel?" vraag hij ongeduldig. "Dat weet ik nog helemaal niet", zeg ik. "Oh, je weet dus helemaal niet met wie je naar bed gaat", vraagt Nick ongelovig. "Ik ben nog maagd!" maak ik hem duidelijk. "Hoe kan je dan zwanger zijn?" vraagt hij. "Je luistert niet hé, het is nog niet duidelijk of ik wel zwanger ben." "Maar daarnet zei je toch dat je over tijd bent?" vraagt hij niet-begrijpend. "Daarom ben ik nog niet direct zwanger", zeg ik. Opeens loopt Nick weg en laat me alleen achter. Ik ben verbijstert en blijf op het bankje zitten tot Elody naast me komt zitten. "Hoe ging het?" vraagt ze. "Ik wil even alleen zijn", antwoord ik en ik sta op en loop weg. De rest van de dag loop ik er alleen bij en ik denk wat ik verkeerd gezegd kan hebben. 's Avonds durf ik natuurlijk niet aan Nick vragen om samen naar huis te rijden en in het geratel van Elody heb ik nu ook geen zin, dus rijd ik alleen naar huis. Wanneer ik thuiskom, rinkelt mijn gsm. "Met Esher" "Hey, het is Max hier" "Wat is er?" "Euhm, Nick doet zo raar vandaag en toen ik vroeg waarom antwoordde hij alleen maar dat hij tijd nodig had om iets te verwerken over jou. Wat is er wel gebeurd?" "Ik weet niet of dat ik dit wel aan de telefoon wil zeggen." "Ik wil anders wel even langskomen." "Oké, dat is een goed idee." Ik leg de telefoon neer en roep naar Elody dat Max langskomt. Ze schreeuwt op haar beurt dat het goed is en een kwartier later staat Max voor de deur. We lopen naar de slaapkamer en daar kijkt Ma me vragend aan. Ik vertel hem alles, van het begin tot het einde en het lucht eigenlijk op. Na mijn verhaal kijkt Max me begrijpend aan en zegt dat ik Nick gewoon wat tijd moet geven om eraan te wennen. Makkelijker gezegd dan gedaan, mijn hele ziel en lijf schreeuwt om hem.
Die nacht kan ik niet slapen, de hele nacht woel ik heen en weer. 's Avonds probeerde ik nog een paar keer Nick te bellen, maar hij nam geen enkele keer op. Ik draai me voor de zoveelste keer om en hierdoor schrikt Elody wakker. "Wat is er?" vraagt ze verward en nog slapend. "Niets, slaap maar terug", antwoord ik. "Je denkt aan Nick hé", zegt ze medelevend. "En aan mijn toekomstig kind", antwoord ik, de tranen staan in mijn ogen. "Er is nog niets zeker", troost Elody. "Morgen gaan we een zwangerschapstest kopen en dan zul je zien dat er niets aan de hand is." "Ik hoop het", zucht ik en met de tranen in mijn ogen val ik in slaap in de armen van Eloldy. De volgende morgen ga ik verwachtingsvol naar de badkamer, maar teleurgesteld laat ik al mijn moede zakken. In school probeer ik Nick nog te spreken, maar hij ontwijkt me. Op een keer had ik hem bijna te pakken, maar ik keek me aan met een blik die zei dat ik het niet moest proberen. Na schooltijd fietsen ik en Elody naar de apotheker. "Goeiemiddag dames," begroet de apotheekster ons vriendelijk, " wat zal het zijn?" "Een zwangerschapstest alstusblieft", vraag ik verlegen. "Is die voor één van jullie?" vraagt ze onderzoekend. "Nee," antwoordt Elody vlug, "het is voor mijn getrouwde nicht." "Waarom komt zij daar dan niet om?" vraag ze niet-gelovend. "Omdat...", begint Elody. "Omdat ze erg ziek is en eigenlijk toch ook wilt weten of dat ze zwanger is", vervolledig ik haar zin. "Dan is het goed", glimlacht ze, maar haar ogen verraden