Ik ben Eddy De Keuster, en gebruik soms ook wel de schuilnaam niliam.
Ik ben een man en woon in Zwijndrecht (België) en mijn beroep is Metaalbewerker.
Ik ben geboren op 12/04/1952 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC, aquarium(vissen), kinderen en kleinkinderen.
Door omstandigheden in contact gekomen met een zeer lieve, spontane vrouw, die nu mijn partner geworden is en mij enorm
Zondag 13 mei 2007 startte dus onze relatie. Volgens afspraak trachtte maria in het weekend bij mij te zijn en ik was dinsdag en woensdag bij haar. Maar innerlijk was er onze liefde voor mekaar en de drang om toch meer samen te zijn. We zochten naar een oplossing, doch dat lag niet zomaar voor de hand. We moesten rekening houden met onze families ..kinderen, kleinkinderen en onze omgeving. We hadden meer dan 50 jaar iets opgebouwd op 40 km afstand van mekaar en het was dus niet zo evident om te gaan samenwonen. Wij hadden onze partner verloren, maar onze kinderen hadden geen moeder of vader meer. In hun leven zou er dan een nieuwe mama en papa komen.
Alhoewel ze vermoedens hadden besloten we ze in te lichten over onze meer dan vriendschappelijke gevoelens en hun reacties af te wachten. En deze waren positief maar toch nog terughoudend. Logisch natuurlijk. Maar anderzijds waren ze ook blij, dat er een lichtpuntje in onze ellende was gekomen. Ons samenzijn was fantastisch, het afscheid telkens zwaar en op de terugweg waren onze gedachten nog bij mekaar. Uren aan de telefoon, we konden mekaar niet meer missen. Meer en meer groeide het verlangen immer samen te zijn. De avonden en nachten alleen te zijn waren voor mij ondraaglijk. Zo ontstond het gesprek
Een maandagavond bij Maria thuis.
Onze situatie was ondraaglijk, we zouden de oplossing vinden. Maria was duidelijk, voor haar was het onmogelijk bij me te komen wonen. Haar zoon was nog thuis, had zijn werk daar en voor haar was de enige mogelijkheid verder te doen met onzelatrelatie en wachten tot de zoon zelfstandig was. De situatie was voor mij iets makkelijker, kinderen waren het huis uit. De behoefte bij mijn lieve Maria te zijn was zo groot dat ik haar zei: Dan kom ik maar hier wonen mijn blik smekend naar Maria gericht, wachtend op het antwoord. Het moment voor Maria van een zware beslissing maar onze liefde en genegenheid voor mekaar was bijzonder groot ..seconden later is goed, we proberen het en ik ben daar gebleven. We verwerkten samen het verlies van onze partners en bouwden zo naar een hoopvolle toekomst .Zo namen we vrede met het verleden en onze poging tot een relatie is gegroeid naar we zijn voor elkaar geboren en beloven mekaar eeuwige trouw
Het onmogelijke voor beiden is toch gebeurd een wonder onbegrijpelijk doch een zegen voor ons beiden we zijn nu heel gelukkig samen het leven is weer zinvol.
Weet je wat grappig is ???? · Een terrorist op typcursus met 200 aanslagen per minuut · Een abortuskliniek met een wachttijd van 9 maanden · Een scherpschutter die tegen zijn vrouw zegt: 'Ik heb je gemist' · Een impotente man met een slaapzak · De redacteur van Story vragen wat hij tijdens het Weekend in zijn Privé leven doet · Uitvallers van de vierdaagse een lopend buffet aan bieden · Een snelle Internet verbinding ADHDSL noemen · Een leeg restaurant gastvrij noemen · Je dochter, die op 1 april geboren is, joke noemen · Een begrafenisondernemer die het stervensdruk heeft · Een brandweerman die recht heeft op een rookvrije werkplek · Iemand die voor de trein wil springen op het goede spoor helpen · Dat Mabel mee de grafkelder in mocht omdat ze de weg al kende in de onderwereld · Een Pool vragen of hij uit Noord of uit Zuid komt · Mabel die in de boot wordt genomen · Een taxichauffeur een afzetter noemen · Expert zijn bij de Megapool · Niet wakker liggen van het feit dat je slecht slaapt · Een citroendealer afpersen · Met alle geweld een vredesmissie op willen starten · Een spook dat geestig probeert te zijn · Dood neer vallen bij een belasting aanslag · Een DJ die doordraait.
