Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Lady en de Vagebond
Afbeelding gewenst
Regie	Clyde Geronimi Wilfred Jackson Hamilton Luske
Productie	Walt Disney
Script	Ward Greene (novel) Erdman Penner Joe Rinaldi Ralph Wright Don DaGradi Joe Grant (concept)
Hoofdrollen	Peggy Lee Barbara Luddy Larry Roberts Bill Thompson Bill Baucom Stan Freberg Verna Felton Alan Reed George Givot Dallas McKennon Lee Millar The Mellomen
Distributie	Buena Vista Distribution
Uitgebracht	22 juni 1955
Genre	Animatie
Taal	Engels
Land	Verenigde Staten
Budget	$4.000.000
Nominaties	3
Prijzen	1
Vervolg	Lady en de Vagebond II: Rakkers Avontuur
IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
Portaal    Film Disney

Lady en de Vagebond (Engelse titel Lady and the Tramp) is een Amerikaanse animatiefilm uit 1955, geproduceerd door Walt Disney. Het is de 15e grote animatiefilm van Disney.

[bewerken] Verhaal

De film begint met kerstmis, in het huis van een jong koppel. Lady, een Amerikaanse cockerspaniël, wordt door Jim geschonken als kerstcadeau aan zijn vrouw (die in de film niet bij naam wordt genoemd). In de zes maanden erop is ze het middelpunt van de aandacht in het huis. Tevens wordt ze vrienden met Jock en Snuffel (“Trusty” in de Engelstalige versie), twee honden uit de buurt.

Dingen veranderen wanneer Jim en zijn vrouw hun eerste kind verwachten. Lady ontmoet een zwerfhond die enkel bekend staat als “de Vagebond” (the Tramp in de Engelstalige versie). Hij voorspelt haar dat als de baby er eenmaal is, de hond het huis uit wordt gezet. Hij lijkt gelijk te hebben daar Jim en zijn vrouw minder aandacht aan Lady schenken. Wanneer de baby er eenmaal is, moeten Jim en zijn vrouw enkele dagen weg. Jim’s oudere tante Saar (Sarah in de Engelstalige versie) komt zolang oppassen.

Hoewel Saar dol is op haar nieuwe neefje, mag ze Lady totaal niet. Haar katten Si en Am maken het er ook niet makkelijker op. Wanneer Saar voor Lady een muilkorf wil kopen, gaat ze ervandoor. Al snel wordt ze opgejaagd door een groep zwerfhonden, maar Vagebond komt haar te hulp. Samen maken ze een rondje door de stad, waarbij Vagebond haar dingen bijbrengt over het leven op straat. Hij nodigt haar uit voor een etentje bij een Italiaans restaurant, waarvan hij de eigenaar blijkbaar kent.

De volgende dag gaat het mis wanneer Lady wordt gevangen door de hondenvanger. In het asiel leert ze van de daar aanwezige honden een andere kant van Vagebond kennen: hij heeft blijkbaar al veel vriendinnen gehad. Omdat Lady een halsband met haar adres draagt, wordt ze opgehaald door Saar. Thuis wordt Lady aan de ketting gelegd in de tuin. Vagebond zoekt haar op, maar ze confronteert hem met het nieuws over zijn andere vriendinnen. Hun ruzie wordt onderbroken wanneer Lady ziet hoe een grote rat de slaapkamer van de baby binnendringt. De twee honden dringen het huis binnen en Vagebond kan de rat doden. Het lawaai wekt Saar, die Lady opsluit in de kelder en de hondenvanger belt om Vagebond op te halen.

Net als de hondenvanger vertrekt, keren Jim en zijn vrouw terug. Lady toont hen de dode rat, waardoor alles duidelijk wordt. Jock en Snuffel zetten de achtervolging in en kunnen de wagen van de hondenvanger lang genoeg ophouden tot Jim en co arriveren met een taxi. Vagebond wordt vrijgelaten, maar Snuffel wordt overreden en brak een poot.

De film eindigt wederom met kerstmis. Vagebond is inmiddels geadopteerd door Jim en zijn vrouw. Lady en Vagebond hebben inmiddels zelf vier puppies. Drie vrouwelijke puppies(Fifi, Lili en Mimi) lijken sprekend op hun moeder, terwijl het enige jongetje sprekend op zijn vader lijkt. Dit is Rakker (Scamp).

[bewerken] Rolverdeling

[bewerken] Vertaald door

• Jan Derk Beck en Harry Geelen (liedjes)

[bewerken] Achtergrond

Het verhaal van de film is gebaseerd op een kort verhaal van Ward Greene getiteld “Happy Dan, The Cynical Dog”. Joe Grant werkte dit verhaal uiteindelijk uit tot het script voor de film. Toen Disney besloot inderdaad een film te maken, gebaseerd op dit script, vroegen ze Greene om alvast een boekversie van het script te schrijven zodat het publiek bekend zou zijn met het verhaal.

Tijdens productie onderging het script nog een aantal veranderingen. Zo stond Vagebond (Tramp) eerst bekend als Homer, Rags en Bozo. Het personage tante Saar was in het oorspronkelijke script een stereotype bazige schoonmoeder. De hele film wordt gezien vanuit het perspectief van de honden, waardoor de gezichten van de menselijke personages maar zelden in beeld komen.

Het is de enige Disneyfilm waarin twee van de bijpersonages, Jock en Snuffel, de helden zijn in de climax.

[bewerken] Prijzen en nominaties

• In 1956 won de film een David di Donatello in de categorie beste buitenlandse productie.

• Eveneens in 1956 werd de film genomineerd voor een BAFTA Film Award in de categorie Best Animated Film. Uiteindelijk won Walt Disney de prijs niet.

• In 2006 werd de film genomineerd voor een Satellite Award in de categorie Best Youth DVD. Ook deze prijs werd niet gewonnen.

[bewerken] Externe link

Peter Pan
Afbeelding gewenst
Regie	Clyde Geronimi Wilfred Jackson Hamilton Luske
Productie	Walt Disney
Script	J.M. Barrie (original author) Milt Banta William Cottrell Winston Hibler Bill Peet Erdman Penner Joe Rinaldi Ted Sears Ralph Wright
Hoofdrollen	Bobby Driscoll Kathryn Beaumont Hans Conried Paul Collins Tommy Luske Bill Thompson Candy Candido Heather Angel Roland Dupree Don Barclay
Muziek	Oliver Wallace
Distributie	RKO Radio Pictures
Uitgebracht	5 februari 1953
Genre	Animatie
Lengte	76 minuten
Taal	Engels
Land	Verenigde Staten
Budget	$4.000.000
Nominaties	2
Vervolg	Return to Never Land
IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
Portaal    Film Disney

Peter Pan is een Amerikaanse animatiefilm uit 1953, geproduceerd door Walt Disney. Het is een van Disney’s populairste films. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige toneelstuk van de Schotse auteur en dramaturg James Barrie.

[bewerken] Verhaal

De film begint in Londen, in het huis van de familie Van Dalen. George van Dalen en zijn vrouw Mary zijn zich aan het klaarmaken voor een feest. Hun kinderen, Wendy, Michiel en Jan, zijn in de kamer aan 't spelen. Michiel en Jan spelen zoals gewoonlijk 'Peter Pan', hun grote held waar Wendy hen geregeld verhalen over vertelt. George vindt echter dat Wendy zich een tikkeltje volwassener moet gaan gedragen en haar (kinderlijke) fantasie dient te beperken.

Als het echtpaar Van Dalen net naar het feest vertrokken zijn en de kinderen in slaap gevallen zijn, begint het avontuur. Opeens klapt het raam open en verschijnt er de gedaante van een jongen en een klein lichtje: Peter Pan en Tinkerbell. Ze zijn op zoek naar de schaduw van Peter, die hij bij een vorig bezoek aan het huis is verloren en die toen door Wendy is gevonden. Wendy wordt wakker en helpt Peter zijn schaduw terug te krijgen. Wanneer Peter hoort dat Wendy volwassen moet worden van haar vader, besluit hij haar en haar broers mee te nemen naar Nooitgedachtland. Hij leert ze vliegen en samen vliegen ze weg over Londen.

Aangekomen in Nooitgedachtland worden ze meteen aangevallen door Kapitein Haak. Peter leidt Haak af terwijl hij Tinkerbell opdracht geeft om Wendy en de jongens naar zijn schuilplaats te brengen. Tinkerbell, die een grote jaloezie koestert tegen Wendy, maakt van de gelegenheid gebruik om de Slimme Jongens (Peters bende) tegen Wendy op te zetten. Peter redt Wendy en verbant Tinkerbell voor een week.

