Een iets andere kijk op nieuws, gebeurtenissen, etc.
09-07-2017
Beschaving ten einde, menselijkheid weg.
Onder het motto 'geweld lost niets op', de G20 ontmoeting in Hamburg.
Ik las net een artikel dat zich uitsluitend focust op het gebeuren zelf, alle anderen spreken voornamelijk over de 'randactiviteiten'. Ik begrijp dat er een percentage is dat zich onder de demonstranten mengt, puur om het feit om amok te maken. Hoe vaak moet je door het systeem gekloot worden voordat je hier actief aan meedoet? En waarom hecht de doorsnee bevolking meer waarde aan wat er zich 'achter de schermen' gebeurt, dan wat er daadwerkelijk beslist wordt/werd op de G20? Waarschijnlijk vooral omdat de media wil tonen wat voor marginalen zich laten opmerken en mengen in de rellen. Om op die manier de gewone man niet op ideeën te brengen. Op die manier wordt de gemiddelde mens weerhouden om in opstand te komen en trekken ze zich minder aan van wat er werkelijk tijdens de summit besproken werd. Ze hebben hun portie ontspanning (brood en spelen) gehad.
Het feit dat ze met 20 zijn, maakt het praktisch onmogelijk om tot constructieve oplossingen te komen. Vooral omdat het om politici gaat die elk een andere agenda hebben. En vooral, ze hebben allemaal hun privé-sponsors/investeerders die hun belangen verdedigd willen zien. Daardoor dat (vooral) ene Amerikaanse president zich dom houdt aangaande de klimaatverandering.
Achja, het is gemakkelijk om mensen, gemeenschappen en groeperingen als slecht af te schilderen. Ik merk steeds vaker op dat onze democratisch verkozen politici nog maar bitter weinig de belangen van het volk verdedigen. Toen dezelfde Amerikaanse president ons land bezocht werd er niet veel later bekendgemaakt dat België een groter budget zou uittrekken voor verdediging. Waar moet dat budget vandaan komen? Inderdaad, de zorg en educatie zijn minder van belang dan het platbombarderen van afgelegen plaatsen. Was die Amerikaanse president al aan repercussies aan het denken om in Noord-Korea op te treden en daarom in Europa om zijn campagne mee te financieren? Niet eens zo lang geleden werd bekendgemaakt dat België 2 gevechtsvliegen zou aanschaffen. Een enorm bedrag dat hoogstwaarschijnlijk het beoogde budget ruim overschrijdt. Tja, met die gevechtsvliegtuigen zorgen ze wel dat ze bij het 'populaire' groepje horen. Dat ze mee mogen doen met de groten. Maar ook dat ze daardoor niet ontsnappen aan mogelijke terroristische in eigen land.
Ik vind het erg dat de bevolking oogkleppen wordt opgezet. De mensen klagen hierdoor over medemensen die het - over het algemeen - slechter hebben in plaats van de regering die kan doen wat het wilt. Het feit dat honderden ouders enkele weken moeten kamperen om hun kinderen in te schrijven in een school, blijkt geen probleem. Dat velen in de armoede belanden omdat de zorg teveel kost, blijkt ook geen verrassing. Dat politici duizenden euro's opstrijken om te zetelen in een vzw, blijkt ook normaal. Wat niet normaal is, dat er duizenden mensen genoeg hebben van de oorlogssituatie in hun land en naar rustigere oorden trekken. Tja, waarom zouden die allemaal naar ons moeten komen? Potje breken is potje betalen, niet? Of telt dit niet als je hele samenlevingen vernietigt?
Als je land zich inmengt in een oorlog, moet je er van uit gaan dat er repercussies kunnen optreden. Maar wij zijn verbaasd als er iets gebeurt in ons land. Dat komt iedereen goed uit. Op die manier krijgen bepaalde gemeenschappen nog meer slechte publiciteit.
Het is een heel complexe en moeilijke opdracht om een gemeenschap te leiden, om dat dan nog op hogere niveaus uit te voeren, wordt praktisch onmogelijk. Als het in een land als België al vaak fout loopt, kan je je inbeelden hoe het in andere landen er aan toe gaat. Het feit dat je andere landen wetten en plichten wil opleggen waar je amper voldoende over weet, om op die manier 'beschaving' bij te brengen, heeft volgens mij meer te maken met dubbele agenda's. Zoals vroeger, en waarschijnlijk nog steeds, grondstoffen goedkoop of gratis worden gestolen. Of dat westerse bedrijven zich aldaar gaan vestigen om de gekende redenen. De verwestersing gaat niet alleen economische doeleinden.
