Aankomst in Cape Canaveral en het slechtste nieuws van de wereld...
de vlucht naar Atlanta is vlekkenloos verlopen, wij zijn op tijd geland. Helaas heeft de piloot de slechteste landing gedaan die ik ooit heb meegemaakt. In feite heeft hij het vliegtuig gewoon neergeploft op de tarmac en nadien zó hard geremd dat mijn hoofd tegen de voorste zetel gebotst is. Helaas bleek toen iedereen al rechtstond met zijn handbagage dat de deur kapot was en niet openging. De technische dienst was opgeroepen om de deur van buitenaf te openen. Nog eens 20 min wachten....volgens mij was het vliegtuig verwrongen door de harde landing en kon daardoor de deur niet meer open. In Atlanta ben ik nog nooit zo vlug door alle procedures doorgeweest: grenscontrole, ophalen van bagage en vervolgens weer droppen en de security checks. In één uur stond ik aan de gate voor Orlando. Ik moest nog 3u wachten..... Intussen begin ik me serieus moe te voelen, ik verlang om aan te komen, en ik verlang voor een bed!!! Ik ben al 14u onderweg.... Op de vlucht naar Orlando ben ik al half in coma... ik weet er niets meer van behalve dat ik een stijve nek gekregen heb. Nicky komt mij halen met de huurauto en valt met de deur in huis: de lancering is uitgesteld tot woensdag namiddag. Ik zit dan al in het vliegtuig terug naar huis. Ik slik mijn ontgoocheling weg en probeer het positief te zien: ik zal nu tenminste over 1u in een bed slapen. Maar Nicky heeft ook goed nieuws!!! Hij heeft VIP kaarten kunnen bemachtigen om naar het lanceerplatform van dichtbij te kijken. We zullen Discovery van héééél dichtbij zien!!!! Dat maakt weer bijna alles goed.... Eerst naar Wall-Mart, ik moet mijn Corona's hebben (gewoonte van op het Space Camp).... Mijn hotelkamer is proper want er lopen geen kakkerlakken op de muren. Volgens Nicky is dat hier normaal! Ik kijk voor alle veiligheid nog eens onder de lakens... en ik leg de luidruchtige Airco af. Het is nu 25°C en dat zal zeker nog gaan om te slapen. Jammer dat de kamer geen frigo heeft (zo als beloofd in de reclame)...ik kan mijn Corona's niet koel houden...sic! Slaap wel, een uitgeputte Marsonaut Bianca
gelukkig heb ik gisteren nog eens gecheckt: het is pas morgen dat we één uur langer mogen slapen! Ik zag me al één uur te laat toekomen op de luchthaven!!!! Op de radio heb ik meteen het goed nieuws ontvangen: er zijn plannen voor aanslagen ontdekt in USA en in het V. Koningrijk. De engelse regering is in spoed bijeengekomen en de controles zijn versterkt. Dat belooft voor straks!!!!!!!! Met een beetje geluk was ik één van de eerste om in te checken (ik heb me vergist en zat in de rij van de business-class) Nu zit ik eindelijk aan de gate. Dat is altijd een hele verademing na al dat eindeloos wachten en al die controles.... Dit is nu mijn laatse bericht vóór mijn vlucht. tot een beetje later, Marsonaut Bianca
de dag is slecht begonnen. Ik ben vroeg opgestaan om te gaan werken. Ik heb de kidz wakker gemaakt. Myriam moest zich wassen maar ze heeft te veel warm water in haar bad gedaan en heeft bij gevolg een syncope gekregen. Ik kon het niet voor mogelijk houden! Ik was zodanig geschrokken dat ik dacht dat ik mijn Discovery-launch wel kon vergeten. Maar kinderen zijn sterk en na enkele uur was ze al weer beter. Ik heb wel 10 keer naar huis gebeld om te vragen hoe het is. De kidz zijn tenslotte rond 15u met Oma naar Spanje vertrokken. Ik ben om 17.15 thuis gekomen om mijn bagage te nemen en de honden naar Roeselare te brengen. Wat een blij weerzien! Die twee rakkers weten goed waar ze geboren zijn.... en waar hun tweede thuis is!!! Nu zit ik hier in het F1. Dat zou moeten doorgaan voor een hotel maar het lijkt meer op een synthetische bijenkorf....Ik heb als troost in het IBIS hier vlakbij een Leffe-Radieuse besteld (dat is hier nu "bier van de maand".... Ik zal zo iets moeten missen in Cape Canaveral. Nu nog eventjes bloggen en ik voel zo langzaam het effect van de 8°. Hopelijk overslaap ik mij morgen niet!!! Ik wil vroeg inchecken en niet vergeten: Ik mag één uur langer slapen!!!!!