Jan en Michiel gaan met de Slimme Jongens op pad. Ze worden echter gevangen door een groep Indianen. Ondertussen neemt Peter Wendy mee naar de zeemeermin. Daar ontmoet Wendy Kapitein Haak en meneer Smee in levende lijve. Zij en Peter zien hoe die twee Tijgerlelie, de dochter van de indianenhoofdman, hebben ontvoerd omdat ze willen dat zij hen de schuilplaats van Peter Pan vertelt. Peter redt Tijgerlelie en brengt haar terug naar haar stam. Uit dank voor haar redding laat het opperhoofd de Slimme Jongens gaan en organiseert een groot feest.

Ondertussen verneemt Haak op zijn schip dat Tinkerbell verbannen is. Hij laat haar vangen door meneer Smee. Door te doen alsof hij Wendy gevangen wil nemen, krijgt Haak Tinkerbell zover dat ze de schuilplaats van Peter verraadt. Hij en zijn piraten zetten een val bij de schuilplaats en vangen Wendy, Jan, Michiel en alle Slimme Jongens. Voor Peter laat Haak een pakje achter met een bom erin. Dankzij Tinkerbell ontsnapt Peter aan de aanslag.

Peter haast zich naar het schip en bevrijdt de kinderen. Daarna volgt een laatste gevecht tussen hem en Haak, waarbij Haak in zee valt. Daar wordt hij opgewacht door een krokodil. Peter en de kinderen nemen het schip over. Met het schip varen ze terug naar Londen om Wendy, Michiel en Jan terug thuis te brengen.

[bewerken] Rolverdeling

[bewerken] Vertaald door

• Vivian Pieters en Harry Geelen (zang)

[bewerken] Achtergrond

[bewerken] Productie

Disney had al langer plannen om het toneelstuk van James Barrie te verfilmen. Sinds 1935 probeerde hij de filmrechten te kopen. Dat lukte uiteindelijk vier jaar later. Al begin jaren 40 begonnen de Disneystudios met het schrijven van een script en uitwerken van de personages. De Tweede Wereldoorlog legde het project echter lange tijd stil. Na de oorlog werd het project weer opgepakt.

Disney bracht een aantal veranderingen aan in het verhaal, zoals de keuze om Haak niet om te laten komen aan het einde van de film. Wel hield Disney de traditie in stand om de rol van Wendy’s vader en die van Kapitein Haak te laten vertolken door dezelfde acteur. In de Nederlandstalige nasynchronisatie worden de stemmen van de twee personages echter wel door twee verschillende acteurs gedaan.

[bewerken] Muziek

De volgende nummers komen voor in de film:

• "The Second Star to the Right" - het Jud Conlon-koor en The Mellomen
• "You Can Fly!" - het Jud Conlon-koor en The Mellomen
• "A Pirate's Life" - Mr. Smee; de piraten
• "Following the Leader" - John en Michael Darling; The Lost Boys
• "What Made the Red Man Red" - De indianen.
• "Your Mother and Mine" - Wendy Darling
• "The Elegant Captain Hook" - Captain Hook; Mr. Smee; de Piraten
• "You Can Fly! (reprise)" - het Jud Conlon-koor en The Mellomen
• "Never Smile at a Crocodile" – instrumentaal nummer.

[bewerken] Controverse

Van een moraal of wijze les die normaal vaak verwerkt is in een Disneyfilm is hier echter geen sprake. Normaliter hebben de films (vrij algemene) boodschappen als 'je moet je niet voor jezelf schamen' (De leeuwenkoning, Dumbo) of 'ware liefde overwint alle hindernissen' (Belle en het beest, De kleine zeemeermin), maar bij Peter Pan is geen boodschap te vinden. Wel duidelijk aanwezig zijn een aantal vooroordelen uit de jaren vijftig.

Racisme en rolpatroonbevestiging komen relatief sterk voor in de film. Het Amerikaanse Imperium is zelfs aangeklaagd omdat het liedje What Makes a Red Man Red? politiek incorrect zou zijn. De Indianen worden afgeschilderd als domme roodhuiden die niet meer kunnen zeggen dan how en ugh. Het meisje Wendy leert kinderen van haar leeftijd dat er voor vrouwen maar één recht is, de kinderkamer. Moeders moeten ze worden. Het liedje Your Mother and Mine is voor deze tijd veel te zoetsappig en braaf.

[bewerken] Prijzen en nominaties

• In 1953 werd Peter Pan genomineerd voor een “Grand Prize of the Festival” op het Cannes Film Festival
• In 2007 werd de film genomineerd voor een Satellite Award in de categorie Best Youth DVD

Assepoester
Afbeelding gewenst
Regie	Clyde Geronimi Hamilton Luske Wilfred Jackson
Productie	Walt Disney
Script	Charles Perrault (verhaal) Ken Anderson Perce Pearce Homer Brightman Winston Hibler Bill Peet Erdman Penner Harry Reeves Joe Rinaldi Ted Sears
Hoofdrollen	Ilene Woods Eleanor Audley Verna Felton Rhoda Williams James MacDonald Luis Van Rooten Don Barclay
Muziek	Mack David, Jerry Livingston enAl Hoffman
Distributie	RKO Radio Pictures
Uitgebracht	14 februari 1950
Genre	Tekenfilm
Lengte	72 min.
Taal	Engels
Land	Verenigde Staten
Budget	$2,900,000
Vervolg	Assepoester II: Dromen Komen Uit
IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
Portaal    Film Disney

Assepoester (originele titel Cinderella) is een Amerikaanse animatiefilm van Walt Disney, die op 15 februari 1950 in première ging. Het was Disney’s 12de avondvullende film, en tevens de eerste Disneyfilm in lange tijd die weer uit een lang verhaal bestond. De vorige zes films waren allemaal opgebouwd uit twee of meer kleinere verhalen. Het verhaal van de film is gebaseerd op het gelijknamige sprookje. De film kreeg een vervolg genaamd Assepoester II: Dromen Komen Uit (Engels: Cinderella II: Dreams Come True). Een tweede vervolg met de naam Assepoester: Terug in de Tijd (Engels: Cinderella III: A Twist in Time) kwam er in 2007.

[bewerken] Plot

Het verhaal gaat over Assepoester, een jong meisje. De film begint met een introductie over haar leven : Haar vader was weduwnaar, maar trouwde voor een tweede keer omdat hij zijn dochter graag een moeder wilde geven. Zijn tweede vrouw, waarvan in de film enkel haar achternaam bekend wordt (Tremaine), had zelf ook al twee dochters, Anastasia en Drizella. Toen korte tijd na het huwelijk de vader van Assepoester stierf, bleek haar stiefmoeder in werkelijkheid erg gemeen en jaloers. Zij en haar dochters dwongen Assepoester om hun dienstmeid te worden. Vervolgens ziet men hoe Assepoester die ochtend alle huishoudelijke klusjes doet met behulp van een groep muizen die in het huis wonen.

In het koninklijk paleis zit ondertussen de koning van het land met zijn eigen problemen. Hij wil graag dat zijn zoon in het huwelijk treedt en een gezin sticht. De prins komt die dag weer thuis en dus besluit de koning deze gelegenheid aan te grijpen om een bal te organiseren waarbij tevens alle jonge, ongehuwde meisjes uit zijn rijk zijn uitgenodigd. Hij hoopt dat de prins zo de vrouw van zijn dromen zal ontmoeten.

Assepoester en haar stieffamilie krijgen ook een uitnodiging maar mevrouw Tremaine wil haar niet laten gaan. Ze zorgt ervoor dat Assepoester door haar werk niet toekomt aan het maken van een geschikte jurk voor het bal. De muizen proberen haar te helpen door zelf een jurk voor haar te maken maar Anastasia en Drizella verscheuren deze vlak voordat ze naar het bal gaan.

Assepoester krijgt echter hulp uit onverwachte hoek : een goede fee tovert voor haar een baljurk met glazen muiltjes. Tevens verandert ze een pompoen in een koets en de muizen in paarden. Assepoester gaat naar het bal, alwaar ze al snel de aandacht van de prins trekt. Ze charmeert de prins uitermate, doch niemand herkent Assepoester. Om middernacht wordt de betovering verbroken en moet ze noodgedwongen het paleis ontvluchten. Bij haar vlucht verliest ze één van de muiltjes. De prins vindt het muiltje en zweert dat hij haar zal vinden om met haar te trouwen.

