In wezen ben ik een geruisloze verdwijner, zoals het een oprechte passant ook betaamt. Edoch, soms hoort een mens te kiezen voor drastische ingrepen. Zo langzamerhand voelde ik me gefnuikt door de onvermijdelijkheid van het zinledige rondzwalpen op een schrijfstek waar ik alweer meer dan drie jaar geleden aan verknocht raakte. Tijd dus om af te ronden, alvorens schone herinneringen worden bezoedeld door de ondraaglijke lichtheid van forumgebabbel.
Vandaag heb ik het tastbare verleden in de vorm van duizenden lettertjes op mijn harde schijf bewaard, ten bewijze van het bestaansrecht van een levensepisode. Ik behoef concrete overblijfselen. Al staan ze voor eeuwig in een donkere kasthoek, zoals mijn felblauwe schoenendoos met oude liefdesbrieven die ik nooit meer lezen zal.
Misschien ooit, op zomaar een dag...
concreet wil ik
en zand onder mijn nagels
wroetbeweging
in
donker sappig aarde
leven voelend
en dan
gretig
knijpen
|
