Beste lezer, Niet meteen schrikken. De voorbije weken heb ik mij wat meer gemeld op en rond Bourgoyen en Rozebroeken. VDK Gent Dames leeft zoveel is zeker. En het voldoet zeker aan zijn missie, wat betreft iedereen aan bod te laten komen op haar niveau, in de best mogelijke omstandigheden. En toch bloedt er iets binnen in mij als ik iets dieper graaf. A en B: schitterend gewoon. Uitstraling, grinta, groepsfeer. Daar wordt schitterend werk geleverd. C: wat is daar de maatstaf? Bij C zit er ongetwijfeld talent en ik ben er van overtuigd dat er met Astrid ook wel bekwaam iemand aan het roer staat. Maar er is teveel differentieel in die groep. Er is voldoende talent, maar niet bij iedereen. Er is voldoende grinta, maar niet bij iedereen. Er is ook nog wel groepsfeer maar lang niet op alle momenten. Daar mis ik een verlengstuk van de trainster op het terrein. Iemand die tussen de lijnen kan bijsturen, iemand die zonder op te vallen de plooitjes kan glad strijken daar waar nodig. Vooral iemand die op moeilijke momenten de rug kan rechten en kan uitstralen. Meiden: nu de ballen naar mij. De D en E ploeg schijnen mij de indruk te geven. Wij zijn op een punt gekomen dat iederen een beetje op haar waarde speelt. Die ploegen ademen een beetje voldoening uit. Laten wij plezier laten primeren, nu en dan eens een serieuze uitschieter, winst tegen een topper. Maar vooral laat ons plezier beleven aan het spelletje. En dat lijkt mij helemaal niet negatief, je kan geen vijf ambitieuze seniorenteams in stelling hebben. Voor mij is vooral de C een beetje een zoergenkind. Daar zitten enkele heel beloftevolle jongeren en ook voor evetuele beloften uit de jeugd is eerste provinciale een schitterend platform om door te stromen in de club. Maar zoals ik ze vorige week zag spelen is het deprimerend voor de ambitieuzen uit de groep. Maar een goede prestatie kan het nodige vuur opnieuw in de ploeg brengen, al klaagde ik ook reeds op de eerste wedstrijd van het seizoen over een gebrek van voldoende grinta. En dan de jeugd. De jaren dat VDK Gent Dames ook bij de jeugd een club met standing was lijken ietsje weg te deemsteren. Niet echt moeilijk als je ziet hoeveel jeugd reeds in provinciale competities actief is. Maar toch heb ik zo iets als: in de provinciale bekercompetitie moet VDK Gent Dames toch als doelstelling hebben vijf finalisten te leveren. Dan pas kan je het predikaat club met schitterende jeugdwerking ophangen. En dat is weer enkele seizoenen geleden. Telkens vraag ik mij af waar ik die drang van daan heb om toch regelmatig gans VDK eens door te lichten. By the way, er is duidelijk een nieuwe wind aan het waaien, ook in de verschillende besturen. Als die trend zich verder zet, zijn ze in de Oost-Vlaamse hoofdstad goed bezig. Ik probeer de vinger aan de pols te houden.
