"R. is een mama's kindje," vertelde moeder me met een bedenkelijke blik. Ik geloof dat ze er niet zo'n goed oog in heeft, in al dat bemoederen van mijn oudste zus. Kinderen moeten zo snel mogelijk zelfstandig zijn, initiatief nemen, creatief zijn. Het zeurderige "mama, ik verveel me," leverde steeds een spreekwoordelijke schop onder mijn kont op. Nu staat ze bij de vriendinnetjes van mijn petekindje kennelijk geboekstaafd als "de hippe oma van N". Ik kan het me wel voorstellen. De 71-jarige goedlachse blondine die met haar kleinkinderen op café gaat waar ze geen koffie maar geuze drinkt en al de klanten wakker roept wanneer ze wint bij het kleurenwiezen - ja, haar stemvolume schijnt aangepast te zijn aan het overstemmen van elf broers en zussen in haar kindertijd. Zelf aard ik eerder naar mijn vader, die 's avonds met een duvel en sigaar over het leven pleegt te filosoferen, maar ik ben wel trots op de mater familias die wars is van saaiheid en weigert om oud te worden. Maar ik wijk af, en nog niet zo'n klein beetje. Toen mijn kattin zeven jaar geleden vijf kittens wierp, besliste ik als vanzelfsprekend dat ik het zwarte pantertje van het nest zou houden, en dat hij Hector zou heten. Naar het hoofdpersonage van een mooi kinderboek dat ik ooit, zomaar, van mijn moeder kreeg. Ze gaf het me met een ietwat onhandig gebaar, en ik heb ook nooit begrepen waarom ik het kreeg. Boeken krijgen zonder de aanleiding van een verjaardag of katholieke feestdag, terwijl je toch gewoon gratis naar de bibliotheek kon gaan, was niet bepaald een familiale gewoonte in die sobere tijden van weleer. Hector was de snelste en meest zelfstandige van het nest. Als je hem wilde strelen, kon je een krab krijgen, het personeel hoorde alleen voor voedsel en drank te zorgen. Een ware kat met wilde jagersdromen. Tot zijn moeder verdween, tenminste. Toen de dierenarts hem enkele weken geleden een spuitje gaf - na een week van ziekte die ongeneesbaar bleek, bezweek hij met een diepe zucht die aan opluchting deed denken - nam ik afscheid van een schootzittend dier dat me voor de garagepoort opwachtte wanner ik thuis kwam van het werk. De geschiedenis herhaalt zich. Vijf jaar geleden redde ik een zieke kattin uit het asiel, die na haar opknapbeurt vooral uitblonk in het negeren van mensen, en het in huis halen van muizen en vogels. Eén weekje alleen zijn, bleek voldoende voor het voorzichtige begin van een gedragsverandering. Inmiddels heb ik bij het avondlijke tv-kijken weer een harig kopje op schoot. Kennelijk is er sprake van hiërarchieën bij onze huiskatten, waarvan wij mensen ons niet steeds bewust zijn. Hiërarchieën die je ook wel aantreft bij kinderen die deel uitmaken van hetzelfde gezin. Mijn moeder de wildebras als zesde van twaalf, mijn vader de rustige bezorgde oudste van vijf. En ik? Wát het is, weet ik niet, maar mensen die zelf uit een groot gezin komen, weten me feilloos als de jongste te bestempelen. Slaap zacht, Hector die een kater was. Ik mis je. Slaap zacht.
Reacties op bericht (1)
27-04-2008
dag dag
&
27-04-2008 om 20:44
geschreven door Paul Bernhard
Niets is heerlijker dan zwijgzaam toekijken en luisteren naar toevallige passanten