Met het smoesje van poepoeke kon onze afspraak plaatsvinden. Zo konden we rustig praten over onze gevoelens en wat de toekomst ons brengen kon. 14 u zou Maria(poepoeke) bij me arriveren. Doch de ganse voormiddag was ik zo nerveus dat ik het binnen en buiten lopen niet meer kon bijhouden. Naarmate de middag naderde werd dit alsmaar erger. Uur H naderde,..........telefoon............"Ik vind dat niet" Zo goed mogelijk de wegbeschrijving doorgegeven. En dan maar afwachten op een snelle aankomst van Maria. Ondertussen aan het raam kijken, de deur opendoen, is op straat gaan zien en dat wel 50 maal op 10 minuten. De nervosiviteit had me wel degelijk erg te pakken........ Eindelijk..........met de daver op het lijf en bonkend hart liet ik Maria binnen. Ons gesprek verliep vloeiend en er werd natuurlijk over ons verleden en de pijn die we meemaakten gepraat, welk verdriet we hadden, de steun voor mekaar, enz..........Maar geleidelijk aan evolueerde ons gesprek ook richting heden. Het toeval beiden op de mailgroep terechtgekomen te zijn in ongeveer dezelfde omstandigheden, vrienden worden en onze gevoelens nu............We moesten beiden bekennen dat ons innerlijke gevoel wel degelijk liefde was. We stonden voor een moeilijke situatie. Was de tijd rijp voor ons........Na enige minuten van stilte, besloten we dat onze liefde voor mekaar zo sterk was dat we een relatie konden starten. Ook niet zo evident, Maria had nog een zoon thuis en er was ook de afstand. Dus alles maar trachten rustig op te bouwen en we spraken af dat Maria in het weekend is naar mij kwam en in de week zou ik is bij haar logeren. We vonden dat een goed idee en zo konden we voor ons beiden uit maken dat we de juiste keuze gemaakt hadden. We spraken duidelijk af, indien het niet lukte we vrienden zouden blijven. Zo starte onze relatie die dag om 16 u................
Nog niet zo lang aan het werk bij een constructiebedrijf in Herentals. Mijn werkgever was bezig met de uitbouw van een zakencentrum in de onmiddelijke omgeving van het klaverblad in Lummen(kruising autostrades Antwerpen-Luik en Brussel-Aken)
Ijzeren constructie was klaar en de bouwvakkers zouden zaterdagmorgen starten. Om een vlotte en snelle start te verzekeren werd me samen met een colega gevraagd alles in gereedheid te brengen. Die zaterdagmorgen waren we druk in de weer met het aansleuren van alle benodigdheden(stelling,bouwmaterialen,..........enz.) Nog enkele mortelkuipen en klaar was onze taak.
Ik zou gauw enkele metalen vaten doormidden doen en onze bouwvakkers zouden zonder zorgen hun job kunnen aanvangen. Van het gevaar bewust was ik zeer voorzichtig. Even een opening maken in de vaten en ze wat laten rusten zodat de gassen konden ontsnappen. Een half uurtje later nam ik de slijpmolen en zou de klus even klaren. Maar...........
Ik was nog maar een seconde bezig, een enorme knal, voor ik het besefte stond ik in een cirkel van een enorm vuur. Verbaasd gooide ik de slijpmolen weg(bleef draaien) en liep in chock zo ver ik kon. Wat bekomen van de situatie keek ik om me heen en alle omwonende stonden buiten(7 u zaterdagmorgen) gewekt door de enorme knal. Met nog bibberende benen ging ik mijn actie overschouwen. Op de plaats van het onheil vond ik een heel mooie cilinder zonder afdichtingen. Deze waren nergens te bespeuren.
