U kunt ons kosteloos steunen door gebruik te maken van onze Trooper pagina voor al uw online aankopen:
Desertlions goes Tajikistan 2017 - 2018
20-09-2018
Dag 37 - Iran: Tabas
Reisverhaal:
Het gehele moskeecomplex zit onder het bruine woestijnzand en de onderhoudsploeg is druk in de weer met waterslangen en borstels om alle sporen van de zandstorm uit te wissen. De truckers die rechtover ons overnachtten roepen me tot bij hen en nodigen ons uit om samen met hen te ontbijten op het tapijt dat ze voor hun wagens opengooien. Ze tonen ons de beste route door de woestijn voor vandaag en voederen ons brood met een soort zoete smeerpasta. De moskee van Tabas is vooral een trekpleister voor Iranese pelgrims maar de storm van gisteravond jaagde iedereen weg zodat we nog even in alle rust kunnen genieten van de wondermooie tuinen en gebouwen.
Eenmaal we Tabas buiten rijden komen we onmiddellijk terug in de hete woestijn terecht. We rijden vol verwondering door een nieuw marslandschap maar toch is er variatie. We genieten opeenvolgend van uitgestrekte zandvlaktes, ruwe bergformaties en kleine canyons. We slaan rechtsaf in het eerste en enige dorpje onderweg richting Noorden. Aan beide zijden zien we kleine mini tornadootjes die het hete woestijnzand opwarrelen tot ronddraaiende torentjes. Als we al eens een woestijndorpje spotten in de verte is het meestal verlaten en gaat het volledig op in zijn omgeving door de zandkleurige lemen huisjes.
We maken een pitstop bij een formatie glooiende zandduinen en schieten enkele foto's voor het album. De weg loopt kaarsrecht verder door de zanderige woestenij maar gelukkig vinden we een verlaten gebouwtje onderweg waarvan we gebruik maken om ons eens deftig te kunnen wassen en koken er ons middagmaal.
We rijden onverstoord verder tot bij het checkpoint aan de grens tussen de provincies Razavi Khorasa en South Khorasan maar wanneer we na de paspoort controle opnieuw vertrekken horen we plots een ratelend geluid in het vooronder. Na inspectie blijken drie van de vier V-snaren gebroken te zijn. Slechts één riem, deze van servo aandrijving, hangt nog met een dun draadje aan elkaar. We kantelen de cabine en leggen de tweedehands riemen die we mee hadden als reserve om de poelies en kunnen tegen zonsondergang opnieuw verder rijden. Maar we moeten nu wel dringend nieuwe riemen zien te vinden want de reserveriemen zijn niet in opperbeste staat en zullen het onder dit intens gebruik niet lang uithouden vrezen we.
Bardaskan is de eerste vorm van beschaving die we tegen komen en we besluiten hier te overnachten. We parkeren ons langs de weg en lopen met een gebroken V-riem in de hand door de straten. Plots stopt er een man op een brommer met zijn vrouw en twee kinderen achterop. Hij graait de kapotte riem uit onze handen en vraagt of hij ons kan helpen om een nieuwe te vinden. "Natuurlijk" leggen we met handgebaren uit want de man spreekt geen woord Engels. Hij pleegt een paar telefoontjes en weet ons te vertellen dat hij binnen een half uurtje terug zal komen.
Ondertussen stromen er uit alle richtingen mensen op ons af en bestuderen ons aandachtig tot er toch iemand zijn stoute schoenen aantrekt en komt polsen waar we vandaan komen. Al gauw worden we bestookt met mensen die met ons op de foto willen. In een mum van tijd zijn we omsingeld door zo'n kleine honderd mensen die ons glimlachend verwelkomen en smeken om selfies te mogen maken. We geven ons over en genieten van ons onverdiende heldenstatuut dat ons ter plaatse wordt opgespeld.
Intussen komt de Ashura-stoet voorbij met luide muziek en getrommel. De lange rij, in het zwart geklede mannen slaan zichzelf op het hart bij elke drumslag en we raken een beetje verward door het hele gebeuren dat hier rond ons plaatsgrijpt. Tenslotte verschijnt ook de politie ten tonele en vraagt ons om onze documenten. Zij nemen onze paspoorts mee naar hun hoofdkwartier voor copies en registratie, terwijl wij verder selfies schieten en handjes schudden. Plots stapt er een man uit de menigte op ons af en biedt zijn hulp aan: hij stelt zich voor als Ali Akbar en is leraar Engels en beheerste de taal dan ook feilloos. Nadat de politie met onze documenten terugkeerde, weet hij ons te vertellen dat we verwacht worden bij het lokale brandweerkorps en dat we daar zullen overnachten en verder geholpen worden. We nemen afscheid van de menigte en worden door de stad geleid tot aan de brandweerkazerne waar we met open armen ontvangen worden. Nadat we aan het voltallige korps werden voorgesteld en ons project uitlegden werden we tot helden vereerd en geprezen.
Intussen kwam de man op de brommer ook opnieuw aangereden met alle riemen die we nodig hadden om onze truck opnieuw bedrijfszeker te maken. Hij steekt een handje toe bij de montage zodat we na een uurtje terug allen aan de thee zitten en we krijgen nog een avondmaal voorgeschoteld. We praten de ganse avond gezellig verder met onze nieuwe vrienden en voelen al volledig thuis. Ze staan er op dat we bij hun in de kazerne blijven slapen en we laten ons maar zonder tegenspartelen meevoeren door de stroom van vriendschap die ons omringt. Als de lichten uitgaan, kunnen we de gebeurtenissen van de laatste uren even laten bezinken en voelen ons vereerd dit mogen mee te maken.
20-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
19-09-2018
Dag 36 - Iran: Yazd - Tabbas
Reisverhaal:
Kevin wekt me deze morgen vroeg op door hard gebons op mijn deur. Hij had tijdens de nacht de bedenking gemaakt dat de betaalparking waarop wij stonden vandaag ter ere van de herdenkingen wel eens gesloten zou kunnen zijn en dat dit waarschijnlijk de reden was dat de parking gisteravond al volledig leeggelopen was.
Zijn vermoeden wordt al vlug bevestigd als we merken dat de grote houten poort en de slagboom gesloten zijn en het wachterhuisje onbemand. Om op schema te blijven moeten we vandaag echt verder rijden want onze Turkmeense visa start onverbiddelijk binnen enkele dagen en we willen niet te laat aan de grens aankomen. Gelukkig zit er een groot gat in de poort waar we kunnen doorklauteren maar grote hangsloten en grendels maken het onmogelijk om te poort te ontgrendelen en dan is er ook nog de slagboom. Tot overmaat van ramp blokkeren ook nog eens twee geparkeerde auto's de uitgang. We nemen de koe meteen bij de horens en stappen de stad in op zoek naar politie. Op een straathoek zitten een legertje zwart gesluierde vrouwen te luisteren naar een predikant, en dit onder het strenge oog van een politieman natuurlijk. We spreken de wetsdienaar aan en proberen hem met handgebaren ons probleem uit te leggen. Hoewel hij het postuur van een haring heeft zet hij zijn schouders wat wijder en gebied ons om hem te volgen. Hij heeft een uitstraling van: ik zal dat wel eventjes regelen. Aangekomen bij de poort belt hij de uitbater op en na een uurtje zijn de poorten open en kunnen we tot voor de geparkeerde auto's rijden. Ook dit obstakel is vlug uit de weg wanneer een groepje voorbijgangers opgetrommeld worden en met de nodige mankracht worden beide wagens gewoon opzij geduwd. Probleem opgelost! We bedanken vriendelijk onze groep reddende engelen en rijden de stad uit in noordoostelijke richting.
Er staat een lange en uitdagende etappe op de planning voor vandaag. We moeten dus voldoende proviand en drinkbaar water inslaan alvorens we de onherbergzame woestijn induiken. Gelukkig kunnen we grote klompen ijs kopen langs de weg en hebben we genoeg rantsoen voor een tijdje. We bereiden ons mentaal voor op een dagje zandhappen en gaan ervoor. De zinderende hitte beukt hard in op onze truck en de temperatuurmeter waarschuwt ons meermaals om eventjes halt te houden om onze motor wat te laten afkoelen. Buiten zand en wat windhozen is er niet veel te zien onderweg maar toch is de woestijn één van onze favoriete plaatsen.
Als we plots in de verte een verlaten woestijndorpje met uitgedroogde oase zien liggen kan de pret al helemaal niet meer op. We navigeren er heen en gaan op ontdekkingstocht. Het dorpje moet na het opdrogen van de bron onbewoonbaar geworden zijn en stilletjes aan leeg gelopen maar alles is nog intact. We nemen een kijkje in de huizen en krijgen een mooie indruk hoe de mensen hier vroeger geleefd hebben. Maar te lang kunnen we niet blijven want er staan nog heel wat kilometers op de planning voor vandaag en hier weet je nooit wat er kan gebeuren.
Het is een ultieme test voor onze machines en hulp is nooit dichtbij. Er is slechts één nederzetting onderweg die nog bewoond is en hier kunnen we bijtanken en even verpozen. Net als we een theetje gingen bestellen aan een kleine kiosk stapt er een jonge vrouw op ons af en nodigt ons uit om bij haar ouders thee te komen drinken. Het dorpje loopt ook stilaan leeg zegt ze; alle jonge mensen zoals zij zijn al weggelopen naar de stad, enkel de oudjes blijven over. Ook zij en haar zussen wonen ondertussen in Yazd maar zijn voor de feestdag op bezoek bij hun familie. Als we bij haar ouders binnen wandelen worden we door een legertje familieleden hartelijk ontvangen en vol gepropt met eten, fruit en enkele liters thee natuurlijk. De jongedame wil haar Engels eens op ons uitproberen en blijkt de taal redelijk machtig te zijn. We blijven weeral eens te lang hangen op onze ongeplande pitstop en moeten het aanbod om blijven te slapen afslaan wegens tijdsgebrek.
