Ik ben Heidy
Ik ben een vrouw en woon in West - Vlaanderen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 13/06/1975 en ben nu dus 50 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek, in de keuken staan, schrijven, shoppen, uitstapje met mijn gezin .
Zoeken met Google
Zoeken in blog
Mijn gedichten - fotoboek
gedichten en foto's Kom een kijkje nemen op onze site, je treft er mooie foto's aan van mijn gezinnetje. Je vindt er ook de poëzie die ik schreef op moeilijke - pijnlijke en vreugdevolle momenten.
groetjes Heidy
13-07-2009
Het verleden
Het verleden heeft mij gevormd, meegemaakt heb ik veel, maar ik ben nog heel.
Het verleden heeft mij geraakt, het heeft mij ook gesterkt, veel heb ik verwerkt.
Ht verleden heeft mijn ogen geopend om er voor de medemens te zijn, te steunen bij verdriet en ook bij pijn.
Het verleden heeft mij gemaakt, ik ben geworden wie ik ben omdat ik mijn "eigen" ik ken.
Het verleden proberen los te laten, angst, verdriet en pijn te accepteren. Het kost tijd, maar iedereen kan het leren.
Het verleden is nu verleden tijd ik kijk niet meer achterom maar omhoog, naar de stralende zon
Verdriet is een geven en nemen. Verdriet is soms zo ontzettend groot. Hoe moet iemand leven, als hij het verdriet nooit vond?
Verdriet wil je verliezen En is zo zwaar als lood! Hoe moet je lood verwerken... Hetzelfde als de dood??
Wie geen verdriet kent, weet niet wat leven is. Heeft een een sluimerend beeld. Denkt aan een sprookje in de lente. Met mooie rose bloesem.
Maar mijn beeld van de lente, is zo rose niet. Mijn eens zo mooie dromen, vallen in 't verdriet. Mijn blaadjes zij te zwart. Mijn bloesem groeit niet meer
Mijn bloesempje is gestorven en dat doet ontzettend zeer
Mijn lichaam zal niet rusten voordat de wind het laatste van u heeft weggewaaid uit deze plek, bezaaid met uw ontslapen plaatsen die elkaar doodstil kaatsen de klaarte die je waart .
Niets weten niets voelen de pijn vergeten Verlangen naar vuur en regen niets meer geloven alles willen zien angst verdoven vertrouwen verloren hopen en geloven velangen laten stromen
Op een bank zitten wij zonder iets te zeggen mijn woorden die ik allang ken blijven terug zwijgen je wil je armen om me heen leggen je hoofd naar me toe draien en je lippen willen me kussen maar ik sta op wanneer je je armen strekt jij staat ook ontgoocheld op en gaat al zuchtend weg je hoopt dat ik terug bij je kom maar dat wil ik niet je hebt me gekwetst al een lange tijd terug jij gaat nu jouw weg en ik de mijne samen en alleen met mijn kinderen
Wat jij aan het doen bent dat is ontwijken, uit de weg gaan, schijnmaneuvers uitvoeren ... Als het water ondrinkbaar wordt verklaard dan grijp je naar de fles, als je kop barst slik je een tablet. Hoelang kan je dit spelletje nog spelen ? Wie zich ingraaft en zweert bij puur defensief spel, krijgt op den duur het deksel op de neus. Zoals ik nu, ik verwacht niks meer van jou
Als stormen komen, Je staat in 't volle leven; Met een gulle warme lach; Wat plezier kan geven..... Dan opeens komt daar bericht; Onze kleine Zoë, is er niet meer ! Zomaar, weg... de nood is groot!
Dan valt er een nare stilte; In een lijfje stil en klein. Daar is nu een klamme kilte Waar druk leven in moest zijn. Onbegrijp'lijk dit gebeuren; Waar was God op dat moment? Wij vragen dat; en treuren, "hij was toch onze grote 'vent'?"
Deze vraag, die hoor je vaker; Het antwoord krijg je zeker, ooit! God de Heer is toch de Waker? Het inzicht komt, als "Tijden zijn Voltooitd " Nu is het kindje in Zijn Armen; Veilig en geborgen! Wachtend op de morgen
Zie me hier nu zitten waarom moet alles toch tegenzitten vrolijk vanbuiten diep gekwetst van binnen wat moet ik nu beginnen ? Niemand die me begrijpt of geloofd, niemand die me een mooie toekomst beloofd. geen persoon die nog om je geeft, wat is dan nog het nut dat je nu in zo'n situatie leeft ?
