U kunt ons kosteloos steunen door gebruik te maken van onze Trooper pagina voor al uw online aankopen:
Desertlions goes Tajikistan 2017 - 2018
14-09-2018
Dag 31 - Iran: Koerdistan (4)
Reisverhaal:
Deze morgen geven we de truck nog eens een grote checkup. Met wat hulp kantelen we de cabine voor een grondige controle. Alles blijkt prima en we gooien ook meteen de mazouttank vol zodat we klaar zijn om morgen zorgeloos onze dagrit in te zetten.
Vandaag is echter opnieuw een verplichte rustdag: Roosbeh komt ons ophalen in het park en neemt ons mee naar de stad. Even later vervoegt ook mijn goede vriend Ali ons. Hij is de klerk van het Insurance office en is een uiterst grappig en warme man. Hij zal vandaag onze chauffeur zijn.
Het is geweldig om hen allen terug te zien en we maken er een gezellige namiddag van. Ze nemen ons mee naar het "Kurd house". Dit prachtige gebouw was ooit een villa van rijke notabelen en huisvest nu een museum. Onze gastheren entertainen ons de ganse dag met grapjes en interessante weetjes over hun stad. Onze honger stillen we deze namiddag in het KFC restaurant, iets wat je in het anti-Amerikaanse Iran niet direct zou verwachten. Dit restaurant heeft natuurlijk niets te maken met een Amerikaanse fastfood keten maar is gewoon een schaamteloze kopie. Het eten is er weliswaar super lekker en de eigenaar is apentrots als we vertellen dat zijn keuken zeker niet moet onderdoen voor het origineel. Sanandaj is een beetje thuiskomen voor mij maar ook Kevin wordt meteen omarmd door de warmhartigheid van mijn vrienden. De dag vliegt veel te snel voorbij en we krijgen overal dezelfde klaagzang te horen: iedereen wil hier zijn land ontvluchten en een toekomst opbouwen in het vrije Westen. Het is een trieste situatie want dit land biedt alle ingrediënten om gelukkig te leven ware het niet dat het door een verdorven regering met de ijzeren hand bestuurd wordt. De schrik zit er duidelijk bij iedereen in en niemand gelooft nog dat er ooit een ommekeer in de goede richting zal komen. Vluchten is de enige optie en dat idee broedt werkelijk bij iedereen die we ontmoeten.
We overnachten opnieuw in onze truck die nog steeds op de parking van het park geparkeerd staat. We genieten nog wat van het "park life" en denken nog wat na over de verhalen van onze vrienden die de rest van de avond door onze gedachten dwalen.
14-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
13-09-2018
Dag 30 - Iran: Koerdistan (3)
Reisverhaal:
Het is geweldig om zo ver van huis omarmd te worden door de huiselijke warmte van onze Koerdische familie maar we moeten na onze rustdag van gisteren echt dringend terug op pad.
Susan en haar jongere zus brengen ons het ontbijt en houden ons gezelschap terwijl de rest van de familie nog aan het ontwaken is. Ze vertelt ons dat ze oprichtster en voorzitter is van drie NGO's die zich vooral toeleggen op de bescherming van de natuur en het verstrekken van onderwijs in afgelegen Koerdische dorpjes. Ze schreef ook drie boeken over de geschiedenis van haar volk en geeft clandestiene lessen Engels en Koerdische cultuur in de moskeeën van de bergdorpjes. Dit is echter niet zonder gevaar want ze is al meerdere malen opgepakt, ondervraagd en bedreigd door de Iranese staatsveiligheid. Zelfs nu nog wordt haar telefoon afgetapt en is ze zo paranoïde dat ze hem buiten gaat leggen als ze met ons spreekt. Vorige week nog is nog een vriend van haar vermoord tijdens een milieuactie tegen de regering en zijn drie andere van haar strijdmakkers opgepakt en publiekelijk opgeknoopt door het regime. Door dit voorval zijn alle handelszaken in Koerdistan gesloten deze week als teken van rouw en stil protest.
Er schuilt altijd een zekere vorm van triestheid in Susan haar blik, die slechts sporadisch verbroken wordt door een flauwe glimlach. Nadat ze ons enkele melancholische Koerdische liedjes liet horen, vraagt ze ons of wij niet enkele Vlaamse liedjes kunnen laten horen aan haar. Youtube is, net als vele andere Westerse sites en sociale media, verboden in Iran. Maar via een VPN kunnen we de blokkering omzeilen en laten haar "Ik weet wel mijn lief" van Jef van Uytsel horen. Ze neemt de telefoon in haar handen en luistert aandachtig terwijl er een lichte glimlach op haar lippen prijkt. "Wondermooi" zegt ze achteraf en ze is ons dankbaar om haar een beetje over onze wereld te laten horen en vertellen. Ze droomt er stiekem van om ooit naar Europa te vluchten en om van daaruit haar werk verder te zetten, maar zoals voor vele Iranesen zal het waarschijnlijk bij een droom blijven.
Alvorens ze ons naar onze truck voert nemen we afscheid van de familie en wil ze ons nog even meenemen naar haar office in de stad. Door de gespannen situatie in gans Koerdistan is er vandaag veel politie in de straten aanwezig. Wanneer we een grote patrouille onderweg passeren is ze plots heel zenuwachtig en maant ons onmiddellijk aan om onze camera's weg te bergen. Elke aanstoot kan onvoorspelbare gevolgen hebben waarschuwt ze. Na het bezoek aan haar ondergrondse commandopost en het ontmoeten van haar collega's dropt ze ons af bij onze truck. Een knuffel zit er niet in wegens verboden in dit land maar ze wenst ons het allerbeste toe en wuift ons met een grote glimlach uit. Onze ontmoeting heeft een grote indruk nagelaten en ons veel bijgeleerd. We zullen deze fantastische mensen nooit meer vergeten!
We verlaten de stad Buchan die vooral bekend staat om zijn driewielige tracktors en zetten koers richting Sanandaj. Daar heb ik afgesproken met oude vrienden die ik leerde kennen tijdens een vorige reis door Iran. De rit verloopt vlot door het eerder dorre en saaie landschap. De Koerdische dorpjes onderweg hebben buiten gastvrijheid niet zoveel te bieden. We slagen er gelukkig vlot in om onderweg diesel te tanken en rijden tegen de avondspits al de stadspoort van Sanandaj door. We hebben afgesproken met mijn oude vriend aan de ingang van de Kurdistan-university. Wanneer hij een half uurtje later aankomt, verontschuldigt hij zich voor het te laat komen en loodst ons het drukke centrum door tot bij het kleine lampenwinkeltje dat hij al enkele jaren succesvol uitbaat. Maar algauw krijgen we te horen dat zijn business op sterven na dood is en dat hij op zoek moet naar een ander inkomen. Door de Amerikaanse sancties van Mr Trumph is de Iranese Rial gekelderd en zijn alle import producten onbetaalbaar geworden. Daardoor sluit de ene na de andere winkel noodgedwongen zijn deuren.
Samen gaan we even op bezoek bij de lokale brandweer. Het is natuurlijk niet verwonderlijk dat de verassing compleet is zodra we de parking oprijden. Het gebeurt overigens niet elke dag dat er een Belgische brandweerwagen op bezoek komt in Iran! We krijgen een interessante rondleiding en natuurlijk ... thee. Ze laten ons met veel trots hun brandweer uitrustingen en wagenpark zien en zijn zeer opgetogen over hun nieuwe aanwinst: een Chinese wagen die speciaal uitgerust is voor "people drop in holes". We geven ze een klein afscheidssouvenir in de vorm van een speelgoed brandblusser cadeau en grappen nog dat ze ons deze nacht steeds mogen opbellen als we kunnen helpen tijdens een interventie.
Daarna parkeren we de truck op de parking van het lokale park en nemen contact op met nog enkele andere vrienden van de "Moab Insurance compagnie". Deze mensen verzetten een paar jaar terug hemel en aarde om me aan een verzekering te helpen voor mijn motorfiets. Een procedure die bijna een week in beslag nam en waardoor ik een week lang bij hun op kantoor kampeerde. Ik had beloofd om nog eens terug te komen en hier zijn we dan om die belofte in te vullen. We speken af om elkaar morgen te ontmoeten en samen de dag door te brengen. We slaan ons kamp op in het park, koken wat en verbroederen met de andere park bezoekers. Het is weekend en de park zit afgeladen vol. Onze buren spreken geen woord Engels maar entertainen ons met hun gezang en de muziek die ze uit hun tamboerijn toveren.