Als we opnieuw de zandvlakte inrijden worden we uitgewuifd door een paar dozijn vrolijk wuivende handjes. Ondanks zijn uitgestrektheid is de woestijn prachtig: de kleuren en bergen variëren constant en de kleurschakeringen zijn een streling voor het oog. We voelen ons in onze nopjes en karren lustig de ganse dag zorgeloos door de grote zandbak. Wanneer de schemering stilaan intreedt, stuiten we op een omheinde site waar enkele gecrashte vliegtuigen en helikopters liggen en een uitgebrande bus. Het is een stille herinnering aan de mislukte reddingspoging van de Amerikaanse troepen om de 52 Amerikanen te redden die gegijzeld werden op de Iranese ambassade tijdens de revolutie in 1980. De operatie liep destijds volledig fout en de Amerikanen werden gedwongen om hun neergestorte vliegtuigen hier achter te laten en het land uit te vluchten. We schieten enkele foto's en maken vlug voort want het zal gauw donker worden en we hopen deze avond nog tot in Tabbas te rijden.
De zon zakt snel weg achter de horizon en we rijden moederziel alleen door de nacht. Uit verveling zetten we even alle zwaailampen en sirenes aan en rijden luidtoeterend richting Tabbas. Er is in de verste verte toch geen levende ziel te bespeuren waardoor we ons heel even alleen op de wereld wanen.
Tegen de avond rijden we de oase van Tabbas binnen. De stad ligt geïsoleerd in de woestijn maar is door de jaren uitgegroeid tot een waar bedevaartsoord. Het moskee complex van Tabbas is één van de mooiste in zijn soort en je waant je er in een sprookje van duizend en één nacht. Om te bekomen van onze rit ploffen we ons neer op een terrasje van een theehuisje, recht over het complex. Alvorens we op verkenning gaan willen we even chillen maar dan steekt er plots uit het niets een zandstorm op en moeten we gaan vluchten. In een mum van tijd is de lucht gevuld met geel woestijnzand en kunnen we bijna niet meer buiten komen omdat het zand ondragelijk is in de ogen. We besluiten om dan nog maar iets te eten en het bezoek aan de moskee en aanpalende tuinen uit te stellen tot morgen. Voor iets minder als 1 US dollar krijgen we beiden een schotel junk food en twee drankjes per man. Het is geen haute cuisine maar de prijs is dan ook navenant.
19-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
18-09-2018
Dag 35 - Iran: Yazd
Reisverhaal:
Badend in eigen nat ontwaken we op de parking langs de drukke invalsweg. Het is een beetje een marginale buurt met kinderen die in de fontein plassen en een krakkemikkige kiosk waar je een bedenkelijk broodje met thee kan verkrijgen. Maar we passen ons aan aan de omgeving en slaan het dagelijkse leven wat gade terwijl we verder wakker worden met een kartonnen bekertje thee in de hand.
Als we de stad binnen rijden gaan we op zoek naar een geschikte parking voor onze truck en die vinden we op een ommuurde betaalparking pal in het stadscentrum. Lekker makkelijk, zo staat ons bed niet ver en hoeven we deze avond de stad niet meer uit. We gaan op verkenning in het historische centrum.
Yazd is één van de mooiste steden in de Iranese woestijn. Met zijn smalle steegjes en zandkleurige gebouwen lijkt het wel of je een paar eeuwen terugreist in de tijd. Maar het is vooral bekend om zijn ingenieuze windvangers. Deze oude techniek fungeerde eigenlijk als een airco avant la lettre, waarbij de hete woestijnwind opgevangen wordt door hoge torens en vervolgens via een ondergronds buizentraject afgekoeld wordt en zo de temperaturen in het gebouw draaglijk maakt. De stad is dan ook doorspekt met zulke bouwsels. Op het centrale plein staat een grote houten constructie die morgen door duizenden mannen op de schouders door de stad zal gedragen worden ter verering van de geliefde Iman Hussain. Hoewel de doorsnee Iranees niet echt gelovig is vinden we hier een grote concentratie van super religieuze pelgrims die naar Yazd afzakten voor de ceremonie van morgen. Overal in de stad zijn geïmproviseerde moskeeën opgesteld waar predikers de komende dagen luidkeels het woord zullen verspreiden. We slenteren wat door de steegjes en de bazaar en vinden een boekhuisje met een gezellig dakterrasje van waar je een mooi zicht hebt over de lage gebouwen van de stad. De eigenaar nodigt ons uit om deze avond terug te komen om de zonsondergang van hier te bewonderen. We fietsen deze namiddag nog wat doelloos rond maar ontdekken zo vele mooie plaatjes in het labyrint van steegjes en tunneltjes. Vooral in Yazd is zwart de dresscode bij uitstek, bij mannen en vrouwen, en ook in de bazaars vind je enkele kraampjes waar uitsluitend zwarte Jihabs verkrijgbaar zijn.
Tegen de avond keren we zoals gepland naar het dakterrasje om van de zonsondergang te genieten. We krijgen er gratis eten aangeboden ter ere van Iman Hussein. Plots stapt er een meisje dat terras op en komt bij ons aan tafel zitten. Wij kunnen het duidelijk niet verbergen dat we Westerlingen zijn en zij blijkt een Poolse studente te zijn die alleen op rondreis is in Iran. Kascha is haar naam en ze spreekt feilloos Engels en Russisch. Het blijkt vlug leuk gezelschap te zijn en we delen onze reiservaringen. Haar verhaal is eerde negatief omdat ze blijkbaar al verschillende keren brutaal is behandeld door Iranese jonge mannen met foute bedoelingen. Haar verhaal verwondert ons en ze weet ons nog te vertellen dat ze haar reis vroegtijdig zal onderbreken en terugvliegen naar Polen. We beloven contact te houden en haar eventueel te helpen mocht ze nog verder in de problemen raken. Wijzelf hebben door de jaren heen al een grote kennissen en vriendengroep opgebouwd in Iran die haar zeker zullen helpen en opvangen op haar reis.
's Avonds splitsen onze wegen zich opnieuw en rijden wij met onze fietsen terug naar de parking waar onze truck gestald staat. Ondertussen krioelt het van de in zwart gehulde mannen op de straten; het is echt een overrompeling en we moeten vaak drummen om door de menigte te geraken. Op de binnenpleintjes van de stad staan grote luidsprekers opgesteld en worden religieuze slogans en verzen gescandeerd. De sfeer voelt wat grimmig aan en we voelen ons niet echt welkom en worden met strenge blikken aangestaard. Dit is een ongewone ervaring in het anders zo vriendelijke Ian. Met onze kleurige kledij stoten we blijkbaar tegen heilige huisjes bij de pelgrims. Op een gegeven moment worden we zelfs vastgegrepen bij de bagagedrager van onze fietsen maar door te beantwoorden met een strenge blik kunnen we toch zonder echte incidenten door de menigte ploeteren tot aan de andere kant van de stad.
De parking is ondertussen volledig leeggelopen en slechts onze truck staat eenzaam in een hoekje.
18-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
17-09-2018
Dag 34 - Iran: Esvagan (2)
Reisverhaal:
Zoals afgesproken ontmoet Khosravi ons deze morgen in een theehuisje op het centrale plein in het hart van Esvagan. Hij neemt ons mee op een culturele toer rond het Naqsh-e jahan complex. Doordat hij hier geboren en getogen is weet hij heel veel te vertellen over zijn stad en blijkt hij algauw de perfecte gids te zijn.
We bezoeken samen het Ali Quaou palace, dat in de 16 de eeuw gebouwd werd door Shah Abbas. Op de bovenste verdieping bevindt zich een terras met zwembad. Hier relaxte de Shah destijds omringt door zijn harem. Khosravi wijst ons op het feit dat de moskee, die zich pal aan de overkant van het plein bevindt, geen minaretten heeft. De smalle torentjes die aan de moskee toebehoren bevinden zich uitzonderlijk in een verre hoek van het plein. De reden hiervoor is, dat de Sjah wou verhinderen dat de Iman van op zijn minaretten neerkeek op het terras en de naakte Perzische schoonheden waarmee de sjah zijn zwembad deelde.
Het grote plein is omringd met een historische bazaar waar je je meteen in het oude Perzië waant. De exotische specerijen, gouden en zilveren juwelen en duizenden andere prachtige snuisterijen worden er aangeboden in een eeuwenoude infrastructuur waar de tijd wel lijkt te hebben stil gestaan. We gaan nog even op de thee bij een oom die hier een juwelenwinkeltje uitbaat en kopen kruiden voor onderweg.
Na het obligaat bezoek aan de grote moskee begeven we ons ook even op glad ijs. We glippen onopgemerkt het verbodsteken voorbij dat er op wijst dat hier geen onbevoegden mogen komen en sluipen stilletjes de conservatieve Koranschool binnen. Onder het middaguur is er gelukkig niet veel beweging te bespeuren. We zijn vooral aangedaan door de racistische slogans en propaganda posters die we hier aantreffen. Zo zien we bijvoorbeeld een poster waar Israel voorgesteld wordt als een denkbeeldige kanker die door Iran uit de wereldbol gesneden wordt. We blijven niet al te lang rondhangen voor we hier in de problemen geraken.
Eens terug op het plein moeten we op de foto met een hele klas schoolkinderen en lessen we onze dorst met "basil seeds drinks" en "carot icecream". Aan beide zijden van de ingang van de grote moskee hangen immens grote afbeeldingen van de huidige president en van de grote hervormer, ayatollah Khomeini. Maar het zijn de grote banners met opschriften als: "down with USA", "down With Israël" en "down with Saudi Arabia" die ons nog het meest schokken op deze toeristische openbare plaats. Toch kan onze dag niet meer stuk en hangen we voor één keer lustig de toerist uit vandaag.
We willen vandaag nog de stad verlaten maar niet alvorens we eerst nog een bezoekje brachten aan de christelijke kerk in Esfagan. Het loont zeker de moeite om deze, door Armeniërs gestichte kerk, eens een bezoekje te brengen. Onze Iranese vriend is er zelfs nog nooit eerder geweest en is een beetje aangedaan van de bloederige Bijbelse taferelen uit het oude testament die op de muurschilderingen afgebeeld zijn. Alvorens we afscheid nemen gaan we samen een kleinigheid eten in een pizza restaurant, de beste "junk food place in town" weet Khosravi ons te vertellen. Het is eigenlijk verbazend om hier een westers getint eethuisje te vinden dat gedecoreerd is met afbeeldingen van Hollywood sterren. Maar het eten is lekker en super goedkoop. We worden nog even aangeklampt door een vader met zijn gezin die aan de tafel naast ons zaten en worden na de nodige selfies nog eens bejubeld om ons humanitaire brandweerwagen project.