De koning geeft de hertog de opdracht om alle meisjes in het land dit muiltje te laten passen om zo de identiteit van de geliefde van de prins te achterhalen. Wanneer de hertog het huis van Assepoester bezoekt, sluit mevrouw Tremaine Assepoester op in haar kamer. Terwijl zij en haar dochters proberen het muiltje te passen, stelen de muizen de sleutel van de deur en bevrijden Assepoester. Ze komt net op tijd beneden om het muiltje ook te passen. Even lijkt het nog mis te gaan wanneer, door toedoen van mevrouw Tremaine, het muiltje breekt, maar dan onthult Assepoester dat ze het andere muiltje nog bij zich heeft.

De film eindigt met het huwelijk tussen Assepoester en de prins.

[bewerken] Rolverdeling

[bewerken] Engelstalige stemmen

• Ilene Woods als Cinderella
• Eleanor Audley als Mevrouw Tremaine
• Luis Van Rooten als de hertog en de koning
• Jimmy MacDonald als Jaq, Gus, en Bruno
• Betty Lou Gerson als verteller
• William Phipps als de prins
• Lucille Bliss als Anastasia Tremaine
• Rhoda Williams als Drizella Tremaine
• Verna Felton als de fee
• June Foray als Lucifer

[bewerken] Stemmen in de 2e Nederlandse nasynchronisatie

• Assepoester - Joke de Kruijf
• Tom - onbekend
• Pieter - onbekend
• Stiefmoeder - Annet Nieuwenhuyzen
• Anastasia - Ryan van den Akker
• Drizella - Carry Tefsen
• Prins - Edward Reekers
• Koning - Lex Goudsmit
• Toverfee - Henny Orri
• Hertog - Paul van Gorcum

[bewerken] Nederlandstalige versie

De eerste Nederlandse nasynchronisatie van Disney's Assepoester komt uit 1950. Deze Nederlandse versie is in de bioscopen te zien geweest in 1957, 1965, 1973, 1981, en in 1987. In de jaren 90 is hij opnieuw nagesynchroniseerd, ditmaal met Joke de Kruijf als stem van Assepoester. Er was ook een langspeelplaat verkrijgbaar, die later ook op cassette is verschenen. Hierop stond het luisterverhaal in het kort met enkele liedjes. Deze liedjes hadden andere arrangementen en toonsoorten dan de liedjes in de film. Onder andere Greetje Kauffeld en Piet Ekel verleenden hier hun stemmen aan. Dit wordt vaak verward met de eerste nasynchronisatie van de film.

[bewerken] Achtergrond

[bewerken] Productie

Assepoester was de eerste film met een lang verhaal sinds Bambi uit 1942. In de tussenliggende periode maakten de Tweede Wereldoorlog en de nasleep hiervan het voor Disney financieel onmogelijk om grote films te produceren, dus verschenen er enkel films die waren opgebouwd uit meerdere korte stukken.

Voor de personages uit de film werden modellen als voorbeeld gebruikt. Helene Stanley stond model voor Assepoester. Zowel zij als Ilene Woods (Assepoester’s stemacteur, gekozen uit 400 kandidaten) waren van grote invloed op hoe Assepoester er in de film uitziet en zich gedraagt.^[1] De gekozen modellen moesten vaak ook scènes uit de film naspelen zodat de tekenaars dit als voorbeeld konden gebruiken. Lucifer, de kat van de boze stiefmoeder, werd getekend naar het voorbeeld van Ward Kimball's kat.

In eerdere versies van het script had de prins een grotere rol, en meer karakterontwikkeling. Zo werd onder andere een scène gepland waarin men de prins op een hert kon zien jagen. Ook was een scène gepland waarin Assepoester na het succesvol passen van het muiltje terug zou worden gebracht naar het paleis om opnieuw te worden voorgesteld aan de prins.

De transformatie van Assepoester's stukgemaakte jurk naar haar balkleed, was Walt Disney's favoriete stukje animatie.

Ilene Woods had aanvankelijk geen idee dat ze auditie deed voor de stem van Assepoester. Ze maakte aanvankelijk wat opnames van haar stem voor vrienden, die de opnames vervolgens doorstuurden naar Disney. Disney was dermate onder de indruk van met name haar zangstem dat hij contact met haar zocht.

[bewerken] Muziek

Voor de eerste keer wendde Disney zich tot de liedjesschrijvers van Tin Pan Alley om de liedjes voor de film te componeren. De muziek van Tin Pan Alley zou later een vast thema worden in Disneyfilms. Assepoester was ook de eerste Disneyfilms waarvan de liedjes werden uitgebracht als soundtrackalbum.

De liedjes in de film zijn:

• "Cinderella" - Koor
• "A Dream Is a Wish Your Heart Makes" - Assepoester
• "Oh, Sing Sweet Nightingale" - Drizella, Assepoester
• "The Work Song" – De muizen
• "Bibbidi-Bobbidi-Boo" – De fee
• "So This Is Love" - Assepoester en de prins
• "So This Is Love (reprise)" - Assepoester
• "A Dream Is a Wish Your Heart Makes (reprise)" - koor

[bewerken] Ontvangst

De film werd uitgebracht met veel promotie en merchandising. Het werd Disney’s eerste grote hit sinds Sneeuwwitje en de zeven dwergen. De opbrengsten van Assepoester stelden Disney in staat om een eigen distributiebedrijf te beginnen en te beginnen met de bouw van Disneyland.^[2]

De film was geproduceerd met een budget van 3 miljoen dollar, en werd om die reden gezien als een grote gok. Volgens medewerkers van Disney zou het bedrijf zeker failliet zijn gegaan als de film was geflopt.^[3]

Assepoester is in de loop der jaren meerder malen opnieuw uitgebracht. De film werd in 2008 verkozen tot 9de beste animatiefilm door het American Film Institute.

[bewerken] Prijzen en nominaties

In 1950 won Assepoester op het filmfestival van Venetië de speciale prijs, en werd genonineerd voor een Gouden Leeuw.

In 1951 werd Assepoester genomineerd voor drie Academy Awards:

• Beste originele lied
• Beste muziek
• Beste geluid

Datzelfde jaar won de film op het internationaal filmfestival van Berlijn de Gouden Beer en de bronzen plaat.

De Avonturen van Ichabod en meneer Pad
Afbeelding gewenst
Regie	James Algar Clyde Geronimi Jack Kinney
Productie	Walt Disney
Script	Kenneth Grahame Washington Irving
Hoofdrollen	Bing Crosby Eric Blore Basil Rathbone J. Pat O'Malley Colin Campbell
Muziek	Oliver Wallace
Montage	John O. Young
Distributie	Buena Vista
Uitgebracht	5 oktober 1949
Genre	Tekenfilm
Lengte	68 min.
Taal	Engels
Land	Verenigde Staten
Voorloper	Melody Time (1948)
Vervolg	Assepoester (1950)
IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
Portaal    Film Disney

De Avonturen van Ichabod en meneer Pad (Engels: The Adventures of Ichabod and Mr. Toad) is een Amerikaanse tekenfilm uit 1949 van Walt Disney. Het is de elfde speelfilm van Disney.

De film bestaat uit twee verhalen: De wind in de wilgen, gebaseerd op het boek van Kenneth Grahame en De legende van Sleepy Hollow gebaseerd op het boek van Washington Irving. Het is de laatste grote film van Disney die uit meerdere losse verhalen bestaat.

[bewerken] Verhaal

[bewerken] De wind in de wilgen

Meneer Pad is gek op auto's, en besteed hier zoveel tijd aan dat hij nauwelijks meer aandacht heeft voor anderen. Zijn vrienden Mol, Rat en Desiderius Das proberen hem ertoe te bewegen een andere hobby te kiezen. Hij luistert niet, wat hem duur komt te staan. Door zijn automanie verliest hij de eigendomsakte van zijn huis, en komt in de gevangenis terecht. Hij kan ontsnappen en zoekt zijn heil bij Mol, Rat en Desiderius. Samen ontdekken ze dat Pad’s huis nu in bezit is van een groep criminele wezels. Met behulp van zijn vrienden slaagt Pad erin om zijn huis terug te krijgen. Hij zweert zijn liefde voor auto’s af, maar amper een jaar later heeft hij alweer en nieuwe hobby: vliegtuigen.

[bewerken] De legende van Sleepy Hollow

De klungelige schoolmeester Ichabod Crane vertrekt naar het dorpje Sleepy Hollow om les te geven aan kinderen. Hij wordt verliefd op de mooie Katrina maar de pestkop van het dorp Brom Bones heeft ook een oogje op Katrina.