Samen met mijn colega ontdekten we een gat in het dak(12 meter hoog) één van de deksels was er los doorheen gecatapuleerd. Het andere deksel troffen we 50 meter verden aan in de muur van een houten chalet.Enkel nog 2 stoelen en we hadden een prima en stevige ontbijttafel(konden er nog mee lachen) Tot slot: we zijn in een magazijn pvc mortelkuipen gaan aanschaffen. Bij mij was het besef wat voor geluk ik had. Niet de vaten waren doormidden maar ikzelf had gehalveerd kunnen zijn.
Einde goed al goed............toch maar zeer voorzichtig zijn alvoor men een taak aanvangt.
Aan onze liefde voor elkaar hoefden we niet te twijfelen. Deze bloeit nog elke dag meer en meer open. We besloten om onze leefomgeving een persoonlijk karakter te geven. We starten met het voortuintje zoon Tom en Tibo kwamen hulp bieden en het resultaat mag gezien worden en is onderhouds vriendelijk. Ook het achtertuintje kwam aan de beurt Ook hier was Tom en Tibo present Mijn lieve Maria nam de afwerking voor haar rekening. En met de dag komt er meer kleur te voorschijn Het resultaat van een liefde tussen 2 personen die ontsproten is uit diepe ellende en het geluk hadden mekaar onmoet te hebben.
November 2006, een jaar na het overlijden van mijn vrouw(8 dec. 2005) Een jaar van ellende en depressie.
Ontslagen uit het ziekenhuis op 27/10/2006 na een periode van 7 weken revalidatie.
Word me aangeraden, in te schrijven bij de mailgroepen van seniorennet. Een schuchtere poging levert toch al wat mailcontacten op.
Voor mij(verlegen), al een heel possitieve ervaring..............
Onder deze contacten toch wel een speciaal iemand met een bijzondere interesse voor mijn situatie. Gepraat over het hoe en waarom op deze groep terechtgekomen(alleenstaanden) werd het me duidelijk dat deze lieve dame haar man verloren had door een korte maar erge ziekte. We hadden beiden zoveel nood en steun nodig dat we regelmatig met mekaar gingen chatten. En konden zo in alle vertrouwen over onze situatie met mekaar praten. Het was voor ons de steun die we nodig hadden om in onze afgesloten wereld te kunnen verder leven. Hoewel ons schrijven een zeer positieve invloed had, werd de nood groter aan visuele gesprekken..................
Heropstanding 2
De mailgroep alleenstaanden organizeerde ook maandelijkse bijeenkomsten, waar de mensen mekaar konden ontmoeten. Dit gebeurde in Top Hat Te Antwerpen. Een ontmoetingscentrum voor senioren. Was niet zo ver van mijn woonplaats Beerzel. Er was reeds meerdere malen aangedrongen een keer naar daar af te zakken. Maar mijn drempelvrees was te hoog om de stap te wagen. Maar dat was buiten mijn chatmaatje gerekend. Haar lieve troostende woorden, haar bezorgheid voor mij en de belofte mij niet alleen te laten haalden me over de streep. De eerste dinsdag van april 2006(steeds eerste dinsdag van de maand) was het zover. Mijn beschermengel sprak zelfs een plaats af waar ze me zou oppikken zodat ik niet alleen de tempel van top hat moest binnengaan. Ze was toch zo lief in haar mailen, maar bij het eerste contact stond ik perplex van deze lieve, bezorgde en zachtheid uitstralende dame. Ondanks haar diepe verdriet bezorgde ze me een gevoel van geruststelling. De ganse namiddag ontfermde ze zich over mij, en er was een grote telleurstelling aanwezig als ik vroegtijdig wegens andere verplichtingen top hat moest verlaten. Ik was zo aangedaan van deze mooie verschijning dat ik vergat haar te bedanken voor de fijne namiddag. Maar mijn besluit stond vast, ik zou volgende maand terug aanwezig zijn...............en van één ding was ik zeker, ik had er een lieve vriendin aan overgehouden.
