De laatste klus, een etappe van 35 kilometer. Voor 6 uur zijn we reeds op pad om de hitte te vermijden. Wat betekent dat we in het donker buiten staan. Voor 7 uur is er immers nog geen licht te besteden. Het roept een speciaal sfeertje op, zo met onze ledlichtjes moederziel alleen in de mist. De meeste pelgrims maken er een lichte dag van en voelen dus niet de nood om zo vroeg op te staan. Het eerste deel lopen we moederziel alleen en we hebben al onze aandacht nodig om de richtingsaanwijzingen te vinden. We slagen er in om omwegen te vermijden, opdracht geslaagd.
We hangen voor het grote pak en hebben dus weinig last van de drukte van de Camino Frances. Voor de rest is kilometers vreten de boodschap. Dat lukt beter dan verwacht alhoewel Daan onprettig kennis maakt met het asfalt. Na de val van zijn vader en de knieval van zijn moeder op de plaveien van Lugo, is het zijn beurt. De camino vraagt zijn offers, hij is nu een gelouterde pelgrim. Maar er is niets ernstigs aan de hand, verderstappen is geen probleem. Zijn glaasje witte wijn bij aankomst is welverdiend.
We slapen in een reuze-auberge met meer dan 800 plaatsen. Hooguit 70 zijn daarvan opgevuld. Ook hier is er sprake van crisis.
We zitten op minder dan 5 kilometer van de kathedraal en iedereen voelt zich raar. Morgen wordt een grote dag, maar nu voelen we al een zekere spijt. Wandelen wordt zo snel een levenshouding.