Ondanks zijn vreemde voorkomen blijkt Ichabod goed overweg te kunnen met de dames, en lijkt daarom ook de meeste kans te hebben bij Katrina. Brom besluit gebruik te maken van Ichabod’s sterke bijgeloof om hem weg te jagen. Hij verteld Ichabod het verhaal van de ruiter zonder hoofd, die rond Halloween in de bossen van Sleepy Hollow zou rondspoken. Wanneer Ichabod later die avond naar huis rijdt, wordt hij aangevallen door de ruiter. Een lange achtervolging volgt. Ichabod kan de ruiter voorblijven tot aan de brug naar het kerkhof, waar de ruiter volgens de legende niet overheen kan. De ruiter gooit zijn hoofd, die hij tot dusver onder zijn arm droeg, naar Ichabod alvorens rechtsomkeer te maken.

De volgende dag vind men bij de brug een kapotte pompoen. Het is duidelijk dat het “hoofd” van de ruiter slechts een Jack-o'-lantern was. Voor de kijker is het duidelijk dat Brom de ruiter zonder hoofd was. Zijn plan is echter geslaagd: Ichabod is weg en Brom trouwt met Katrina. Er zijn geruchten dat Ichabod later getrouwd is met een rijke vrouw. Maar de dorpelingen weten wel beter…

[bewerken] Rolverdeling

• Bing Crosby - Ichabod Crane
• Eric Blore - Meneer Pad
• Basil Rathbone - Verteller
• J. Pat O'Malley - Cyril Proudbottom
• Colin Campbell - Mol
• John McLeish - Prosecutor
• Campbell Grant - Angus MacBadger
• Claud Allister - Rat

[bewerken] Productie

Vanaf de jaren 40 was het gebruikelijk voor Disney om films uit te brengen die bestonden uit kortere stukjes. De eerste was Saludos Amigos in 1943. De reden dat Disney tijdelijk afzag van lange films met een verhaals was vanwege de hoge productiekosten van deze films.

De twee verhalen uit de film zijn ook los van elkaar uitgebracht op video.

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Melody Time
Afbeelding gewenst
Tagline	For Your All-Time Good Time !
Regie	Clyde Geronimi
Productie	Walt Disney
Script	Hardie Gramatky
Hoofdrollen	Roy Rogers Trigger Dennis Day Laverne Andrews Maxene Andrews
Muziek	Johnny Lange Ernesto Nazareth Oscar Rasbach
Montage	Donald Halliday Thomas Scott
Cinematografie	Winton C. Hoch
Uitgebracht	27 mei 1948
Genre	Animatiefilm
Lengte	72 min.
Taal	Engels
Land	Verenigde Staten
Voorloper	Vrij en Vrolijk
Vervolg	De Avonturen van Ichabod en meneer Pad
IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
Portaal    Film Disney

Melody Time is een Amerikaanse tekenfilm uit 1948 van Walt Disney. Het is de 10e speelfilm van Disney. De film bestaat uit acht korte tekenfilms waarin muziek centraal staat.

[bewerken] Verhalen

• Winterpret: Frances Langford zingt over liefde en winterpret.
• Hommel-boogie: Freddy Martin zingt terwijl een mug een echte nachtmerrie beleeft.
• De legende van Jantje Appelpit: Dennis Day vertelt het leven van iemand die door de Verenigde Staten reisde en appelbomen plantte.
• Kleine Toet: De Andrews Sisters zingen over een kleine boot die op zijn vader wil lijken maar die dikwijls op problemen stoot.
• Bomen: Fred Waring presenteert een gedicht over bomen.
• Swingen op de Samba: De Dinning Sisters en Ethel Smith zingen op het ritme van de samba.
• Blauwe schaduwen: Roy Rogers zingt over de blauwe schaduwen van het maanlicht.
• Pecos Bill: Roy Rogers zingt het over de liefde van Pecos Bill voor Slew Foot Sue.

[bewerken] Stemrollen

• Roy Rogers
• The Andrews Sisters
• Dennis Day
• Fred Waring
• Freddy Martin
• Ethel Smith
• Frances Langford

[bewerken] Trivia

• Na de oorlog was Disney gedwongen om korte filmpjes te maken omdat er niet genoeg geld was voor lange speelfims. Disney wilde met muziek weer vrolijkheid en entertainment brengen in de moeilijke naoorloogse periode.

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Vrij en Vrolijk
Afbeelding gewenst
Regie	Bill Roberts
Productie	Walt Disney
Script	Homer Brightman Ted Sears
Hoofdrollen	Cliff Edwards Edgar Bergen Luana Patten Walt Disney Clarence Nash
Muziek	Eliot Daniel Paul Smith Oliver Wallace
Montage	Jack Bachom
Cinematografie	Charles P. Boyle
Distributie	RKO Pictures
Uitgebracht	27 september 1947
Genre	Tekenfilm, familiefilm
Lengte	73 min.
Taal	Engels
Land	Verenigde Staten
Voorloper	Make Mine Music (1946)
Vervolg	Melody Time (1948)
IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
Portaal    Film Disney

Vrij en vrolijk is een Amerikaanse tekenfilm van Walt Disney, die uitkwam op 27 september 1947. Het was een van de zogenaamde “package films” (films opgebouwd uit meerdere losse stukjes in plaats van een groot verhaal) die Disney maakte in de jaren 40.

De tekenfilm bestaat uit twee korte verhalen, die beide ingeleid worden door Japie Krekel (bekend uit de film Pinokkio: Bongo de circusbeer en Mickey en de bonenstaak. Deze twee verhalen werden aanvankelijk bedacht voor lange speelfilms, maar door de omstandigheden waarin de Disneystudio verkeerde werden ze ingekort en samengevoegd tot een film.

[bewerken] Verhaal

In Bongo de circusbeer vertelt Japie Krekel dat hij een langspeelplaat heeft gevonden met het verhaal van Bongo de circusbeer. Hij voelt zich niet zo gelukkig in het circus. Hij besluit te ontsnappen en in de bossen te wonen. Maar hij is het niet gewend zelf voor zijn voeding te zorgen en te overleven. Hij wordt daarenboven verliefd op een mooie berin maar hij weet niet goed hoe hij haar moet versieren.

In Mickey en de bonenstaak hoort Japie Krekel op een feest het verhaal van Mickey en de bonenstaak. Mickey Mouse, Donald Duck en Goofy hebben niets meer te eten en ze besluiten de koe van Mickey te verkopen. Op de markt krijgen ze, in ruil voor de koe, drie magische bonen. Als ze de bonen bij volle maan planten gebeurt er iets wonderbaarlijks: een enorme bonenstaak rijst op uit de grond tot aan de hemel. De drie vrienden gaan op zoek naar geluk boven de wolken.

[bewerken] Stemacteurs

• Edgar Bergen - Zichzelf, Charlie McCarthy en Mortimer Snerd.
• Luana Patten - Zichzelf
• Cliff Edwards – Japie Krekel
• Walt Disney / Jimmy MacDonald - Mickey Mouse
• Clarence Nash - Donald Duck
• Pinto Colvig - Goofy
• Billy Gilbert - Willie de reus
• Anita Gordon – Zingende harp
• Dinah Shore – zanger/verteller (Bongo)

[bewerken] Trivia

• Dit is de laatste film waarin Walt Disney zelf de stem insprak van Mickey Mouse.
• Als het verhaal van Bongo wel tot een volledige film was uitgewerkt, dan zou dit een prequel op de film Dombo zijn geworden. Voor de film werden onder andere achtergronden uit Dombo hergebruikt.

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Make Mine Music
Afbeelding gewenst
Regie	Clyde Geronimi
Productie	Walt Disney
Script	Dick Kelsey
Hoofdrollen	Nelson Eddy Dinah Shore Benny Goodman Laverne Andrews Maxene Andrews
Muziek	Ray Gilbert
Distributie	RKO Pictures
Uitgebracht	20 april 1946
Genre	Animatiefilm
Lengte	75 min.
Taal	Engels
Land	Verenigde Staten
Voorloper	De Drie Caballeros
Vervolg	Vrij en Vrolijk
IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
Portaal    Film Disney

Make Mine Music is een Amerikaanse tekenfilm uit 1946 van Walt Disney. Het is de achtste speelfilm van Disney.