Toeval of niet, jaarlijks was er een groepsdag van seniorennet en deze was nu gepland voor april. Op de vraag van Poepoeke(nickname van mijn mailvriendin) of ik ook daar kon aanwezig zijn hoefde ik niet te twijfelen. Het was een geschenk dat ik geen maand moest wachten om haar weer te zien. De drempelvrees was overwonnen, integendeel zelfs ik trachtte naar haar aanwezigheid. Waarom?........Ik had er geen antwoord voor.........of toch? Neen......ik geraakte er niet wijs uit. De dagen verstreken(mochten veel korter zijn) en eindelijk was er de groepsdag. Nu kon ik "mijn" Poepoeke weerzien. Zoals vorige maal een zegen bij haar te zijn. Zo bezorgd, zo lief, zo zacht, zo spontaan.........een droomvrouw. Niemand zou me nog tegenhouden de eerste dinsdag van elke maand op top hat aanwezig te zijn.Volgend verhaal: D-day
EEN BEJAARD KOPPEL GING ALS WEEKEND UITSTAPJE NAAR DE PLAATS WAAR ZE ELKAAR HET EERST ONTMOET HEBBEN.
TERWIJL ZE IN HET CAFÉ ZITTEN ZEGT DE OUDE MAN:
"HERINNER JE, JE NOG MARIE, DE EERSTE KEER DAT IK JE LEERDE KENNEN, NU AL EEN GOEDE 50 JAAR GELEDEN? TOEN WE HET CAFÉ VERLIETEN, OM DE HOEK ACHTER DE STELLING GINGEN EN IK JE EEN GOEDE BEURT GAF LANGS ACHTER?!"
"MAAR, NATUURLIJK HERINNER IK ME DAT LIEVELING.!", ANTWOORDT DE OUDE DAME MET 'N GRIJNS OP HAAR GEZICHT.
"TJA, ALS HERINNERING AAN DE GOEIE OUDE TIJD, LATEN WE NOG 'N KEERTJE NAAR ACHTEREN GAAN, DAN GEEF IK JE NOG EENS EEN BEURT?!", ZEGT DE OUDE MAN.
HET BEJAARDE KOPPEL BETAALT DE REKENING EN VERLAAT HET CAFÉ.
EEN JONGE VENT DIE OP DE BANK NAAST HEN ZAT, HAD HUN GESPREK GEHOORD EN DACHT DAT HET WEL GRAPPIG MOET ZIJN OM ZO'N BEJAARD
STEL NOG ÉÉNS BEZIG TE ZIEN.
DUS STAAT HIJ OP EN VOLGT DE BEJAARDEN.
EVEN LATER ZIET HIJ DE TWEE ACHTER DE STELLING.
HET OUDE DAMETJE TREKT HAAR PANTY'S NAAR BENEDEN EN HEFT HAAR ROK OP.
DE OUDE MAN TREKT Z'N BROEK TOT OP Z'N ENKELS EN PAKT HAAR VAST BIJ HAAR BILLEN.
DE OUDE DAME GRIJPT VERVOLGENS HET IJZEREN HEKKEN VAST.
WAT ER VOLGT IS 40 MINUTEN VAN DE MEEST ATLETISCHE SEX DIE DE JONGE VENT OOIT GEZIEN HEEFT.
DE OUDE MAN BEUKT EROP LOS TEGEN EEN SNELHEID DIE ALLEEN MAAR TE OMSCHRIJVEN IS ALS "FENOMENAAL".
DE BENEN VLIEGEN IN DE LUCHT, DE BEWEGING IS WAZIG EN ZE STOPPEN GEEN SECONDE.
UITEINDELIJK STORTEN ZE IN ELKAAR
EN BLIJVEN EEN UUR LANG ONBEWEEGLIJK OP DE GROND LIGGEN.
DE JONGE VENT STAAT PERPLEX.
NOG NOOIT IN Z'N LEVEN HEEFT HIJ IETS GEZIEN DAT HIERMEE TE VER-GELIJKEN IS, NOCH IN DE FILMS, OF. BIJ VRIENDEN, EN ZEKER NIET UIT EIGEN ERVARING.
NA WAT HIJ JUIST GEZIEN HEEFT, ZEGT HIJ TEGEN ZICHZELF: ".IK MOET Z'N GEHEIM KENNEN!" ONDERTUSSEN IS HET BEJAARDE KOPPEL TERUG BIJ HUN POSITIEVEN EN ZIJN ZE WEER DEFTIG GEKLEED.
