Ik ben Eddy De Keuster, en gebruik soms ook wel de schuilnaam niliam.
Ik ben een man en woon in Zwijndrecht (België) en mijn beroep is Metaalbewerker.
Ik ben geboren op 12/04/1952 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC, aquarium(vissen), kinderen en kleinkinderen.
Door omstandigheden in contact gekomen met een zeer lieve, spontane vrouw, die nu mijn partner geworden is en mij enorm
familiefoto's, ontspanning, verhaaltjes, tips. Een weg naar het geluk......
04-06-2008
Spreuken, gezegden.............
Werkman of bankier.........iedereen is welkom hier. Schenk vriendschap..........liefde kan het resultaat zijn. Ontleed eerst je eigen fouten om anderen hun fouten te begrijpen.
den dries een deeltje van Beerzel waar bijna alle bewoners familie van mekaar zijn was in rust verzonken na een periode van een bloeiend ontspanningsleven. Bij een dagelijkse babbel onder mekaar kwam het onderwerp kermis ook ter sprake. Er werd met heimwee terug gedacht aan de periode van die bloeiende kermis. Zo was er de gedachte zouden we die kermis niet terug dehoogte kunnen induwen.Plannen werden gesmeed, contacten gelegd, we kozeneen bestuur enons clubje was geboren, met als doel: de kermis op den dries terug nieuw leven in te blazen. We vroegen bij de Belgische wielerbond onze aansluiting als driesse sprinters aan. Zodat we wielerwedstrijden konden organiseren. Dat nam wat tijd in beslag en we besloten langsde wielerclub van de biekes reeds wedstrijden aan te vragen. De biekes bij velen wel bekend. Rudy De Bie , de huidige bondscoach van de veldrijders en Danny De Bie(manager Fidea) waren toen actief(samen met hun broer Eddy) Zo werden ons met de kermis 3 wedstrijden toegekend. Dat was onze start naar de wedergeboorte van de alom gekende dries kermis(2de zondag van mei) Het werd een succes en meteen beetje reserve aan financiële middelen werd al aan het volgende jaar gedacht. Hier had ook het rattenfeest mee te maken(maar heb ik reeds in een ander verhaaltje vermeld) Het jaar daarop, onder onze eigen naam(Driesse Sprinters) werden liefst 5 wedstrijden aangevraagd. Met het rattenfeest en nog een dropping (nachtloopkoers) erbij evolueerden we al naar een serieuze organisatie. Ons biertentje ruimde plaats voor een houten chalet. Het succes was niet te stoppen en vroeg steeds naar meer.Ook de kinderen lagen ons nauw aan het hart, en dus alle vorige evenementen werden behouden maar de kinderen konden bij ons terecht voor een ballonwedstrijd met fantastische prijzendie werden uitgereikt tijdens de grote vakantie. Het houten chalet kreeg er een grote broer bij namelijk een tent van 10x20 meter.
Een jaar verder .Rattenfeest, 5 wielerwedstrijden, onze dropping en ballonwedstrijd voor de kinderen moesten behouden blijven.We zochten naar nog meer afwisseling. Er kwam een kaartavond, playback(toen zeer populair) en muzikale omlijsting(plaatselijke groepen) bij. Steeds zochten we naar vernieuwing met behoud van de vorige organisaties. Dus maar verder uitbreiden. Ik ga jullie even het resultaat vermelden van een babbel bij pot en pint en 10 jaar later .Rattenfeest, 5 wielerwedstrijden, nachtloopkoers(dropping), ballonwedstrijd, playback, elke avond orkestje, een sportavond(plaatselijke vedetten), hoger lager(het populaire spel van walter capiau), ballonvaart, helikoptervluchten, demonstraties van verschillende verenigingen, kaartavonden,enz. en om de kermis in stijl af te sluiten een spetterend vuurwerk!!!!!Een organisatie die continu een jaar lang opvolging eiste voor ons(het bestuur) met in 1981 nog de bijkomende inspanning om het kampioenschap voor beroepsrenners in Putte in te richten. Gewonnen door Roger De Vlaeminck. Jaarlijks trakteerden wij onze helpers(belangloze inzet) op een mosselsoupeetje. Dat groeide van 25 kg. Vlug naar 200 kg. Daar elkeen dacht wel iets gedaan te hebben. De inspanningen werden zo zwaar dat we in 1990 besloten er mee te stoppen. En zo leeft het gehucht den dries in alle stilte verderzonder zijn kermis en befaamde rattenfeesten en alle andere activiteiten. Een leuke periode maar onhoudbaar voor ons(inrichters)