Tja, hierover kan je urenlang doorbomen en eindeloos in discussie gaan of uitmonden in details. Is het echter zo moeilijk om eerst je eigen zaken op orde te krijgen vooraleer je je gaat inmengen in andere gemeenschappen? Dat je hulp verstrekt aan noodlijdende gemeenschappen staat buiten kijf maar als je daar probeert van te profiteren is een ander paar mouwen. Jezelf in schulden steken, zorgt mijns inziens niet in verbetering van welke partij ook. De Amerikaanse bevolking heeft het helemaal slecht getroffen met hun predicaat wereldleider. Op vele vlakken scoren ze slechter dan een doorsnee derdewereldland. Zolang het verschil tussen rijk en arm groter wordt, kan je niet spreken van een gezonde beschaving. Als je daarbij de armen meer en meer ontziet, en blijft opzadelen met de fouten en schulden van bankiers en politici, is schrijnend. Als er dan honderden de straat op komen om hun ongenoegen te uiten, kan ik dat perfect begrijpen. Dat ze daarbij ook hun eigen toekomst in gedrang laten komen, blijkt hoe uitzichtloos ze hun eigen toekomst inzien.
En dat brengt me vrijwel naadloos bij de recente gedachte van de levensduur van een beschaving. Afhankelijk van je bron zijn zeven, acht of zelfs negen fases in een beschaving. Allemaal komen ze tot een einde. Het is duidelijk dat de menselijkheid vaak ver te zoeken is. We zijn vaak verbaasd als iemand niet egoïstisch is. Traumatische gebeurtenissen zorgt vaak nog voor een samenhorigheidsgevoel maar dit is meestal van korte duur. Daarenboven heb je nog het immense probleem dat er slechts gehandeld wordt als iets geschied is, anticiperen blijkt niets meer dan een utopische theorie. En dan durven wij, de westerse wereld, ons beschaafd te noemen?
Op BBC One loopt sinds 3 juli het programma 'The week the landlords moved in'. Het deed me in eerste instantie denken aan hetzelfde format waarbij twee jongeren met verschillende achtergrond van gezin ruilen op de Nederlandse tv. Vooral interessant om zien hoe mensen vaak vastgeroest zitten in allerlei routines en weinig of geen appreciatie tonen voor 'het vreemde' of onbekende.
Eerst en vooral melden dat de situatie in Engeland waarschijnlijk weinig verschilt met de Belgische of Nederlandse. Over het algemeen start het programma met te tonen hoe erg beide partijen verschillen. Een kast van een huis en een fameus statussymbool als rollend materieel, soms zelfs vergezeld met een elitesport of andere exorbitante zaken. Daarna komt, in fel contrast, de werkmens in beeld, wonend in een gehuurd pand met allerlei tekortkomingen. Ik begrijp dat het tv is en dat er gedacht moet worden aan kijkcijfers etc. Enerzijds is het al bewonderenswaardig dat er voldoende eigenaars gevonden zijn om een seizoen te draaien. Ik houd uiteraard rekening dat niet alle verhuurders even correct en menselijk zijn, en dat geldt ook voor de huurders. Het toont wel duidelijk verschillende interessante items. Zo werken de verhuurders (vaak) met tientallen tot honderden panden en werd regelmatig gezegd dat ze trachten niet emotioneel betrokken te raken. Schrijnend is vooral dat de verhuurders moeite hebben om zich (opnieuw) aan te passen aan een budget, en zeker als dat £100 niet overschrijdt. Het feit dat twee verhuurders microgolfgerechten aanschaften om er nadien achter te komen dat het apparaat niet aanwezig is, geeft een belangrijk feit weer, namelijk, dat mensen heel veel veronderstellen. Je wikt en weegt je handeling en woorden af om de tegenpartij niet te kwetsen, nou ja, dat is mijn probleem eigenlijk en daardoor sluit ik mezelf op en spreek nog amper.
Dat huurders nog slechts een kamer kunnen verwarmen omdat ze anders helemaal geen budget overhouden, leidt in vele gevallen tot vochtproblemen. Omdat het toch tv is, is er elke aflevering toch een happy ending. De grootste tekortkomingen werden aangepakt en plannen werden gesmeed om verdere communicatie te onderhouden. Het is hartverwarmend dat er toch een schrijntje menselijkheid doorpriemt in geharde business-mannen/vrouwen. Zoals eerder gezegd, moet er maar een of enkele personen zijn die je hele dag om zeep kunnen helpen. Zo zal het ook zijn met huurders die een pand compleet laten vervallen. Of verhuurders die alleen in cijfertjes denken.