NADAT DE JONGE VENT AL Z'N MOED BIJ ELKAAR GERAAPT HEEFT, STAPT HIJ OP DE OUDE MAN AF EN ZEGT: "MENEER, IN GANS MIJN LEVEN HEB IK NOG NOOIT IEMAND ZÓ VAN BIL ZIEN GAAN, LAAT STAAN OP UW LEEFTIJD. WAT IS UW GEHEIM, EN.KON U DAT 50 JAAR GELEDEN OOK AL?"
WAAROP DE OUDE MAN ZEGT:
"MIJN ZOON, 50 JAAR GELEDEN ZAT ER NOG GEEN STROOM OP DAT HEK..."
De meimaand kwam in zicht, de drang naar top hat werd groter naarmate de dagen verstreken. Het mailen en chatten met Poepoeke konden me niet meer tevreden stellen. Ik had behoefte aan haar nabijheid. En dat durfde ik haar zeker niet te mailen. Ze was toch zo lief voor me, we zouden gewoon vrienden zijn. En mekaar steunen in ons verdriet waar we konden.
Dinsdag 1 mei 2007 Top hat. De maandelijkse bijeenkomst van seniorennet. Mooi zonnetje, perfect voor een heerlijke namiddag keuvelen. We hadden samen afgesproken en van drempelvrees was zeker geen sprake meer. Ik zou de namiddag met poepoeke doorbrengen, de dag kon niet meer stuk. We plaatsten ons bij de andere "alleenstaanden",ditmaal op het terras dankzij het mooie weer. Zoals steeds was er weer veel leute en plezier. Toen plots Maria(poepoeke) vroeg:"Kom we gaan ginder appart zitten, ik moet je iets vragen en dat is persoonlijk" Verbaast en met vragende blik namen we verderop plaats aan een tafeltje. Maria recht voor de raap:"Ben je verliefd op me".............Helemaal van de kaart........euu...eu...."neen" Dan is het ok zei ze, en we namen terug plaats bij de groep. Doch de hele namidag zat ik met een wrang gevoel, ik had namelijk mijn gevoelens niet laten tellen om te antwoorden. Het afscheid was pijnlijk, daar ik mezelf verloochend had. OP de terugweg spookte haar vraag voortdurend door mijn hoofd. Ik zou en moest haar deze avond nog mailen of chatten. Ik moest mijn ware gevoelens blootleggen.
Die avond heb ik haar dan maar verteld dat mijn gevoelens verder reikten dan alleen maar vriendschap. En ook bij poepoeke was er "iets" dat niet alleen aan vriendschap deed denken. We hadden behoefte aan een rustig gesprek onder 4 ogen zonder gestoord te kunnen worden. Zo besloten we mekaar te ontmoeten bij me thuis op zondag 13 mei. Er was nog een klein probleempje, onze afspraak moest nog geheim blijven voor de buitenwereld en onze familie. Snugger poepoeke had een geniale inval...................Voila geregeld...............vervolg in"De afspraak"
Frituuruitbaters van het friethoekje te Beerzel. Ik kende ze als klanten in het café van mijn zoon. Doch de inspanningen die ze deden na het overlijden van mijn vrouw om me op te beuren waren bijzonder groot. Niets was hun teveel. Bezoek, telefoon, even afspreken, kom maar even tot bij ons, dag en nacht waren ze beschikbaar en stonden met open armen klaar. Een enorme steun in mijn verwerking van het overlijden. Langs deze weg mijn grootste dank aan Patricia en Rudy.
Onze job voor vandaag, het stadion van Antwerp, een mankement aan de dakplaten. Een mooie dag, licht briesje, ideaal weer om een dak te repareren. Maar het dak was enkel bereikbaar via trappen en ladders aan de buitenkant. Geen probleem, we hadden ladders genoeg bij om de hoogte van 20 meter te overbruggen. Zo bouwden we van verdiep naar verdiep een weg richting dak. Na de reparatie konden we zo terugkeren naar de begane grond. Maar op onze terugweg was er tot onze grote verbazing een ladder verdwenen.Omver gewaaid door een opstootje van de wind. Wat nu gedaan? Er was toch een afstand van 6 meter naar het volgende verdiep. In de verste verte was er niemand te bespeuren. De vorige ladder was te kort(3 meter) We moesten van dat dak af of het risico was er dat we er de nacht zouden moeten doorbrengen. Mijn collega zou de kleine ladder over de leuning vasthouden en zo kon ik naar beneden en me dan laten vallen op het onderste verdiep zodat ik de ladder kon teruplaatsen. Zo gebeurde en zonder erge verwondingen geraakten we terug op de begane grond. Zo kwam na wat bange ogenblikken alles in orde en konden aan de collega's al lachend navertellen over onze belevenis...................Einde goed al goed.
