Er was gisteren geen plaats meer in de auberge, en we waren gedwongen om een kamer te nemen. Eerst leek het veel geld, maar er was een groot bed en een bad (geen douche waar al 10 personen gepasseerd waren), propere lakens en ruimte zat. We hebben daarvan genoten, ook door eens langer te slapen. Pas om half acht wakker worden, wat een luxe.
Langer slapen was ook mogelijk omdat de etappe kort en niet te zwaar is. Twintig kilometer met eerst een lange afdaling, dan een lange klim. Niets dat we nog niet onder de knie hebben ondertussen. Het lijkt eerder een zondagswandeling.
We komen vroeg aan in de auberge en worden daar vriendelijk ontvangen. Een glas water dat klaarstaat bij aankomst is niet veel moeite, maar toch zo fijn. Het geeft onmiddellijk een gevoel van welkom te zijn. We verrichten onze dagelijkse klussen, uitpakken, het bed klaarleggen, onszelf en onze kleren wassen, en drinken op ons gemak een pint op een terrasje. Daarna bezoeken we het plaatselijke museum, een soort mini-Bokrijk. Echt als toeristen.
Het avondeten is lekker en voor de afwisseling niet te zwaar. Hoe die Spanjaarden dat klaarspelen, altijd zo laat (na tien uur) en zo rijkelijk eten, ik begrijp het niet. Zo kregen wij eergisteren in de auberge nog vijf gangen te verwerken. Zware kost, en de hospitaliero liet zich niet ompraten, alles moest op. 'Wij eten dat hier elke dag,' beweerde ze, 'wij werken dat eraf'. Dat eerste geloofde ik, wat dat tweede betreft stelde ik vast dat ze wat achterstand was opgelopen inzake afwerken. Ze woog minstens honderd kilo, en haar dochter moest er niet voor onderdoen. Wat niet wegnam dat wij haar allemaal gelijk gaven. Wie wilt er ruzie met een dergelijke vrouw?
Reacties op bericht (1)
28-07-2013
geen ruzie
Bart,
Best geen ruzie zoeken met 100kg schoenmaker blijf bij uw leest
