Zondag verjaardagsfeestje, maar wat een feestje moest worden is toch anders uitgedraaid, na een paar pintjes ben ik ineengestuikt aan de auto, mijn lichaam was overhit, alles was zwart, kon alleen maar liggen mijn lichaam was verlamd, mijne gsm pakken voor mijn vrouw te bellen leek een eeuwigheid te duren. Maar was toch gelukt en met de hulp van de schoonfamilie kregen ze me in de zetel met natte handdoeken voor me af te koelen, en toen was het genoeg. Ze hebben gebeld voor me direct laten op te nemen, en hebben me rechtstreeks gebracht. Eerst kon ik geen woord uitbrengen bij de verplegers, wenen gelijk een klein kind. Mijn vrouw heeft dan het woord maar genomen. En ze hebben direct beslist voor me hier te houden, en daar ben ik blij om... Ik werd een gevaar voor mijneigen en voor mijn gezin. Eerst op de spoedpsychiatrie een nacht gelegen en vanmiddag hebben ze me naar mijn kamer gebracht voor langdurige opname, ik gok dat ik hier 1à2 maanden moet blijven. Mijn vrouwke is al hier geweest en hebben al een mooie wandeling hier in de tuin gemaakt.
Hier is een fit-o-meter, hoe zalig is dat. en je kunt hier gaan en staan, geen opgesloten gedoe hier, alles is hier relaxed en dat kan ik nu wel gebruiken. Voila nu ga ik stoppen en nog wat relaxen.
Morgen zal ik kunnen vertellen hoe mijn eerste dag in de leefgroep was.
Eigenlijk is het al lang bezig en hebben we weer te laat ingegrepen.
Vorige zomer voelde ik me al slecht en had de dokter me antidepressieva voorgeschreven, heb dat toen 3a4 weken gebruikt.
En toen kwam mijn impulsiviteit, ik voeldde me goed en ben er mee gestopt. Domme kloot da ik was!
In de winter werd het alleen maar slechter en slechter. Tot dat het thuis en opt werk niet meer houdbaar was.
Ik was prikkelbaar, mijn dierbaren konden niks zeggen, liepen bij wijze van spreken op de tippen van hun tenen thuis, bang dat ik zou ontploffen.
Op het werk werd ik op het matje geroepen dat ik een kort lontje had de laatste tijd en toen was het genoeg. Mijn lichaam was op!
Eindelijk besefte ik dat ik hulp nodig had, afspraak bij de dokter gemaakt en ben daar ingestort, alles kwam eruit al de frustraties van de laatste maanden. Begonnen met Lambipol op te starten, en ik moest thuis blijven. Zo weinig mogelijk stress hebben, dat was de doelstelling.
2maanden heb ik thuisgezeten tot mijn lambipoldosis op punt stond. Na 2 maanden vond ik het thuis zitten welletjes, khad schrik dat ze me opt werk scheef gingen bekijken als ik langer ging thuiszitten en ik begon me te vervelen thuis. Dus ben ik begonnen met werken , eerste week was rustig gene stress, ik merkte vrijdags wel dat ik weer op was, mijn lichaam kon recupureren int weekend, de tweede week weer vol goede moed gestart, deze week was vermoeiender en ik begon minder te slapen, nog juist 5 uurkes per nacht, terwijl mijn lichaam nieuwe energie nodig had.
Dieje vrijdag moest ik naar de controlearts van het werk voor werkhervatting, wil ik naar het werk vertrekken gaat mijne auto kapot en was ik te laat voor het werk: 3keer stress 1:auto kapot, 2:te laat en 3:dokter gaan.
Bij de dokter weer ingestort waardoor hij mij nog niet klaar vond om te werken en me verplicht op ziekenkas stuurdde.
Dit op het werk gaan meedelen, mijn collega's vonden het goed, ze snaptte het wel een beetje.
Behalve de personeelsdienst die me probeerde om te praten om toch gewoon na het weekend terug te komen werken.
Terwijl ik goed genoeg wist dat dit niet haalbaar was.
En het meest frustrerende is als ze zeggen: iedereen heeft toch eens een slecht dagje.
Zoveel keer dat ik da heb gehoord pffff. Om te ontploffen!!!! Ik zou er samen met mijn gezinnetje een leuk weekend proberen van te maken, want er stond een verjaardagsfeestje op de planning en opendeurdag van de brandweer. Zaterdag na de brandweer toen we naar huis reden, ben ik doorgeflipt terwijl ik aant rijden was met vrouw en kind in de auto, ik weet niet wat er gebeurde maar toen heb ik met het leven van mijn gezin gespeeld want het rijden was een dodemansrit geworden. Man ben ik blij dat er niks gebeurd is toen, want dat zou ik mezelf nooit vergeven kunnen hebben.
Thuis gekomen en toch maar overwogen om me te laten opnemen, want het was te erg aant worden.
We zouden er nog een dagje over nadenken en ik zou nietmeer rijden met de auto.
Bipolaire stoornis
