Welke recensie had je hier graag zien verschijnen?
Recensent
Seminarie-Talen
14-11-2008
Recensie - Frank Westerman "El Negro & ik"
Frank Westerman is eigenlijk zelf de hoofdpersoon in het verhaal.Toch is het geen biografie, maar een zeer spannend reisverhaal in de zoektocht naar El Negro, een opgezette zwarte, meegebracht door de taxidermistenbroeders Verréaux in 1886. Door zijn job als ontwikkelingswerker en journalist, reist Westerman zeer veel. Op deze tochten is hij op zoek naar de motivatie van de Westerse kolonisten om zo'n opgezette zwarte mee te brengen naar Europa, op te zetten, en te exposeren in een natuurhistorisch museum bij allerlei opgezette dieren. De reden hierachter is dat de blanken zwarten zagen als gevorderde apen, maar niet meer dan dat. Ook gaat de auteur op zoek naar de identiteit van de zwarte man.
Ik vond dat dit boek, buiten enorm leerzaam, ook enorm interessant was voor iedereen die graag reist en niet wereldvreemd is. Frank Westerman weet precies de nuance te leggen tussen het hedendaagse racisme en de historische waarde van zo'n opgezette "neger" in een museum. Persoonlijk vind ik dat het moet kunnenn het kan ook dienen als anti-racismemiddel en een les voor de toekomst, anderzijds vind ik het een goed beeld geven van het Westers imperialisme.
Kortom, echt een aanrader voor mensen met interesse voor de geschiedenis van de kolonies, en mensen die graag meer weten over de wereld. Een zeer ruim beeld, want dat gaat van Jamaïca, tot Sierra Leone tot Peru.
Vooraf: Deze expositie kan enorm boeiend zijn en interessant om toch even mee te pikken op een zondagmiddag. Je kan buiten het "Broodthaers gebeuren" ook nog een installatie van Jan Fabre bekijken en van Ögul Kaplut. Ook ik kon "De lente kom er aan" van J. Fabre appreciëren, omdat de boodschap achter de installatie (aardappels in condooms die aan het plafond hangen en aan het 'schieten' zijn) was: dat hoe dan ook het leven een weg vindt (voorgesteld door de scheuten die door het condoom komen, vandaar "De lente komt er aan").
Insert Marcel Broodthaers & Friends
Na een serie schilderijen van Broodthaers te passeren en een flitsende futuristische wagen van Panamarenko, een goede vriend van Marcel Broodthaers, komen we aan bij het literaire gedeelte van de expositie.
Eerst beluisterde ik een interview van Broodthaers zelf, en zijn vrienden over hem. Hij vond het noodzakelijk ook beeldend te werken, omdat de typografie en de woordbetekenis tekortschoot aan zijn creativiteit. Ondanks hij veel en prachtige gedichten heeft geschreven. Een vriend, Guy Rombouts, over M.B. zei dat hij niet genoeg aan de bak kwam als literair kunstenaar en daarom beeldend begon te werken, het is hem ook gelukt want in Dortmund is hij beroemd geworden. Diezelfde Guy Rombouts vond wel een weg om zich met woorden en letters uit te drukken. Hij ontworp hiervoor wel een eigen alfabet dat letters grafisch weergaf door vorm en kleur, persoonlijk vond ik dit zeer mooi (www.azart.be). In Broodthaers' beeldende kunst, gebruikte hij nog wel woorden, woordgroepen en zinnen zoals: " Ceci n'est pas un objet d'art ". Maar voordien heeft hij dus heel wat gedichten geschreven, hieronder vindt u er een dat ik persoonlijk zeer mooi, sprookjesachtig en zacht verwoord vind.
Dans la forêt de la musique il y a un petit violon la racine des arbres
Un silence s'achève au bout d'un fil d'air Que battent les tambours du roi?