dat ze ons totaal niet gelooft. We rekenen af en trillend op onze benen verlaten we de zaak. "Dat was op het nippertje", zucht Elody. We fietsen naar huis en ik gebruik de test, Elody wacht tot ik klaar ben. Opeens geef ik een snerpend gil. "Wat is er?" vraagt ze. "Wat wil roze zeggen?" vraag ik , ondanks dat is het antwoord eigenlijk al weet. "Roze wil zeggen dat je zwanger bent", zegt Elody zachtjes, hopend dat het totaal geen roze is. Haar hoop verdwijnt wanneer ik lijkbleek uit de badkamer kom. Ik begin te huilen en Elody probeert me wat onhandig te troosten. "Ik wil niet zwanger zijn!" zeg ik vastberaden. "We gaan voor de zekerheid toch maar naar de dokter", probeert Elody. "Ik dacht dat dit onze zekerheid was", antwoord ik. "Dit is toch niet voor honderd procent correct", verzekert ze me. "Mag ik even alleen zijn?" vraag ik. "Tuurlijk", antwoordt ze en ze loopt naar beneden. "Ik gooi me op het bed en begin opnieuw te huilen. Opeens gaat mijn gsm af, het is Nick. "Met Esther", zeg ik snikkend. "Hey, waarom huil je?" vraagt hij bezorgd. "Niets, waarom bel je eigenlijk?" vraag ik op mijn beurt. "Ik heb eens nagedacht over je mogelijke zwangerschap", begint hij. "En ik denk dat ik je gewoon moet steunen, want het is sowieso al moeilijk genoeg voor je zonder dat ik er als een klein kind bijloop." "Ik ben blij dat je er zo over denkt", antwoord ik half lachend half huilend. "Waarom huil je eigenlijk?" vraagt hij. "Ik ... euhm....", ik krijg het niet over mijn lippen. "Wat?" dringt hij aan. "Ik heb een zwangerschapstest gekocht", zeg ik. "En", vraagt hij nieuwsgierig. "Euhm... positief", stamel ik. "Dat meen je niet!" roept Nick en hij verbreekt de verbinding. Verbijstert staar ik enkele minuten naar mijn gsm, ik schrik wakker door de deurbel. Even later loopt Nick mijn kamer binnen. "Je bent gekomen", roep ik blij. "Ja, natuurlijk" zegt hij lachend. "Vertel me nu eens alles." Ik begin te vertellen over die vrijdagavond, de zwangerschapstest en de dokter. "Dus je gaat nog naar de dokter", zegt hij. "Ja", antwoord ik. "Over die vrijdagavond, kunnen we het later nog hebben", zegt hij. "Die zwangerschap is belangrijker." "Mogelijke zwangerschap", verbeter ik hem. "Euhm, zou ik mee mogen naar de dokter?" vraagt hij verlegen. "Ik ben misschien de vader niet enzo, maar ik wil wel voor het kind zorgen." "Zo lief en natuurlijk mag je mee", verzeker ik hem. "Maar ik weet nog niet of dat ik het kind wel zou willen houden. "Nee?" vraagt hij verbaasd. "Ik heb daar nog niet over nagedacht", zeg ik. "Ik ben al een paar dagen aan het flippen omdat ik zwanger ben, ik heb nog niet stilgestaan bij die baby." "Oké", antwoordt hij. "Er is wel veel kans dat ik het laat wegnemen", zeg ik. "Meen je dat?" vraagt hij. "Ik ben nog maar 16, ik ken de vader totaal niet, stel je voor dat het een freak is en mijn ouders gaan mij zien komen", zeg ik. "Daar heb je wel een punt", antwoordt hij. "Vooral dat punt dat ik de vader niet ken is het belangrijkste", zeg ik. "Als dat kind geboren wordt, zal ik steeds aan die avond moeten denken en dat wil ik niet." "Dat begrijp ik", zegt hij en hij kust me. "Vergeet niet dat ik van je hou", fluistert hij in m'n oor. "Hoe zou ik dat kunnen vergeten", zeg ik en we kussen opnieuw totdat Elody binnenvalt en we abrupt stoppen. Nick geeft nog vlug een afscheidskusje en dan hij vertrekt. Ik vertel alles aan Elody en dan besluiten we om naar de dokter te gaan. Elody zou dan thuis blijven om mij en Nick te laten gaan. We hebben een afspraak gemaakt voor de volgende dag al