Moeilijk te voorspellen. Na een verlies van iets dierbaars, met geen woorden te beschrijven. Je keert je af van de buitenwereld. Sporadisch wil je naar buiten komen, maar het lukt niet. Je zoekt een weg maar vind hem niet. Hulp word aangeboden maar baat niet. Je wil alleen zijn, weg van alle realiteit. Door toeval kom je in contact met een lotgenote met het zelfde gevoel. Je kan je wereld in alle intimiteit delen en dat geeft je een goed gevoel. Zo bouw je een vriendschapsband op met het zelfde gevoel. Verstaanbaar alleen door ons. Het is fijn onderling hierover te praten. Maar naarmate je mekaar beter begrijpt moet je toegeven dat er andere gevoelens naar boven komen dan alleen maar vriendschappelijke. En dat, wat we beiden duidelijk niet wilden, gebeurde toch. We moesten bekennen dat onze vriendschappelijke gevoelens veranderden naar liefdevolle gevoelens die steeds heviger werden. De drang om samen te zijn werd hoog.........zeer hoog. Het gevoel naar onze overleden partners was nog innig aanwezig, maar we besloten "ons gevoel" aan de buitenwereld bekend te maken. Een zeer moeilijke beslissing voor ons beiden.
Maar nu na één jaar samen is het een fantastisch gevoel iemand aan je zijde te hebben die je enorm veel liefde schenkt. Een liefde die groeide uit een verscheidenheid van gevoelens..........en die we beiden nodig hadden om verder te gaan en terug gelukkig te worden.
"ons gevoel"..........bracht weer zin in het leven.
Ik ben Maria, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Poepoeke.
Ik ben een vrouw en woon in Zwijndrecht (België) en mijn beroep is Huisvrouw.
Ik ben geboren op 22/09/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC,vissen,kinderen en kleinkinderen.
Ben niliam tegengekomen en we wonen nu samen
Poepoeke-Niliam
In dit blog zal je geregeld de namen Poepoeke en Niliam tegenkomen Dit zijn onze nicknamen bij een andere mailgroep Poepoeke is ontleend aan haar eerste kleinzoon die bij de eerste geluidjes naar de oma toe kreetjes slaakte die erg op poepoeke trokken En zo werd de naam Poepoe ook de aanspreektittel voor de volgende kleinkindjes naar de oma toe Niliam, ook onstaan door de kleinkinderen Bij het inschrijven bij een mailgroep diende de nickname uniek te zijn en is het niet zo makkelijk je voornaam te gebruiken, dus op zoek naar een nickname Na lang denken en alles naast mekaar gezet te hebben kwam de gedachte aan de kleinkinderen NIna,LIne en AMber NILIAM was een feit groetjes poepoeke en niliam
De computer kiest een willekeurig getal tussen de 1 en de 100. Je hebt 10 beurten om het getal te raden! Je typt in het onderste vakje een getal in. De computer geeft aan of je te hoog of te laag zit! Suc6 !
hoefden we niet te twijfelen. Deze bloeit nog elke dag meer en meer open. We besloten om onze leefomgeving een persoonlijk karakter te geven. We starten met het voortuintje 
zoon Tom en Tibo kwamen hulp bieden 
en het resultaat mag gezien worden en is onderhouds vriendelijk. 
Ook het achtertuintje kwam aan de beurt 
Ook hier was Tom en Tibo present 
Mijn lieve Maria nam de afwerking voor haar rekening. En met de dag komt er meer kleur te voorschijn 
Het resultaat van een liefde tussen 2 personen die ontsproten is uit diepe ellende en het geluk hadden mekaar onmoet te hebben.
Voor Line de eerste maal.
Ze vergasten ons op leuke dansjes