De volgende bestemming is de woestijnstad Yazd, ook "the hottest city" in Iran genoemd; letterlijk dan wel te verstaan. Omdat het een lange woestijnrit is met weinig of geen interessante bezienswaardigheden buiten uitgestrekte zandvlaktes, besluiten we ze 's nachts af te haspelen. Zo worden we niet opnieuw gegeseld door de brandende zon en halen we wat van de verloren tijd in. Gelukkig is de asfaltweg van uitstekende kwaliteit en rijden we aan een gezapig tempo de donkere woestijn door. Pas halverwege de nacht rijden we de buitenwijken van Yard binnen. We waren van plan om te kamperen op een truckerparking maar omdat enkele van de truckers ons een oneerbaar voorstel deden besloten we toch nog even verder te rijden tot bij een parkje met moskee.
We zijn doodop van de lange dag en de aansluitende nachtelijke rit en duiken op kop ons bed in voor een paar uurtjes.
17-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
16-09-2018
Dag 33 - Iran: Esfagan (1)
Reisverhaal:
Na een klein ontbijt en afscheid te hebben genomen van de speelse waakhond zetten we de laatste etappe in richting Esfagan.
We rijden door een zinderende woestijn vlakte en de enige schaduw die we tegen de middag kunnen vinden is onder een spoorwegbrug. Hier onder plooien we dan ook onze kampeertafel open voor een lunch picknick. Verder is er niet veel verstrooiing vandaag.
De temp van onze koelvloeistof bereikte een paar keer de alarm drempel en dwingt ons tot een paar extra pitstops. Als we al eens een slaperig dorpje binnenrijden, zien we enkele lemen huisjes en zwart gesluierde vrouwen in de straatjes. Wanneer we even parkeren voor een huisje dat volledig versierd is met Iman Hussein banners. Als we een foto willen nemen worden we verrast door een oudere vrouw die ons uitnodigt voor thee. Ze opent het mini heiligdommetje en zet een kruik thee op het vuur. Even later zitten we gezellig zoute thee te slurpen en trachten een gesprekje op te starten, zonder veel succes echter. We vragen ons af welke vragen er door het oudje haar hoofd gaan terwijl ze thee serveert aan twee rare kwieten die zomaar voor haar huis belandden en een onbegrijpelijke taal kwetteren. Haar vragen zullen waarschijnlijk nooit beantwoord worden maar ze lijkt er zich geen zorgen in te maken als we haar na een spraakloze tijd bedanken voor de thee en afscheid nemen.
Wanneer we na een dagje op de zandvlaktes uiteindelijk terug in de bewoonde wereld komen stuiten we alweer op een religieuze ceremonie. Mannen en vrouwen zitten gescheiden op een groot plein voor de moskee. Ze luisteren naar luidkeelse religieuzen die op beurt hun boodschappen door de speakers jagen. Het klinkt allemaal wat dreigend in onze oren en na eventjes meegeluisterd te hebben laten we het voor wat het is en sluipen er stilletjes vanonder. De zon zakt steeds dieper richting horizon en levert nog enkele mooie avondfotos op van de verlaten lemen nederzettingentjes en een immense ommuurd complex waar we de functie niet meteen van kunnen achterhalen. Als we de drukke ring van Esfagan oprijden is het intussen volledig donker.
We negeren de waarschuwingsborden, verboden voor vrachtwagens en navigeren door de moordende avondspits naar Bird park. Ik heb er nog kennissen wonen maar wanneer we hun Engelssprekende zoon Mochen aan de lijn krijgen weet hij ons te vertellen dat hij momenteel in Theran school loopt. We besluiten zijn familie dan maar niet te gaan storen en contacteren Khosravi. Hij stelt voor dat we morgenvroeg afspreken op het Naqsh-e jahan plein. Naar goede gewoonte kamperen we ook hier terug op de parking van het stadspark dat zich op een hoge berg buiten de stad bevindt. De parkingwachters begroeten ons vriendelijk en weten ons te vertellen dat er gans boven op de berg een restaurant is waar we nog iets kunnen drinken.
We beginnen aan een immense avondwandeling langs de steile paden die ons tot helemaal boven aan het restaurant zullen brengen. Het restaurant blijkt een klasse etablissement te zijn met Perzische tapijten en gouden kroonluchters. We spieken even binnen door de ramen en zien perfect uitgedoste Iranezen tafelen in een sprookjesachtig decor. Al gauw beseffen we dat wij na een paar dagen kamperen niet echt zouden passen in dit plaatje. We hebben evenzeer een douche als een drankje nodig maar wagen het er toch op en stappen door de grote eiken deur de inkomhal binnen. Obers in maatpak heten ons welkom maar roepen de manager er even bij om naar onze wensen te luisteren. We hebben grote dorst en willen enkel iets drinken vertellen we. Het blikje cola dat we toegestopt krijgen hoeven we niet te betalen maar we worden toch vriendelijk verzocht om het buiten op te drinken. Iranese gastvrijheid heeft dan toch nog enkele beperkingen blijkbaar. We schuiven dan maar terug bergafwaarts naar de truck en verfrissen ons even waarna we wat slaap trachten te vatten in onze veel te warme slaapcompartiment.
16-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
15-09-2018
Dag 32 - Iran: Koerdistan (5)
Reisverhaal:
Terwijl we aan ons kampeertafeltje zitten te ontbijten komt er een vrolijke tiener op ons afgestapt in gezelschap van zijn moeder. Ze hebben fruit en thee voor ons meegebracht en knopen een gesprekje aan. Blijkbaar waren ze ons eergisteren onderweg ergens voorbijgereden onderweg en hadden natuurlijk meteen onze truck herkend.
De jonge knaap spreekt vlekkeloos Engels en heet ons in de naam van zijn familie welkom. Ze polsen naar ons verhaal en vragen welke richting we uitgaan. Khosravi en zijn familie blijken in de historische stad Esfagan te wonen en nodigen ons uit om onze gids te zijn in hun stad. En omdat Esfagan toch op onze reisroute ligt gaan we in op het aanbod en wisselen onze gegevens uit. Zo verlaten we Sanadaj met een nieuw doel om naar uit te kijken.
Het is opnieuw een lange dag "on the road". Het is super warm en veel verkoeling vinden we niet onderweg. We picknicken tussen de truckers in hun prehistorische Amerikaanse trucks en lessen onze dorst met hete thee en Zam-Zam cola. Overal zijn de kleurige Iranese vlaggen vervangen door zwarte exemplaren om hun rouw te betuigen aan de in het jaar 680 overleden Iman Hussain. De lokale middenstand speelt blijkbaar in op de jaarlijkse herdenkingen want overal langs de weg worden zwarte T-shirts en broeken te koop aangeboden. In elk dorp is er ook minstens één kiosk waar gratis thee en eten wordt uitgedeeld. Wanneer we een klein dorpje binnenrijden wordt de doorgang min of meer versperd door een grote groep mannen in zwarte kledij. Ze hebben verzameld rond de lokale kiosk. Er knalt luide muziek uit de speakers en er hangt een ietwat rare sfeer rond het hele gebeuren. Ze manen ons aan om uit te stappen. We twijfelen nog even maar besluiten toch in te gaan op hun voorstel. Meteen worden we omringd door de menigte. Niemand spreekt een woord Engels maar ze leiden ons vriendelijk naar de toog voor gratis thee. Al gauw begint de gebruikelijke selfie sessie. We vallen echt op natuurlijk en in een mum van tijd zijn we omringd door Farsi brabbelende mannen waar we geen jota van begrijpen. Het is niet echt respectvol van ons om in kleurige T-shirts rond te hangen deze week maar we voelen ons uiteindelijk toch welkom op het theekransje. Toch maken we ons na een half uurtje terug uit de voeten en rijden opnieuw het stoffige landschap in.
We dringen dieper en dieper Iraans Koerdistan binnen en de dorpjes worden steeds kleiner en primitiever. Tegen de avond belanden we op een smal binnenwegje en onze kaart op Google maps raakt blijkbaar het noorden kwijt en geeft ons geen duidelijke informatie meer over onze positie. Met andere woorden: we zijn verloren gereden.
Na een lange rit door een heuvellandschap stopt de weg abrupt in een kleine nederzetting met slechts een handvol huisjes. Een oude man komt plots tevoorschijn uit de duisternis en we trachten te weten te komen waar we ergens zijn gestrand. De communicatie verloopt moeilijk en we besluiten om rechtsomkeer te maken om terug op het juiste spoor te raken. De nacht is inktzwart en er is in de verste verte geen lichtpuntje te bespeuren.
We navigeren zo goed als mogelijk richting zuiden en na een lange tijd komen we uiteindelijk terug op een hoofdweg terecht. Iran geniet doorgaans een levendig avondleven maar hier zijn alle lichten gedoofd en de winkeltjes en restaurantjes langs de weg zien er allen donker en gesloten uit. Ook de straatverlichting is gedoofd en we wanen ons in een verlaten wereld. Toch is er één restaurantje/winkel waar een enkel lampje de duisternis doorbreekt. We houden er halt en woorden vriendelijk welkom gegeten. Het was een lange dag en we hebben honger. De uitbater kookt ons vlug een kip maaltijd en vergezelt ons aan ons tafeltje. Er spoken vele vragen omtrent de gedoofde lichten door ons hoofd we vragen voorzichtig of deze black-out gevolg in van de Iman Hussain herdenkingen. De man schiet in een lach en legt ons met gebarentaal uit dat het geen religieuze achtergrond heeft maar dat er gewoon een vrachtwagen tegen een verlichtingspaal geknald is waardoor de ganse regio zonder stroom zit. Soms is het gewoon allemaal veel eenvoudiger dan we ons wel inbeelden.
We parkeren op de parking naast de irrigatie kanaaltjes waarmee de achterliggende bosjes bevloeid worden. Het is de streek van de honing en noten en er zijn talloze kraampjes langs de weg die deze producten, en afgeleiden ervan, te koop aanbieden. We worden alvorens het slapengaan nog even getrakteerd op een proefsessie en nemen ook nog wat voorraad mee voor onderweg.