Ik voel me misselijk wanneer ik de volgende dag naar de dokter rijd. Ik ben bang dat het door de zwangerschap komt, maar Nick zegt dat het de zenuwen zijn. We rijden samen en ik bibber over heel mijn lijf; Nick probeert me gerust te stellen zonder veel succes. Wanneer we toekomen, lopen we naar binnen en gaan we in de wachtzaal zitten. Nick neemt mijn hand vast en dat voelt goed. Ik tel de minuten af en opeens komt de dokter binnen en is het mijn beurt. "Goeieavond", begroet hij ons. "Goeiemiddag", zeggen we terug. "Wat zal het zijn", vraagt hij. "Euhm..." begin ik. Ik aarzel, maar vooral schaam ik me. Gelukkig kijkt Nick me bemoedigend aan en ik ga verder: "Ik denk dat ik zwanger ben." "Hoe oud ben je precies?" vraag hij. "16", antwoord ik. "Ja, euhm heb je al een zwangerschapstest gekocht?" vraagt hij. "Ja en de uitslag was positief", antwoord ik zachtjes. "Maar nu willen jullie waarschijnlijk echte zekerheid", zegt hij. "Ja, dat is zo", zegt Nick voor het eerst. "Dan zullen we wat bloed moeten afnemen hé," antwoordt hij. Hij neemt een spuit en trekt wat bloed. Nick knijpt zachtjes in mijn hand, zodat ik weet dat hij er voor me is. Ik weet zeker dat hij even zenuwachtig is als ik ben. "Wanneer weet ik de uitslag?" vaag ik. "Ten laatste overmorgen", verzekert hij me. "Wie is de vader?" "Een vroeger vriend", antwoord ik, ik voel mezelf rood worden, maar het is al te laat dan. "Juist ja, en zou je het kind houden of laten wegnemen?" vraagt hij. "Ik weet het nog totaal niet", zucht ik. "Denk er maar goed over na, want deze beslissing zal je leven veranderen", waarschuwt hij me. "Dat zal ik doen, maar wilt u niets vertellen tegen mijn ouders?" smeek ik. "Ik heb beroepsgeheim, dus daar kan je op rekenen", stelt hij me gerust. We nemen afscheid en we rijden naar huis. Nick komt nog even bij me binnen en we lopen naar de slaapkamer,. Elody kijkt op en wil natuurlijk het hele verhaal horen, we vertellen het haar en dan valt er een grote stilte.
"Ik ga het kind laten wegnemen", zeg ik opeens vastberaden.
"Dat vind ik een goed idee", zegt Nick.
"Ik weet het niet", antwoordt Elody twijfelend.
"Stel je eens voor dat het een freak is en ik zijn kind zal opvoeden", zeg ik tegen haar.
"Daar heb je een sterk punt", antwoordt ze en ze verlaat de kamer om
Nick en ik even alleen te laten. De deur valt nog maar net dicht als
Nick me al kust. Ik vind het heerlijk en ook prachtig dat hij achter me
staan met mijn keuze.
Twee dagen in spanning wachten is de hel, ik zweer het je. De tweede
dag belt de dokter dat hij de uitslag heeft, maar hij wil het niet over
de telefoon vertellen. Dus fietsen ik en Nick naar hem toe. Ik tril op
mijn benen en houd Nicks hand vast.
"Ik heb ofwel slecht nieuws ofwel goed nieuws", begint hij.
"Zeg het maar gewoon", antwoord ik.
"Zoals u wilt", zegt hij. "Uit het onderzoek is gewezen dat u inderdaad
zwanger bent." Opeens is het alsof mijn wereld instort, Nick wil me
omhelzen, maar ik laat het niet toe.
