Een paar dagen werden een paar weken en ondertussen is het al half Augustus.. Praten over het verlies van mijn kinderen valt me zwaarder dan ik gedacht had.. Ik zei dus, 1984, ik groei op in een warm gezin waarin alles bespreekbaar is. Ik ben 17, Blond maar intelligent, laat me nooit op mijn kop zitten en heb een vriendje dat tot aan het einde van de wereld loopt als ik iets vraag. Ik heb hopen kameraden en ondanks de vrijheid die ik van thuis krijg ben ik eerder een brave.. De periode van de breakdance is volop aan de gang en op een zaterdagavond ik dancing "Blue Note" kijk ik samen met mijn vriendinnen naar een gast die uitzonderlijk bedreven is in deze dansstijl. Hij ziet mij bijna onmiddellijk zitten in de neonlichten en gebruikt al zijn danstruukjes om mij te verleiden. Mijn vriend is er die avond niet bij en ik val voor de charmes van de danser. Algauw spreken we af en wat blijkt, hij woont maar 100 meter van mij af. Eerst breng ik bezoekjes onder het mom om te leren breakdancen maar algauw schiet daar niet veel meer van over. Hij is de kalmte en rust zelf, hij beoefent Tae-Kwondo en behandelt mij als een echte vrouw. Ik ben helemaal weg van hem. De grote vakantie begint en ik begin te werken in een winkel in de stad. Hij komt me alle dagen afhalen en op dat moment is er geen vuiltje aan de lucht. Maar stilaan merk ik dat hij ontzettend jaloers is en hij slaagt erin om mij te laten breken met al mijn kameraden en vriendinnen. Mijn ouders verzetten zich tegen mijn relatie met hem maar ik ben koppig en ben ervan overtuigd dat het wel zal beteren met de tijd. Hij komt uit een marginaal milieu, zag zijn vader, een zware alcoholist, zijn vrouw van het kastje naar de muur slaan en elke dag werd er wel geschreeuw en braken er potten in zijn gezin. Ik zou deze man kunnen veranderen en hem laten zien dat het ook anders kon, de eerste ruzies waren ondertussen al schering en inslag maar ik bleef volhouden....