Hoe kan een mens zo onzeker zijn? Van een bericht waar geen antwoord op wordt gegeven Heb je dan zo weinig vertrouwen? Is datgene het enige in je leven?
Bang voor je eigen gedachtes? Voor datgene wat je niet wil zien gebeuren Bang om datgene te verliezen? Om je laatste hoop zien te verscheuren
Tijd om te bezinnen, te veranderen, te vernieuwen. Tijd om stil te staan, en dan verder te gaan. Tijd om te luisteren, rond te kijken, te handelen. Tijd om naar anderen te gaan, terug op het spoor te komen. Tijd om wat leven een toekomst te geven. Terug vast te nemen, niet meer los te laten. Tijd om wat doodt en verslaaft, los te laten
Er is zoveel gebroken en gebeurd in mijn menselijk bestaan; er is zoveel verdoken, het licht kan er niet aan. Er is zoveel geschonden wat mooi had kunnen zijn. Er zijn nog zoveel wonden, er is nog zoveel pijn. Er is zoveel verloren gegaan, er is zoveel verdriet; het zuchten dat ik hoor bereikt mijn hart soms niet. Er wordt van mij verwacht wat stuk is te herstellen, maar het neemt een ruime tijd in beslag.
Eens lachten mijn ogen zo gelukkig en blij waar is die lach toch gebleven? Nu kijk ik droevig met ogen vol tranen, waarom toch ? wat moet ik doen om terug te lachen ? wat moet ik doen om weer gelukkig te zijn ? Zeg het me dan ! Ik zal al het mogelijke doen .
Ik voel me eenzaam en alleen, de stilte om me heen, zoveel verdriet en niemand die het ziet. Dat vind ik wel fijn maar zo mag het niet altijd zijn ! Ik weet het niet meer ... Ik voel me eenzaam, eenzaam en alleen.
Ik bad op een berg alleen en nu vind ik er geen waar ik hoog genoeg kan klimmen om u alleen te vinden : de wereld wilt mij achterna, alwaar ik ga of sta of ooit mijn ogen sla; en arm als ik is er geen, geen één, die nood hebben en niet klagen kan; die honger, en niet gewagen kan hoeveel pijn het doet.
De muziek in m'n oren, de vogels in de lucht daarvoor ben ik geboren, dat is niet waar ik voor vlucht. Ik wil wel zeggen wat ik voel maar het lukt me niet ... wat is dat gejoel boven in mijn hoofd ? Ik weet het niet ! Soms heb ik het gevoel dat ik de hele wereld aankan, dat duurt maar even, dan voel ik me weer slecht. Hoe zou het komen, waarom is het echt ? Niemand die waarmee ik kan praten, niemand die weet wat ik voel. Misschien moet ik nu gaan slapen ? Morgen is er een nieuwe dag ... Die hopelijk begint met een lach .
Ik dacht dat jij het licht was op het einde van mijn verlaten grot maar heel dichtbij bleek dat er bliksem in verborgen zat ik begraaf de bliksem en vertel met donderslag dat je licht bent maar je blijft op de grond liggen mijn hart dat bliksemsnel overdonderd werd ligt in vele scherven te verdrinken in de storm waarin je me achterliet ik vergeet die storm maar verzwijg het voor iedereen licht ligt zoveel mooier in mijn mond dan een waarheid die ik onmogelijk kan optillen ... Nu nog niet ... Niet alleen ...
Er zit een mens op straat, ze begraaft haar hoofd in haar armen en wacht op de tijd die komen zal. Zij verstopt alle herinneringen in de kuil van het verleden ... Er zit een mens op straat, steegjes omhelzen haar met een valse glimlach.
In jou ogen zie ik vaak de vriendschap die brandt en waar je zo naar verlangd. In je ogen zie ik de spijt na een ruzie of een verwijt. Maar in je ogen zie ik ook de leugens die je me verteld, of wanneer je niet eerlijk bent. Ik zie vaak in je ogen die keren dat je tegen me hebt gelogen.
De wekker gaat, mijn ogen open Mijn gedachten werken niet Maar na 1 seconde wakker Herinner ik weer mijn verdriet.
Weer een dag met pijn beginnen De minuten Kruipen van dag naar nacht Kon alles maar zo zijn Als die ene seconde Toen besefte ik nog niet Wat de dag me bracht.
Het verleden heeft mij gevormd,