"Esther..." begint hij. Maar ik wil het niet horen en ik loop weg uit
de dokterspraktijk. De tranen rollen over mijn wangen en even later
hoor ik Nick mijn naam noemen. Ik begin harder te lopen en na een
tijdje hoor ik hem niet meer. Ik ren het park in en stop pas bij een
bankje onder een grote boom. Daar houd ik de tranen totaal niet meer
tegen en laat ze de vrije loop. De mensen die voorbij komen, kijken me
vreemd aan, maar het doet me niets. Het idee dat ik echt zwanger ben,
sijpelt langzaam in mijn hoofd. Een paar dagen geleden was ik
vastberaden om het weg te doen, maar nu het zover is, weet ik toch niet
meer. Uiteindelijk vindt Nick me toch nadat ik al een uur op die bank
had zitten huilen. Hij wandelt langzaam en onzeker naar me toe en gaat
langs me zitten.
Nick is langs me komen zitten, maar ik negeer hem. De tranen blijven als watervallen over mijn wangen stromen. "Hoe komt het dat je zo van slag bent?" vraagt hij voorzichtig. Ik blijf star voor me uitstaren en Nick weet zich geen houding te nemen. "Je wist toch al wat je ging doen", probeert hij nog een keer. Ik breek en ga tegen hem aanliggen. "Ik weet dat ik al wist wat ik ging doen", snotter ik. "Maar nu het zover is, kan ik het niet." "Je bedoelt nu je zeker weet dat je zwanger bent", vult hij aan en ik knik mijn hoofd. "Ik krijg het precies niet over mijn hart omdat klein kwetsbaar dingetje te laten doden", huil ik verder. "Wil je het dan zelf opvoeden?" vraagt Nick. "Ik weet het niet, laat me even rustig nadenken", fluister ik. Ik blijf een tijdje op zijn schouder liggen en ik voel zijn vingers zachtjes door mijn haren woelen, ik vind het heerlijk. Na een uur stil op zijn schouder zitten, begint het te regenen en vluchten we terug naar huis. Nick komt nog even bij mij schuilen en we lopen samen naar mijn kamer.Eigenlijk is het de kamer van Elody, maar ik slaap er nu ook in, dus ... Elody kijkt verbaasd op wanneer we binnenstormen. "En en en?" vraagt ze ongeduldig. "Ik ben inderdaad zwanger", zeg ik en daar komen de tranen weer. Elody merkt het, staat op en omhelst me. Nick staat er wat onbeholpen bij, maar dat kan me nu niet schelen, want IK ben diegene die zwanger is en niet Nick of Elody. Wanneer Elody me loslaat vraagt ze wat ik met het kind zal doen. "Ik weet het niet", zeg ik wat onbeholpen. "Het is echt beter dat je het wegdoet", antwoordt ze. "Anders krijg je er alleen maar problemen mee." "Ik weet dat gelijk hebt," zeg ik, "maar ik krijg het niet over mijn hart." "Je zal even moeten doorbijten", zegt ze. "Wat zeg jij nu!" roept Nick opeens. "Het is absoluut geen kwestie van 'even' doorbijten. We hebben het hier wel over een kind hé, een levend wezen." "Oké, sorry", zegt Elody geschrokken van zijn uitbarsting. "We doen helemaal niets tot dat Esther beslist heeft wat ze echt wil", antwoordt hij. "Oké, goed dan", zegt ze. "Bedankt", zeg ik. "Het is niks", zegt Nick en hij geeft me een kus. "Moet dat nu echt waar ik bij ben?" vraagt Anouk lachend. "Sorry", antwoorden we in koor en we schieten allemaal in de lach. Twee uur later vertrekt Nick en ik probeer me op mijn huiswerk te concentreren ( niet dat dat lukt, want mijn gedachten dwalen steeds af naar rarara wie zou het zijn) Maar wanneeer ik aan Nick denk, moet ik ook denken aan de baby in mijn buik en tegen de avond staat mijn besluit vast: ik laat het wegnemen. Elody zegt dat het een verstandige keuze is, maar bij een baby denk je niet met je verstand, maar met je hart. De volgende morgen ben ik nog misselijker dan de dag ervoor. Eldoy zegt dat ik beter kan thuisblijven, maar dat zie ik niet zitten. Pas wanneer ik weer naar het toilet moet lopen, beslis ik om toch maar thuis te blijven. De rest van de ochtend blijf ik maar overgeven en tegen de middag gaat het gelukkig al wat beter. Toch blijf ik me mottig voelen. Tegen de middag gaat opeens de bel en ik slenter naar de deur. Het is Nick die gekomen is, hij wil een kus geven, maar ik duw hem terug weg. Hij kijkt me niet-begrijpend aan. "Ik heb net nog moeten overgeven en ik weet niet of je dat wil proeven", verduidelijk ik. "Ah, dan is het goed", lacht hij. We gaan in de zetel zitten en we kijken elkaar een poosje aan. "Zou jij met me mee willen gaan als ik aan de abortuskliniek ga?" vraag ik hem. Nick kijkt me overdonderd aan en zegt:"Ben je echt zeker?" "Ja ik ben echt zeker", antwoord ik. "Euhm, ik weet niet", zegt hij. "Hoe? Je weet het niet?" vraag ik. Opeens begint hij te lachen. "Natuurlijk wil ik meegaan", zegt hij. Ik glimlach en ga naast hem in de zetel liggen.