13-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
12-09-2018
Dag 29 - Iran: Koerdistan (2)
Reisverhaal:
Iranezen zijn kampioenen in relaxen en rusten en ons gastgezin blijk hier geen uitzondering op te zijn. We zijn dan ook al een tijdje wakker alvorens we gestommel horen in de aanpalende kamer. Even later komt kleine zus ons een ontbijt brengen. Algauw komt de rest van de familie ons vergezellen en loopt het ontbijt stilaan uit.
We staan in dilemma of we vandaag nog verder zouden rijden of een break inlassen maar onze vrienden laten ons geen keuze: we moeten nog minstens 1 dag blijven. De broers runnen een business in alternatieve geneesmiddelen, een goed florerende zaak in Iran vertellen ze ons. Op het gelijkvloers bevindt zich een groot magazijn met grote voorraden van pillen en zalfjes. Het is werkdag vandaag en er moeten bestellingen uitgevoerd worden naar verschillende apotheken in de naburige steden en wij mogen mee op pad!
De koffer wordt volgestouwd met helende middeltjes en pillen en wij wurmen ons met vijf man in hun auto van Iranese makelij. Het wordt vooral een bloedstollende rit! Onze chauffeur raast met hoge snelheid over de lange bochtige weg die ons naar de volgende stad zal brengen. Riskante inhaalmanoeuvres op hellingen en in blinde bochten jaagt hij onze hartslag de hoogte in. De wegligging van zijn wagen is ook eerder spartaans te noemen en hij merkt grappend op dat in Iran alles van lage kwaliteit is in vergelijking met Europa. Toch is het een leuke ervaring om een namiddag met de broers te spenderen. Onderweg entertainen ze ons met Koerdische liedjes.
Tegen de avond ligt er een immense stapel bankbiljetten op het dashboard en zijn alle waren afgeleverd. Na het avondmaal trekken we naar het park boven op een berg vanwaar we een mooi zicht hebben op de stad die nu een fonkelende verzameling van lichtjes lijkt. We eten er fruit en versnaperingen en na een tijdje verlaten de vrouwen, samen met de kinderen, het gezelschap en voegen zich een paar vrienden van de broers bij ons. We verplaatsen de wagen naar een donkere plek op de berg. Ik had deze namiddag stiekem verteld dat Kevin vandaag jarig was en zij hadden op hun beurt een kleine surpriseparty georganiseerd buiten het weten van Kevin om. Alcohol is streng verboden in Iran maar is toch vlot verkrijgbaar op de zwarte markt. En een vriend van de broers brouwt zelf wijn thuis. Hij had voor de gelegenheid een grote karaf mee in zijn koffer. Verscholen achter de auto's en met vrolijke Koerdische liedjes op de autoradio maken we er een leuk feestje van. Toch is het opletten want niemand wil in dit land opgepakt worden voor alcoholgebruik. De parkwachter schrikt ons even op als hij plots uit het donker tevoorschijn komt maar gelukkig is hij een vriend van de familie en stelt hij ons gerust dat we hier veilig zitten.
Met net iets te veel wijn op keren we laat op de avond terug naar huis en hebben er een prachtige dag op zitten.
12-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
11-09-2018
Dag 28 - Iran: Koerdistan (1)
Reisverhaal:
Neda voert ons met haar wagen naar het parkeer terrein waar onze truck gestald staat. Ze draagt vandaag haar zwarte jihab die ze zozeer haat maar nog steeds de verplichte dresscode is voor vrouwen tijdens het werk.
De uitbaters zijn overduidelijk Koerden want ze dragen hun traditionele pofbroeken. Om import van dieselwagens tegen te gaan is er een verbod om diesel te tanken voor burgers in Iran maar Neda neemt ons mee naar een tankstation en negotieert voor ons met de uitbaters zodat we even later toch met een volle tank verder kunnen.
Tijd voor afscheid, het is nog steeds verboden in Iran om een vrouw in het openbaar aan te raken en dus moeten we het doen zonder omhelzing maar met een luchtige handdruk. We geven haar een kleine teddybeer cadeau als teken van vriendschap. Ze is vertederd door het gebaar en komt luid toeterend naast ons gereden terwijl ze naar de teddybeer wijst die een plaatsje gekregen heeft op het dashboard van haar auto. Haar woorden, dat ze ons zal missen galmen ons nog na in de oren als we de stad uit rijden. Ook wij zullen haar levendige en opgewekte uitbundigheid missen maar we moeten noodgedwongen verder.
We rijden de brug over van lake Urmia maar van water is er niet veel sprake meer door de aanhoudende droogte. Door het wangebruik van het water is het ooit zo bruisende meer omgetoverd tot één grote zoutvlakte. Enkel in het zuidelijk gedeelte blijft er nog een zeer geconcentreerd plasje zout water over. Het is er echt een postapocalyptisch zicht dat buitenaards aanvoelt. Langs de rand van het water zijn er grillige en roodgekleurde zoutafzettingen, het water is licht roze gekleurd en de overgang tussen lucht en water aan de horizon loopt zowat in elkaar. Bovendien heerst er een ijzingwekkende stilte.
Het asfalt kwaliteit in Iran is steeds redelijk en we kruisen de typische provinciale stadjes. Onderweg staan er overal pick-ups met fruit en andere waren opgesteld. Bijna alles is verkrijgbaar aan de kant van de straat. We rijden gestaag richting zuiden. Tijdens een kleine pitstop op een truckerparking worden we ontvangen door de truckers alsof we beroemdheden zijn en moeten we natuurlijk mee op de thee en de foto.
Tegen de avond rijden we Bukan binnen. Intussen zijn we diep in Iraans Koerdistan binnen gedrongen en we rijden tot in het drukke stadscentrum. We parkeren op een kleine betaalparking en we zijn van plan om kaas te gaan kopen voor een picknick in het aanpalende parkje. Echter, van zodra we uitstappen worden we vriendelijk begroet en aangeklampt door voorbijgangers. Uit alle hoeken klinkt het welkom in Koerdistan. De Koerden zijn dat ook de meest gastvrije mensen ter wereld die ik tot nu toe mocht ontmoeten. Een jonge man duwt ons een telefoon in de hand en aan de andere kant van de lijn worden we in het Engels begroet door zijn zus Susan die ons meteen dan maar uitnodigt om bij haar familie te komen dineren en overnachten.
We laten ons meeslepen door het avontuur en stemmen in. Susan komt ons persoonlijk oppikken in haar wagen en even later rijden we samen met haar broers door de stad en vertellen ze uitbundig over hun geboortestad en hun leven. Ze verwennen ons met ijsjes en nemen ons mee naar het publieke park boven op een hoge berg van waar we een mooi panorama hebben over de stad die ondertussen verlicht is door duizenden flikkerende straatlampen. Alvorens we naar hun huis gaan in één van de buitenwijken, dringen ze aan dat we onze truck op een meer veilige plaats gaan parkeren. Wanneer we van de eerste parking willen rijden biedt de uitbater ons een rekening aan van iets minder als één dollar. Onze gastheren van deze avond vinden dit niet kunnen dat wij als gasten in hun land zouden moeten betalen voor een parkingplaats en gaan stevig in discussie met de man. Het komt zelfs bijna tot een handgemeen tussen beide partijen en manen ons aan om gewoon weg te rijden. Zij zullen het geschil ondertussen wel onderling oplossen.
We zijn licht verbouwereerd door het voorval maar het benadrukt nogmaals de overdreven gastvrijheid van de Koerden. De rest van de avond spenderen we met het ontmoeten van de ganse familie die allen samen wonen in het grote ouderlijke huis. Ondertussen stouwen ze ons vol met eten en enkele hectoliters thee maar we kruipen met een volle buik en een warm gevoel onder de wol. Het was alweer een prachtige introductie tot Koerdistan vandaag.
11-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
10-09-2018
Dag 27 - Iran: Urmia
Reisverhaal:
Neda nam vandaag een dag vrij om ons te entertainen. Het is al lang geleden dat we nog eens binnenshuis geslapen hebben en ook een douche was meer dan welkom. We maken ook van de gelegenheid gebruik om onze was eens deftig te laten doen in de laundry shop.
