Er was eens, heel lang geleden, een groot operagebouw. Kom hé zeg, genoeg van dat zeemzoeterig gezwam, zo gaan we niet beginnen hé... Ik kreeg als opdracht een sprookje te schrijven over een vestiaire. En dat is wat er gaat gebeuren... Oké het is niet zo'n schitterende locatie maar kom, toch nog beter dan bevoorbeeld een wc. Enfin, op zich helemaal geen probleem . Tot ik weeral eens mijn grote mond niet kon houden. "Ik zal er een erotisch verhaal van maken" zei ik. Hoe stom kan een mens zijn. Soit, ik zit ermee... Maar wel verdraaid, ik mag een paard worden als ik dit niet tot een goed einde breng. Ik moet en zal een erotisch verhaal schrijven en voor mijn part speelt het zich af in een bezemkast... dus een vestiaire kan geen probleem zijn... er is daar meer plaats trouwens. Zodoende beste "menschen" hier komt het dan... mijn eerste stappen op erotisch getint literatuurvlak.
Zo'n vijf jaar geleden besloot men om het operagebouw in onze stad met de grond gelijk te maken. Een onnoemelijk klein berichtje ergens tussen de fait divers in de krant. De stad zou er een splinternieuw gebouwencomplex neerpoten met een multifunctionele zaal. Zo noemen ze die dingen tegenwoordig. De schepen van cultuur had beslist dat er geen publiek meer was voor de opera maar wel een grote vraag naar fuifzalen, dus, de opera moest er aan geloven. Vanaf de eerste dag werd het gebouw en de omliggende gronden volledig afgesloten door gigantische dranghekkens, niemand mocht er nog binnen, zogezegd voor de veiligheid. Maar als je goed keek, was één van de dranghekkens een beetje achteruitgeschoven en als je nog beter keek, dan zag je af en toe een oude man voorbij de vensters lopen. Het hoofd gebogen, af en toe stilstaand mijmerend. Telkens als ik er voorbijliep probeerde ik een glimp van de man op te vangen. Dag ,na dag liep de eenzame man door de lege ruimten. Dit intrigeerde mij zodanig dat ik besloot om ook eens voorbij die dranghekkens te glippen. Misschien kon ik zelfs een praatje slaan met die zielig kijkende oude man.
Het leek wel een reportage van Jambers... wat doet hij, wie is hij en wat drijft hem... cliché, cliché, maar dat waren de vragen die door mijn hoofd spookten.
Morgen, morgen ben ik vrij en dan waag ik mijn kans.. nam ik mezelf voor. Pas ik denamiddag zag ik de kans schoon om te ontsnappen, zonder uitleg te moeten geven aan mijn nieuwsgierige medemensen. Eventjes aarzelde ik toch, wie gaf mij het recht deze arme drommel te storen in zijn mijmeringen? En wat als men mij betrapte? Enfin, al mijn moed bijeengeraapt en langs de dranghekkens naar binnen geglipt. Eens door de monumentale deur, keek ik mijn ogen uit. "Wat een pracht, en dat moet allemaal onder de sloophamer. Een schande !" mompelde ik. In de indrukwekkende foyer splitste zich een gigantische trap in twee... met zoals in de sprookjes, vergulde leuningen en rode traplopers... Hemels mooi allemaal. Voor ik het goed en wel besefte stond ik bovenaan de trap. Een zachte kuch haalde me uit mijn gedachten. "Mooi hé " hoorde ik... Ik durfde haast niet achterom te kijken. Ik voelde mij bertapt. Behoorde deze stem aan die oude man? Zachtjes draaide ik me om. Jawel, het was die ouwe. Ik keek recht in zijn droevig gezicht. "Ja, 't is jammer maar het moet tegen de grond." Ik vond mijn stem terug en vroeg hem wat hij hier in godsnaam elke dag kwam doen. "Ik zieje elke dag mijmerend door de verschillende zalen lopen" zei ik. "Wat heb je hier toch verloren ? Of is hier iets gebeurd waardoor je er geen afscheid kan van nemen?" " Ga met me mee " zei deman. "Ik zal het je vertellen". Schoorvoetend volgde ik de man door gangen en zalen. Hij vertelde honderduit over de geschiedenis van elk deeltje van het gebouw. Terwijl we de monumentale trap terug afdaalden, wees hij me op een