Wanneer Elody 's avonds thuiskomt, vertel ik haar dat Nick langs gekomen is. "Dus hij durfde toch", antwoordt ze verveeld. "Hoe bedoel je?" vraag ik haar. "Nick had gevraagd waar je was en ik zei dat je thuis was", antwoordt ze. "Hij twijfelde of dat hij wel moest komen." "Waarom twijfelde hij?" vraag ik een tikkeltje ongerust. "Hij wist niet of dat je hem wel wilde zien", zegt ze. "Waarom", dring ik aan. "Je moet begrijpen dat hij het ook moeilijk heeft", zegt Elody. "Ik zit toch met een kind in mijn buik en niet Nick", antwoord ik ongelovig. "Ja, maar," begint ze, "hij wil je niet kwijt en jij reageert soms zo onverwachts dat hij bang is om iets verkeerd te doen." "Maar hij moet toch helemaal niet bang zijn", zeg ik. "Dat zeg jij nu op dit moment, maar morgen kan je daar helemaal anders over denken", antwoordt ze." Zwangere vrouwen kunnen zware stemmingswisselingen hebben." "Oké, ik begrijp", zeg ik. "Dus word niet direct boos als hij iets zegt, hij meent het goed", antwoordt Elody. "Dat zal niet lang meer duren, want ik laar het kind wegnemen", zeg ik. "Ja!?" roept Elody uit. "Waarom heb je dat nu besloten? En weet Nick het al?" "Rustig", antwoord ik. "Ja Nick weet het en ik laat het wegnemen om dat ik nog maar een kind ben.Vind je dat een goeie reden?" "Ja, dat vind ik een goeie reden", glimlacht Elody. "Oh ja, en trouwens, Nick zal met me meegaan", zeg ik. "Wil hij dat?" vraagt ze. "Ja, ik heb het hem gevraagd", antwoord ik. "Dat is zo romantisch", zwijmelt ze. "Vind je?" antwoord ik. "Wat is er nu romantisch aan een kind laten wegnemen?" "Dat bedoel ik niet", verduidelijkt ze. "Ik vind het romantisch dat hij mee wil gaan, tenslotte is dat kind niet eens van hem." "Dat is mijn Nick hé", lach ik. "Je hebt geluk met hem", zegt Elody. "Ik weet het", zeg ik ( ik zei dit niet op een sarcastische toon, maar op een verliefde, voor de mensen die niet mee zouden zijn ) Rond een uur of zeven komt Nick nog even langs en we maken samen een afspraak met de dokter en die is volgende week maandag. Ik word misselijk van het gedacht alleen al, zeg ik tegen Nick. "Weet je zeker dat het niet van de baby is?" vraagt hij onzeker. "Je hoeft niet bang te zijn", stel ik hem gerust. Ik wil hem kussen, maar juist op dat moment komt de moeder van Elody binnen en zegt dat mijn moeder er is. "Je moeder?" vraagt hij als ze weer weg is. "Is dit je moeder dan niet?" "Ik leg je het een andere keer wel uit, ga nu maar naar buiten via de achterdeur", zeg ik en ik loop naar beneden. Daar zit mijn moeder op me te wachten en Elody en haar moeder verlaten