Overal in de stad hangen zwarte vlaggen met Perzische tekens en het merendeel van de vrouwen dragen zwart vandaag. Het is immers vandaag de herdenking van de dood van Iman Hussain. Ook de straatverlichting blijft om deze reden uit. Veel treuren doen de meeste Iranezen hiervoor niet want religie wordt hun slechts opgedrongen door hun regering; verder zijn ze niet echt met geloof bezig.
Wij gaan op ontdekkingstocht in en rond de stad. Urmia is een moderne stad naar Iranese normen en Neda en haar familie wonen in een betere wijk met "middel class" huizen. Er staan ook immense villas in de stad en in bepaalde buitenwijken. Ze zijn eigendom van rijke zakenlui die voornamelijk in het buitenland handel drijven en van buitenlanders die hier hun fortuin beter kunnen besteden.
De Iranese munt is de laatste maanden drastisch gedaald ten gevolge van de sancties uit Amerika. Amerika dreigt ook met sancties tegen landen die olie importeren uit Iran en hierdoor blijven de bestellingen uit en is de Iranese economie sterk gekelderd. De meeste Iranezen klagen steen en been en willen hier weg uit deze dictatuur. Ze dromen van een toekomst in Amerika of Europa. Ook Neda zegt dat ze later haar kinderen hier weg zal sturen om een beter leven op te bouwen in het buitenland.
Onze inkopen doen we in de historische bazaar waar we bedwelmd worden door allerlei exotische geuren en kleuren. 's Avonds gaan we naar de rivier; hier komen de Urmianen relaxen en dineren in de vele eethuisjes. Door de snelstromende rivier ligt de gemiddelde temperatuur hier enkele graden lager en is het een populaire plaats in de stad. Tegen de avond zijn we terug thuis en keuvelen gezellig met de ganse familie.
10-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
08-09-2018
Dag 25 - Armenië
Reisverhaal:
We hebben onze vrienden van gisteren beloofd om eerst met hun te ontbijten alvorens we aan de laatste etappe beginnen op Armeense bodem en dat doen e dan ook. We hebben nog één duvel in onze provisiekast en schenken hem aan onze gastheer. Hij blijkt er dolgelukkig mee en ook zijn drie jarig dochtertje Arina is in de wolken met de teddybeer die we haar gaven. We krijgen nog brood en water mee voor onderweg en worden uitbundig uitgewuifd als we hun dorpje uitrijden. We vertrekken al even abrupt als we in deze mensen hun leven kwamen en toch worden we zo openhartig ontvangen en uitgewuifd dat het ons een beetje raakt maar we moeten voortmaken.
Gisteren meldden we aan onze Iranese vriendin Neda dat we dichter bij de grens kwamen en ze kijkt al uit naar ons bezoek. 150 km en drie bergpassen van meer dan 2500 meter scheiden ons van de Iranese grens. Piece of cace dachten we maar al gauw komen we op een onverhard ezelspad terecht. De twijfel slaat plots toe of we hier wel door gaan geraken met onze brandweerwagen maar terugkeren om via een andere route te rijden zou ons minstens twee dagen extra kosten en we besluiten om het er op te wagen. Asfalt zouden we de eerste honderd kilometer niet meer te zien krijgen en de steile bergpaden waar we ons op begeven zijn vaak ingesneden door diepe geulen van het regenwater. We rijden slechts stapvoets en de kilometers tikken maar super traag aan. Er komt gewoon geen einde aan de ellendige ezelspaden maar de panorama's zijn ongelooflijk mooi.
Zonder het zelf te beseffen merken we plots het monastery van Tatev op langs onze weg. Het is één van de meest bijzondere plaatsen maar ook het meest onbereikbare plaatsje in Armenië. We genieten even van het uitzicht op het monastery en ploeteren langzaam verder door de bergen. Slecht een paar primitieve dorpjes liggen op ons pad en de blikken van de mensen spreken boekdelen. Met grote vraagtekens in hun ogen kijken ze ons aan als we voorbij dokkeren. De rit voor vandaag duurt eindeloos en we beseffen dat we de Iranese grens pas morgen zullen kunnen oversteken. Tegen zonsondergang bereiken we uiteindelijk na tien slopende uren achter het stuur het grensdorpje Agarak.
We parkeren op het centrale dorpsplein en wanen ons in een Russische gangsterfilm. Negen op de tien wagens zijn lada's met donkere ruiten. Ze kruisen kriskras over het pleintje en troepen samen in kleine groepjes. We worden van uit alle hoeken stilzwijgend gade geslagen. We zijn overduidelijk een vreemde eend in de bijt. We spenderen de avond door ons op onze manier door het hele gebeuren geamuseerd in het oog te houden. Na zeven duizend kilometer staan we uiteindelijk aan een mijlpaal op deze reis: morgen trachten we de islamitische republiek van Iran binnen te geraken. We hebben een visum, een carnet de passage en een speciale toestemming van het ministerie in Teheran op zak maar echt zeker ben je nooit. We ijken er alvast reikhalzend naar uit want Iran is reeds sinds jaren onze favoriete bestemming.
08-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
07-09-2018
Dag 24 - Armenië
Reisverhaal:
We ontbijten met uitzicht over het grootste en enige noemenswaardige meer van Armenië. De nachten zijn ondertussen al flink koud geworden; het wordt tijd om een warm deken uit de bagage te halen voor de volgende nacht.
De Iranese grens ligt nog 600 km van ons verwijderd en ondanks dat de wegen er iets beter bij liggen als in Georgië, vorderen we slechts mondjesmaat. De hoge pas die we vandaag moeten trotseren is onze grootste afremmer maar we ondergaan ons lot gedwee en beklimmen de kilometers lange hellingen aan een slakken tempo.
Het meer was eentje om de vingers van af te likken maar als we de top van de bergpas over zijn komen we in een canyon-achtige vallei terecht die met geen woorden te beschrijven is. Kevin haalt één van onze fietsen van het dak en geniet met volle teugen van de afdaling. Verschillende borden langs de weg wijzen ons er op dat we pal op het spoor van de oude zijderoute zitten. Halverwege de afdaling merken we een bijzonder bouwwerk op en gaan even op prospectie: het blijkt een oude halte te zijn waar de zijde route caravaans in de elfde eeuw halt hielden. Als we het eeuwenoude pand betreden zijn we met verstomming geslagen: het is een mysterieus gebouw met geheimzinnige nissen en de lichtinval door het dakvenster geeft alles nog een extra accentje.
We rijden door de smalle corridor van Armenië die de enige optie vormt om naar de Iranese grens te geraken. We zijn ingesloten door de schurkenstaat Azerbeidjaan aan de rechter zijde en de Azerbeidjaanse enclave aan de linker zijde. Armenië zelf bevalt ons wel; de meeste mensen zwaaien ons vriendelijk na als we voorbij rijden of gebaren ons om te stoppen en te komen eten bij hen. Een aanbod dat we spijtig genoeg moeten afslaan want we willen morgen de Iranese grens over steken.
We hebben ondertussen geregeld contact met onze Iranese vrienden in Urmia die op ons wachten. We worden volledig ondergedompeld in het oude USSR gevoel. Stokoude Russische trucks worden nog dagelijks ingezet voor het zware werk terwijl de doorsnee Armeen zich verplaatst met de klassieke Lada of Volga. De Lada Nive blinkt uit als de meest populaire vierwieler en we wanen ons minstens veertig jaar terug in de tijd. Als de zon stilaan wegzakt achter de bergen zijn we nog 150 km verwijderd van de Iranese grens maar we houden noodgedwongen halt in Shinuair omdat het niet echt verstandig is om in het donker nog verder te rijden in deze streken.
We wandelen nog even door het dorpje en doen wat inkopen in het lokale magazijn. Er loopt een jongen van een jaar of elf voorbij en hij begroet ons in gebrekkig Engels. Even verder wordt onze aandacht getrokken door luide muziek uit een openstaande deur. Een bende jonge mannen dansen er uitbundig op de klanken van traditionele Armeense muziek. Wanneer één van hen een paar rare snuiters aan de deur opmerkt, loopt hij vlug naar ons toe en heet ons welkom en nodigt ons uit om binnen te komen. Vanaf hier komt alles in een stroomversnelling en voor we het weten worden we overstelpt met eten en wodka a vollenté. De fuifbeesten druipen het een uurtje later allen af maar niet alvorens ons één voor één een veilige reis toe te wensen.