zaaltje, links van de foyer. Daar zei hij, daar begon ik te leven... Ik begreep er niks van, daar in die vestiaire ? Een aaneenschakeling van lange rijen kapstokken en kastjes, hoe kan je daar nu beginnen te leven? Wat kan er nu zo fascinerend zijn aan een vestiaire? "Ben je daar misschien geboren?" vroeg ik, nog steeds een beetje verbaasd. "Nee hoor, of toch misschien wel, hier werd ik wedergeboren" antwoorde hij. Wedergeboren, Ik snapte er niks meer van, mijn god, weer zo'n rare religieuze kwiet.. zo eentje van geloof en god vergeeft je alles.... Hij moet mijn gedachten gelezen hebben want hij zei zonder enige aanleiding, als je een moraalridder bent dan moet je nu maar weggaan..; want mijn verhaal is geen stichtend voorbeeld voor de mensheid, en toch, hier begon ik pas echt te leven. Mijn nieuwsgierigheid was nu pas echt gewekt en met ogen vol vragen keek ik de oude man aan. Vertel zei ik, en aslof er op dat moment een onbreekbare band tussen o ns gesmeed werd, legde hij zijn hand op mijn schouders en voerde hij me mee de vestiaire in. Neem een stoel vriend zei hij, dit is niet in een twee drie verteld. Ik ging op één van de krakkemikkige stoelen zitten en keek mijn verteller aan. Dit, zo stak hij van wal, is waar mijn leven begon... hier leerde ik de liefde van mijn leven kennen... begrijp me niet verkeerd hé, ik was al een aantal jaren getrouwd maar ons huwelijk was meer een verstandshuwelijk dan een samenzijn tussen man en vrouw. Ja, voor velen werd ik hier in die vestiaire een echtbreker, een schuinsmarcheerder een vrouwenzot en een overspelige echtgenoot allemaal in één persoon, en die zie je nu voor je staan, zielig hé... Mijn echtgenote, een dame uit de betere klasse, was verzot op alles wat met glitter en glamour te maken had, we hadden een kast van een landhuis maar helaas geen thuis, nee meneer, voor mij geen lief vrouwtje dat 's morgens mijn onbijt klaarmaakt, maar wel een protserige dame die het bevel voer over een leger dienstmeisjes. Boterhammetjes oppeuzelen in de keuken want de eetkamer was voor wanneer er hoog bezoek kwam. Elke een apparte slaapkamer want zo hoorde het bij de betere klasse. Wanneer ik dan eens uit mijn slaapkamer een bezoekje wou brengen aan mijn echtgenote, dan werd ik snel weer wandelen gestuurd, ze had hoofdpijn, of de dag nadien een belangrijk theekransje met enkele invloedrijke vriendinnen, kortom, ik had geen seksleven..; eigenlijk had ik helemaal geen leven, ik werd geleefd. Zielig hé, ik zie ht je denken, die ouwe raaskalt maar over zijn zielige verleden terwijl hij eigenlijk alles had waar een gewone mens maar kan van dromen. Jij droomt daar misschien van maar ik mijmerde over een warm lichaam dat zich liefelijk tegen het mijne aan zou vleien. Dat iemand me met tedere kusjes zou overladen haar spitse borstjes tegen me zou aandrukken, haar warme armen rond mij zou slaan... Romantische zever, zeker.... maar als je zoiets nog nooit meegemaakt hebt, dan droom je daar van... Enfin, hier lerde ik dat waar ik het meest naar verlangde kennen, maar ik zal met het begin beginnen anders ga je er niks van snappen. Elke maand moest ik mee naar één of andere operavoorstelling,niet omdat zij graag opera zag, maar omdat we moesten gezien worden met de beau monde van de stad. Een immense opdracht is dat, knikken en glimlachen en verder een hoop gekeuvel over de meest onbenullige dingen... Enfin ik werd verondersteld om mevrouw haar bontjas naar de vestiaire te brengen zoals dat elke keer het geval was, ik moest lang genoeg wachten tot iedereen haar gezien had in weer een nieuwe bontjas en dan werd ik zoals de eerste beste bediende weggezonden met de jas naar de vestiaire. Plichtsbewust voldeed ik aan al haar wensen en begaf me naar de vestiaire. De dame die er normaal de dienst verzekerde