de kamer om ons wat ruimte te geven. Eerst zitten we wat onwennig tegenover elkaar, tot ik het niet meer uithoud en ik vraag haar:" Hoe is het thuis?" "De spanning is er om te snijden", begint mijn moeder en de tranen wellen al bij haar op." Je vader heeft al een week niet meer tegen me gepraat omdat ik nog maar een keer begonnen was over jou." "En wat wil hij bereiken door niet meer met jou te praten?" vraag ik. "Dat ik je probeer te vergeten of zoiets", zegt ze. "Want hij denkt dat als we over je zwijgen, je ook niet meer bestaat voor ons. Maar zo denk ik dus niet, voor mij zul je altijd bestaan en ook altijd mijn dochter blijven." Nu komen ook de tranen bij mij op. "Maar laten we het over iets leukers hebben", vervolgt ze. "Hoe zit het eigenlijk op school?" "Goed", antwoord ik kort. "Dat klinkt niet overtuigend", zegt ze. "Wat is er?' "Ik heb gewoon nogal veel aan mijn hoofd", antwoord ik. "Je vraagt je waarschijnlijk af of dat je nog naar huis mag?" zegt mijn moeder medelevend; "Onder andere", mompel ik in de hoop dat mijn moeder het niet hoort. "Onder andere, zijn er nog dingen dan?" zegt mijn moeder. "euh, nee natuurlijk niet", antwoord ik vlug. "Hallo ik ben je moeder, ik voel dat er iets is", dringt ze aan. "Oké, maar beloof je om niks tegen papa te zeggen?" smeek ik. "Erewoord", antwoordt mijn moeder. "Ik ben zwanger", fluister ik. "WAT!" roept mijn moeder. "Rustig, laat het mij uitleggen", zeg ik. "Ik hoef geen details, alstublieft zeg", antwoodt ze pinnig. "Ik ga ook geen details geven, want ik weet niet eens wie mij zwanger heeft gemaakt" zeg ik. "Ben je weer naar een club geweest en dan zat in bed gedoken?" schreeuwt ze. "Nee, ik ben zwanger van die avond waarvan ik niks meer weet en waarvoor dat jullie zo boos waren"' verduidelijk ik. "Ah die nacht", antwoordt ze begrijpend. "Je laat het toch wegdoen, hoop ik." "Ja ik laat het wegdoen", stel ik haar gerust. "Moet ik meegaan?" stelt ze voor. "Nee, Nick gaat mee",zeg ik. "En wie mag Nick dan wel weer zijn?" schiet ze uit haar slof. "Een jongen ... die ik ... ontmoet heb op school", stamel ik. "Je lief met andere woorden", zegt ze. "Ja, eigenlijk wel", antwoord ik. "En is hij lief?" vraagt ze nieuwsgierig. "Heel erg lief, zo lief zelfs dat hij mee wil naar de dokter volgende week voor informatie over abortus", zeg ik. "Oké, als hij je gelukkig maakt, is het voor mij goed", zegt ze. "Het is het niet waard om ruzie over te maken, want ik ben je al bijna kwijt." "Je bent nog niet kwijt", zeg ik en ik geef haar een stevige knuffel voor ze terug naar huis gaat.