Intussen is alles geregelt. De kinderen gaan met Oma naar Spanje en komen de zelfde dag terug als ik. De honden zijn in goede handen bij hun fokkers. Ze zullen daar ook een fijne vakantie hebben. Ik vertrek naar Orlando op zaterdag 30 oktober om 10.20u. Nicky werkt in het volwassenonderwijs en kan al de vrijdag vertrekken. Hij zorgt voor een huurauto en komt mij zaterdagavond halen op de luchthaven (toen is het al zondag in België). Ik vlieg weer over Atlanta waar het reilen en zeilen zo langzaam aan vertrouwd is voor mij (een nachtmerrie dus...). Ik heb een hotelkamer gehuurd in Cocoa Beach. Dat is niet meer dan een grote autoweg op het water op enkele kilometer van het lanceringsplatform op Cape Canaveral en het Kennedy Space Center (KSC).
Ieder ruimtevaart-fan heeft zo zijn verlanglijstje. Zo is één van de dingen op mijn verlanglijstje een lancering van een Space-Shuttle te mogen meemaken. Al jaren schuif ik zo iets op de lange baan. Vorig jaar nog, toen ik wist dat het shuttle-programma tot een einde liep heb ik nog gedacht dat ik voldoende tijd had om het eens écht te gaan plannen. Deze zomer had ik al veel andere plannen en met een beetje verbazing stelde ik vast dat het er nu nooit meer zou van komen....tant pis.... Op de vooravond van de Star-nights in Astro-Lab Iris was er nog volop Space Camp op de sterrenwacht. Ik had net een workshop gedaan toen Nicky DeMunster op bezoek kwam. Ik had hem al lang niet meer gezien. Ik heb hem de eerste keer ontmoet voor een interview met Woestijnvis. Hij kwam mij uitleggen wat mij op het International Space Camp in Huntsville te wachten stond. Nauwelijks een half jaar later zijn wij beiden naar het Mars Desert Research Station geweest. We hadden elk onze eigen crew en hebben elkaar ginder niet ontmoet. Nu op het Space Camp in Ieper hadden we heel veel bij te praten en te vertellen...toen kwam hij af met de vraag: "zou je meegaan naar Cape Canaveral om de laatste lancering van Discovery te zien?" Bleek dat op 1 november de lancering gepland was. Mijn reactie was omiddellijk "neen, dat gaat niet". Ik kan toch niet wééral naar USA.... de kinderen... mijn werk..... Maar de zaken lagen veel envoudiger: de lancering was in het begin van de vakantie, ik moest dus geen speciaal verlof vragen en ik had tijd genoeg om voor opvang voor de kinderen te zorgen. Als ik mijn vliegticket tijdig kocht dan zou de vlucht een aanvaardbare prijs kosten... Dus:" JA, IK GA MEE!" Het was immers "nu of nooit"....
 "Evil or Very Mad"){kind=icon}
gelukkig heb ik gisteren nog eens gecheckt: het is pas morgen dat we één uur langer mogen slapen! Ik zag me al één uur te laat toekomen op de luchthaven!!!!  "Laughing"){kind=icon}
