We ontbeten op een grasveld op mijn poncho. Om vervolgens ons een weg te banen door bijna helemaal overgroeide paadjes, met nat gras en braam dat het ons moeilijk maakte. Avontuurlijk. Er was veel modder, soms diepe plassen en zelfs een beekje dat we moesten doorwaden. Maar, voor de tweede dag op rij waren er weer loslopende honden en stugge mensen, die geen enkele interesse betoonden om eenzame pelgrims in de rats een hand toe te steken.

We vonden wat beschutting bij een groep Spanjaarden die dezelfde route volgden. In de dorpen zorgden we dat we in hun buurt bleven, die dag helemaal als laatste lopen vonden we geen goed idee. En die strategie hielp, ook om bij twijfel de juiste weg te vinden. Achteraf bleek dat de streek die we passeerden inderdaad niet opgezet was met vreemden. De honden werden bewust losgelaten, soms werd er verwarring geschapen door groene pijlen te schilderen naar de verkeerde richting. Rare jongens, sommige van die Spanjaarden.

Maar nu bevinden we ons weer op de echte camino. De vreugde kan niet op, het is alsof we thuiskomen. En niet alleen wij hebben dat gevoel, Jenny en David, een Canadees koppel, zeggen net hetzelfde. Mensen zijn weer vriendelijk, de loslopende honden negeren ons, hooguit krijgen we een sceptische blik van een beest dat begrijpt waarom mensen zich absoluut moe willen maken.We ontmoeten mensen die we niet meer gezien hebben sinds onze afslag naar de Camino Primotivo. Het weerzien is hartelijk.

We zijn gelukkig, en nog gelukkiger als we aankomen op onze slaapplaats. Een abdij waarvan de kerk dateert uit de tiende eeuw. 's Avonds volgen we er een vooral gezongen gebedsviering met de paters, een wonderbaarlijk moment, ook al begrijpen we er niets van. Maar sommige talen hoef je niet te verstaan om ze te begrijpen...