Laten we beginnen met gisterenavond na het schrijven van de eerste stukken blog.
Na het schrijven terug op kamer gaan zitten, en samen met de kamergenoot naar Liefde voor muziek gekeken,
daarna nog naar Gert late night en om half 12 was het slaaptijd.
Vol goede moed aan de nachtrust begonnen, maar begon me op te jagen in het smalle bed,
conclusie pas in slaap gevallen om 00.35. (thx fitbit)
S'morgens om 6.34 al klaarwakker, dus maar 5h09min geslapen, nacht ervoor 5h39min geslapen.
dus ik zat weer in het manische, gisteren avond was ik zelfs de anderen hier aant oppeppen,
Ik voeldde me weer uitstekend... Het leuke aan de bipolaire stoornis.
Maar vandaag de eerste therapieën gehad en een beetje stress gekregen: wat te verwachten, welke lokalen moest ik zijn, wie zat er bij mij in de groep, wanneer kwamen ze langs met de vraag wat ze aan de menu moesten veranderen want blijkbaar hebben ze hier wel eten wat ik lust, is alles in orde met de hospitalisatieverzekering, met het werk. Allemaal dingen waar ik eigenlijk gene stress voor moet hebben, maar waar ik me wel opjaagde zonder dat ik hetzelf wou.
Resultaat: ben weer naar de depressieve kant gevallen, sta weer opt punt in te zakken. Al goed dat bloggen me wel steeds weer er bovenop helpt. (voorlopig toch)
normaal zou ik nu aan tafel moeten zitten maar als er niks bij is wat ik lust heb ik er weinig goesting in, zal sebiet wel een boterham met choco eten.
Deze morgen bij de sessie beweging, terwijl we eigenlijk moesten relaxen, steeg mijn hartslag naar 137,
terwijl ik wel relaxed was. Gisterenavond was het 64 en voeldde mij opgefokt, kon geen rust vinden vanbinnen.
Dit zal ook wel onderdeel zijn van de bipolaire stoornis.
Na de sessie beweging, was het activatie atelier, dus een tekening gekleurd maar kon mijn gedachten niet verzetten.
Weet zelfs niet waarom ik geen rust kon vinden, was eigenlijk blij dat het gedaan was.
Ik heb hier zelfs nog gene psycholoog gesproken, mijn kamergenoot zit hier al 2 weken met een depressie en die had nog maar alleen een psychiater gesproken dus zal nog efkes duren peis ik.
Ondertussen heb ik wel al ondervonden dat stress voor mij helemaal nie goed is dus heb ik maar aan verpleging gevraagd voor naar de sociale dienst te mogen gaan, zodat ik met een gerust hart zit... terwijl ik ergens wel weet dat het allemaal in orde is.
Misschien sebiet is in de tuin aan de fit-o-meter beginnen, maar heb schrik dat ik mijn lichaam weer uitput,
ik zal maar wachtten tot ik me weer rustiger voel en wat meer slaap, Namiddag is het weer activatie atelier van 14h tot 16h30, als dat maar goed komt... zal ook mijn woordzoekers maar meepakken, want 2,5 uur kleuren begint ook wa saai te worden denk ik.
Voila , weer wat van me afgeschreven en ik ben terug rustiger. Hopelijk blijft het zo, maar dat weet je met een bipolaire stoornis nooit,
want je weet nooit of het een goeie dag of een slechte wordt, we zullen afwachtten.
Zondag verjaardagsfeestje, maar wat een feestje moest worden is toch anders uitgedraaid, na een paar pintjes ben ik ineengestuikt aan de auto, mijn lichaam was overhit, alles was zwart, kon alleen maar liggen mijn lichaam was verlamd, mijne gsm pakken voor mijn vrouw te bellen leek een eeuwigheid te duren. Maar was toch gelukt en met de hulp van de schoonfamilie kregen ze me in de zetel met natte handdoeken voor me af te koelen, en toen was het genoeg. Ze hebben gebeld voor me direct laten op te nemen, en hebben me rechtstreeks gebracht. Eerst kon ik geen woord uitbrengen bij de verplegers, wenen gelijk een klein kind. Mijn vrouw heeft dan het woord maar genomen. En ze hebben direct beslist voor me hier te houden, en daar ben ik blij om... Ik werd een gevaar voor mijneigen en voor mijn gezin. Eerst op de spoedpsychiatrie een nacht gelegen en vanmiddag hebben ze me naar mijn kamer gebracht voor langdurige opname, ik gok dat ik hier 1à2 maanden moet blijven. Mijn vrouwke is al hier geweest en hebben al een mooie wandeling hier in de tuin gemaakt.