Net als de vorige twee films, Saludos Amigos en De Drie Caballeros, bevat de film geen centraal verhaal, maar bestaat uit een reeks van losse filmpjes. Dit was gedaan omdat Disney het tijdens de Tweede Wereldoorlog met klein aantal tekenaars moest doen; veel van zijn tekenaars waren opgeroepen voor dienstplicht of moesten van de overheid meewerken aan propagandafilmpjes. Om de studio die verantwoordelijk was voor de grote speelfilms toch op de been te houden werden een paar films gemaakt die eigenlijk uit kortere filmpjes bestonden.

In 1946 werd Make Mine Music vertoond op het filmfestival van Cannes.

Verhalen

• The Martins and the Coys: Gaat over een familieruzie tussen de Martin-familie en de Coy-familie.
• Blue Bayou: De kraanvogel sluit zich aan bij een groep kraanvogels om samen naar de maan te vliegen.
• All the Cats Join In: Enkele jongeren dansen op het ritme van Benny Goodman en zijn orkest.
• Without You: Een liefdesballade gezongen door Andy Russell.
• Casey at the Bat: Jerry Colonna presenteert een gedicht over een baseballspeler die opeens slecht speelt.
• Two Silhouettes: Dinah Shore zingt terwijl twee balletdansers op het ritme van de muziek dansen.
• Peter en de wolf: Peter gaat een wolf vangen samen met een kat, een eend en een vogel.
• After You've Gone: Muziekinstrumenten gedragen zich als mensen.
• Johnnie Fedora and Alice Blue Bonnett: De Andrews Sisters zingen over een herenhoed en een dameshoed die verliefd worden op elkaar.
• Willie de zingende walvis: Nelson Eddy vertelt het verhaal van een walvis die ervan droomt operazanger te worden maar ervan beschuldigd wordt een operazanger ingeslikt te hebben.

[bewerken] Stemrollen

• Nelson Eddy
• Dinah Shore
• Benny Goodman
• Laverne Andrews
• Maxene Andrews
• Patty Andrews
• Jerry Colonna
• Andy Russell
• Sterling Holloway
• David Lichine

[bewerken] Prijzen en nominaties

In 1946 won de film op het filmfestival van Cannes een prijs voor beste animatie.

[bewerken] Externe linkVerhalen

• The Martins and the Coys: Gaat over een familieruzie tussen de Martin-familie en de Coy-familie.
• Blue Bayou: De kraanvogel sluit zich aan bij een groep kraanvogels om samen naar de maan te vliegen.
• All the Cats Join In: Enkele jongeren dansen op het ritme van Benny Goodman en zijn orkest.
• Without You: Een liefdesballade gezongen door Andy Russell.
• Casey at the Bat: Jerry Colonna presenteert een gedicht over een baseballspeler die opeens slecht speelt.
• Two Silhouettes: Dinah Shore zingt terwijl twee balletdansers op het ritme van de muziek dansen.
• Peter en de wolf: Peter gaat een wolf vangen samen met een kat, een eend en een vogel.
• After You've Gone: Muziekinstrumenten gedragen zich als mensen.
• Johnnie Fedora and Alice Blue Bonnett: De Andrews Sisters zingen over een herenhoed en een dameshoed die verliefd worden op elkaar.
• Willie de zingende walvis: Nelson Eddy vertelt het verhaal van een walvis die ervan droomt operazanger te worden maar ervan beschuldigd wordt een operazanger ingeslikt te hebben.

[bewerken] Stemrollen

• Nelson Eddy
• Dinah Shore
• Benny Goodman
• Laverne Andrews
• Maxene Andrews
• Patty Andrews
• Jerry Colonna
• Andy Russell
• Sterling Holloway
• David Lichine

[bewerken] Prijzen en nominaties

In 1946 won de film op het filmfestival van Cannes een prijs voor beste animatie.

[bewerken] Externe link

De Drie Caballeros (originele titel The Three Caballeros) is een Amerikaanse animatiefilm van de Walt Disney Studios. De film ging in 1944 in première en werd gemaakt door de The Walt Disney Company en gedistribueerd door RKO Pictures. De film is een vervolg op Saludos Amigos uit 1942, en bestaat net als die film uit een reeks losse filmpjes. De film is een combinatie tussen live actie en traditionele animatie.

De Drie Caballeros (originele titel The Three Caballeros) is een Amerikaanse animatiefilm van de Walt Disney Studios. De film ging in 1944 in première en werd gemaakt door de The Walt Disney Company en gedistribueerd door RKO Pictures. De film is een vervolg op Saludos Amigos uit 1942, en bestaat net als die film uit een reeks losse filmpjes. De film is een combinatie tussen live actie en traditionele animatie.

De Drie Caballeros
Afbeelding gewenst
Regie	Norman Ferguson Clyde Geronimi Jack Kinney Bill Roberts
Script	James Bodrero Homer Brightman Del Connell William Cottrell Bill Peet Elmer Plummer Ted Sears Ernest Terrazzas Roy Williams Ralph Wright
Hoofdrollen	Clarence Nash José Oliviera Joaquin Garay Aurora Miranda Carmen Molina Dora Luz Sterling Holloway Frank Graham Fred Shields Nestor Amarale Almirante Trío Calaveras Trío Ascencio del Río Pinto Colvig
Distributie	RKO Pictures
Uitgebracht	3 februari 1945
Lengte	70 minuten
Taal	Engels and Spaans
Voorloper	Saludos Amigos (1942)
Vervolg	Make Mine Music (1946)
Portaal    Film Disney

De Drie Caballeros (originele titel The Three Caballeros) is een Amerikaanse animatiefilm van de Walt Disney Studios. De film ging in 1944 in première en werd gemaakt door de The Walt Disney Company en gedistribueerd door RKO Pictures. De film is een vervolg op Saludos Amigos uit 1942, en bestaat net als die film uit een reeks losse filmpjes. De film is een combinatie tussen live actie en traditionele animatie.

De Drie Caballeros (originele titel The Three Caballeros) is een Amerikaanse animatiefilm van de Walt Disney Studios. De film ging in 1944 in première en werd gemaakt door de The Walt Disney Company en gedistribueerd door RKO Pictures. De film is een vervolg op Saludos Amigos uit 1942, en bestaat net als die film uit een reeks losse filmpjes. De film is een combinatie tussen live actie en traditionele animatie.

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Bambi
Bambi & Faline
Regie	David Dodd Hand
Productie	Walt Disney
Script	Felix Salten (boek) Larry Morey (afgeleid verhaal) Perce Pearce (regie verhaal)
Hoofdrollen	Bobby Stewart Donnie Dunagan Hardie Albright John Sutherland Paula Winslowe Peter Behn Tim Davis Sam Edwards Will Wright Cammie King Ann Gillis Fred Shields Stan Alexander Sterling Holloway
Muziek	Edward H. Plumb
Cinematografie	Maxwell Morgan
Uitgebracht	VS: 13 augustus 1942 Nederland en België: 18 september 1947
Genre	Animatie
Lengte	70 minuten
Taal	Engels
Land	Verenigde Staten
Nominaties	6
Prijzen	2
Vervolg	Bambi II
IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
Portaal    Film Disney

Bambi is een 70 minuten durende Amerikaanse geanimeerde film uit 1942 van Walt Disney en geregisseerd door David Dodd Hand over het witstaarthertje Bambi. Deze film is de 5e klassieker van Disney.

De film verscheen op 13 augustus 1942, maar men was al in 1937 bezig met de voorbereidingen voor deze film. De film was gebaseerd op het boek Bambi, ein Leben im Walde (1923) van de Oostenrijks-Hongaarse auteur Felix Salten. Een vervolg op de tekenfilm, Bambi II, werd uitgebracht in 2006.