Wanneer mijn moeder de deur uit is, loop ik naar mijn kamer. Daar neem ik mijn gsm en stuur Nick een sms'je met de vraag of dat hij even wil langskomen. Een beetje later gaat de bel en ik laat Nick binnen, we lopen naar de slaapkamer en gaan naast elkaar op bed liggen. "Wil je me nu vertellen hoe het zit met al die moeders van je?" vraagt hij een beetje bezorgd kijkend. Ik moet lachen bij het zien van zijn gezicht en hij lacht gelukkige mee; "Ik heb maar één moeder", begin ik. "Dat was de vrouw die naar binnen kwam, waardoor jij weg moest." "En wie is dat ander mens dan?" vraagt hij nieuwsgierig. "Een beetje respect voor dat "mens" hé, zij is namelijk de moeder van Elody", antwoord ik. "Ik dacht echt dat jullie zussen waren", vertelt hij. "Nee, we zijn gewoon vriendinnen", zeg ik. "Waarom woon je niet meer bij je eigen ouders?" vraagt hij. "Ik heb ruzie gekregen met mijn vader en hij heeft me het huis uitgezet", vertel ik. "Wat heb je wel gedaan?" vraag hij. "Weet je nog dat ik zei dat ik die rare vrijdagavond zwanger ben geworden?" zeg ik. "Ja, maar je wist toen toch nog niet da je zwanger was?" zegt Nick. "Nee, maar ik heb toen pas de volgende middag naar hen gebeld en gezegd dat ik niet wist waar ik was en daarom is hij boos", zeg ik. "Hij dat ze geen hotel zijn, waar ik binnen en buiten kan lopen." "Heb je het niet kunnen uitleggen?" vraagt hij. "Aan mijn moeder wel, maar mijn vader wil niets meer met me te maken hebben en hij wil ook niet luisteren", vertel ik. "Hij wil zelfs niet meer naar mijn moeder luisteren, hij heeft nu al een week niet meer tegen haar gesproken omdat ze weer over mij begonnen was, ik besta niet meer voor hem." "Dat vind ik heel onredelijk van hem", antwoordt Nick. "Al is onredelijk eigenlijk nog zwak uitgedrukt?" "Ik weet het", zucht ik en ik vlei me tegen hem aan. "Weten je ouders dat je verkering hebt met mij?" vraagt hij opeens. "Ik heb het mijn moeder daarstraks verteld, maar ik denk niet dat ze zo dom is om het tegen mijn vader te zeggen, dus die weet het niet", zeg ik. "Anders kon ik eens meegaan naar je vader, maar als hij niet eens weet dat ik besta..." antwoordt hij. "Ik wil het hem wel vertellen, maar hij zal uit zijn vel springen als ik het hem vertel", zeg ik. "Zo erg kan het toch niet zijn", zegt Nick. "Toch wel, hij zegt steeds tegen me dat vriendjes hebben nu niet in mijn leven past", zegt ik. "Eerst moet je leren, dan gaan werken en dan op zoek gaan naar een man waarmee je de rest van je leven mee gaat doorbrengen." "Dat is toch wel erg ouderwets", antwoordt hij. "Hij kent waarschijnlijk de woorden scheiden en liefjes niet eens, alles moet volgens een plan gaan voor hem", zeg ik. "En een lief voor dat mijn studies af zijn, past daar niet in." "Oké, dan vertellen we het hem zeker niet", zegt Nick uiteindelijk. "Ik ben blij dat je het begrijpt", antwoord ik. Het blijft een poosje stil en dan zegt Nick opeens:" Vinden de ouders van Elody het niet erg dat je hier woont?" "Nee, want in de vakanties bleef ik toch bijna de hele tijd hier slapen enzo en mijn moeder stort maandelijks wat geld op hun rekening, waaronder mijn kindergeld", antwoord ik. "Mis je het om thuis te zijn?" vraagt hij. "Ik mis vooral mijn moeder, maar voor de rest niets", zeg ik. "De sfeer was toch meestal om te snijden en mijn broer is er ook niet meer." "Wat is er wel met je broer gebeurd?" vraagt hij bezorgd. "Er is niks ergs gebeurd ofzo hoor", verzeker ik hem." Hij was het gewoon beu thuis en hij zit nu op een studio, hij is toch meerderjarig en kan gaan en staan waar hij wil." "Gelukkig maar", zucht Nick. "Weet je eigenlijk echt zeker dat je mee wilt naar die abortus?" vraag ik nogmaals. "Dat heb ik je toch gezegd, ja ik ga mee en daar blijf ik bij", zegt hij en hij geeft een zoen.
 "Wink"){kind=icon}