We blijven over met de uitbater en zijn vrouw en twee kinderen. Zijn oudste zoon, die momenteel in het Russische Sochie verblijft, wordt opgebeld en fungeert geregeld als tolk wanneer het gesprek wat spaak loopt. De kleine jongen die we eerder tegen het lijf liepen blijkt hun jongste zoon te zijn en verder huppelt er nog een vrolijk dochtertje van drie jaar rond. We worden verder vetgemest door onze gastheer en ook de kruik wodka moet er aan geloven. Deze mensen zijn zo blij dat ze ons mogen ontmoeten en dopen ons tot hun Belgische vrienden. We zijn oprecht vertederd door hun gastvrijheid en bedanken hun uitbundig voor al het eten en drinken dat ze ons opdrongen deze avond. We moeten plechtig beloven om morgen samen met hun te ontbijten en thee te drinken alvorens we afscheid nemen. We zinderen nog even na in ons bed van de onverwachte avond die we net beleefden en vallen in slaap als een blok.
07-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
06-09-2018
Dag 23 - Armenië
Reisverhaal:
We stellen ons kampeertafeltje en stoeltjes op naast onze wagen en slaan het voorbijrijdend verkeer gade terwijl we ontbijten. Meer dan de helft van de voertuigen zijn van Russische makkelijk maar iedereen zwaait als ze voorbijrijden. Ook de douaniers die van hun shift naar huis rijden herkennen ons van gisteravond en zwaaien breedlachs als ze ons zien zitten. Ze krijgen dan ook niet elke dag twee Belgen met een oude brandweerwagen aan hun grenspost.
We rijden opnieuw door primitieve boerendorpjes met veel loslopend vee en grote stapels hooi. Maar het zijn vooral de verroeste autowrakken langs de weg die het geheel een speciale tint geven. Als we in de stad Yumbria aankomen sla ik de grote wijk in met zijn immense woonkazernes uit de sovjet periode. De grote blokken zijn grauw en grijs en de voortuintjes overwoekerd. De straten zijn vaak afgezoomd met geplunderde autowrakken en het USSR gevoel overvalt ons meteen.
Twee jaar geleden leerde ik Ara kennen: hij is een warme man waar ik enige tijd mee optrok toen ik hier op doorreis was en ik maakte toen de belofte om binnen te springen als ik nog eens in de buurt was. Hij woont met zijn moeder in één van de nieuwere blokken die gebouwd werden na de zware aardbeving van 1988 waarbij hun vorig appartement volledig verwoest werd en vele mensen omkwamen. Na enige navraag rijdt een jonge man die Ara persoonlijk kent ons voor. Hij is even met verbazing geslagen als hij zijn deur opent en mij ziet staan maar na een seconde herkent hij me en vliegt me om de hals om me met een innige knuffel welkom te heten. We zijn beide heel erg opgetogen om elkaar terug te zien en we praten wat bij in de keuken. Tegen de middag neemt hij ons mee naar een lokaal van de viskwekerij met geïntegreerd visrestaurant. Het is een leuk plaatsje te midden van een vervallen achterbuurt waar je dit zeker niet zou verwachten. Hij trakteert ons op een lunch en we ratelen maar gezellig door. De tijd vliegt snel en we kunnen spijtig genoeg niet tot morgen blijven. Hij doet nog een poging om ons te overhalen maar we zitten al wat achter op ons reisplan en het is nog 600 km tot de Iranese grens. Hij escorteert ons de stad uit in zijn oude Volga en koopt ons onderweg nog een paar biertjes als afscheidscadeau. Ara is echt een warm mens met een gouden hart en als we elkaar vaarwel wensen moet ik beloven nog eens terug te keren en wat langer te blijven.
We rijden vervolgens richting lake Sevanavank. Het is opnieuw een uitdagende rit met een eindeloze klim naar het hoogplateau. Overal langs de weg zijn er stalletjes waar je groenten en fruit kan kopen van de plaatselijke boeren en naarmate we dichter bij het meer komen nemen de restaurantjes en cafés ook toe. Armenië heeft geen aanpalende zee en is ingesloten tussen aartsvijand Turkije en Azerbeidjan en aan de andere kant ligt het hermetisch afgesloten Iran. Veel opties om te reizen blijven er dus niet over voor de Armeniërs maar dit immense meer is dan ook hun vakantie bestemming bij uitstek.
We parkeren ons aan de voet van de berg waarop het monastiek neergeplant is en stellen ons kamp op voor de nacht. De nachtwaker van het restaurant aan de overzijden speelt ons de WiFi code in het geniep door waardoor we terug onze volgers wat verder kunnen inlichten over de vooruitgang van onze missie.
06-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
05-09-2018
Dag 22 - Georgië / Armenië
Reisverhaal:
Als ik wakker wordt deze morgen zie ik Kevin al op het terras zitten met een gitaar in de hand. Hij helpt onze vriend van de kiosk om zijn gitaar te stemmen. Ook de ober van het restaurant vervoegt ons. We krijgen koffie en thee aangeboden en iedereen is heel erg geïnteresseerd in ons Desertlions-verhaal. Met de hulp van Google Translate schieten ze hun vragen op ons af. Tadzjikistan is nog zeer ver van hier weten ze ons te vertellen maar van België hebben ze nog nooit gehoord. Ze doen hun uiterste best om ons nog wat bij hun te houden en ondanks dat het een gezellige morgen is moeten we toch verder want het is ondertussen al redelijk laat.
We hebben maar één doel voor vandaag: de Armeense grens oversteken. In de namiddag buigen we af naar het zuidoosten en komen in een prachtige vallei. Naarmate we verder rijden verslechtert het wegdek met de meter en als we boven op de 2000 meter hoge plateau komen schiet er van het asfalt niet veel meer over. De weg is volledig aan gort gereden en zit vol gaten en kuilen waar we slechts stapvoets kunnen door rijden. Het grootste deel van onze mede weggebruikers zijn zwaar overbeladen bestel- en vrachtwagens met strooi. In de apocalyptische dorpen die we sporadisch doorkruisen worden we vrolijk nagewuifd door de boeren. Het lijkt wel eeuwig te duren voor we aan dit ondermaatse tempo de grens bereiken.
Eens daar aangekomen hangt er een zware onweerwolk boven het grensgebouw en slaan er geregeld bliksemschichten in aan de horizon. We raken vlot Georgië buiten maar aan de Armeense grens is er wat verwarring omtrent de aard van ons voertuig. De controle van onze inboedel wordt abrupt ingekort omdat ineens de hemelsluizen openbreken en we samen met de douanier van dienst moeten gaan schuilen. Tijdens het administratieve onderdeel van de grens procedures moeten we de arme kerel meehelpen om alles in te voeren in zijn computer want brandweerwagens zijn hier blijkbaar geen dagelijkse kost. Ook bij de custom en broker service weet de dame achter het loket niet goed onder welke noemer ze ons moet catalogeren en al vlug roept ze de hulp in van een vijftal collega's. Nadat iedereen een tiental keren ons inschrijvingsbewijs bestudeerd heeft blijkt dat we te weinig betaald hebben. "We made a stupid mistake but it is our fault", zegt ze in gebroken Engels. "But no problem" voegt ze er nog aan toe. "I fix it and you dont have to to pay extra" en zo raken we tenslotte na twee uur voor 18 de grens over aan het tarief van een personenwagen. Een tiendaagse verzekering is het minimum en maakt ons nog een 10 extra armer maar we zijn blij dat we zonder veel meer oponthoud verder kunnen reizen en worden door de staff vriendelijk welkom geheten in Armenië.
We rijden de regenachtige nacht in en hobbelen tot in het eerste dorpje. Verder willen we niet meer rijden vandaag want donker, regen en Armeense wegen zijn geen ideale combinatie. Het pleintje voor het kerkhof is de enige plaats in het dorp dat verlicht is en wordt als geschikt bevonden als stelplaats voor de nacht.
We zitten echter nog met een luxe probleem opgescheept: de vijf literfles wijn die we gisteren cadeau kregen is nog half vol en met alcohol mogen we Iran niet binnen. We offeren ons dan maar op en drinken nog een slaapmutsje voor het slapen gaan en blikken terug op de mooie maar zware rit van vandaag.