Hier is een fit-o-meter, hoe zalig is dat. en je kunt hier gaan en staan, geen opgesloten gedoe hier, alles is hier relaxed en dat kan ik nu wel gebruiken. Voila nu ga ik stoppen en nog wat relaxen.
Morgen zal ik kunnen vertellen hoe mijn eerste dag in de leefgroep was.
Eigenlijk is het al lang bezig en hebben we weer te laat ingegrepen.
Vorige zomer voelde ik me al slecht en had de dokter me antidepressieva voorgeschreven, heb dat toen 3a4 weken gebruikt.
En toen kwam mijn impulsiviteit, ik voeldde me goed en ben er mee gestopt. Domme kloot da ik was!
In de winter werd het alleen maar slechter en slechter. Tot dat het thuis en opt werk niet meer houdbaar was.
Ik was prikkelbaar, mijn dierbaren konden niks zeggen, liepen bij wijze van spreken op de tippen van hun tenen thuis, bang dat ik zou ontploffen.
Op het werk werd ik op het matje geroepen dat ik een kort lontje had de laatste tijd en toen was het genoeg. Mijn lichaam was op!
Eindelijk besefte ik dat ik hulp nodig had, afspraak bij de dokter gemaakt en ben daar ingestort, alles kwam eruit al de frustraties van de laatste maanden. Begonnen met Lambipol op te starten, en ik moest thuis blijven. Zo weinig mogelijk stress hebben, dat was de doelstelling.
2maanden heb ik thuisgezeten tot mijn lambipoldosis op punt stond. Na 2 maanden vond ik het thuis zitten welletjes, khad schrik dat ze me opt werk scheef gingen bekijken als ik langer ging thuiszitten en ik begon me te vervelen thuis. Dus ben ik begonnen met werken , eerste week was rustig gene stress, ik merkte vrijdags wel dat ik weer op was, mijn lichaam kon recupureren int weekend, de tweede week weer vol goede moed gestart, deze week was vermoeiender en ik begon minder te slapen, nog juist 5 uurkes per nacht, terwijl mijn lichaam nieuwe energie nodig had.
Dieje vrijdag moest ik naar de controlearts van het werk voor werkhervatting, wil ik naar het werk vertrekken gaat mijne auto kapot en was ik te laat voor het werk: 3keer stress 1:auto kapot, 2:te laat en 3:dokter gaan.
Bij de dokter weer ingestort waardoor hij mij nog niet klaar vond om te werken en me verplicht op ziekenkas stuurdde.
Dit op het werk gaan meedelen, mijn collega's vonden het goed, ze snaptte het wel een beetje.
Behalve de personeelsdienst die me probeerde om te praten om toch gewoon na het weekend terug te komen werken.
Terwijl ik goed genoeg wist dat dit niet haalbaar was.
En het meest frustrerende is als ze zeggen: iedereen heeft toch eens een slecht dagje.
Zoveel keer dat ik da heb gehoord pffff. Om te ontploffen!!!! Ik zou er samen met mijn gezinnetje een leuk weekend proberen van te maken, want er stond een verjaardagsfeestje op de planning en opendeurdag van de brandweer. Zaterdag na de brandweer toen we naar huis reden, ben ik doorgeflipt terwijl ik aant rijden was met vrouw en kind in de auto, ik weet niet wat er gebeurde maar toen heb ik met het leven van mijn gezin gespeeld want het rijden was een dodemansrit geworden. Man ben ik blij dat er niks gebeurd is toen, want dat zou ik mezelf nooit vergeven kunnen hebben.
Thuis gekomen en toch maar overwogen om me te laten opnemen, want het was te erg aant worden.
We zouden er nog een dagje over nadenken en ik zou nietmeer rijden met de auto.
Bipolaire stoornis
