Vanmorgen was ik weer eens te vroeg wakker....Ik was ongeduldig om te weten of Nicky zijn VIP pasje zou bekomen voor de lancering. Ik voel mij zo als astronaut Collins van Apollo 11 zich moet hebben gevoeld: blij dat hij deel was van het team dat als eerste naar de maan zou gaan, maar hij heeft de maan nooit betreden. Hij moest in de service-capsule blijven en in een baan rond de maan draaien in afwachting dat de andere twee astronauten terug als eerste mensen van de maan zouden komen. Hij was er zo dichbij, maar heeft daar nooit een stap gezet.
Omdat wij niets beters te doen hadden zijn wij in de voormidda naar de Astronaut Hall of Fame gereden. Dat is de plaats vanwaaruit we oorspronkelijk de lancering zouden zien. Bij aankomst op de parking waren er overal borden: "launch-tickets sold out". Dit bracht ons op een idee. Waarom zouden wij niet onze tickets verkopen? Wij zijn aan de balie geweest en de vriendelijke mevrouw was akkoord om onze tickets "onder de toog" te vekopen. Nicky twijfelde even want wij waren nog niet zeker van zijn VIP-pasje. Hij zou anders niets meer in handen hebben. Na lang overleg besloten wij dat er meer kans was om onze tickets samen kwijt te geraken. Wij zijn verder gereden naar Titusville waar er een pachtig zicht is op het lanceerplatform. Als het VIP-pasje niet zou lukken dan zou Nicky hier morgenvroeg komen kamperen om de lancering te zien. Ik zou intussen met de bus naar de luchthaven gaan want Nicky zou mij op die belangrijke dag niet kunnen voeren...In Titusville heb ik ook wat shopping gedaan... er was toch niets anders te doen. Op de weg terug zijn we aan de Hall of Fame gestopt. Ik kruiste de vingers en hoopte dat de verkoop van onze tickets gelukt zou zijn. De mevrouw deed direct een teken en gaf ons de omslag met het geld. YES! De verkoop was gelukt!!! Bovendien hadden we zeker iemand ermee blij gemaakt!!! Intussen was het middag en dus tijd om McBride te bellen. Nerveus wachtten wij op zijn antwoord. Die kwam direct: terugbellen om 16u. We waren een beetje verslagen want we stonden nog nergens....De tijd ging tergend langzaam en we hebben een beetje shoppingtoerisme gedaan op Cocoa Beach. Ze hebben daar grandiose surf winkels.... Om 16u was ik een surf-bermuda aan het kiezen voor Samuel toen Nicky opgewonden naar mij toe kwam. "Is het VIP-pasje niet gelukt?" was mijn eerste vraag.... Neen, dat niet! "McBride heeft me juist laten weten dat de lancering niet doorgaat wegens mechanische problemen...." Daarop hadden we écht niet gerekend! Verslagen zijn we terug naar ons hotel gegaan en onmiddellijk op de website van de NASA gecheckt maar daar stond nog niets over uitstel van lancering. Had McBride zich nu vergist???? We wisten geen raad meer... ging de lancering nu door of niet????? Ik moest het zeker weten al was het maar om een plaatsje in de bus naar de luchthaven te reserveren voor morgen!!! Ik ging naar Nicky's kamer om er mijn Corona's te gaan halen.... Nicky stond voor de TV waar er plots "breaking news" was. De lancering van Discovery zou MOGELIJKS niet doorgaan. We waren nu écht wanhopig: JA of NEEN? 10 min later was er weer "breaking news" met een journalist vanuit KSC. Hij bevestigde dat de lancering uitgesteld was voor donderdag. We konden het niet geloven! Volgens het weerbericht was er bovendien slecht weer op komst...en één ding is zeker: als er maar één wolkje boven het KSC hangt, gaat geen enkele lancering door. Als de lancering donderdag niet zou doorgaan dan zou ook Nicky er niet meer bij zijn want hij vertrekt vrijdag. Bovendien als zo een lancering niet binnen een bepaalde marge van dagen doorgaat dan wordt dat afgelast voor onbepaalde duur.... Wij zijn tenminste blij dat we onze tickets verkocht hebben. We hebben lang getwijfeld maar dat was tenminste de juiste keuze....en er is nog een troost voor Nicky: McBride zal een busvervoer regelen tot aan de voet van het lanceerplatform waar enkel de SUPER-VIP's mogen komen.... Dat is een beetje moeilijk voor mij, ik zou ook DOODGRAAG Discovery van dichbij zien!!!! Dat moet een imposant gevoel zijn om als kleine mens aan de voet van zo een groot gevaarte te staan! Nicky lachtte even met mij: mijn blog mocht niet "Discovery-launch" noemen, maar "Shopping in Florida en by te way, een kijkje nemen bij het lanceerplatform van Discovery..." maar dat is een grapje... want deze trip was een onvergetelijke ruimtevaartbelevenis voor de kleine MARSONAUT Bianca!!!!!