Een overlijden behoort nu éénmaal bij de dinges des levens. Er is onmacht, je treurt maar je kan nog enigzins jezelf behelpen. Je bent als het ware nog met twee. Maar naarmate de dagen verstrijken geraak je ontredderd. Er ontbreekt een schakel die je niet kan maken. Inwendig zijn er spanningen, pijnen..........niet met woorden te beschrijven. Het leven word doelloos. Je tracht een weg te vinden.............een uitweg.........zelfs de gedachte aan zelfdoding is reëel aanwezig. Je drinkt, het helpt, je bent even rustig. Niet voor lang, Het leven word futloos. Je komt terecht in een zware depressie. Je glijd verder en verder weg. Je word een wrak, na verloop van tijd met de dood tot gevold. Doktershulp baat niet meer. Ten einde raad word je door verwezen naar een psycholoog. Deze ziet de ernst van de situatie in en een onmiddellijke opname op psychiatrie is het gevolg. Hier word in alle rust gewerkt aan je herstel en voorbereid om possitief het verdere leven te aanvaarden. Na zeven weken mocht ik het ziekenhuis verlaten, en ja..........het was me gelukt. Ik aanvaarde het overlijden en trachte de draad weer op te nemen. Ouders, kinderen, kleinkinderen en vrienden waren mijn hulp. Een pijnlijke herinnering bleef, maar het leven"alleen" was nu haalbaar.
De verdere evolutie met mij is uitvoerig beschreven verder in dit blog. Je zal merken dat 13 mei 2007 een hele speciale dag is...................een nieuwe start.
Maria en ik trachten het samen gezellig te maken. Na de inrichting van de living en de heraanleg van de tuintjes dachten we aan de inrichting van de"place to bee" voor een jong koppel.Een nieuwe slaapkamer.En de eerste nacht heel goed ge.........................slapen.
Zondag 13 mei 2007 startte dus onze relatie. Volgens afspraak trachtte maria in het weekend bij mij te zijn en ik was dinsdag en woensdag bij haar. Maar innerlijk was er onze liefde voor mekaar en de drang om toch meer samen te zijn. We zochten naar een oplossing, doch dat lag niet zomaar voor de hand. We moesten rekening houden met onze families ..kinderen, kleinkinderen en onze omgeving. We hadden meer dan 50 jaar iets opgebouwd op 40 km afstand van mekaar en het was dus niet zo evident om te gaan samenwonen. Wij hadden onze partner verloren, maar onze kinderen hadden geen moeder of vader meer. In hun leven zou er dan een nieuwe mama en papa komen.
Alhoewel ze vermoedens hadden besloten we ze in te lichten over onze meer dan vriendschappelijke gevoelens en hun reacties af te wachten. En deze waren positief maar toch nog terughoudend. Logisch natuurlijk. Maar anderzijds waren ze ook blij, dat er een lichtpuntje in onze ellende was gekomen. Ons samenzijn was fantastisch, het afscheid telkens zwaar en op de terugweg waren onze gedachten nog bij mekaar. Uren aan de telefoon, we konden mekaar niet meer missen. Meer en meer groeide het verlangen immer samen te zijn. De avonden en nachten alleen te zijn waren voor mij ondraaglijk. Zo ontstond het gesprek
Een maandagavond bij Maria thuis.
Onze situatie was ondraaglijk, we zouden de oplossing vinden. Maria was duidelijk, voor haar was het onmogelijk bij me te komen wonen. Haar zoon was nog thuis, had zijn werk daar en voor haar was de enige mogelijkheid verder te doen met onzelatrelatie en wachten tot de zoon zelfstandig was. De situatie was voor mij iets makkelijker, kinderen waren het huis uit. De behoefte bij mijn lieve Maria te zijn was zo groot dat ik haar zei: Dan kom ik maar hier wonen mijn blik smekend naar Maria gericht, wachtend op het antwoord. Het moment voor Maria van een zware beslissing maar onze liefde en genegenheid voor mekaar was bijzonder groot ..seconden later is goed, we proberen het en ik ben daar gebleven. We verwerkten samen het verlies van onze partners en bouwden zo naar een hoopvolle toekomst .Zo namen we vrede met het verleden en onze poging tot een relatie is gegroeid naar we zijn voor elkaar geboren en beloven mekaar eeuwige trouw
Het onmogelijke voor beiden is toch gebeurd een wonder onbegrijpelijk doch een zegen voor ons beiden we zijn nu heel gelukkig samen het leven is weer zinvol.
