voorbereidingen voor de bevrediging van melancholische behoeftes
In wezen ben ik een geruisloze verdwijner, zoals het een oprechte passant ook betaamt. Edoch, soms hoort een mens te kiezen voor drastische ingrepen. Zo langzamerhand voelde ik me gefnuikt door de onvermijdelijkheid van het zinledige rondzwalpen op een schrijfstek waar ik alweer meer dan drie jaar geleden aan verknocht raakte. Tijd dus om af te ronden, alvorens schone herinneringen worden bezoedeld door de ondraaglijke lichtheid van forumgebabbel. Vandaag heb ik het tastbare verleden in de vorm van duizenden lettertjes op mijn harde schijf bewaard, ten bewijze van het bestaansrecht van een levensepisode. Ik behoef concrete overblijfselen. Al staan ze voor eeuwig in een donkere kasthoek, zoals mijn felblauwe schoenendoos met oude liefdesbrieven die ik nooit meer lezen zal. Misschien ooit, op zomaar een dag...
concreet wil ik en zand onder mijn nagels wroetbeweging in
donker sappig aarde leven voelend en dan gretig knijpen
"Ik zal erop aansturen dat hij mij ten slotte zal begrijpen en me alles zonder schaamte zal vertellen! riep zij ten prooi aan een vorm van uitzinnigheid. Ik zal de God zijn tot wie hij zal bidden, dat is hij mij minstens wel schuldig voor zijn verraad en voor al datgene wat ik gisteren door hem heb uitgestaan." Nee, erg veel sympathie roept zij niet op, deze trotse Dostojewskiaanse Katerina met haar hysterische buien. En toch, en toch. Hoezeer verlang ik ernaar om haar geëxalteerde zinnen hardop te declameren, gekleed in elegant zwart, getooid met een romantisch hoofddeksel, de lippen getuit en de blik melancholisch in de verte gericht. Soms vraagt een mens zich af of heel die emancipatie wel zo'n goed idee was. Ik geloof dat ik me wel thuis zou voelen in de negentiende eeuwse aristocratische Russische kringen. Een beetje piano spelen, een beetje lezen, en heel veel diepzinnige filosofische gesprekken voeren. Hmpf, ik slaak een zuch van heimwee, en zet mijn dromerige lectuur verder.
Greta Garbo als Anna Karenina - O heerlijke dramatiek -
"Ik zal erop aansturen dat hij mij ten slotte zal begrijpen en me alles zonder schaamte zal vertellen! riep zij ten prooi aan een vorm van uitzinnigheid. Ik zal de God zijn tot wie hij zal bidden, dat is hij mij minstens wel schuldig voor zijn verraad en voor al datgene wat ik gisteren door hem heb uitgestaan."
Greta Garbo als Anna Karenina - O heerlijke dramatiek -