05-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
04-09-2018
Dag 21 - Georgië
Reisverhaal:
Het eerste wat ik doe als ik wakker wordt is mijn hand over de leuning van de passagiers zetel steken om te kijken of Layka er nog ligt. Ik voel haar ribben door haar uitgemergelde lichaam steken en krijg het even moeilijk. Ik had eigenlijk een onrustige nacht achter de rug, meerdere malen werd ik wakker om te kijken hoe het met haar was maar ze sliep de ganse nacht zo gelukkig als een baby. Ik weet dat we haar niet verder kunnen meenemen of helpen maar geniet toch nog even van haar aanwezigheid. Ze is speels en gedraagt zich als een normale hond van een jaartje oud of zo.
De Desertlions hebben door de jaren heen al veel onvoorstelbare doelen bereikt maar nooit verzuimd om onderweg enig wie te helpen waar het kon. En onze Layka is gewoon iemand die we gelukkig troffen op onze reis. We geven haar nog enkele blikken uit onze provisiekamer en dollen nog wat rond op de parking. Het is ongelooflijk hoe snel we haar vertrouwen wonnen in een wereld waar er vooral naar straathonden geschopt wordt en met stenen gegooid. Maar de plicht roept en we moeten ons vermannen en onze missie verder zetten. Met een zware krop in de keel verlaten we de parking en onze viervoetige vriend. Vanaf hier zal ze afhangen van wat de truckers achterlaten in de afvalemmers en we kunnen alleen maar hopen dat ze sterk genoeg is om de komende winter te overleven. Ik kijk bewust niet meer om in de achteruitkijkspiegel als we het parkeerterrein verlaten.
De eerste kilometers is het ijzig koud in de bestuurderscabine. Georgië is geen onbekend terrein voor me en de soms schrijnende taferelen in de dorpjes raken me minder dan het dierenleed dat nog steeds nazindert in mijn hart. Gori is de bakermat van de grootse leider die de USSR door de tweede wereldoorlog loodste en de USSR met harde hand bestuurde. Ondertussen zijn alle wandaden van dictator Stalin al uitgelekt maar in Georgië wordt hij nog steeds aanbeden als de man die opkwam voor de communistische partij die de arbeiders en de boeren de macht gaven. Reeds in de jaren veertig liet hij zijn geboortehuis vereeuwigen door het in te sluiten in een soort van mausoleum. Vlak daar tegenover is een groots museum gewijd aan de sterke man die als zoon uit een simpel Georgische gezin doorstootte tot de meest besproken leider van de USSR. We schuifelen met verwondering door het museum en wippen even binnen in het persoonlijke treinstel van Jozef Stalin dat onderdeel uitmaakt van het museum. Verder heeft Gori niet veel te bieden buiten de ruines van een kasteel en wat orthodoxe kerken.
We rijden de stad buiten richting Armenië en vinden een geschikte parking voor een typisch Georgische eethuisje. Op de parking bevindt zich een kiosk waar je koffie en iets stevigers kan kopen en binnen op het centrale terras kan je ook iets te eten scoren. De afgezonderde kamertjes worden ingepalmd door groepjes vrienden die er na de nodige liters Georgische wijn op het ritme van Russische dronkkenmansliederen kleine privéfeestjes bouwen. Het duurt natuurlik niet lang voordat de twee vreemde eenden met hun al even uit de band springend voertuig uitgenodigd worden op het feest. We krijgen meteen een glas van hun zelfgebrouwen wijn in de hand gestopt en worden meteen opgenomen in de vriendenkring. Eén van hen is douanier en geeft ons zijn telefoonnummer in geval we problemen mochten krijgen aan de grens. Ook de oudere man die de kiosk uitbaat trakteert ons op enkele glazen van zijn zelf gemaakte cognac en andere geestesverruimende drankjes. Van betalen willen ze niets horen en als we lichtjes aandringen om toch te betalen krijgen we de vraag of we gek zijn. En zo wordt het een dolle avond en na de nodige selfies met onze nieuwe vrienden en Georgische druivennat krijgen we nog een grote fles wijn mee voor onderweg.
We slapen deze nacht als een roos. Of dat nu komt door ons drukke dagschema of door de wijn laten we in het midden.
04-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
03-09-2018
Dag 20 - Turkije / Georgië
Reisverhaal:
Het uitzicht van bij onze ontbijttafel is en eentje uit de duizend en de rest van de dag zullen onze netvliezen verder verwend worden. We hadden de optie om richting Zwarte Zee te rijden en via de kustweg Georgië binnen te rijden of de iets meer uitdagende bergroute te nemen. Het is een dilemma waar we moeilijk door geraken en we laten het lot beslissen door en muntje op te gooien. De kop van het muntje beslist dat we via het binnenland en een kleine grensovergang zullen rijden. Een beslissing die vooral geapprecieerd wordt door Kevin die deze route nog nooit aangedaan had.
We volgen de rivier tot in Ardagan en net als denken dat het niet mooier meer kan worden beginnen we de klim naar 2500 meter om in een kopie van de Zwitserse Alpen terecht te komen. Onze lunch voor vandaag prepareren we op een flank van de groene maar verder kale bergen in het gezelschap van een Kaukazische herdershond die vooral interesse blijkt te hebben in ons vers brood.
Na een klim van enkele uren, tegen slenter snelheid, komt natuurlijk een nieuwe afdaling en nieuwe geseling voor onze remmen. We moeten opnieuw geregeld halt houden om de oververhitte remmerij te laten koelen. Een collega trucker heeft blijkbaar minder geluk gehad want ondereg treffen we een volledig verhakkeld wrak van een truck aan die gewoon rechtdoor het ravijn is ingereden. Het is nogmaals een verwittiging voor ons om het langzaam aan te doen.
Het is dan ook al valavond als we de Turkse grenspost bereiken. De douaniers hebben er blijkbaar niet al te veel zin in vandaag en laten ons eerst lange tijd sudderen alvorens ons stempel rondje op te starten. Aan de Georgische zijde zijn ze gelukkig wat actiever maar ondergaan we een gronderige bagage controle en worden met een resem argwanende vragen bestook. Maar uiteindelijk rijden we toch nog vlot Georgië binnen en hiermee bevinden we ons meteen terug in de ex-ussr. De douane politie raadt ons aan om op de parking van het tankstation, net over de grens, een verzekering te kopen voor onze truck en er te overnachten. We volgen hun raad want het is ondertussen al donker.
Op de parking lopen twee straathonden; een van hen is volledig uitgemergeld en rilt als een espenblad. We slagen er in om haar vertrouwen te winnen en geven haar een super deluxe maaltijd. De nachten zijn flink koud in deze contreien en onze viervoetige vriendin heeft het duidelijk koud. We trekken haar aan warme trui aan maar ze blijft rillen dus we besluiten om haar mee te nemen in onze slaap cabine deze nacht. Ze apprecieert het gebaar duidelijk en al gauw ligt ze knus naast mij te snurken dat het een lieve lust is. We dopen haar Layka en zijn blij dat we haar op zijn minst eens een gelukkige dag kunnen schenken in haar harde leven als Georgische straathond.
03-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
01-09-2018
Dag 18 - Turkije (rustdag)
Reisverhaal:
De koeien zijn ons voor deze morgen ondanks dat we vroeg uit de veren waren. Zij hebben dan ook een drukke dag voor de boeg met grazen en loeien. Bij ons blijft de handrem er op vandaag. We zitten ongeveer 200km van Erzerum en Kevin land pas morgenavond rond 19.00h. Het is dus zinloos nu al door te rijden naar de stad want daar kamperen zal wellicht niet zo eenvoudig zijn als hier in de bergen. Daarbij zijn we al weken na elkaar stevig aan het doorpompen; het waren al lange dagen ononderbroken achter het stuur zonder veel intermezzo's.