Weet je wat grappig is ???? · Een terrorist op typcursus met 200 aanslagen per minuut · Een abortuskliniek met een wachttijd van 9 maanden · Een scherpschutter die tegen zijn vrouw zegt: 'Ik heb je gemist' · Een impotente man met een slaapzak · De redacteur van Story vragen wat hij tijdens het Weekend in zijn Privé leven doet · Uitvallers van de vierdaagse een lopend buffet aan bieden · Een snelle Internet verbinding ADHDSL noemen · Een leeg restaurant gastvrij noemen · Je dochter, die op 1 april geboren is, joke noemen · Een begrafenisondernemer die het stervensdruk heeft · Een brandweerman die recht heeft op een rookvrije werkplek · Iemand die voor de trein wil springen op het goede spoor helpen · Dat Mabel mee de grafkelder in mocht omdat ze de weg al kende in de onderwereld · Een Pool vragen of hij uit Noord of uit Zuid komt · Mabel die in de boot wordt genomen · Een taxichauffeur een afzetter noemen · Expert zijn bij de Megapool · Niet wakker liggen van het feit dat je slecht slaapt · Een citroendealer afpersen · Met alle geweld een vredesmissie op willen starten · Een spook dat geestig probeert te zijn · Dood neer vallen bij een belasting aanslag · Een DJ die doordraait.
Met het smoesje van poepoeke kon onze afspraak plaatsvinden. Zo konden we rustig praten over onze gevoelens en wat de toekomst ons brengen kon. 14 u zou Maria(poepoeke) bij me arriveren. Doch de ganse voormiddag was ik zo nerveus dat ik het binnen en buiten lopen niet meer kon bijhouden. Naarmate de middag naderde werd dit alsmaar erger. Uur H naderde,..........telefoon............"Ik vind dat niet" Zo goed mogelijk de wegbeschrijving doorgegeven. En dan maar afwachten op een snelle aankomst van Maria. Ondertussen aan het raam kijken, de deur opendoen, is op straat gaan zien en dat wel 50 maal op 10 minuten. De nervosiviteit had me wel degelijk erg te pakken........ Eindelijk..........met de daver op het lijf en bonkend hart liet ik Maria binnen. Ons gesprek verliep vloeiend en er werd natuurlijk over ons verleden en de pijn die we meemaakten gepraat, welk verdriet we hadden, de steun voor mekaar, enz..........Maar geleidelijk aan evolueerde ons gesprek ook richting heden. Het toeval beiden op de mailgroep terechtgekomen te zijn in ongeveer dezelfde omstandigheden, vrienden worden en onze gevoelens nu............We moesten beiden bekennen dat ons innerlijke gevoel wel degelijk liefde was. We stonden voor een moeilijke situatie. Was de tijd rijp voor ons........Na enige minuten van stilte, besloten we dat onze liefde voor mekaar zo sterk was dat we een relatie konden starten. Ook niet zo evident, Maria had nog een zoon thuis en er was ook de afstand. Dus alles maar trachten rustig op te bouwen en we spraken af dat Maria in het weekend is naar mij kwam en in de week zou ik is bij haar logeren. We vonden dat een goed idee en zo konden we voor ons beiden uit maken dat we de juiste keuze gemaakt hadden. We spraken duidelijk af, indien het niet lukte we vrienden zouden blijven. Zo starte onze relatie die dag om 16 u................
Nog niet zo lang aan het werk bij een constructiebedrijf in Herentals. Mijn werkgever was bezig met de uitbouw van een zakencentrum in de onmiddelijke omgeving van het klaverblad in Lummen(kruising autostrades Antwerpen-Luik en Brussel-Aken)
Ijzeren constructie was klaar en de bouwvakkers zouden zaterdagmorgen starten. Om een vlotte en snelle start te verzekeren werd me samen met een colega gevraagd alles in gereedheid te brengen. Die zaterdagmorgen waren we druk in de weer met het aansleuren van alle benodigdheden(stelling,bouwmaterialen,..........enz.) Nog enkele mortelkuipen en klaar was onze taak.