In de film is Bambi een witstaarthert, in het boek dat de basis vormt voor de film is hij een ree. Bambi wordt bij zijn geboorte uitgeroepen tot "Prins van het Bos". Wanneer hij ouder wordt raakt Bambi bevriend met andere dieren in het bos, maar zijn geluk slaat al gauw om als zijn moeder doodgeschoten wordt door jagers (die overigens nooit in beeld te zien zijn). Bambi leert overleven en wordt verliefd. Op een dag komen er echter jagers langs, en wordt Bambi gedwongen om net zo moedig te zijn als zijn vader, en om de andere herten in

[bewerken] Verhaal

Bambi, het kleine hertje, maakt de eerste jaren kennis met alles wat los en vast zit in het grote woud waarin hij samen met vele andere dieren woont. Hij ontmoet het konijn Stampertje waarmee hij vrienden wordt en met wie hij vele avonturen beleeft, en Bloempje, een stinkdier dat zich zo laat noemen omdat Bambi in zijn kinderjaren slechts enkele woorden kende, waaronder "bloempje". Nadat het gedeelte in het woud is ontdekt, mag Bambi met zijn moeder naar de grote weide. Als het jonge hertje het vele gras ziet en erop af wil rennen, houdt zijn moeder hem snel tegen. "De weide is groot en open en er is weinig groen om je achter te verstoppen. Er wordt daarnaast gejaagd, door de mens..." Alles blijkt veilig te zijn en Bambi ontmoet Feline, een jong meisjeshert. Bambi is erg verlegen, terwijl zij juist met hem wil spelen. Als ze uiteindelijk lol met elkaar hebben komt er een groep herten aangerend. Ze stoppen allemaal voor de "Grote Prins", het oudste hert van het woud, en de slimste. Maar dan zit het gevaar op de loer: de mens is in het bos! Razendsnel vluchten de herten het bos in naar hun veilige schuilplaats. Het scheelt niet veel of een van de herten overleeft het niet.

Als de winter is aangebroken beleeft Bambi avonturen op het ijs met Stampertje en maakt hij kennis met "sneeuw". Het eten raakt op en er is bijna niets meer te vinden in het bos. Op een dag ziet zijn moeder een beetje gras in een open veld. Maar de jagers zijn weer in het bos en Bambi en zijn moeder vluchtten. Bambi mag in geen geval omkijken en moet zo snel mogelijk naar hun schuilplaats. Dan klinkt er een schot... Niet veel later is Bambi in veiligheid, maar zijn moeder is er niet. Als hij begint te roepen en gaat kijken, begint het te sneeuwen en komt hij oog in oog te staan met de Grote Prins die zegt dat zijn moeder door de jagers is meegenomen. Hij moet nu dapper zijn en voor zichzelf leren te zorgen.

Inmiddels is Bambi opgegroeid tot een volwassen hert en ook Stampertje en Bloempje zijn volwassener geworden. De uil in het bos maakt hen er attent op dat het lente is, de tijd van de zogenoemde "lentekolder": een jongen ontmoet een meisje en wordt zo verliefd op haar dat hij zijn hoofd niet meer van haar af kan houden. Alle drie menen ze dat hen dat niet overkomt, en ze lopen weg. Uiteindelijk blijkt Bloempje een meisje tegen te komen en even later haakt ook Stampertje af als hij een lief meisje tegenkomt. Bambi loopt verder en komt Feline tegen. Eerst moet hij niets van haar hebben, maar later ziet hij wel iets in haar. Dan worden ze bedreigd door een ander hert, en Bambi probeert Feline te beschermen door het hert te verjagen dat, na een lang gevecht, besluit te vluchten.

Opnieuw zijn de jagers in het bos, maar nu met meer. Dieren vluchten verder het bos in, maar velen ontkomen niet aan de schoten. Vogels en andere dieren sneuvelen al snel. Een nagloeiend kampvuur in het kamp van de jagers en de harde wind zorgen ervoor dat het bos binnen de kortste keren in lichter laaie staat. Bambi komt de Grote Prins tegen en met hem vlucht hij naar een veiliger plek die nauwelijks te vinden is: het vuur grijpt razendsnel om zich heen. De jagers hebben honden ingezet die Feline in het nauw hebben gedreven. Bambi schiet haar te hulp en probeert de honden van zich af te schudden, wat na een snel gevecht lukt. Uiteindelijk ontkomen de meeste dieren aan de verwoestende brand.

De volgende lente bevalt Feline van een tweeling. Het hele bos is komen kijken en geniet van de twee kleine hertjes. Vanaf een hoge berg staat Bambi samen met zijn vader trots toe te kijken.

[bewerken] Personages en stemmen

Omdat het verhaal Bambi verschillende levensfasen beschrijft, veranderen de stemmen van de jonge personages regelmatig. Hierdoor zijn soms meerdere stemacteurs actief geweest voor het inspreken van één personage. De tabel hieronder toont de stemacteurs van de originele versie uit 1942 en de Nederlandse stemacteurs van de tweede nasynchronisatie. De Nederlandse regie voor de tweede nasynchronisatie werd gedaan door Maria Lindes en Aart Staartjes.

Personage	Periode	Engelse (originele) stem	Nederlandse stem (tweede nasynchronisatie)
Bambi	Bambi als baby Bambi als jongetje Bambi als man	Bobby Stewart Donnie Dunagan John Sutherland	Jessica Rodenburg Marco Haanschoten Bas van Wessem
Stampertje (Thumper)	Stampertje als jongetje Stamper als man	Peter Behn Tim Davis	Sander van Zijl Erik van 't Wout
Bloempje (Flower)	Bloempje als baby Bloempje als jongetje Bloempje als man	Stanley Alexander Tim Davis Sterling Holloway	Jan Joost van Gangelen Theo Trommelen Jr Robert van 't Wout
Feline	Feline als meisje Feline als vrouw	Cammie King Ann Gillis	Manon Dirksen Paula Majoor
Uil	n/a	Will Wright	Carol van Herwijnen
Bambi's moeder	n/a	Paula Winslowe	Maria Lindes
Stampers moeder	n/a	Margaret Lee	Marijke Merckens
Grote Prins	n/a	Fred Shields	Kees Coolen

[bewerken] Achtergrond

[bewerken] Productie

• Toen Disney nog geen naam verzonnen had voor Stampertje, stond het konijn bekend als "Bobo".
• Bambi was de eerste tekenfilm in de geschiedenis waarbij natuurgetrouwheid werd nagestreefd. Om het gedrag en de bewegingen van herten goed te kunnen bestuderen werden zelfs herten gehouden in de studio, tot ze te tam werden.

[bewerken] Fouten in de animatiefilm

In de originele versie van de animatiefilm komen veel fouten voor, variërend van kleurfouten tot de manier waarop de personages bewegen. In de platinum-dvd's zijn deze fouten allemaal hersteld. Een voorbeeld van zo'n herstelde fout was de kleur van de vacht van de moeder van Stamper, die in de film drie keer veranderde, van grijs naar perzikachtig.

Een andere fout zat in de wandeling die Bambi door het bos maakt. In het begin lopen er vijf konijnen met hem mee, waaronder Stamper. De kleur van Stampers zussen verandert van perzikachtig naar bruin en soms zijn er twee perzikachtige konijnen of drie bruine. Daarnaast varieert het aantal zussen van vier tot zes gedurende deze scène.

Verder zijn er nog een vijftal andere fouten waarbij personages van kleur veranderen of vreemd bewegen.

Ook zul je merken dat bij de eindscene een wasbeer zijn jong schoonlikt. Plotseling gaat het jong in rook op. En de moeder likt door.

[bewerken] Prijzen en nominaties

jaar	prijs	categorie	genomineerde(n)	uitslag
1943	Academy Award	Beste muziek, originele lied	Frank Churchill, Larry Morey	genomineerd
		Beste muziek, dramatische of komische film	Frank Churchill, Edward H. Plumb
		Beste geluid, opname	C.O. Slyfield
1948	Golden Globe	special award	Walt Disney	gewonnen
1988	Genesis Award	Feature Film – Classic	-	gewonnen
2005	Satellite Award	Outstanding Youth dvd	-	genomineerd

[bewerken] Trivia

• De film Bambi staat bij velen bekend onder de "triestige huilfilm waar Bambi's moeder dood gaat". Regisseur Steven Spielberg vindt Bambi de "biggest crying movie of all time". Als kind stond hij midden in de nacht op om te kijken of zijn ouders nog wel leefden.
• Volgens sommigen werd de moeder van Bambi geschoten door Gaston uit Belle en het Beest omdat er een kop van een hert aan de muur in de taverne hangt wanneer Gaston zijn solo liedje zingt.
• In 2000 werd het dinosauriërgeslacht Bam

Dombo (Engels: Dumbo) is een Amerikaanse tekenfilm van Walt Disney, die uitkwam op 23 oktober 1941. Het is de vierde van de klassieke Disney-films. Het verhaal is gebaseerd op het gelijknamige kinderboek van Helen Aberson en Harold Perl.

De film werd vooral gemaakt om te proberen de teleurstellende opbrengst van de vorige film, Fantasia, goed te maken. De film werd gemaakt met een klein budget, en is relatief kort voor een Disneyfilm. De film wordt desondanks gezien als een van Disneys hoogtepunten.

Plot

Leeswaarschuwing: Onderstaande tekst bevat details van de plot en/of de afloop van het verhaal.