We ontbijten dan ook wat uitgebreider dan gewoonlijk, plooien onze was op en herordenen onze wagen. Ik zit al een paar dagen door mijn schoenzolen en het wordt eens tijd voor een nieuw paar croks. Tercan lijkt de enige en beste shopping gelegenheid op onze route. Het is een bruisend klein stadje met een drukke kern. We wandelen er de winkelstraat door en worden met duizenden ogen nagestaard alsof we van mars kwamen. We kunnen onze buitenlandse herkomst blijkbaar niet verbergen. Er zijn heel veel theehuisjes tjokvol mannen die lustig aan kleine glaasjes zoete thee zitten slurpen en domino spelen. De groentewinkeltjes stallen hun kleurrijk arsenaal uit en verder is het een aaneenschakeling van kleine paadjes en kramen waar je zowat alles kan vinden; van juwelen tot bouwmaterialen. Ik koop er een paar plastieken sandalen van Turkse makelij voor 2.5 en wat brood en kaas.
Op de terugweg rusten we even tussen een legertje van Turkse mannen met imposante snorren en bruine huid. Het is vrijdag en dus rustdag in de moslimwereld want vandaag moet er gebeden en thee gedronken worden. Maar wanneer de Iman zijn longen uit zijn lijf zingt en oproept tot het gebed blijft iedereen, inclusief wijzelf, rustig zitten. Bidden kan ook later nog wel waarschijnlijk, het spelletje domino gaat voor.
Eén van de cafés heeft een groot bord boven de ingang die in het Engels adverteert: "internet café". Ik moet dringend mijn blog berichten door biepen naar onze webmaster maar een internet verbinding hebben ze niet in het café. De jonge uitbater stuurt ons naar de andere kant van de straat waar er nog een internet café zou zijn. Daar aangekomen zitten een bende jongeren video spelletjes te spelen op grote plasma schermen maar internet is er ook niet wordt ons verteld. Tja, what's in a word?? WiFi vinden we later vandaag dan weer wel in een gewoon tankstation, enkel voor gsm dan wel, zodat de blogberichten nog even op de laptop gevangen blijven.
Onze lunch is een overschotje van gisteren en we nuttigen het bij een mooi meertje tussen de bergen waar we meteen ook de kans niet laten schieten voor een zwembeurtje. Het ligt tussen de desolate bergen verscholen voor de buitenwereld en we genieten dus van een rustige namiddag. Enkel een groepje koeien onder begeleiding van een paar honden en een herder op een ezel komen even onze zwemkunsten bewonderen.
Tegen de late namiddag rijden we tot zo'n 20km voor Erzurum een kleine landweg in die ons de bergen in voert. In de verte zien we een dorpje op een heuveltop dat er wel anders uit ziet dan wat we gewend zijn en dus klimmen we naar het dorpje toe om in een volledig verwoest dorpje aan te komen. Alle huizen zijn kompleet verwoest, de moskee is het enige gebouw dat nog een dak heeft maar ook hier zijn zelfs de ruiten aan diggelen geslagen. Enkel de smalle minaret staat nog fier en ongedeerd rechtop het is een post-apocalyptische scene maar voor ons een perfecte kampeerplaats. We hebben er zicht over de volledige vallei en omliggende bergen en daarbovenop worden we nog eens op een wonderbaar schouwspel getrakteerd. Een onweer dat in de verte woedt gaat samen met een mooi lichtspel dat weerkaatst tegen de wolken. We laten het ons niet van onze slaap weerhouden en duiken voor de laatste keer met twee in ons slaapcompartiment. Vanaf morgen zullen we wat ruimte moeten inboeten want vanaf dan zullen we onze vrachtwagen met drie bemannen.
01-09-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
30-08-2018
Dag 16 - Turkije (Zara)
Reisverhaal:
Het was een koele nacht hier in de bergen en daar zijn we best wel blij mee. We hebben vannacht dan ook geslapen als een roos. Misschien hebben de keffers van gisteravond daar wel een partje in gespeeld maar in alle geval zijn we al om zes uur wakker en uitgeslapen. De straathonden komen om wat aandacht en een stuk brood bedelen. We geven hen beiden in overvloed alvorens we terug de bergen in trekken.
Eens de zon helemaal boven de toppen staat klimt de temperatuur al gauw de hoogte in. De zonnestand verraad dat we pal zuidwaarts rijden richting D200. Rond Ozen duikt er ineens een ongelooflijk mooi stuwmeertje op tussen de bergen en het meest uitspringende puntje is de scherpe top van een minaret die in het midden van het meer zowat vijf meter boven het wateroppervlak uitpriemt. Er bestaat geen twijfel dat er hier een gans dorp onder de waterspiegel verzonken ligt en we nemen natuurlijk enkele unieke foto's van dit toch wel heel speciaal plaatsje.
Als we uiteindelijk op de hoofdweg invoegen zetten we de boeg richting Zara en cruisen rustig richting oosten. De weg varieert tussen goed en middelmatig maar het is er relaxt rijden in dit immens groot landschap. Aan beide zijden zijn we omringd door hoge dorre bergen en we klimmen meermaals tot boven de 2000 meter. Als we in de zijberm plots een dode beer opmerken kunnen we het ons toch niet laten om even te stoppen. Het dier is waarschijnlijk het slachtoffer van een aanrijding geweest deze nacht en we vinden het zo zielig om zo'n mooi beest zomaar langs de weg zien te liggen. We hebben even de kans om het te bestuderen en zijn vooral onder de indruk van zijn sterke tanden en scherpe klauwen. Veel meer dan het aan de natuur over te laten kunnen we echter niet en we rijden door richting Erzincan.
Onderweg houden we nog even halt bij een klein visrestaurantje aan de oever van een natuurlijk meer. Ik heb hier twee jaar geleden nog gekampeerd met mijn Engelse maat Philip Jackson toen we samen op motortrip waren. Het was leuk om er nog even te stoppen, ook al was de zaak gesloten vandaag. Iets verder klimmen we nog eens tegen de bergwand op waar zich verschillende grotten bevinden die uitgehouwen zijn in de zachte zandstenen rotsen. Zo vind je ze wel meer in Turkije maar deze bevinden zich ver buiten het bereik van het massa toerisme en dat maakt het net zo leuk om ze even te bezoeken.
We kregen deze namiddag van onze derde man Kevin ook het heugelijke nieuws te horen dat onze lang verwachte transit visum voor Turkmenistan op de valreep toch nog goedgekeurd en afgestempeld is. Dit bespaart ons veel kopzorgen en Kevin zal onze reispassen gaan ophalen in het Turkmeense consulaat in Brussel en meebrengen wanneer hij zaterdag afreist naar Erzurum vanwaar hij ons zal vergezellen voor de rest van de trip.
Deze avond rijden we willekeurig een zandwegje in en komen op een open plek waar er een wirwar van snelstromende kanaaltjes samen komen. De kanaaltjes worden door de boeren bediend en zo wordt de bevloeiing van de omliggende akkers geregeld. Voor ons is het een unieke kans om eens deftig onze kledij te wassen en ons keukengerij eens op te poetsen. Buiten enkele herders, die ons vriendelijk welkom wuiven wanneer ze langs ons kamp passeren met hun kuddes, krijgen we enkel wat bezoek van een groepje herdershonden die wel interesse hebben in ons zelfgebreide avondmaal.
Het kabellende geluid van de kanaaltjes geeft een rustgevende werking en we genieten van ons plekje in de natuur onder een heldere sterrenhemel.
30-08-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
29-08-2018
Dag 15: Turkije - Bolu
Reisverhaal:
Het is niet verwonderlijk dat we deze morgen bezweet uit ons bed tuimelen. Er hangt een dikke mist boven de baai en de lucht is zwaar en vochtig. De zonnebrand op mijn rug en schouders die ik opliep tijdens de zwempartij in de Zwarte zee een paar dagen geleden doet mijn huid nog steeds branden. Al te fris voelen we ons dus niet vandaag. We ontbijten en verfrissen ons en gaan terug op pad.
Naarmate we vorderen ebt de industriële bebouwing langzaam weg en komen we terug in de natuur terecht. We volgen de hoofdweg om de verloren tijd van gisteren wat goed te maken. Het is een mooie hoofdweg met niet al te veel verkeer en we schieten vlot op. Nadat we Bolu doorgereden zijn komen we in bergachtig gebied en beginnen aan een immense klimpartij. Ondanks dat we het toerental rond de 1500 omwentelingen houden klimt de temperatuur rechtstreeks evenredig met de hellinghoek en op een gegeven moment moeten we opzij om oververhitting te voorkomen.
