"Ik zal erop aansturen dat hij mij ten slotte zal begrijpen en me alles zonder schaamte zal vertellen! riep zij ten prooi aan een vorm van uitzinnigheid. Ik zal de God zijn tot wie hij zal bidden, dat is hij mij minstens wel schuldig voor zijn verraad en voor al datgene wat ik gisteren door hem heb uitgestaan." Nee, erg veel sympathie roept zij niet op, deze trotse Dostojewskiaanse Katerina met haar hysterische buien. En toch, en toch. Hoezeer verlang ik ernaar om haar geëxalteerde zinnen hardop te declameren, gekleed in elegant zwart, getooid met een romantisch hoofddeksel, de lippen getuit en de blik melancholisch in de verte gericht. Soms vraagt een mens zich af of heel die emancipatie wel zo'n goed idee was. Ik geloof dat ik me wel thuis zou voelen in de negentiende eeuwse aristocratische Russische kringen. Een beetje piano spelen, een beetje lezen, en heel veel diepzinnige filosofische gesprekken voeren. Hmpf, ik slaak een zuch van heimwee, en zet mijn dromerige lectuur verder.
Greta Garbo als Anna Karenina - O heerlijke dramatiek -
"Ik zal erop aansturen dat hij mij ten slotte zal begrijpen en me alles zonder schaamte zal vertellen! riep zij ten prooi aan een vorm van uitzinnigheid. Ik zal de God zijn tot wie hij zal bidden, dat is hij mij minstens wel schuldig voor zijn verraad en voor al datgene wat ik gisteren door hem heb uitgestaan."
Greta Garbo als Anna Karenina - O heerlijke dramatiek -