15-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
14-09-2018
Dag 31 - Iran: Koerdistan (4)
Reisverhaal:
Deze morgen geven we de truck nog eens een grote checkup. Met wat hulp kantelen we de cabine voor een grondige controle. Alles blijkt prima en we gooien ook meteen de mazouttank vol zodat we klaar zijn om morgen zorgeloos onze dagrit in te zetten.
Vandaag is echter opnieuw een verplichte rustdag: Roosbeh komt ons ophalen in het park en neemt ons mee naar de stad. Even later vervoegt ook mijn goede vriend Ali ons. Hij is de klerk van het Insurance office en is een uiterst grappig en warme man. Hij zal vandaag onze chauffeur zijn.
Het is geweldig om hen allen terug te zien en we maken er een gezellige namiddag van. Ze nemen ons mee naar het "Kurd house". Dit prachtige gebouw was ooit een villa van rijke notabelen en huisvest nu een museum. Onze gastheren entertainen ons de ganse dag met grapjes en interessante weetjes over hun stad. Onze honger stillen we deze namiddag in het KFC restaurant, iets wat je in het anti-Amerikaanse Iran niet direct zou verwachten. Dit restaurant heeft natuurlijk niets te maken met een Amerikaanse fastfood keten maar is gewoon een schaamteloze kopie. Het eten is er weliswaar super lekker en de eigenaar is apentrots als we vertellen dat zijn keuken zeker niet moet onderdoen voor het origineel. Sanandaj is een beetje thuiskomen voor mij maar ook Kevin wordt meteen omarmd door de warmhartigheid van mijn vrienden. De dag vliegt veel te snel voorbij en we krijgen overal dezelfde klaagzang te horen: iedereen wil hier zijn land ontvluchten en een toekomst opbouwen in het vrije Westen. Het is een trieste situatie want dit land biedt alle ingrediënten om gelukkig te leven ware het niet dat het door een verdorven regering met de ijzeren hand bestuurd wordt. De schrik zit er duidelijk bij iedereen in en niemand gelooft nog dat er ooit een ommekeer in de goede richting zal komen. Vluchten is de enige optie en dat idee broedt werkelijk bij iedereen die we ontmoeten.
We overnachten opnieuw in onze truck die nog steeds op de parking van het park geparkeerd staat. We genieten nog wat van het "park life" en denken nog wat na over de verhalen van onze vrienden die de rest van de avond door onze gedachten dwalen.
14-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
13-09-2018
Dag 30 - Iran: Koerdistan (3)
Reisverhaal:
Het is geweldig om zo ver van huis omarmd te worden door de huiselijke warmte van onze Koerdische familie maar we moeten na onze rustdag van gisteren echt dringend terug op pad.
Susan en haar jongere zus brengen ons het ontbijt en houden ons gezelschap terwijl de rest van de familie nog aan het ontwaken is. Ze vertelt ons dat ze oprichtster en voorzitter is van drie NGO's die zich vooral toeleggen op de bescherming van de natuur en het verstrekken van onderwijs in afgelegen Koerdische dorpjes. Ze schreef ook drie boeken over de geschiedenis van haar volk en geeft clandestiene lessen Engels en Koerdische cultuur in de moskeeën van de bergdorpjes. Dit is echter niet zonder gevaar want ze is al meerdere malen opgepakt, ondervraagd en bedreigd door de Iranese staatsveiligheid. Zelfs nu nog wordt haar telefoon afgetapt en is ze zo paranoïde dat ze hem buiten gaat leggen als ze met ons spreekt. Vorige week nog is nog een vriend van haar vermoord tijdens een milieuactie tegen de regering en zijn drie andere van haar strijdmakkers opgepakt en publiekelijk opgeknoopt door het regime. Door dit voorval zijn alle handelszaken in Koerdistan gesloten deze week als teken van rouw en stil protest.
Er schuilt altijd een zekere vorm van triestheid in Susan haar blik, die slechts sporadisch verbroken wordt door een flauwe glimlach. Nadat ze ons enkele melancholische Koerdische liedjes liet horen, vraagt ze ons of wij niet enkele Vlaamse liedjes kunnen laten horen aan haar. Youtube is, net als vele andere Westerse sites en sociale media, verboden in Iran. Maar via een VPN kunnen we de blokkering omzeilen en laten haar "Ik weet wel mijn lief" van Jef van Uytsel horen. Ze neemt de telefoon in haar handen en luistert aandachtig terwijl er een lichte glimlach op haar lippen prijkt. "Wondermooi" zegt ze achteraf en ze is ons dankbaar om haar een beetje over onze wereld te laten horen en vertellen. Ze droomt er stiekem van om ooit naar Europa te vluchten en om van daaruit haar werk verder te zetten, maar zoals voor vele Iranesen zal het waarschijnlijk bij een droom blijven.
Alvorens ze ons naar onze truck voert nemen we afscheid van de familie en wil ze ons nog even meenemen naar haar office in de stad. Door de gespannen situatie in gans Koerdistan is er vandaag veel politie in de straten aanwezig. Wanneer we een grote patrouille onderweg passeren is ze plots heel zenuwachtig en maant ons onmiddellijk aan om onze camera's weg te bergen. Elke aanstoot kan onvoorspelbare gevolgen hebben waarschuwt ze. Na het bezoek aan haar ondergrondse commandopost en het ontmoeten van haar collega's dropt ze ons af bij onze truck. Een knuffel zit er niet in wegens verboden in dit land maar ze wenst ons het allerbeste toe en wuift ons met een grote glimlach uit. Onze ontmoeting heeft een grote indruk nagelaten en ons veel bijgeleerd. We zullen deze fantastische mensen nooit meer vergeten!
We verlaten de stad Buchan die vooral bekend staat om zijn driewielige tracktors en zetten koers richting Sanandaj. Daar heb ik afgesproken met oude vrienden die ik leerde kennen tijdens een vorige reis door Iran. De rit verloopt vlot door het eerder dorre en saaie landschap. De Koerdische dorpjes onderweg hebben buiten gastvrijheid niet zoveel te bieden. We slagen er gelukkig vlot in om onderweg diesel te tanken en rijden tegen de avondspits al de stadspoort van Sanandaj door. We hebben afgesproken met mijn oude vriend aan de ingang van de Kurdistan-university. Wanneer hij een half uurtje later aankomt, verontschuldigt hij zich voor het te laat komen en loodst ons het drukke centrum door tot bij het kleine lampenwinkeltje dat hij al enkele jaren succesvol uitbaat. Maar algauw krijgen we te horen dat zijn business op sterven na dood is en dat hij op zoek moet naar een ander inkomen. Door de Amerikaanse sancties van Mr Trumph is de Iranese Rial gekelderd en zijn alle import producten onbetaalbaar geworden. Daardoor sluit de ene na de andere winkel noodgedwongen zijn deuren.
Samen gaan we even op bezoek bij de lokale brandweer. Het is natuurlijk niet verwonderlijk dat de verassing compleet is zodra we de parking oprijden. Het gebeurt overigens niet elke dag dat er een Belgische brandweerwagen op bezoek komt in Iran! We krijgen een interessante rondleiding en natuurlijk ... thee. Ze laten ons met veel trots hun brandweer uitrustingen en wagenpark zien en zijn zeer opgetogen over hun nieuwe aanwinst: een Chinese wagen die speciaal uitgerust is voor "people drop in holes". We geven ze een klein afscheidssouvenir in de vorm van een speelgoed brandblusser cadeau en grappen nog dat ze ons deze nacht steeds mogen opbellen als we kunnen helpen tijdens een interventie.
Daarna parkeren we de truck op de parking van het lokale park en nemen contact op met nog enkele andere vrienden van de "Moab Insurance compagnie". Deze mensen verzetten een paar jaar terug hemel en aarde om me aan een verzekering te helpen voor mijn motorfiets. Een procedure die bijna een week in beslag nam en waardoor ik een week lang bij hun op kantoor kampeerde. Ik had beloofd om nog eens terug te komen en hier zijn we dan om die belofte in te vullen. We speken af om elkaar morgen te ontmoeten en samen de dag door te brengen. We slaan ons kamp op in het park, koken wat en verbroederen met de andere park bezoekers. Het is weekend en de park zit afgeladen vol. Onze buren spreken geen woord Engels maar entertainen ons met hun gezang en de muziek die ze uit hun tamboerijn toveren.
13-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
12-09-2018
Dag 29 - Iran: Koerdistan (2)
Reisverhaal:
Iranezen zijn kampioenen in relaxen en rusten en ons gastgezin blijk hier geen uitzondering op te zijn. We zijn dan ook al een tijdje wakker alvorens we gestommel horen in de aanpalende kamer. Even later komt kleine zus ons een ontbijt brengen. Algauw komt de rest van de familie ons vergezellen en loopt het ontbijt stilaan uit.
We staan in dilemma of we vandaag nog verder zouden rijden of een break inlassen maar onze vrienden laten ons geen keuze: we moeten nog minstens 1 dag blijven. De broers runnen een business in alternatieve geneesmiddelen, een goed florerende zaak in Iran vertellen ze ons. Op het gelijkvloers bevindt zich een groot magazijn met grote voorraden van pillen en zalfjes. Het is werkdag vandaag en er moeten bestellingen uitgevoerd worden naar verschillende apotheken in de naburige steden en wij mogen mee op pad!
De koffer wordt volgestouwd met helende middeltjes en pillen en wij wurmen ons met vijf man in hun auto van Iranese makelij. Het wordt vooral een bloedstollende rit! Onze chauffeur raast met hoge snelheid over de lange bochtige weg die ons naar de volgende stad zal brengen. Riskante inhaalmanoeuvres op hellingen en in blinde bochten jaagt hij onze hartslag de hoogte in. De wegligging van zijn wagen is ook eerder spartaans te noemen en hij merkt grappend op dat in Iran alles van lage kwaliteit is in vergelijking met Europa. Toch is het een leuke ervaring om een namiddag met de broers te spenderen. Onderweg entertainen ze ons met Koerdische liedjes.