en die ik bijgevolg al jaren kende was er niet, verdraaid nu moest ik opnieuw de wensen van mijn vrouw kenbaar maken, want het bleef haar niet gelijk waar haar jas hing, nee haar jas moest zichtbaar hangen zodat iedereen die naar de vestiaire kwam haar bontjas kon aangapen.Met tegenzin wachtte ik op mijn beurt, en toen gebeurde het... een bliksemflits, ik kan het niet anders beschrijven, ik stond aan de grond genageld... een electrishce schok schoot door mijn lichaam, daar stond de mooiste vrouw die ik ooit in mijn leven gezien had. Ik vond geen woorden en stamelde iets wat voor die lieve schat kompleet inverstaanbaar bleek te zijn.... "Pardon meneer" u zei vroeg de lieftalligste stem die ik ooit gehoord had... " heu.. sorry" zei ik maar mijn vrouw heeft specifieke wensen voor het opbergen van haar bontjas, de vorige dame wist dat maar nu zal ik de ganse reutemeteut weer moeten uitleggen.... met mijn excuses erbij... Ze produceerde de meest verleidelijke glimlach die ooit op een gelaat getoverd werd en vroeg of ik de jas dan niet beter zelf zou ophangen... met plezier dacht ik, dan ben ik dichter bij jou... Ze opende de balie en ik betrad haar domein... de doorgang was nogal smal waardoor ik met mijn arm tegen haar borsten wreef.... weerom kreeg ik een electrische schok... dit kan toch niet, ik ben een volwassen getrouwde man dacht ik.... Maar mijn gevoel loog er niet om..; ergens in mijn onderbuik begon er van alles te kriebelen.. Man beheers je toch dacht ik.. Maar van beheersen kwam er niks in huis, ik moest en zou deze bevallige schoonheid beter leren kennen, ik was het verplicht aan een onderdeel van mijn anatomie dat zich protesterend manifesteerde in mijn inmiddels veel te nauwe broek. Net als ik bleek zij door één of andere chemische reactie getroffen.. ze stond gewoon glimlachend te kijken, niet in staat nog één woord uit te brengen. Als door een onzichtbare magneet ging ik dichter bij haar staan. Ik kon haar subtiele parfum ruiken, een zacht geurtje, zo zacht als zij zelf. Wat me toen bezielde weet ik nog steeds niet maar het veranderde mijn leven. Ik ging nog een stapje dichter en legde mijn handen op haar schouders en kuste haar heel zachtjes in de nek. Dirt kon twee kanten uit, of ik kreeg hier een draai om mijn oren of... aan de rest durfde ik toennog niet te denken. Met groot opengesprede ogen kwam ook zij een stapje dichter, vleide zich tegen me aan en muste me terug. Wat doe ik nu, stamelde ze, dit is me nog nooit overkomen. De rode blosjes op haar wangen deden me vermoeden dat ze inderdaad de waarheid sprak, maar ze zou eens moeten weten... ik wist ook niet meer waar ik aan toe was, ik had dit ook nog nooit gedaan, want tot meer dan een kuis kusje op de wang van mijn echtgenote kwam ik niet.... dat paste immers niet in de hogere kringen althans volgens mijn echtgenote en zij zou het wel weten... Vleselijke lusten noemde zij het en dat mijn beste was verderfelijk, dat was voor het gepeupel dat zich voortplantte als de konijnen... Mag ik de jas van mijn echtgenote ophangen vroeg ik; dit om de geladen sfeer een beetje te breken, en geloof me dat bontgedrocht begon me een beetje zwaar te wegen en bovendien belemmerde het mijn bewegingsvrijheid. Ze reikte naar een kleerhanger en haar puntige borstjes spanden zich in haar truitje, het leek wel of ze schreeuwden om vrijgelaten te worden, en niet alleen in haar truitje was er plaatsgebrek, mijn kleine ik, zat ook al tegen mijn ritsluiting aan te duwen, ik wil de vrijheid leek hij te roepen. Behulpzaam als ik ben en voor een groot deel uit eigenbelang hielp ik haar de kleerhanger van het rek te halen. Ik stond nu vlak tegen haar aangeleund en kon niet anders dan haar vast te pakken bij haar slanke heupen. Ze drukte zich even tegen me aan en begon toen