We houden halt bij een klein wegrestaurant en krijgen meteen thee aangeboden door de bedienden. Er is niet al te veel volk op het terrasje en de garçons komen gezellig bij ons zitten. We babbelen gezellig en al gauw blijkt de hoofd kelner een zeer grappige jonge man te zijn. Hij brengt ons de ene thee na de andere en entertaint ons met zijn grappen. Als we verdergaan mogen we alweer niets betalen: thee is gratis voor vrienden mompelt hij en jullie zijn mijn eerste en enige Belgische vrienden vanaf nu. OK dan maar; nog even samen op de foto verder karren maar.
We klimmen verder en het landschap wisselt stilaan van beboste bergen naar eerder kale en dorre bergen. We gaan het vandaag niet te laat maken en rijden rond zes uur een bergdorpje binnen. We vragen aan de lokale jeugd of er ergens een rivier is waar we kunnen kamperen want we moeten dringend onze kledij eens wassen. Drie knapen springen in onze wagen en tonen ons het steile gravel pad dat naar het riviertje leidt. Na de afdaling moeten we eerst het stroompje doorrijden om in een klein bosje terecht te komen naast het water. Het is een ideale plek voor ons; rustig en volop water beschikbaar.
We koken en doen er onze was en plas voordat we eens op tijd in bed kruipen. We zijn de drukte van Istanboel eindelijk ontvlucht en bevinden ons in het dun bevolkte binnenland van Turkije: vanaf hier begint de rit pas goed.
29-08-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
28-08-2018
Dag 14: Turkije - Istanboel
Reisverhaal:
De dag begint langzaam als de eerste tractoren voorbij onze truck beginnen te ratelen en de mensen zich opnieuw neervlijen op het terras van het theehuisje. Wij wassen ons aan de bron, kopen voor één euro twee broden en een zak waspoeder in het winkeltje en nemen afscheid voordat we opnieuw de hoofdweg opdraaien.
We rijden pal richting Istanboel omdat dit de enige mogelijkheid is om de Bosporus over te steken. Zo'n 50 km voor de stad beginnen immense commerciële gebouwen de grond uit te rijzen, het ene nog groter en impressionanter als het andere. De weg is aan beide zijden bezaaid met shopping centers, auto bedrijven, enz. Om de autowegentol te ontwijken en ook omdat onze Renault zich niet zo goed voelt op snelwegen besluiten we de national te blijven volgen richting westelijke brug. Er zijn slechts drie bruggen die de Bosporus overbruggen. Eens aangekomen aan de brug merken we een waarschuwingsbord: verboden voor vrachtwagens. We vragen voor de zekerheid raad aan de motorpolitie en krijgen te horen dat we helemaal de stad door moeten naar de oostelijke brug omdat dit de enige is waar vrachtwagens over mogen. Er is geen andere keuzen en we rijden dan maar de heksenketel van Istanboel binnen.
We rijden door smalle steegjes, dalen naar beneden via straatjes en nog meer steegjes; eigenlijk onverantwoord om dit met een vrachtwagen te doen maar er is geen andere optie. Als we uiteindelijk op zeeniveau komen volgen we de noordelijke oever van de Bosporus en zien mensen zonnebaden, vissen en zwemmen. Het is een super populaire plaats voor de Turken. Er liggen jachten, vissersboten en kustwacht schepen aangemeerd. Langs de andere zijde zijn er restaurants en cafés en winkeltjes. Er hangt een echte vakantiesfeer en we beschouwen het als een kleine bonus in een slechte situatie.
We navigeren zo goed mogelijk op kaart maar wanneer we opnieuw de binnenstad door moeten om richting Zwarte zee te geraken komen we in een doolhof van straten terecht waar geen rechte lijn meer in zit. We rijden door tunnels
die voor ons verboden zijn en verliezen kostbare tijd en rijden kilometers verloren. Toch slagen we er met enige navraag aan locals het juiste spoor terug te vinden. Plots zien we de immense brug voor ons opduiken die ons van Europa naar Azië zal brengen. Na een slopende rit door de stad zetten we onze sirenen aan en rijden de brug over. Aan de andere zijde zijn het grote fabrieken en industrie gebouwen die nog meer dan 50 km de autobaan afzomen. Er komt maar geen einde aan. Ondertussen is het reeds donker en zijn we 12 uur non stop aan het rijden zonder enige stop of iets te eten. We wouden gewoon eerst weg raken uit het wespennest.
Plots zien we langs de weg een fel verlichte plaats aan de waterkant. We slaan een klein wegeltje in dat ons er zou naar toe leiden in de hoop dit een restaurant is waar we iets kunnen eten want onze maag gromt als een beer. Foute beslissing zou al gauw blijken want het smalle een baantje is druk bereden en we rijden ons hopeloos klem, met autos die ons langs voor èn achter blokkeren. Het wordt een hachelijk manoeuvre om door het dorpje te laveren en het kost ons heel wat zweet en gemor. Op een zeker moment zitten we helemaal klem en er zit er niets anders op dan iemand zijn terrasmeubilair opzij te schuiven en ons op zijn eigendom aan de waterkant te parkeren voor de nacht. Het is gelukkig een vriendelijke en behulpzame man die er geen problemen mee heeft.
We horen luide muziek in de verte en gaan eens poolshoogte nemen. Het blijkt een Koerdische bruiloft te zijn, waar heel veel mensen aan de feesttafel zitten en iedereen er de ganse nacht traditionele dansen huppelt. We zijn tussen al deze mooi uitgedoste mensen twee vreemde eenden in de bijt maar worden toch uitgenodigd om mee te blijven eten. We verkiezen echter om rustig een portie noedels kaar te maken bij onze truck en genieten we nog even van ons million dollar view over de baai. We zijn beiden volledig uitgeput en de vochtige lucht maakt het alleen maar erger. We kruipen zwetend in ons bed en zijn blij dat de dag voorbij is en dat we door de hel van Istanboel zijn geraakt zonder kleerscheuren.
28-08-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
26-08-2018
Dag 12 - Turkije
Beste blogger, vandaag zijn we in erin geslaagd om de foto's en ontbrekende reisverhalen van onze twee reizende lions te ontvangen. Alle reisverhalen zijn intussen aangevuld en met foto's gestoffeerd én het fotoalbum werd eveneens aangevuld. De laatste reeks foto's in het album kan u vanaf hier terugvinden. Veel lees- en kijkgenot!
SMS - 22:23 : Na een helse rit van 12 uur ononderbroken rijdens, dwars door Istanbul en daarboven nog eens onszelf klem te hebben gereden in een klein dorpje tijdens een poging om een geschikte slapplaats te vinden, staan we eindelijk opgesteld.
26-08-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
25-08-2018
Dag 11 - Turkije
SMS - 22:12 : Na drie uur grensformaliteiten zijn we om 20:00 (locale tijd) de Turkse grens over gestoken. We zijn in een klein dorpje neergestreken en vriendelijk ontvangen. Onze eerste thee is al binnen . Het is hier nog 't zelfde als vroeger: iedereen super vriendelijk!
Reisverhaal: Prioriteit nummer één voor vandaag is zwemmen in de zwarte zee. Niet zozeer omdat het moet maar wel gewoon omdat het kan. De ochtendwolken verdwijnen vlug en maken opnieuw plaats voor een staalblauwe hemel wanneer we aan de kust aankomen. We parkeren ons bovenaan op een duin met zicht op zee en springen zonder aarzelen in onze zwembroek en duiken het ruime sop in. Er is wel een zeer sterke golfslag maar toch vermaken we ons een uurtje in het aangename warme water. Ondertussen hebben we niet door dat de zon onopvallend onze bleke huid aanvalt maar we zouden het later deze dag wel gevoelen en de gevolgen moeten dragen in de vorm van een branderig aanvoelde nek en schouders. Maar, het is er eentje van de buket list, voila: zwemmen in de zwarte zee; afgevinkt.
Douchen doen we in onze zelf gefabriceerde douche die we achteraan onze vrachtwagen opstellen. Ondertussen is het al middag en koken we dan maar meteen ons middagmaal en bereiden ons voor op de grensovergang die op de planning staat voor deze namiddag. We sorteren onze documenten en bergen op wat we niet direct in het alziend oog van de douaniers willen leggen.