Tegen de avond ligt er een immense stapel bankbiljetten op het dashboard en zijn alle waren afgeleverd. Na het avondmaal trekken we naar het park boven op een berg vanwaar we een mooi zicht hebben op de stad die nu een fonkelende verzameling van lichtjes lijkt. We eten er fruit en versnaperingen en na een tijdje verlaten de vrouwen, samen met de kinderen, het gezelschap en voegen zich een paar vrienden van de broers bij ons. We verplaatsen de wagen naar een donkere plek op de berg. Ik had deze namiddag stiekem verteld dat Kevin vandaag jarig was en zij hadden op hun beurt een kleine surpriseparty georganiseerd buiten het weten van Kevin om. Alcohol is streng verboden in Iran maar is toch vlot verkrijgbaar op de zwarte markt. En een vriend van de broers brouwt zelf wijn thuis. Hij had voor de gelegenheid een grote karaf mee in zijn koffer. Verscholen achter de auto's en met vrolijke Koerdische liedjes op de autoradio maken we er een leuk feestje van. Toch is het opletten want niemand wil in dit land opgepakt worden voor alcoholgebruik. De parkwachter schrikt ons even op als hij plots uit het donker tevoorschijn komt maar gelukkig is hij een vriend van de familie en stelt hij ons gerust dat we hier veilig zitten.
Met net iets te veel wijn op keren we laat op de avond terug naar huis en hebben er een prachtige dag op zitten.
12-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
11-09-2018
Dag 28 - Iran: Koerdistan (1)
Reisverhaal:
Neda voert ons met haar wagen naar het parkeer terrein waar onze truck gestald staat. Ze draagt vandaag haar zwarte jihab die ze zozeer haat maar nog steeds de verplichte dresscode is voor vrouwen tijdens het werk.
De uitbaters zijn overduidelijk Koerden want ze dragen hun traditionele pofbroeken. Om import van dieselwagens tegen te gaan is er een verbod om diesel te tanken voor burgers in Iran maar Neda neemt ons mee naar een tankstation en negotieert voor ons met de uitbaters zodat we even later toch met een volle tank verder kunnen.
Tijd voor afscheid, het is nog steeds verboden in Iran om een vrouw in het openbaar aan te raken en dus moeten we het doen zonder omhelzing maar met een luchtige handdruk. We geven haar een kleine teddybeer cadeau als teken van vriendschap. Ze is vertederd door het gebaar en komt luid toeterend naast ons gereden terwijl ze naar de teddybeer wijst die een plaatsje gekregen heeft op het dashboard van haar auto. Haar woorden, dat ze ons zal missen galmen ons nog na in de oren als we de stad uit rijden. Ook wij zullen haar levendige en opgewekte uitbundigheid missen maar we moeten noodgedwongen verder.
We rijden de brug over van lake Urmia maar van water is er niet veel sprake meer door de aanhoudende droogte. Door het wangebruik van het water is het ooit zo bruisende meer omgetoverd tot één grote zoutvlakte. Enkel in het zuidelijk gedeelte blijft er nog een zeer geconcentreerd plasje zout water over. Het is er echt een postapocalyptisch zicht dat buitenaards aanvoelt. Langs de rand van het water zijn er grillige en roodgekleurde zoutafzettingen, het water is licht roze gekleurd en de overgang tussen lucht en water aan de horizon loopt zowat in elkaar. Bovendien heerst er een ijzingwekkende stilte.
Het asfalt kwaliteit in Iran is steeds redelijk en we kruisen de typische provinciale stadjes. Onderweg staan er overal pick-ups met fruit en andere waren opgesteld. Bijna alles is verkrijgbaar aan de kant van de straat. We rijden gestaag richting zuiden. Tijdens een kleine pitstop op een truckerparking worden we ontvangen door de truckers alsof we beroemdheden zijn en moeten we natuurlijk mee op de thee en de foto.
Tegen de avond rijden we Bukan binnen. Intussen zijn we diep in Iraans Koerdistan binnen gedrongen en we rijden tot in het drukke stadscentrum. We parkeren op een kleine betaalparking en we zijn van plan om kaas te gaan kopen voor een picknick in het aanpalende parkje. Echter, van zodra we uitstappen worden we vriendelijk begroet en aangeklampt door voorbijgangers. Uit alle hoeken klinkt het welkom in Koerdistan. De Koerden zijn dat ook de meest gastvrije mensen ter wereld die ik tot nu toe mocht ontmoeten. Een jonge man duwt ons een telefoon in de hand en aan de andere kant van de lijn worden we in het Engels begroet door zijn zus Susan die ons meteen dan maar uitnodigt om bij haar familie te komen dineren en overnachten.
We laten ons meeslepen door het avontuur en stemmen in. Susan komt ons persoonlijk oppikken in haar wagen en even later rijden we samen met haar broers door de stad en vertellen ze uitbundig over hun geboortestad en hun leven. Ze verwennen ons met ijsjes en nemen ons mee naar het publieke park boven op een hoge berg van waar we een mooi panorama hebben over de stad die ondertussen verlicht is door duizenden flikkerende straatlampen. Alvorens we naar hun huis gaan in één van de buitenwijken, dringen ze aan dat we onze truck op een meer veilige plaats gaan parkeren. Wanneer we van de eerste parking willen rijden biedt de uitbater ons een rekening aan van iets minder als één dollar. Onze gastheren van deze avond vinden dit niet kunnen dat wij als gasten in hun land zouden moeten betalen voor een parkingplaats en gaan stevig in discussie met de man. Het komt zelfs bijna tot een handgemeen tussen beide partijen en manen ons aan om gewoon weg te rijden. Zij zullen het geschil ondertussen wel onderling oplossen.
We zijn licht verbouwereerd door het voorval maar het benadrukt nogmaals de overdreven gastvrijheid van de Koerden. De rest van de avond spenderen we met het ontmoeten van de ganse familie die allen samen wonen in het grote ouderlijke huis. Ondertussen stouwen ze ons vol met eten en enkele hectoliters thee maar we kruipen met een volle buik en een warm gevoel onder de wol. Het was alweer een prachtige introductie tot Koerdistan vandaag.
11-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
10-09-2018
Dag 27 - Iran: Urmia
Reisverhaal:
Neda nam vandaag een dag vrij om ons te entertainen. Het is al lang geleden dat we nog eens binnenshuis geslapen hebben en ook een douche was meer dan welkom. We maken ook van de gelegenheid gebruik om onze was eens deftig te laten doen in de laundry shop.
Overal in de stad hangen zwarte vlaggen met Perzische tekens en het merendeel van de vrouwen dragen zwart vandaag. Het is immers vandaag de herdenking van de dood van Iman Hussain. Ook de straatverlichting blijft om deze reden uit. Veel treuren doen de meeste Iranezen hiervoor niet want religie wordt hun slechts opgedrongen door hun regering; verder zijn ze niet echt met geloof bezig.
Wij gaan op ontdekkingstocht in en rond de stad. Urmia is een moderne stad naar Iranese normen en Neda en haar familie wonen in een betere wijk met "middel class" huizen. Er staan ook immense villas in de stad en in bepaalde buitenwijken. Ze zijn eigendom van rijke zakenlui die voornamelijk in het buitenland handel drijven en van buitenlanders die hier hun fortuin beter kunnen besteden.
De Iranese munt is de laatste maanden drastisch gedaald ten gevolge van de sancties uit Amerika. Amerika dreigt ook met sancties tegen landen die olie importeren uit Iran en hierdoor blijven de bestellingen uit en is de Iranese economie sterk gekelderd. De meeste Iranezen klagen steen en been en willen hier weg uit deze dictatuur. Ze dromen van een toekomst in Amerika of Europa. Ook Neda zegt dat ze later haar kinderen hier weg zal sturen om een beter leven op te bouwen in het buitenland.
Onze inkopen doen we in de historische bazaar waar we bedwelmd worden door allerlei exotische geuren en kleuren. 's Avonds gaan we naar de rivier; hier komen de Urmianen relaxen en dineren in de vele eethuisjes. Door de snelstromende rivier ligt de gemiddelde temperatuur hier enkele graden lager en is het een populaire plaats in de stad. Tegen de avond zijn we terug thuis en keuvelen gezellig met de ganse familie.
10-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
08-09-2018
Dag 25 - Armenië
Reisverhaal:
We hebben onze vrienden van gisteren beloofd om eerst met hun te ontbijten alvorens we aan de laatste etappe beginnen op Armeense bodem en dat doen e dan ook. We hebben nog één duvel in onze provisiekast en schenken hem aan onze gastheer. Hij blijkt er dolgelukkig mee en ook zijn drie jarig dochtertje Arina is in de wolken met de teddybeer die we haar gaven. We krijgen nog brood en water mee voor onderweg en worden uitbundig uitgewuifd als we hun dorpje uitrijden. We vertrekken al even abrupt als we in deze mensen hun leven kwamen en toch worden we zo openhartig ontvangen en uitgewuifd dat het ons een beetje raakt maar we moeten voortmaken.
Gisteren meldden we aan onze Iranese vriendin Neda dat we dichter bij de grens kwamen en ze kijkt al uit naar ons bezoek. 150 km en drie bergpassen van meer dan 2500 meter scheiden ons van de Iranese grens. Piece of cace dachten we maar al gauw komen we op een onverhard ezelspad terecht. De twijfel slaat plots toe of we hier wel door gaan geraken met onze brandweerwagen maar terugkeren om via een andere route te rijden zou ons minstens twee dagen extra kosten en we besluiten om het er op te wagen. Asfalt zouden we de eerste honderd kilometer niet meer te zien krijgen en de steile bergpaden waar we ons op begeven zijn vaak ingesneden door diepe geulen van het regenwater. We rijden slechts stapvoets en de kilometers tikken maar super traag aan. Er komt gewoon geen einde aan de ellendige ezelspaden maar de panorama's zijn ongelooflijk mooi.