quasi direct de jas op te hangen. Dit belemmert wel het zicht van de mensen hé, zei er, zo'n bontjas is ideaal om je in te verstoppen. En verstoppen wou ik me wel, maar dan in haar. God ik voelde me als een hitsige tiener, alhoewel ik niet goed wist hoe die zich voelen, maar ik moest en ik zoou deze deerne aan mijn paal spietsen... zoveel was duidelijk... Het taalgebruik van mijn hersenen deed me blozen, die woorden zou ik nooit in demond durven nemen. Toen ze met de jas in haar handen naar het rek reikte zag ik mijn kans schoon, ze zou die dure bontjas toch niet laten vallen, ik drukte me tegen haar aan... mijn handen gingen automatisch naar haar borsten, en toen, toen hoorde ik haar zuchten... Eerste honk bereikt... op weg naar een home run... ik kreeg geenklets in mijn gezicht, nee, ze zuchtte wat ik als een goedkeuring opvatte. Man wat gebeurt er toch met mij, ik stond hier een schattig jong ding op te vrijen terwijl mijn vrouw boven naar een opera keek. Mijn vrouw, tja ik had de nodige papieren om haar mijn vrouw te mogen noemen maar daar bleef het dan ook bij. Langzaam draaide ze zich om, de dikke bontjas onhandig tussen ons ingeklemd, ik gooide de jas achteloos op de grond en draaf haar handig naar die grond toe waar ik haar op de jas deed zitten. Met grote ogen keek ze me aan, ik knielde naast haar neer en begonhaar zachtjes te kussen, overal waar ik haar maar raken koin. Toen ik zachtjes op haar oorlelletjes begon te sabbelen, kreunde ze van genot. Dit zou ik eens met mijn vrouw moeten proberen, een wereld van verwijten zou volgen, maar dit lekkere ding kreunde van verlangen... Hoe moest dit verder? Ik wilde er de tijd voor maken maar tijd hadden we niet, er restte ons nog één bedrijf.. en dan zou de vestiaire weer vollopen. En vooral, dan zou mijn eega heer bontjas terug willen... Voorzichtig verkende ik de voorkant van haar blouse... een massa kleine knoopjes belemmerden mijn doorgang... de eerste gingen zachtjes open maar naarmate ik meer van haar jonge borsten te zien kreeg, des te sneller begon ik aan de knoopjes te frunniken tot ik aan de laatste twee knoopjes zelfs rukte om ze te openen... Vrij, wij zijn vrij leken de twee fier rechtopstaande borstjes te roepen.. zachtjes nu...niet overreageren, ze zou het eens moeten doorhebben dat dit mijn eerste keer was... Terwijl één van de diva's boven ons hoofd een nieuwe aria inzette, plantte ik mijn lippen rond de zachte tepeltjes.. die prompt fier rechtop gingen staan... mijn andere vrije hand dwaalde naar beneden en verkende haar zachte dijbeen... verder en verder schoof ik haar rokje naar boven tot ik bovenaan haar dijbeen geen textiel meer voelde, deze dame is er klaar voor dacht ik, ze draagt zelfs geen slipje... Tijd voor het grote effensief dacht ik... Ik opende mijn rits, geloof me vrij ik was klaar voor de aanval. Maar de operadiva's daarboven hadden er anders over gedacht. We hoorden stemmen en gestommel... afgelopen, de voorstelling was afgelopen en hier lagen we, beidde in een vergevorderde staat van ontkleding en zo heet als de pest... verdomme.... zelfs dit gunde ze me niet... Snel brachten we onze kleding in orde en ik hing in een razend tempo de jas van mevrouw op de daarvoor bestemde plaats... Met een hoofd zo rood als een biet en nog steeds op zoek naar adem, ging ik snel aan de andere kant van de balie staan... Gelukkig had mijn vrouw nagal wat tijd nodig om naar beneden te komen, plichtplegingen weet je wel... Dus had iknog de tijd om snel een afspraak te maken, ik zou de volgende voormiddag terugkomen.. Dan moest zij immers alles klaarzetten voor de voorstelling van die avond... En of ze zich zou klaarzetten... Alleen moest ik nog een reden zien te vinden om de volgende morgen te ontsnappen.. maar een verliefde vent heeft excuses zat...