Bij aanvang van de film ziet men hoe ooievaars jonge dieren naar hun ouders, die in een circus werken, brengen. De laatste, een babyolifantje bestemd voor mevrouw Jumbo, arriveert pas de volgende dag wanneer het circus per trein op weg is naar z’n volgende locatie. Het jonge olifantje blijkt gigantische oren te hebben; iets waar de andere olifanten flink de spot mee drijven. Ze geven hem zelfs de bijnaam Dombo.

Eenmaal op locatie is Dombo met z’n enorme oren ook het mikpunt van spot door het circuspubliek. Wanneer mevrouw Jumbo haar kind verdedigt tegen een groep baldadige jongens, denkt de circusdirecteur dat ze dol is geworden en laat haar opsluiten. Dombo blijft zonder z’n moeder en verstoten door de andere olifanten achter. Hij krijgt onverwacht gezelschap van een muis genaamd Timmie, die zijn vriend en mentor wordt.

Timmie probeert Dombo’s status in het circus te verbeteren door de directeur over te halen hem tot toppunt van een act te maken. Dit mislukt gigantisch en Dombo wordt in plaats daarvan gedegradeerd tot clown. Op een avond, na een bezoekje aan Dombo’s moeder, drinken Dombo en Timothy beide van een vat water waar, zonder dat ze het weten, een fles champagne in is gevallen. Ze worden beide dronken en krijgen hallucinaties van roze olifanten.

De volgende ochtend worden de twee wakker in een boom. Ze hebben geen idee hoe ze daar gekomen zijn. Een groep kraaien komt met de theorie dat Dombo wellicht naar boven is gevlogen. Met hun hulp slaagt Dombo erin om opnieuw te vliegen. Met zijn nieuw verworven talent steelt Dombo de show tijdens het volgende optreden, en neemt hij op gepaste wijze wraak op de andere olifanten. Eindelijk ziet men hem als een ster, en hij wordt de topattractie van het circus.

[bewerken] Cast

• Edward Brophy als Timothy Q. Mouse
• Verna Felton als Mrs. Jumbo en Elephant Matriarch
• Herman Bing als The Ringmaster
• Margaret Wright als Casey Junior
• Sterling Holloway als Mr. Stork
• Cliff Edwards als Jim Crow
• Hall Johnson Choir als Crow Chorus
• Noreen Gammill als Elephant Catty
• Dorothy Scott als Elephant Giddy
• Sarah Selby als Elephant Prissy
• Billy Bletcher als Clown #1
• Eddie Holden als Clown #2
• Billy Sheets als Clown #3, Joe
• Malcolm Hutton als Skinny
• Harold Manley als Boy #1
• Tony Neil als Boy #2
• Chuck Stubbs als Boy #3
• John McLeish als Verteller

Geen van de stemacteurs werd vermeld op de aftiteling. Voor de Nederlandse versie sprak Cruys Voorbergh de stem in van de kraaien en de ooievaar en Harry Bronk de stem van Timmie Muis.

[bewerken] Achtergrond

[bewerken] Productie

Nadat zowel Pinokkio als Fantasia financieel een flop waren geworden bij gebrek aan steun door de Europese en Aziatische markten, probeerde Disney met Dombo zijn studio voor faillissement te behoeden. Dick Huemer en Joe Grant kregen de taak om het scenario te schrijven. Het boek dat ze als basis gebruikten telde slechts acht pagina’s en een minimale hoeveelheid tekst. Hoe Disney ooit op het idee kwam om dit boek te gebruiken is niet bekend.

De film ging begin 1941 in productie. Ben Sharpsteen kreeg de taak om de productie simpel en zo goedkoop mogelijk te houden. Als gevolg hiervan zijn de tekeningen in Dombo duidelijk minder gedetailleerd dan in voorgaande Disneyfilms. Voor het inkleuren van de achtergronden werd waterverf gebruikt. De gebroeders Disney vonden het echter wel nodig twee olifanten naar de studio laten komen om het gedrag en de gelaatstrekken van de dieren beter te kunnen bestuderen zodat ze realistischer konden worden getekend.

De simpele tekeningen maakten dat de tekenaars zich minder druk hoefden te maken om details, en zich meer konden focussen op hoe de personages moesten acteren in de film. Veel critici zagen Dombo als een van de beste voorbeelden van traditionele animatie.

Op 29 mei 1941 gingen veel tekenaars van Disney in staking. Enkele van deze stakende tekenaars werden in de film bespot door ze als model te gebruiken voor de clowns.

De film werd met slechts 64 minuten de kortste Disneyfilm ooit. RKO eiste aanvankelijk dat Disney de film langer zo maken, maar ging met tegenzin akkoord de film in zijn huidige vorm uit te brengen.

[bewerken] Nummers

• "Look Out for Mr. Stork"
• "Casey, Jr."
• "Song of the Roustabouts"
• "Baby Mine"
• "The Clown Song"
• "Pink Elephants on Parade"
• "When I See An Elephant Fly"

[bewerken] Reacties

Ondanks dat Dombo net als Pinokkio en Fantasia niet uit gebracht kon worden in Europa en Azië vanwege de Tweede Wereldoorlog, werd het een van de succesvolste films van Disney gedurende de jaren 40. Het was ook een van de eerste Disneyfilms die, zij het in aangepaste vorm, op tv te zien was.

Financieel was de film een opsteker voor Disney. De productie kostte slechts 813,000 dollar, slechts de helft van het budget van “Sneeuwwitje en de zeven dwergen”, maar de opbrengst liep op tot 1,6 miljoen dollar bij de originele uitgave.

[bewerken] Controverse

De film kreeg aanvankelijk kritieken dat er vormen van racisme in zouden zitten. Zo zouden de kraaien zijn gebaseerd op stereotype Afro-Amerikanen. De stemmen van de kraaien werden allemaal gedaan door Afro-Amerikaanse acteurs, en de leider van de kraaien draagt in het script zelfs de naam Jim Crow. Tegenstanders van deze kritiek wezen er juist op dat de kraaien een positieve rol hebben in de film, daar zij Dombo juist helpen.

[bewerken] Prijzen en nominaties

In 1942 won Dombo de Academy Award voor beste muziek, en werd genomineerd voor een Academy Award in de categorie beste originele lied.

In 1947 won de film op het filmfestival van Cannes een prijs voor beste animatie.

Dombo
Afbeelding gewenst
Regie	Ben Sharpsteen
Productie	Walt Disney
Script	Boek Helen Aberson Harold Perl Scenario Otto Englander Joe Grant Dick Huemer
Hoofdrollen	Edward Brophy Herman Bing Margaret Wright Sterling Holloway Cliff Edwards
Muziek	Frank Churchill Lance Husher
Distributie	RKO Radio Pictures
Uitgebracht	23 oktober 1941
Genre	Animatie
Lengte	64 minuten
Taal	Engels
Land	Verenigde Staten
Budget	$813.000
Opbrengst	$1.600.000
IMDb-profiel
Portaal    Film Disney

Fantasia
Afbeelding gewenst
Regie	James Algar Samuel Armstrong
Productie	Walt Disney
Hoofdrollen	Leopold Stokowski Walt Disney Deems Taylor
Distributie	Walt Disney Pictures RKO Radio Pictures
Uitgebracht	1940
Genre	Experimentele animatie
Taal	Engels
Land	Verenigde Staten
Vervolg	Fantasia 2000
IMDb-profiel
MovieMeter-profiel
Portaal    Film Disney

Fantasia (werktitel: The Concert Feature) is de derde film van Walt Disney Productions en een experimentele animatiefilm uit 1940. Gevisualiseerde animatie wordt op maat van klassieke muziek gepresenteerd. Voor ieder onderdeel is er een inleidende tekst. Vervolgens ziet men de animatiefilm met daarbij de bijpassende muziek, gespeeld door het Philadelphia Orchestra onder leiding van Leopold Stokowski. Fantasia kwam uit in 1940 en opnieuw in 1985 en 1990. Een vervolg op de film is verschenen in december 1999 onder de naam Fantasia 2000, geïnitieerd door Roy E. Disney.

Ondanks de aanvankelijk lage opbrengst, wordt de film tegenwoordig gezien als een klassieker.

[bewerken] Onderdelen

Elk stuk wordt ingeleid door Deem Taylor, die de kijker wat achtergrondinformatie verschaft over het muziekstuk dat ze gaan horen, en wat voor aanpassingen er eventueel gemaakt zijn aan de muziek. Sommige van de muziekstukken zijn namelijk ingekort voor de film.