Zonder het zelf te beseffen merken we plots het monastery van Tatev op langs onze weg. Het is één van de meest bijzondere plaatsen maar ook het meest onbereikbare plaatsje in Armenië. We genieten even van het uitzicht op het monastery en ploeteren langzaam verder door de bergen. Slecht een paar primitieve dorpjes liggen op ons pad en de blikken van de mensen spreken boekdelen. Met grote vraagtekens in hun ogen kijken ze ons aan als we voorbij dokkeren. De rit voor vandaag duurt eindeloos en we beseffen dat we de Iranese grens pas morgen zullen kunnen oversteken. Tegen zonsondergang bereiken we uiteindelijk na tien slopende uren achter het stuur het grensdorpje Agarak.
We parkeren op het centrale dorpsplein en wanen ons in een Russische gangsterfilm. Negen op de tien wagens zijn lada's met donkere ruiten. Ze kruisen kriskras over het pleintje en troepen samen in kleine groepjes. We worden van uit alle hoeken stilzwijgend gade geslagen. We zijn overduidelijk een vreemde eend in de bijt. We spenderen de avond door ons op onze manier door het hele gebeuren geamuseerd in het oog te houden. Na zeven duizend kilometer staan we uiteindelijk aan een mijlpaal op deze reis: morgen trachten we de islamitische republiek van Iran binnen te geraken. We hebben een visum, een carnet de passage en een speciale toestemming van het ministerie in Teheran op zak maar echt zeker ben je nooit. We ijken er alvast reikhalzend naar uit want Iran is reeds sinds jaren onze favoriete bestemming.
08-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
07-09-2018
Dag 24 - Armenië
Reisverhaal:
We ontbijten met uitzicht over het grootste en enige noemenswaardige meer van Armenië. De nachten zijn ondertussen al flink koud geworden; het wordt tijd om een warm deken uit de bagage te halen voor de volgende nacht.
De Iranese grens ligt nog 600 km van ons verwijderd en ondanks dat de wegen er iets beter bij liggen als in Georgië, vorderen we slechts mondjesmaat. De hoge pas die we vandaag moeten trotseren is onze grootste afremmer maar we ondergaan ons lot gedwee en beklimmen de kilometers lange hellingen aan een slakken tempo.
Het meer was eentje om de vingers van af te likken maar als we de top van de bergpas over zijn komen we in een canyon-achtige vallei terecht die met geen woorden te beschrijven is. Kevin haalt één van onze fietsen van het dak en geniet met volle teugen van de afdaling. Verschillende borden langs de weg wijzen ons er op dat we pal op het spoor van de oude zijderoute zitten. Halverwege de afdaling merken we een bijzonder bouwwerk op en gaan even op prospectie: het blijkt een oude halte te zijn waar de zijde route caravaans in de elfde eeuw halt hielden. Als we het eeuwenoude pand betreden zijn we met verstomming geslagen: het is een mysterieus gebouw met geheimzinnige nissen en de lichtinval door het dakvenster geeft alles nog een extra accentje.
We rijden door de smalle corridor van Armenië die de enige optie vormt om naar de Iranese grens te geraken. We zijn ingesloten door de schurkenstaat Azerbeidjaan aan de rechter zijde en de Azerbeidjaanse enclave aan de linker zijde. Armenië zelf bevalt ons wel; de meeste mensen zwaaien ons vriendelijk na als we voorbij rijden of gebaren ons om te stoppen en te komen eten bij hen. Een aanbod dat we spijtig genoeg moeten afslaan want we willen morgen de Iranese grens over steken.
We hebben ondertussen geregeld contact met onze Iranese vrienden in Urmia die op ons wachten. We worden volledig ondergedompeld in het oude USSR gevoel. Stokoude Russische trucks worden nog dagelijks ingezet voor het zware werk terwijl de doorsnee Armeen zich verplaatst met de klassieke Lada of Volga. De Lada Nive blinkt uit als de meest populaire vierwieler en we wanen ons minstens veertig jaar terug in de tijd. Als de zon stilaan wegzakt achter de bergen zijn we nog 150 km verwijderd van de Iranese grens maar we houden noodgedwongen halt in Shinuair omdat het niet echt verstandig is om in het donker nog verder te rijden in deze streken.
We wandelen nog even door het dorpje en doen wat inkopen in het lokale magazijn. Er loopt een jongen van een jaar of elf voorbij en hij begroet ons in gebrekkig Engels. Even verder wordt onze aandacht getrokken door luide muziek uit een openstaande deur. Een bende jonge mannen dansen er uitbundig op de klanken van traditionele Armeense muziek. Wanneer één van hen een paar rare snuiters aan de deur opmerkt, loopt hij vlug naar ons toe en heet ons welkom en nodigt ons uit om binnen te komen. Vanaf hier komt alles in een stroomversnelling en voor we het weten worden we overstelpt met eten en wodka a vollenté. De fuifbeesten druipen het een uurtje later allen af maar niet alvorens ons één voor één een veilige reis toe te wensen.
We blijven over met de uitbater en zijn vrouw en twee kinderen. Zijn oudste zoon, die momenteel in het Russische Sochie verblijft, wordt opgebeld en fungeert geregeld als tolk wanneer het gesprek wat spaak loopt. De kleine jongen die we eerder tegen het lijf liepen blijkt hun jongste zoon te zijn en verder huppelt er nog een vrolijk dochtertje van drie jaar rond. We worden verder vetgemest door onze gastheer en ook de kruik wodka moet er aan geloven. Deze mensen zijn zo blij dat ze ons mogen ontmoeten en dopen ons tot hun Belgische vrienden. We zijn oprecht vertederd door hun gastvrijheid en bedanken hun uitbundig voor al het eten en drinken dat ze ons opdrongen deze avond. We moeten plechtig beloven om morgen samen met hun te ontbijten en thee te drinken alvorens we afscheid nemen. We zinderen nog even na in ons bed van de onverwachte avond die we net beleefden en vallen in slaap als een blok.
07-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
06-09-2018
Dag 23 - Armenië
Reisverhaal:
We stellen ons kampeertafeltje en stoeltjes op naast onze wagen en slaan het voorbijrijdend verkeer gade terwijl we ontbijten. Meer dan de helft van de voertuigen zijn van Russische makkelijk maar iedereen zwaait als ze voorbijrijden. Ook de douaniers die van hun shift naar huis rijden herkennen ons van gisteravond en zwaaien breedlachs als ze ons zien zitten. Ze krijgen dan ook niet elke dag twee Belgen met een oude brandweerwagen aan hun grenspost.
We rijden opnieuw door primitieve boerendorpjes met veel loslopend vee en grote stapels hooi. Maar het zijn vooral de verroeste autowrakken langs de weg die het geheel een speciale tint geven. Als we in de stad Yumbria aankomen sla ik de grote wijk in met zijn immense woonkazernes uit de sovjet periode. De grote blokken zijn grauw en grijs en de voortuintjes overwoekerd. De straten zijn vaak afgezoomd met geplunderde autowrakken en het USSR gevoel overvalt ons meteen.
Twee jaar geleden leerde ik Ara kennen: hij is een warme man waar ik enige tijd mee optrok toen ik hier op doorreis was en ik maakte toen de belofte om binnen te springen als ik nog eens in de buurt was. Hij woont met zijn moeder in één van de nieuwere blokken die gebouwd werden na de zware aardbeving van 1988 waarbij hun vorig appartement volledig verwoest werd en vele mensen omkwamen. Na enige navraag rijdt een jonge man die Ara persoonlijk kent ons voor. Hij is even met verbazing geslagen als hij zijn deur opent en mij ziet staan maar na een seconde herkent hij me en vliegt me om de hals om me met een innige knuffel welkom te heten. We zijn beide heel erg opgetogen om elkaar terug te zien en we praten wat bij in de keuken. Tegen de middag neemt hij ons mee naar een lokaal van de viskwekerij met geïntegreerd visrestaurant. Het is een leuk plaatsje te midden van een vervallen achterbuurt waar je dit zeker niet zou verwachten. Hij trakteert ons op een lunch en we ratelen maar gezellig door. De tijd vliegt snel en we kunnen spijtig genoeg niet tot morgen blijven. Hij doet nog een poging om ons te overhalen maar we zitten al wat achter op ons reisplan en het is nog 600 km tot de Iranese grens. Hij escorteert ons de stad uit in zijn oude Volga en koopt ons onderweg nog een paar biertjes als afscheidscadeau. Ara is echt een warm mens met een gouden hart en als we elkaar vaarwel wensen moet ik beloven nog eens terug te keren en wat langer te blijven.
We rijden vervolgens richting lake Sevanavank. Het is opnieuw een uitdagende rit met een eindeloze klim naar het hoogplateau. Overal langs de weg zijn er stalletjes waar je groenten en fruit kan kopen van de plaatselijke boeren en naarmate we dichter bij het meer komen nemen de restaurantjes en cafés ook toe. Armenië heeft geen aanpalende zee en is ingesloten tussen aartsvijand Turkije en Azerbeidjan en aan de andere kant ligt het hermetisch afgesloten Iran. Veel opties om te reizen blijven er dus niet over voor de Armeniërs maar dit immense meer is dan ook hun vakantie bestemming bij uitstek.
We parkeren ons aan de voet van de berg waarop het monastiek neergeplant is en stellen ons kamp op voor de nacht. De nachtwaker van het restaurant aan de overzijden speelt ons de WiFi code in het geniep door waardoor we terug onze volgers wat verder kunnen inlichten over de vooruitgang van onze missie.
06-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
05-09-2018
Dag 22 - Georgië / Armenië
Reisverhaal:
Als ik wakker wordt deze morgen zie ik Kevin al op het terras zitten met een gitaar in de hand. Hij helpt onze vriend van de kiosk om zijn gitaar te stemmen. Ook de ober van het restaurant vervoegt ons. We krijgen koffie en thee aangeboden en iedereen is heel erg geïnteresseerd in ons Desertlions-verhaal. Met de hulp van Google Translate schieten ze hun vragen op ons af. Tadzjikistan is nog zeer ver van hier weten ze ons te vertellen maar van België hebben ze nog nooit gehoord. Ze doen hun uiterste best om ons nog wat bij hun te houden en ondanks dat het een gezellige morgen is moeten we toch verder want het is ondertussen al redelijk laat.