Het kwam er uiteindelijk toch telkens op neer dat de zakenmensen tot het besef komen dat hun huurders ook maar mensen zijn en geen nummertje. Dat verhuurders weinig tot geen idee hebben hoe hun huurders moeten schrapen om rond te komen. En nog vaker, dat ze compleet niet meer vooruit geraken, in tegenstelling tot de verhuurders die zich blijven verrijken. Wat me ook opviel is dat personen met een kantoorfunctie vaak weinig speling hebben.
Soit, ik zit met een ziekte-uitkering, ik huur, en als ik mijn hele budget (inclusief eten en drinken) optel, houd ik per maand een riante 20 over. Hierbij zijn niet eens transportkosten in berekend (bus/trein). Jawel, ik heb recht op een extra tegemoetkoming, vervangingsinkomen, etc helaas sleept dit al meer dan twee jaar aan en wordt ik aanzien als een werkende persoon, overal de volle pot ophoesten.
Ohja, hierbij moet ik even zeggen dat het programma particuliere verhuurders bevat en niet de panden die de overheid ter beschikking stelt. Hiermee refereer ik uiteraard naar de Grenfell Towers in London. Waarbij de overheid een dodentol op zijn geweten heeft van minstens tachtig personen. En waarom? Omdat ze met alternatieve, minderwaardige producten £300,000 op hun budget konden besparen. Benieuwd welke personen dit deel van het budget in hun broekzakken hebben laten verdwijnen. Zitten die personen nu met een enorm schuldgevoel? Gaan ze het doneren aan een goed doel? Gaan ze er ook nog een bonus aan toevoegen van hun eigen zuurverdiende centjes?
Frappant is wel dat verhuurders op het einde van de aflevering hun menselijkheid terugkrijgen. Dat ze de nodige werkzaamheden verrichten (waarvan de huurders de moed al hadden opgegeven omdat het via-via er toch niet van kwam) en hopelijk hun hele werkethiek gaan herbekijken om een betere verhuurder te worden, zelfs voor panden die weinig opbrengen voor de eigenaars.
Het viel me op dat de vrouw van een landeigenaar zei dat ze gewoon zijn om £1000/week te hebben. Voor die aflevering moesten ze het stellen met een £90 voor enkele dagen. Waarom zulke woekerprijzen? Hebben ze zulke ongelooflijke verantwoordelijkheden? Of is het gewoon hebzucht? Tja, ik begrijp voldoende van economie dat je je producten met een zo hoog mogelijk winst verkoopt. Ze zullen op zich voor 1 pand weinig winst maken, maar als ze eenmaal tientallen panden in hun bezit hebben... Tja, je kan zeggen dat ze er hard voor gewerkt hebben. Maar dan denk ik eerder dat personen in de zorgverlening wat meer betaald mogen worden, of brandweermannen, je begrijpt welke slag beroepen ik bedoel.
EDIT: Vreemd besluit in Belgie, ik hoorde op de radio ook dat het is omdat verhuurders hun pand niet willen verhuren als er slechts 2 maanden huur gevraagd mag worden. Hebben de verhuurders nog niet voldoende inkomsten? Ik weet dat ze ook kosten hebben, maar als je bovenvernoemd programma bekijkt, zie je toch dat er een huizenhoog probleem is. Dat huurders kleine problemen niet melden omdat er amper op gereageerd wordt of dat ze bang zijn hun woonst te verliezen. Het toont maar weer naar wie de politici luisteren...
Eerst en vooral bedankt om de tijd te nemen voor je bezoekje!
Ik heb reeds eerder geblogd. Voornamelijk om meer inzicht te krijgen in mijn eigen denken en zijn, om mezelf (beter) te leren kennen, wat, toegegeven, vrij laat is als je net op bus vier zit. Enkele jaren geleden werd er ASS gediagnosticeerd en daar probeer ik nu zo goed en kwaad mogelijk mee te leven. Blijkbaar zorgt het ook voor afwijkende denkpatronen. Met deze blog ga ik publiceren waar ik mijn hoofd over breek.
Verwacht geen blind vertrouwen in de mainstream media maar een eerder kritische blik op het reilen en zeilen in de wereld en de maatschappij. Ik ga geen onwaarheden verkondigen, maar eerder mijn waarheid. Waarschijnlijk een beetje verwarrend maar het zal in latere blogs wel duidelijk worden.
Voorts kan ik nog kwijt dat ik verschillende jaren in het Verenigd Koninkrijk en Ierland heb gewoond. Dit zal mogelijk wel eens ter sprake komen in komende blogs.