Vanmorgen was ik weer te vroeg wakker. Ik heb me moeten geweld aandoen om tot 7u te blijven liggen. Ik ben rond 8u naar Nicky gelopen en wij hebben dan onze eerste rit naar Wall-Mart gedaan om daar een ontbijt en een middagmaal te kopen. Nadien zijn we naar het KSC gereden. Eigenlijk om niets te doen want we hebben gisteren al alles gezien....maar ons principe is "het onderste uit de kan halen" en dus vandaag weer zo veel mogelijk zien en doen. Helaas hadden we die kaarten van gisteren niet meer, dus hebben we een gewone touristen-toer met de bus gedaan. Het valt op dat er massa's mensen zijn op het KSC. Dat zijn de mensen die een kaartje hebben voor de lancering en die een kijkje komen nemen omdat er anders niets te doen is gezien de uitstel van 2 dagen. We zijn me de bus naar een toren gereden waar er een prachtig zicht is van de twee lanceerplatforms op ongeveer 4km afstand. Terwijl de toeristen komen en gaan zijn wij daar meer dan 2.5u blijven staan. Genieten van het zicht, het briesje en ontelbare foto's nemen. Met een verrekijker konden we alles zien. Rond de middag zijn er een 10-tal NASA medewerkers verschenen voor hun lunch. Met de verrekijker konden we ze in hun witte pakken zien naar beneden komen en een lift nemen naar de onderbouw van het lanceercomplex. Zo langzaam aan begint bij ons de jaloezie en de onvrede te groeien. Wat zouden wij toch graag bij dat platform komen!!! Er lopen honderten bejaarde VIPS rond. Allemaal oudgedienden van BOEING of andere medewerkers van NASA. Ze lopen daar rond met hun pasje "NASA SPECIAL GUEST" en kijken verveelt om naar een beetje schaduw en een koffie of Cola om te slurpen. Wat zouden we toch graag één van hun pasjes willen!!! De plaats van waaruit wij de lancering zouden zien is bijlange niet slecht, maar het kan altijd beter. Wij vinden van onszelf dat wij meer dan iemand anders een VIP-pasje verdienen....wij zijn immers SPACE-TEACHERS!!!!! Terug bij de ingang van het KSC beslissen wij dat we toch maar moeten proberen om een VIP-pasje voor Nicky te krijgen. Nicky vertrekt pas vrijdag en kan woensdag dus de lancering bijwonen. Ik beslis te blijven zitten in het zenuwcentrum van het KSC. Wie weet mischien komt Bolden langs. Dat is de baas van de NASA. Hij heeft gevlogen met Dirk Frimout en hij kent Nicky. Mischien kan hij ons aan een pasje helpen? Of mischien een andere astronaut? Er lopen hier veel astronauten incognito om de lancering te zien. Als een jager die zijn prooi afwacht zetten we ons neer en kijken naar iedereen in de hoop om iemand te vinden die ons aan een pasje kan helpen. Nicky begint wat rond te lopen en wonder boven wonder hij ziet de astronaut Mc Bride!!!! Hij loopt hem achterna en ik duim en doe teken dat hij sneller moet volgen. Nicky doet een toer en doet dan alsof hij toevallig tegen McBride tegenaanloopt.... Met een kloppend hart sta ik te wachten.....Het antwoord van Mc Bride is dat wij morgen moeten terugbellen, hij geeft ons zijn privé nummer!!!!!!! Ons geluk kan niet op!!! Het is spijtig dat ik de lancering niet kan zien, maar ik zal Nicky één van mijn fototoestellen geven en een statief. Zo zal ik kunnen genieten van de beelden. Voor we het KSC verlaten gaan we nog naar een voordracht van astronaut James Reilly. Nadien natuurlijk nog een foto samen met hem gamaakt! Ik was toch uitgeput toen ik terug in mijn kamer op Cocoa Beach kwam. Ik heb gegeten (slaatje uit Wall-Mart) en een paar Coronas gedronken die ik intussen in Nicky's frigo bewaar. Uitkijken naar morgen, hopelijk lukt dat VIP-pasje voor woensdag!!!
Vanmorgen was ik weer eens te vroeg wakker....Ik was ongeduldig om te weten of Nicky zijn VIP pasje zou bekomen voor de lancering. Ik voel mij zo als astronaut Collins van Apollo 11 zich moet hebben gevoeld: blij dat hij deel was van het team dat als eerste naar de maan zou gaan, maar hij heeft de maan nooit betreden. Hij moest in de service-capsule blijven en in een baan rond de maan draaien in afwachting dat de andere twee astronauten terug als eerste mensen van de maan zouden komen. Hij was er zo dichbij, maar heeft daar nooit een stap gezet.