We hebben maar één doel voor vandaag: de Armeense grens oversteken. In de namiddag buigen we af naar het zuidoosten en komen in een prachtige vallei. Naarmate we verder rijden verslechtert het wegdek met de meter en als we boven op de 2000 meter hoge plateau komen schiet er van het asfalt niet veel meer over. De weg is volledig aan gort gereden en zit vol gaten en kuilen waar we slechts stapvoets kunnen door rijden. Het grootste deel van onze mede weggebruikers zijn zwaar overbeladen bestel- en vrachtwagens met strooi. In de apocalyptische dorpen die we sporadisch doorkruisen worden we vrolijk nagewuifd door de boeren. Het lijkt wel eeuwig te duren voor we aan dit ondermaatse tempo de grens bereiken.
Eens daar aangekomen hangt er een zware onweerwolk boven het grensgebouw en slaan er geregeld bliksemschichten in aan de horizon. We raken vlot Georgië buiten maar aan de Armeense grens is er wat verwarring omtrent de aard van ons voertuig. De controle van onze inboedel wordt abrupt ingekort omdat ineens de hemelsluizen openbreken en we samen met de douanier van dienst moeten gaan schuilen. Tijdens het administratieve onderdeel van de grens procedures moeten we de arme kerel meehelpen om alles in te voeren in zijn computer want brandweerwagens zijn hier blijkbaar geen dagelijkse kost. Ook bij de custom en broker service weet de dame achter het loket niet goed onder welke noemer ze ons moet catalogeren en al vlug roept ze de hulp in van een vijftal collega's. Nadat iedereen een tiental keren ons inschrijvingsbewijs bestudeerd heeft blijkt dat we te weinig betaald hebben. "We made a stupid mistake but it is our fault", zegt ze in gebroken Engels. "But no problem" voegt ze er nog aan toe. "I fix it and you dont have to to pay extra" en zo raken we tenslotte na twee uur voor 18 de grens over aan het tarief van een personenwagen. Een tiendaagse verzekering is het minimum en maakt ons nog een 10 extra armer maar we zijn blij dat we zonder veel meer oponthoud verder kunnen reizen en worden door de staff vriendelijk welkom geheten in Armenië.
We rijden de regenachtige nacht in en hobbelen tot in het eerste dorpje. Verder willen we niet meer rijden vandaag want donker, regen en Armeense wegen zijn geen ideale combinatie. Het pleintje voor het kerkhof is de enige plaats in het dorp dat verlicht is en wordt als geschikt bevonden als stelplaats voor de nacht.
We zitten echter nog met een luxe probleem opgescheept: de vijf literfles wijn die we gisteren cadeau kregen is nog half vol en met alcohol mogen we Iran niet binnen. We offeren ons dan maar op en drinken nog een slaapmutsje voor het slapen gaan en blikken terug op de mooie maar zware rit van vandaag.
05-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
04-09-2018
Dag 21 - Georgië
Reisverhaal:
Het eerste wat ik doe als ik wakker wordt is mijn hand over de leuning van de passagiers zetel steken om te kijken of Layka er nog ligt. Ik voel haar ribben door haar uitgemergelde lichaam steken en krijg het even moeilijk. Ik had eigenlijk een onrustige nacht achter de rug, meerdere malen werd ik wakker om te kijken hoe het met haar was maar ze sliep de ganse nacht zo gelukkig als een baby. Ik weet dat we haar niet verder kunnen meenemen of helpen maar geniet toch nog even van haar aanwezigheid. Ze is speels en gedraagt zich als een normale hond van een jaartje oud of zo.
De Desertlions hebben door de jaren heen al veel onvoorstelbare doelen bereikt maar nooit verzuimd om onderweg enig wie te helpen waar het kon. En onze Layka is gewoon iemand die we gelukkig troffen op onze reis. We geven haar nog enkele blikken uit onze provisiekamer en dollen nog wat rond op de parking. Het is ongelooflijk hoe snel we haar vertrouwen wonnen in een wereld waar er vooral naar straathonden geschopt wordt en met stenen gegooid. Maar de plicht roept en we moeten ons vermannen en onze missie verder zetten. Met een zware krop in de keel verlaten we de parking en onze viervoetige vriend. Vanaf hier zal ze afhangen van wat de truckers achterlaten in de afvalemmers en we kunnen alleen maar hopen dat ze sterk genoeg is om de komende winter te overleven. Ik kijk bewust niet meer om in de achteruitkijkspiegel als we het parkeerterrein verlaten.
De eerste kilometers is het ijzig koud in de bestuurderscabine. Georgië is geen onbekend terrein voor me en de soms schrijnende taferelen in de dorpjes raken me minder dan het dierenleed dat nog steeds nazindert in mijn hart. Gori is de bakermat van de grootse leider die de USSR door de tweede wereldoorlog loodste en de USSR met harde hand bestuurde. Ondertussen zijn alle wandaden van dictator Stalin al uitgelekt maar in Georgië wordt hij nog steeds aanbeden als de man die opkwam voor de communistische partij die de arbeiders en de boeren de macht gaven. Reeds in de jaren veertig liet hij zijn geboortehuis vereeuwigen door het in te sluiten in een soort van mausoleum. Vlak daar tegenover is een groots museum gewijd aan de sterke man die als zoon uit een simpel Georgische gezin doorstootte tot de meest besproken leider van de USSR. We schuifelen met verwondering door het museum en wippen even binnen in het persoonlijke treinstel van Jozef Stalin dat onderdeel uitmaakt van het museum. Verder heeft Gori niet veel te bieden buiten de ruines van een kasteel en wat orthodoxe kerken.
We rijden de stad buiten richting Armenië en vinden een geschikte parking voor een typisch Georgische eethuisje. Op de parking bevindt zich een kiosk waar je koffie en iets stevigers kan kopen en binnen op het centrale terras kan je ook iets te eten scoren. De afgezonderde kamertjes worden ingepalmd door groepjes vrienden die er na de nodige liters Georgische wijn op het ritme van Russische dronkkenmansliederen kleine privéfeestjes bouwen. Het duurt natuurlik niet lang voordat de twee vreemde eenden met hun al even uit de band springend voertuig uitgenodigd worden op het feest. We krijgen meteen een glas van hun zelfgebrouwen wijn in de hand gestopt en worden meteen opgenomen in de vriendenkring. Eén van hen is douanier en geeft ons zijn telefoonnummer in geval we problemen mochten krijgen aan de grens. Ook de oudere man die de kiosk uitbaat trakteert ons op enkele glazen van zijn zelf gemaakte cognac en andere geestesverruimende drankjes. Van betalen willen ze niets horen en als we lichtjes aandringen om toch te betalen krijgen we de vraag of we gek zijn. En zo wordt het een dolle avond en na de nodige selfies met onze nieuwe vrienden en Georgische druivennat krijgen we nog een grote fles wijn mee voor onderweg.
We slapen deze nacht als een roos. Of dat nu komt door ons drukke dagschema of door de wijn laten we in het midden.
04-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
03-09-2018
Dag 20 - Turkije / Georgië
Reisverhaal:
Het uitzicht van bij onze ontbijttafel is en eentje uit de duizend en de rest van de dag zullen onze netvliezen verder verwend worden. We hadden de optie om richting Zwarte Zee te rijden en via de kustweg Georgië binnen te rijden of de iets meer uitdagende bergroute te nemen. Het is een dilemma waar we moeilijk door geraken en we laten het lot beslissen door en muntje op te gooien. De kop van het muntje beslist dat we via het binnenland en een kleine grensovergang zullen rijden. Een beslissing die vooral geapprecieerd wordt door Kevin die deze route nog nooit aangedaan had.
We volgen de rivier tot in Ardagan en net als denken dat het niet mooier meer kan worden beginnen we de klim naar 2500 meter om in een kopie van de Zwitserse Alpen terecht te komen. Onze lunch voor vandaag prepareren we op een flank van de groene maar verder kale bergen in het gezelschap van een Kaukazische herdershond die vooral interesse blijkt te hebben in ons vers brood.
Na een klim van enkele uren, tegen slenter snelheid, komt natuurlijk een nieuwe afdaling en nieuwe geseling voor onze remmen. We moeten opnieuw geregeld halt houden om de oververhitte remmerij te laten koelen. Een collega trucker heeft blijkbaar minder geluk gehad want ondereg treffen we een volledig verhakkeld wrak van een truck aan die gewoon rechtdoor het ravijn is ingereden. Het is nogmaals een verwittiging voor ons om het langzaam aan te doen.
Het is dan ook al valavond als we de Turkse grenspost bereiken. De douaniers hebben er blijkbaar niet al te veel zin in vandaag en laten ons eerst lange tijd sudderen alvorens ons stempel rondje op te starten. Aan de Georgische zijde zijn ze gelukkig wat actiever maar ondergaan we een gronderige bagage controle en worden met een resem argwanende vragen bestook. Maar uiteindelijk rijden we toch nog vlot Georgië binnen en hiermee bevinden we ons meteen terug in de ex-ussr. De douane politie raadt ons aan om op de parking van het tankstation, net over de grens, een verzekering te kopen voor onze truck en er te overnachten. We volgen hun raad want het is ondertussen al donker.
Op de parking lopen twee straathonden; een van hen is volledig uitgemergeld en rilt als een espenblad. We slagen er in om haar vertrouwen te winnen en geven haar een super deluxe maaltijd. De nachten zijn flink koud in deze contreien en onze viervoetige vriendin heeft het duidelijk koud. We trekken haar aan warme trui aan maar ze blijft rillen dus we besluiten om haar mee te nemen in onze slaap cabine deze nacht. Ze apprecieert het gebaar duidelijk en al gauw ligt ze knus naast mij te snurken dat het een lieve lust is. We dopen haar Layka en zijn blij dat we haar op zijn minst eens een gelukkige dag kunnen schenken in haar harde leven als Georgische straathond.
03-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
01-09-2018
Dag 18 - Turkije (rustdag)
Reisverhaal:
De koeien zijn ons voor deze morgen ondanks dat we vroeg uit de veren waren. Zij hebben dan ook een drukke dag voor de boeg met grazen en loeien. Bij ons blijft de handrem er op vandaag. We zitten ongeveer 200km van Erzerum en Kevin land pas morgenavond rond 19.00h. Het is dus zinloos nu al door te rijden naar de stad want daar kamperen zal wellicht niet zo eenvoudig zijn als hier in de bergen. Daarbij zijn we al weken na elkaar stevig aan het doorpompen; het waren al lange dagen ononderbroken achter het stuur zonder veel intermezzo's.
