Tussennota : Ik neem soms redelijk grote sprongen in de tijd, alle details vertellen is op dit moment mentaal nog niet mogelijk, als dat ooit zo is zal ik ze neerzetten met een tijdspanne waarin deze gebeurden. Het is nu woensdag 15 december 2007, ik heb het redelijk druk met mijn werk en de feestmaand die eraan komt maar probeer zoveel mogelijk te schrijven. Tot Gauw...
We zijn drie maanden verder, en ik begin te werken in een tankstation, mijnheer gaat met de auto, maar ik moet elke dag met de fiets tot aan de Sarma in Kuringen, zes dagen per week, door weer en wind.. De kleine verblijft bij mijn ouders, gelukkig... Hij komt na zijn werk checken of ik wel degelijk aan het werk ben en verlangt onmiddellijk een warme maaltijd voor zijn neus, hier hoef ik hem tenminste niet te voeren... Nog geen uur later heb ik gedaan maar mijnheer vertrekt met de auto, en ik met de fiets, mijn rit is getimed, hij staat te wachten met de crono in de hand... Eén minuut te laat? Strafschoppen....De mishandelingen gaan ongestoord verder, en ik zwijg nog steeds..Het geld wat ik verdien gaat op zijn rekening en hij gooit het aan vensters en deuren uit.. Mijnheer heeft elk jaar een andere auto, hij heeft een peperdure koersfiets, een state of the art mountainbike, enkel en alleen kleren van Kappa en schoenen van Nike, zijn eten is beter dan dat van ons, en ik krijg slaag omdat ik af en toe wat kleertjes koop voor Yves..Als het kind te lang weent, gooit hij het met wieg en al door de kamer... Ik begin me af te vragen hoe lang ik dit nog vol kan houden... Ik leef als een beest en wordt behandeld als een beest.. Maar het grootste beest is angst en ik doe niks...
De verkrachting in het ziekenhuis... nog even schiet het mij te binnen dat ik in de eerste maand na de geboorte, opnieuw zwanger was.. Gelukkig verloor ik de vrucht en zat ik niet met twee jonge kinderen... Ongeveer een jaar verder... Het tankstation is failliet en ik begin te werken in een wafelbakkerij, ik werk in posten en als ik niet thuis ben amuseer ik me en ben ik mijn oude zelf weer. Thuis achter de deuren wacht de hel.. Niemand moet mij zeggen dat de hel niet bestaat.. Het huis waarin we wonen heeft geen centrale verwarming, dus ik sleep elke dag met kilo's kool om de stoven aan te houden, en hij? Hij doet niks, want hij gaat elke dag naar het leger en is te moe om thuis nog een poot uit te steken.. Ik begin handig te worden in de trukjes om alle ellende te verbergen, maar het vreet aan mij, dit ben ik niet!! Ik ben niet onderdanig, zéker niet dom en helemààl geen angsthaas, maar hij heeft me op een of andere duistere manier in de tang... De potten en pannen vliegen nog steeds door de lucht als het eten WEER eens niet klaargemaakt is zoals zijn moeder het doet, en elke avond in bed onderga ik als verdoofd de sexuele martelingen en vernederingen.. Winden laten in mijn gezicht, me op mijn blote knieen laten zitten terwijl mijnheer uren aan een stuk doorgaat,ja, zelfs op mij plassen vindt hij heerlijk...Ik niet.. Ondertussen heeft hij zich een wapen gekocht en is bij een schietclub gegaan, maar hij gebruikt het wapen vooral om het bij ruzies geladen tegen mij hoofd te planten en de veiligheidspal af te zetten, ik hoop stiekem dat hij schiet.. Nog een lievelingsspelletje is een vlijmscherp mes over mijn keel en mijn lichaam laten glijden en nét niet hard genoeg duwen om erdoor te zitten, en dan om alles weer op te lossen Sex, en alles is weer goed, voor hem toch... Na vier jaar...Hij wil absoluut een tweede kind, ik neem stiekem de pil om toch maar niet zwanger te raken, want een tweede kind bij dit monster wil ik niet.. Waarom heb ik niet voor JM gekozen toen ik de kans had... Mijnheer moet weer eens op maneuvers en ik ben tien dagen op mijn gemak. Net goed want ik ben ziek en moet zware medicijnen nemen waardoor ik alleen maar kan liggen.. Na jaren komt JM nog eens langs, we praten, lang... En wonder boven wonder, voor het eerst sinds heeeeeel lang wordt er met mij gevrijd op een integere en respectvolle manier.. Dit moment zal ik voor de rest van mijn leven koesteren, want, door de medicijnen geraak ik opnieuw zwanger.. Hij is te lomp om te weten dat het niet van hem is en tot op de dag van vandaag zijn er maar drie mensen die dit weten..
Ondertussen is de zomer voorbij en ik volhard in mijn verliefdheid, hou ondertussen mijn mond als ik voor de zoveelste keer weer ruzie krijg om dingen die ik wel of niet heb gedaan, en ik blijf hopen dat het allemaal wel betert... Binnen een paar maanden gaan we samenwonen, één van zijn vele plannetjes om mij af te sluiten van alles wat mij lief is.. Ik mag niet praten tegen vreemden en zelfs als ik tegen mijn ouders praat, moet er verslag uitgebracht worden bij hem.. We verhuizen in het putje van de winter en zullen in de zomer trouwen, want hij wil absoluut een kind, ik ben dan nog geen 18..... Ik stem toe, ondanks de vreselijke ruzies, om dan nog niet te spreken van alle andere mishandelingen die ik zwijgen onderga... Tae-Kwondo....Hij gebruikt mij als bokszak, vernedert mij constant door mij "dikke" te noemen, ik weeg op dat moment amper 60 kilo, ik wordt dagelijks verkracht en van het kastje naar de muur geschopt...God, soms wens ik dat hij een goed doorknijpt als ik voor de zoveelste keer tegen de muur plak... Wat heb ik misdaan om dit te moeten doormaken...