Hij keek me met grote ogen aan, wat denk je nu, leken die ogen te vragen, die ouwe raaskalt maar door... Ik zat nog steeds op diezelfde krakkemikkige stoel, ik was zo opgegaan in zijn verhaal dat ik de tijd uit het oog verloren was, de zon was al een flink eind opgeschoven en aan de schaduw kon je zien dat het al een flink eind in de namiddag was.
Hoe is het verder verlopen vroeg ik hem, heb je ze nog teruggezien? Natuurlijk, zei hij, ik kwam hier na die avond één à twee keer in de week. We hadden een passionele verhouding en ze leerde me al de truukjes van de verleiding kennen... ik wist nu pas hoe een verliefd iemand zich voelt. Onze geheime relatie duurde negen jaar... en geloof me het waren voor mij de enige jaren van kompleet geluk. Dan sloeg het noodlot toe... Ze werd ziek.. niet zomaar een griepje, nee meneer ze kreeg de grote boze kanker. Ik bezocht haar elke dag in het ziekenhuis, alle mogelijke therapieën hebben we samen uitgeprobeerd... niets hielp. In een tijdspanne van drie maanden hebben ze haar van me afgenomen. De enige vrouw die ik echt liefhad... waarom? Ik weet het niet.... Maar daarom beste kerel kom ik hier steeds weer terug en kan ik het niet verkroppen dat ze deze plaats tegen de grond gaan gooien.. hier begon mijn geluk. Hier begon ik te leven. Toen ze eenmaal dood en begraven was, heb ik alles opgebiecht aan mijn vrouw... En als je dacht dat ze er ook maar iets zou mee inzitten, wel dan dacht je verkeerd. Van scheiden wou ze niet weten, dat past immers niet in haar kringen, geen enkele van haar vriendinnen was gescheiden, zij zou dus zeker de eerste niet zijn, gevolg, ik slaap nu alleen in een klein kamertje dat ik ingericht heb in het tuinhuis. Ik moet alleen nog opdraven voor de verplichte etentjes in de grote zaal van ons landhuis, verder mag ik niet meer binnen... zij is de dame van het huis en ik, ik ben de verplichte bloempot die ze overal mee naartoe neemt. Geloof me vriendje als je ooit in zo'n situatie terecht komt, breek dan onmiddelliljk met wat je niet aanstaat, hang niet de onnozelaar uit zoals ik, en verknoei de helft van je leven niet voor de schone schijn.... Met tranen in zijn ogen verwijderde hij zich, net als in een film waar de held in een stofwolk of in de mist verdwijnt. Ik zat als aan mijn stoel genageld... ikhad zelfs de kracht niet om hem een afscheidsgroet na te roepen... Die avond zat ik stilletjes in mijn zetel enmijmerde... over een operagebouw en een ouwe man.