We ontbijten dan ook wat uitgebreider dan gewoonlijk, plooien onze was op en herordenen onze wagen. Ik zit al een paar dagen door mijn schoenzolen en het wordt eens tijd voor een nieuw paar croks. Tercan lijkt de enige en beste shopping gelegenheid op onze route. Het is een bruisend klein stadje met een drukke kern. We wandelen er de winkelstraat door en worden met duizenden ogen nagestaard alsof we van mars kwamen. We kunnen onze buitenlandse herkomst blijkbaar niet verbergen. Er zijn heel veel theehuisjes tjokvol mannen die lustig aan kleine glaasjes zoete thee zitten slurpen en domino spelen. De groentewinkeltjes stallen hun kleurrijk arsenaal uit en verder is het een aaneenschakeling van kleine paadjes en kramen waar je zowat alles kan vinden; van juwelen tot bouwmaterialen. Ik koop er een paar plastieken sandalen van Turkse makelij voor 2.5 en wat brood en kaas.
Op de terugweg rusten we even tussen een legertje van Turkse mannen met imposante snorren en bruine huid. Het is vrijdag en dus rustdag in de moslimwereld want vandaag moet er gebeden en thee gedronken worden. Maar wanneer de Iman zijn longen uit zijn lijf zingt en oproept tot het gebed blijft iedereen, inclusief wijzelf, rustig zitten. Bidden kan ook later nog wel waarschijnlijk, het spelletje domino gaat voor.
Eén van de cafés heeft een groot bord boven de ingang die in het Engels adverteert: "internet café". Ik moet dringend mijn blog berichten door biepen naar onze webmaster maar een internet verbinding hebben ze niet in het café. De jonge uitbater stuurt ons naar de andere kant van de straat waar er nog een internet café zou zijn. Daar aangekomen zitten een bende jongeren video spelletjes te spelen op grote plasma schermen maar internet is er ook niet wordt ons verteld. Tja, what's in a word?? WiFi vinden we later vandaag dan weer wel in een gewoon tankstation, enkel voor gsm dan wel, zodat de blogberichten nog even op de laptop gevangen blijven.
Onze lunch is een overschotje van gisteren en we nuttigen het bij een mooi meertje tussen de bergen waar we meteen ook de kans niet laten schieten voor een zwembeurtje. Het ligt tussen de desolate bergen verscholen voor de buitenwereld en we genieten dus van een rustige namiddag. Enkel een groepje koeien onder begeleiding van een paar honden en een herder op een ezel komen even onze zwemkunsten bewonderen.
Tegen de late namiddag rijden we tot zo'n 20km voor Erzurum een kleine landweg in die ons de bergen in voert. In de verte zien we een dorpje op een heuveltop dat er wel anders uit ziet dan wat we gewend zijn en dus klimmen we naar het dorpje toe om in een volledig verwoest dorpje aan te komen. Alle huizen zijn kompleet verwoest, de moskee is het enige gebouw dat nog een dak heeft maar ook hier zijn zelfs de ruiten aan diggelen geslagen. Enkel de smalle minaret staat nog fier en ongedeerd rechtop het is een post-apocalyptische scene maar voor ons een perfecte kampeerplaats. We hebben er zicht over de volledige vallei en omliggende bergen en daarbovenop worden we nog eens op een wonderbaar schouwspel getrakteerd. Een onweer dat in de verte woedt gaat samen met een mooi lichtspel dat weerkaatst tegen de wolken. We laten het ons niet van onze slaap weerhouden en duiken voor de laatste keer met twee in ons slaapcompartiment. Vanaf morgen zullen we wat ruimte moeten inboeten want vanaf dan zullen we onze vrachtwagen met drie bemannen.
01-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
30-08-2018
Dag 16 - Turkije (Zara)
Reisverhaal:
Het was een koele nacht hier in de bergen en daar zijn we best wel blij mee. We hebben vannacht dan ook geslapen als een roos. Misschien hebben de keffers van gisteravond daar wel een partje in gespeeld maar in alle geval zijn we al om zes uur wakker en uitgeslapen. De straathonden komen om wat aandacht en een stuk brood bedelen. We geven hen beiden in overvloed alvorens we terug de bergen in trekken.
Eens de zon helemaal boven de toppen staat klimt de temperatuur al gauw de hoogte in. De zonnestand verraad dat we pal zuidwaarts rijden richting D200. Rond Ozen duikt er ineens een ongelooflijk mooi stuwmeertje op tussen de bergen en het meest uitspringende puntje is de scherpe top van een minaret die in het midden van het meer zowat vijf meter boven het wateroppervlak uitpriemt. Er bestaat geen twijfel dat er hier een gans dorp onder de waterspiegel verzonken ligt en we nemen natuurlijk enkele unieke foto's van dit toch wel heel speciaal plaatsje.
Als we uiteindelijk op de hoofdweg invoegen zetten we de boeg richting Zara en cruisen rustig richting oosten. De weg varieert tussen goed en middelmatig maar het is er relaxt rijden in dit immens groot landschap. Aan beide zijden zijn we omringd door hoge dorre bergen en we klimmen meermaals tot boven de 2000 meter. Als we in de zijberm plots een dode beer opmerken kunnen we het ons toch niet laten om even te stoppen. Het dier is waarschijnlijk het slachtoffer van een aanrijding geweest deze nacht en we vinden het zo zielig om zo'n mooi beest zomaar langs de weg zien te liggen. We hebben even de kans om het te bestuderen en zijn vooral onder de indruk van zijn sterke tanden en scherpe klauwen. Veel meer dan het aan de natuur over te laten kunnen we echter niet en we rijden door richting Erzincan.
Onderweg houden we nog even halt bij een klein visrestaurantje aan de oever van een natuurlijk meer. Ik heb hier twee jaar geleden nog gekampeerd met mijn Engelse maat Philip Jackson toen we samen op motortrip waren. Het was leuk om er nog even te stoppen, ook al was de zaak gesloten vandaag. Iets verder klimmen we nog eens tegen de bergwand op waar zich verschillende grotten bevinden die uitgehouwen zijn in de zachte zandstenen rotsen. Zo vind je ze wel meer in Turkije maar deze bevinden zich ver buiten het bereik van het massa toerisme en dat maakt het net zo leuk om ze even te bezoeken.
We kregen deze namiddag van onze derde man Kevin ook het heugelijke nieuws te horen dat onze lang verwachte transit visum voor Turkmenistan op de valreep toch nog goedgekeurd en afgestempeld is. Dit bespaart ons veel kopzorgen en Kevin zal onze reispassen gaan ophalen in het Turkmeense consulaat in Brussel en meebrengen wanneer hij zaterdag afreist naar Erzurum vanwaar hij ons zal vergezellen voor de rest van de trip.
Deze avond rijden we willekeurig een zandwegje in en komen op een open plek waar er een wirwar van snelstromende kanaaltjes samen komen. De kanaaltjes worden door de boeren bediend en zo wordt de bevloeiing van de omliggende akkers geregeld. Voor ons is het een unieke kans om eens deftig onze kledij te wassen en ons keukengerij eens op te poetsen. Buiten enkele herders, die ons vriendelijk welkom wuiven wanneer ze langs ons kamp passeren met hun kuddes, krijgen we enkel wat bezoek van een groepje herdershonden die wel interesse hebben in ons zelfgebreide avondmaal.
Het kabellende geluid van de kanaaltjes geeft een rustgevende werking en we genieten van ons plekje in de natuur onder een heldere sterrenhemel.
30-08-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
29-08-2018
Dag 15: Turkije - Bolu
Reisverhaal:
Het is niet verwonderlijk dat we deze morgen bezweet uit ons bed tuimelen. Er hangt een dikke mist boven de baai en de lucht is zwaar en vochtig. De zonnebrand op mijn rug en schouders die ik opliep tijdens de zwempartij in de Zwarte zee een paar dagen geleden doet mijn huid nog steeds branden. Al te fris voelen we ons dus niet vandaag. We ontbijten en verfrissen ons en gaan terug op pad.
Naarmate we vorderen ebt de industriële bebouwing langzaam weg en komen we terug in de natuur terecht. We volgen de hoofdweg om de verloren tijd van gisteren wat goed te maken. Het is een mooie hoofdweg met niet al te veel verkeer en we schieten vlot op. Nadat we Bolu doorgereden zijn komen we in bergachtig gebied en beginnen aan een immense klimpartij. Ondanks dat we het toerental rond de 1500 omwentelingen houden klimt de temperatuur rechtstreeks evenredig met de hellinghoek en op een gegeven moment moeten we opzij om oververhitting te voorkomen.
We houden halt bij een klein wegrestaurant en krijgen meteen thee aangeboden door de bedienden. Er is niet al te veel volk op het terrasje en de garçons komen gezellig bij ons zitten. We babbelen gezellig en al gauw blijkt de hoofd kelner een zeer grappige jonge man te zijn. Hij brengt ons de ene thee na de andere en entertaint ons met zijn grappen. Als we verdergaan mogen we alweer niets betalen: thee is gratis voor vrienden mompelt hij en jullie zijn mijn eerste en enige Belgische vrienden vanaf nu. OK dan maar; nog even samen op de foto verder karren maar.
We klimmen verder en het landschap wisselt stilaan van beboste bergen naar eerder kale en dorre bergen. We gaan het vandaag niet te laat maken en rijden rond zes uur een bergdorpje binnen. We vragen aan de lokale jeugd of er ergens een rivier is waar we kunnen kamperen want we moeten dringend onze kledij eens wassen. Drie knapen springen in onze wagen en tonen ons het steile gravel pad dat naar het riviertje leidt. Na de afdaling moeten we eerst het stroompje doorrijden om in een klein bosje terecht te komen naast het water. Het is een ideale plek voor ons; rustig en volop water beschikbaar.
We koken en doen er onze was en plas voordat we eens op tijd in bed kruipen. We zijn de drukte van Istanboel eindelijk ontvlucht en bevinden ons in het dun bevolkte binnenland van Turkije: vanaf hier begint de rit pas goed.