[bewerken] Toccata en Fuga in d-moll

• Muziek: Johann Sebastian Bach – Toccata en Fuga in d-moll BWV 565
• Regie door Samuel Armstrong

De film opent zonder openingstitel of logo’s. Men ziet een gordijn opengaan, en het orkest begint te spelen.

Het eerste stuk van de Toccata en Fuga is in live-action, en draait om het orkest dat het stuk speelt. De muziek wordt begeleid door abstracte lichtpatronen. Daarna gaat het beeld over op een abstracte tekenfilm, gebaseerd op de werken van de Duitse kunstenaar Oskar Fischinger. Voor het slotstuk wordt weer live-action beeldmateriaal gebruikt.

[bewerken] De Notenkrakerssuite

• Muziek: Pyotr Ilyich Tchaikovsky – De Notenkrakerssuite Op. 71a
• Regie: Samuel Armstrong

Dit filmpje draait om het veranderen van de seizoenen. Het begint met de zomer, en doorloopt dan de overige seizoenen tot de lente. Er komen veel dansstukken in voor. Centraal staan dieren en fantasiewezens zoals feeën.

Voorafgaand aan het stuk verteld Taylor het publiek dat het ballet De Notenkraker niet meer wordt opgevoerd; iets dat in 1940 wellicht het geval was maar inmiddels niet meer.

[bewerken] De tovenaarsleerling

• Muziek: Paul Dukas – De Tovenaarsleerling
• Regie: James Algar

Het bekendste stuk van de film, en tevens een van de bekendste Mickey Mouse-filmpjes. Het filmpje volgt het verhaal uit Johann Wolfgang von Goethe’s gedicht, met Mickey in de hoofdrol van de tovenaarsleerling. Hij probeert een bezemsteel zo te betoveren dat deze voor hem water gaat halen. De bezem gaat echter door met zijn werk tot de hele kamer overstroomt, en Mickey is niet meer in staat hem te stoppen. Hij hakt in paniek de bezem aan stukken, maar elk stuk wordt een nieuwe bezem die weer water gaat halen. Uiteindelijk lost de tovenaar het probleem op.

Na afloop van het filmpje ziet men Mickey en dirrigent Leopold Stokowski, beide in silhouet, die elkaar de hand schudden.

Mickey in zijn rol als de tovenaarsleerling is door het succes van dit filmpje, dat hij in deze gedaante een icoon is geworden voor Disney.

[bewerken] Le Sacre du Printemps

• Muziek: Igor Stravinsky – Le Sacre du Printemps
• Regie: Bill Roberts en Paul Satterfield

Tijdens dit filmpje ziet men de geschiedenis van de prehistorische aarde. De planeet wordt gevormd, de eerste levensvormen verschijnen, en de dinosauriërs ontstaan. De film eindigt met het uitsterven van de dino’s.

Het filmpje bevat zeker voor die tijd zeer realistisch getekende prehistorische dieren zoals Apatosaurus, Triceratops, Stegosaurus, en Dimetrodon. Tevens werden complexe technieken toegepast om vulkanen, kokende lava en aardbevingen weer te geven.

[bewerken] Intermezzo - Het geluidsspoor

• Regie: Sharpsteen and David D. Hand

Een tussenstuk van 15 minuten, waarin de muzikanten het theater verlaten en men de titelkaart van de film te zien krijgt.

Na het tussenstuk komt een stuk Jazzmuziek, begeleid door een klarinet. Met beelden krijgt het publiek te zien hoe geluidsgolven werken.

[bewerken] De Pastorale

• Muziek: Ludwig van Beethoven – 6e symfonie in F, Op.68 "Pastorale"
• Regie: Hamilton Luske, Jim Handley, en Ford Beebe

Dit filmpje speelt zich af in een wereld gebaseerd op de Griekse mythologie. Deze wereld wordt bewoond door centauren, de Olympische Goden, Saters en andere mythologische wezens. Deze wezens houden een festival ter ere van Bacchus, de god van de wijn. Het feest wordt verstoord door Zeus, die een groot onweer loslaat op het feestvierders.

Dit stuk film werd bekritiseerd vanwege de korte naaktscènes met de vrouwelijke centauren. Ook werden enkele centauren gezien als racistisch, zoals twee vrouwelijke centauren die bestaan uit het bovenlichaam van een negroïde vrouw en het onderlichaam van een zebra.^[1]

[bewerken] Urendans

• Muziek: Amilcare Ponchielli – La Gioconda: Urendans.
• Regie: T. Hee and Norm Ferguson

Men ziet vier dansuitvoeringen van respectievelijk de ochtend, middag, avond en nacht. De dansers van de ochtend zijn struisvogels, die van de middag nijlpaarden, die van de avond olifanten, en die van de nacht krokodillen.

[bewerken] Nacht op de Kale Berg /Ave Maria

• Muziek:
  • Modest Mussorgsky – Nacht op de Kale Berg en
  • Franz Schubert – Ave Maria
• Regie: Wilfred Jackson

Dit filmpje is een tweeluik.

In het Night on Bald Mountain ziet men hoe op een bergtop de demon Chernabog ontwaakt. Het is Walpurgisnacht. Hij roept een groot aantal rusteloze zielen en andere monsters op, en houd met hen flink huis in het landschap. Aan dit alles komt abrupt een einde wanneer het geluid van een kerkklok hem verjaagd. Deze kerkklok luidt meteen het volgende stuk van het filmpje in: Ave Maria, waarin men een optocht met lampionnen te zien krijgt. De film eindigt met een beeld van de opkomende zon.

Acteur Béla Lugosi diende als live-action model voor Chernabog, en bracht enkele dagen in de studio door om te poseren voor de tekenaars.

[bewerken] Achtergrond

[bewerken] Productie

Eind jaren 30 begon de populariteit van Walt Disney's Mickey Mouse te dalen. Om het personage weer populairder te maken, maakte hij het filmpje “De Tovenaarsleerling”. Dit filmpje werd gemaakt als een speciale productie, waarin het personage niet zou spreken en de beelden werden begeleid door muziek van Paul Dukas, L'apprenti sorcier (1897).

Terwijl het werk aan “De Tovenaarsleerling” in volle gang was, ontmoette Disney de beroemde dirigent Leopold Stokowski.^[2] Hij bood aan als dirigent op te treden voor het filmpje, en stelde een orkest van 100 muzikanten samen om de muziek op te nemen.^[3][4] Met een lengte van negen minuten werd het filmpje 2 minuten langer dan een gemiddeld Mickey Mouse-filmpje.

De productiekosten van het filmpje liepen echter op tot $125,000, een bedrag waarvan Walt Disney wist dat hij het nooit terug zou kunnen verdienen als hij niet met iets groters kwam. Op aandringen van Stokowski besloot hij het concept van “De Tovenaarsleerling” uit te breiden, en meer muziekstukken van animatiebeelden te voorzien. Disney huurde componist en muziekcriticus Deems Taylor in om als verteller de filmpjes aan elkaar te praten. Stokowski kwam met de naam Fantasia.^[5] en dit werd zijn definitieve titel. De werktitel van deze film was "The Concert Feature".

Hoewel het Philadelphisch Orkest de muziek voor de film heeft opgenomen, zijn ze niet in de film te zien. Het orkest dat men in de film ziet spelen bestaat uit lokale muzikanten uit Los Angeles en medewerkers van Disney.

[bewerken] Presentatie

Walt Disney wilde dat Fantasia geen gewone film zou worden, maar meer een getekend concert. Hij liet speciale programmaboekjes maken voor de voorstelling. Elke bioscoop waar de film te zien was werd voorzien van 30 of meer speakers om de kijker het geluid optimaal te laten horen.

Fantasia had oorspronkelijk geen introstuk of aftiteling. Er was enkel een titelkaart te zien tijdens het pauzestuk van de film. Deze titelkaart werd voor latere uitgaven naar het begin van de film geschoven.

[bewerken] Prijzen

De film won in 1941 twee speciale Academy Awards:

• Walt Disney, William E. Garity and J.N.A. Hawkins — voor hun grote bijdrage aan het gebruik van geluid in films.
• Leopold Stokowski — Voor het maken van een nieuwe vorm van gevisualiseerde muziek.

In 1990 werd Fantasia uitgekozen voor opslag in het National Film Registry.

Fantasia is tweemaal erkend door de American Film Institute:

• 1998 AFI's 100 Years... 100 Movies #58
• 2008 AFI's 10 Top 10 #5 animatiefilms.