Ik zou gauw enkele metalen vaten doormidden doen en onze bouwvakkers zouden zonder zorgen hun job kunnen aanvangen. Van het gevaar bewust was ik zeer voorzichtig. Even een opening maken in de vaten en ze wat laten rusten zodat de gassen konden ontsnappen. Een half uurtje later nam ik de slijpmolen en zou de klus even klaren. Maar...........
Ik was nog maar een seconde bezig, een enorme knal, voor ik het besefte stond ik in een cirkel van een enorm vuur. Verbaasd gooide ik de slijpmolen weg(bleef draaien) en liep in chock zo ver ik kon. Wat bekomen van de situatie keek ik om me heen en alle omwonende stonden buiten(7 u zaterdagmorgen) gewekt door de enorme knal. Met nog bibberende benen ging ik mijn actie overschouwen. Op de plaats van het onheil vond ik een heel mooie cilinder zonder afdichtingen. Deze waren nergens te bespeuren.
Samen met mijn colega ontdekten we een gat in het dak(12 meter hoog) één van de deksels was er los doorheen gecatapuleerd. Het andere deksel troffen we 50 meter verden aan in de muur van een houten chalet.Enkel nog 2 stoelen en we hadden een prima en stevige ontbijttafel(konden er nog mee lachen) Tot slot: we zijn in een magazijn pvc mortelkuipen gaan aanschaffen. Bij mij was het besef wat voor geluk ik had. Niet de vaten waren doormidden maar ikzelf had gehalveerd kunnen zijn.
Einde goed al goed............toch maar zeer voorzichtig zijn alvoor men een taak aanvangt.
Aan onze liefde voor elkaar hoefden we niet te twijfelen. Deze bloeit nog elke dag meer en meer open. We besloten om onze leefomgeving een persoonlijk karakter te geven. We starten met het voortuintje zoon Tom en Tibo kwamen hulp bieden en het resultaat mag gezien worden en is onderhouds vriendelijk. Ook het achtertuintje kwam aan de beurt Ook hier was Tom en Tibo present Mijn lieve Maria nam de afwerking voor haar rekening. En met de dag komt er meer kleur te voorschijn Het resultaat van een liefde tussen 2 personen die ontsproten is uit diepe ellende en het geluk hadden mekaar onmoet te hebben.
Ik ben Maria, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Poepoeke.
Ik ben een vrouw en woon in Zwijndrecht (België) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 22/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC,vissen,kinderen en kleinkinderen.
Ben niliam tegengekomen en we wonen nu samen
Poepoeke-Niliam
In dit blog zal je geregeld de namen Poepoeke en Niliam tegenkomen Dit zijn onze nicknamen bij een andere mailgroep Poepoeke is ontleend aan haar eerste kleinzoon die bij de eerste geluidjes naar de oma toe kreetjes slaakte die erg op poepoeke trokken En zo werd de naam Poepoe ook de aanspreektittel voor de volgende kleinkindjes naar de oma toe Niliam, ook onstaan door de kleinkinderen Bij het inschrijven bij een mailgroep diende de nickname uniek te zijn en is het niet zo makkelijk je voornaam te gebruiken, dus op zoek naar een nickname Na lang denken en alles naast mekaar gezet te hebben kwam de gedachte aan de kleinkinderen NIna,LIne en AMber NILIAM was een feit groetjes poepoeke en niliam
De computer kiest een willekeurig getal tussen de 1 en de 100. Je hebt 10 beurten om het getal te raden! Je typt in het onderste vakje een getal in. De computer geeft aan of je te hoog of te laag zit! Suc6 !
Een nieuwe slaapkamer.
En de eerste nacht heel goed ge.........................slapen.
hoefden we niet te twijfelen. Deze bloeit nog elke dag meer en meer open. We besloten om onze leefomgeving een persoonlijk karakter te geven. We starten met het voortuintje 
zoon Tom en Tibo kwamen hulp bieden 
en het resultaat mag gezien worden en is onderhouds vriendelijk. 
Ook het achtertuintje kwam aan de beurt 
Ook hier was Tom en Tibo present 
Mijn lieve Maria nam de afwerking voor haar rekening. En met de dag komt er meer kleur te voorschijn 
Het resultaat van een liefde tussen 2 personen die ontsproten is uit diepe ellende en het geluk hadden mekaar onmoet te hebben.