We rijden verder langs kleine binnenwegen richting Turkse grens en doorkruisen hierbij het uitgestrekte natuurgebied Strandzha. De wegen zijn echter beneden alle peil: het asfalt zit volledig onder de diepe kuilen en lijkt wel gebombardeerd door een bommenwerper. Ondanks de ongerepte natuurpracht om ons heen word het alles behalve een relax ritje. We kunnen slechts stapvoets rijden en bosten op en neer in onze stoelen. We klimmen langzaam naar hogere regionen en komen slecht enkele uren later aan de grenspost Malko Tarnovo aan.
Er staat een lange file auto's aan te schuiven en we sluiten achteraan aan om met de regelmaat van enkel auto's per uur, pas twee uur later aan de slagboom aan te komen. Een eerste vraag die we op ons afgevuurd krijgen is: "what is this ????" Een camper antwoorden we ... "ah a Caravan" vraagt de verwarde douane beambte ... "yes a caravan" bevestigen we. Aan de Turkse zijde van de berg herhalen zich nogmaals dezelfde vragen en ondergaan we een grondige controle van alle bagage door een man met een immense snor en een norse blik. We kunnen onmogelijk zijn gedachten doorgronden terwijl hij zorgvuldig door onze spullen gaat. Maar uiteindelijk staan we drie uur later dolgelukkig op Turkse bodem want met dit soort voertuig bevinden we ons steeds een beetje in de grijze zone van de wetgeving en weet je nooit welke kant de grenscontroles zullen uitgaan.
Het is intussen volledig donker en we zetten koers richting Istanboel. De perfecte Turkse asfaltwegen zijn een verademing. Het is van in Slovenië geleden dat we nog eens zo'n luxe onder onze wielen gehad hebben. Door de volle maan is het een helder nacht en kunnen we relax doorrijden tot we na een uurtje een willekeurig zijwegje inslaan. We komen in een stoffig boerendorpje terecht waar er buiten een regiment straathonden op 't eerste zicht niemand meer te been is maar als we dichter kijken zijn er ook een paar theehuisjes met grote terrassen waar mannen kleine glazen Turkse thee zitten slurpen. Hun tractoren staan voor de deur geparkeerd en ze ontvangen ons met een vriendelijk " Welcome ". Gelukkig spreekt één van hen Duits doordat hij jaren in Duitsland woonde en kunnen al hun vragen toch beantwoord worden. Op de thee wordt niet bespaard en na een dozijn glaasjes ondernemen we een poging om eens terug te trakteren. Zonder succes echter; wij zijn de gasten en de gasten betalen hier niet klink het argument. Verder discuteren ze onderling tot in het oneindige over de ideale route die we moeten volgen tot in het oosten van hun land. Ze tonen ons de bron waar we ons morgen kunnen wassen en het winkeltje om de hoek waar we eten kunnen kopen.
Net voor we in onze bedstee willen kruipen komt er nog een jonge man op een elektrische scooter aangereden die ons aanspreekt en de WiFi code van de winkel doorspeelt zodat we daar morgen stiekem gebruik kunnen van maken. Hij is lichtjes motorgek en herhaalt bij elke foto van onze motoren in België "LIKE"! Nadat hij me nog trakteerde op een ritje door zijn dorp kruipen we uiteindelijk onder de wol na een bewogen dagje.
25-08-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
24-08-2018
Dag 10 - Turkije
Reisverhaal: Na lange uren en dagen achter het stuur beginnen mijn spieren stilaan te verkrampen. Mijn slaapplaatsje op de achterbank maakt het natuurlijk ook niet veel beter om de benen eens los te gooien en dus haal ik één van onze fietsen van het dak van onze wagen en neem een half uurtje voorsprong op Gunther die me straks onderweg terug zal oppikken. Het is flink peddaleren in dit heuvelland en het zweet guts me al vlug van het voorhoofd, maar het voelt toch goed om eens wat beweging te hebben.
Nadat we opnieuw verenigd zijn rijden we verder door het Bulgaarse platte land. Akkers waar voornamelijk zonnebloemen verbouwd worden strekken zich aan beide zijden uit tot de horizon. De wilde appels die we onderweg plukken zijn klein van formaat maar groot qua smaak en we vullen er onze voorraadkamer wat mee bij. Geregeld snijden we een klein dorpje door waar het leven zowat stil heeft gestaan de laatste honderd jaar.
Buiten een tankbeurt houden we verder slechts een kleine pitstop voor een middag picknick. We gooien een blik erwtjes met wortelen over een portie sardientjes en vermengen het met wat tabasco tot een geïmproviseerd potje krachtvoer.
Verderop vinden we een bandenboer die onze reserveband om onze velg kan leggen, zodat we eindelijk van het kadaver van de klapband verlost zijn die we als sinds donderdag meezeulen. Tegen de middag beginnen we aan een klim van zowat 1200 meter. Ondanks de hoge bergen blijven we van al te steile hellingen gespaard en tuffen we lustig richting Sommet, vanwaar we een prachtig panorama voorgeschoteld krijgen. Eens we aan de andere zijde opnieuw het vlakke land betreden raakt de weg met de kilometer monotoner; iets wat ook geldt voor de wegkwaliteit.
We blijven vandaag op de witte wegen op onze landkaart en dat zijn de kleinste in hun soort. Naar de avond toe rijden we uren door zonder ook maar een enkel teken van leven op te vangen. Toch slagen we er in om na een twaalf uur durende rit 400 extra kilometers op de teller te plaatsen. We zitten intussen in het zuid oosten van Bulgarije op een boogscheut van de zwarte zee. We verkozen deze route omdat we niet via de mainstream grensovergangen Turkije willen binnen rijden; daar staan immers lange files vrachtwagens in de wachtrij en omdat we ons bovendien wat in de grijze zone bevinden verwachten we dat er nog enig getouwtrek zal aan te pas komen om de grens over te raken.
Het is voor de verandering eens een koele avond, en buiten het getjilp van een immens krekelkoor zullen we deze nacht blijkbaar niet veel gestoord worden op de stoffige parking waar we ons kamp voor deze nacht opsloegen.
24-08-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
23-08-2018
Dag 9 - Bulgarije
Reisverhaal: Tot grote spijt van ons gastgezin is het alweer tijd voor afscheid. Na het laatste oversized ontbijt moeten we beloven zeker nog eens terug te komen en dit is een belofte die we maar al te graag waar maken want we voelen ons echt opgenomen in de familie en worden dan ook meteen stevige maar emotionele knuffel uitgewuifd.
We spraken ook nog af met de padre van de Blue Nights voor een laatste kopje thee en hij zou ons ook nog de stad uit escorteren en op de juiste baan zetten richting Bulgarije. Na onze rustdag zijn we blij opnieuw on the road te zijn en we komen in een mum van tijd aan bij de ferry die ons over de Donau zal varen en aan de andere kant in Bulgarije droppen. De mythische Donau is al van de tweede dag van deze reis de blauwe draad in ons verhaal, en we volgden en kruisten hem reeds meerdere malen en zagen hem van een doorsnee stroompje groeien tot een trotse rivier. Maar nu is het tijd voor het definitieve afscheid.
Aan het eerste loket worden we meteen afgeblaft door een forse dame omdat we bij het binnenrijden van Roemenië geen road tax vignet gekocht hadden. Maar gelukkig komen we er met wat verwensingen en een boze blik onderuit. Bij het tweede loket komt er een douanier met grote stappen onze richting uit en we zetten ons reeds schrap voor een tweede aanval maar tot onze grote verbazing worden we vriendelijk welkom geheten en krijgen thee aangeboden. Later blijkt dat de Blue Nights de grenspost over onze komst hadden ingelicht en om een vlotte doorgang gevraagd hadden. Vlotter kom haast niet want nadat we samen met onze douanier op de foto gevraagd werden en het betalen van de obligate 17 port tax en 32 ferry kosten werden we reeds doorverwezen richting aanmeerplatform.
Na een rustige oversteek meren we aan de andere zijde aan in Bulgarije en worden nog eens 14 en 24 armer aan porttax en een road tax vignet. Grensdorpjes genieten nu niet meteen de beste reputatie maar dit slaat we alles: het dorpje is volledig vervallen en de straten kompleet stukgereden. Daarbovenop is er ook nog eens een wegblokkade opgeworpen op de hoofdweg waar door we, na een half uur tevergeefs zoeken naar de juiste richting, worden voorgereden door een vriendelijke Bulgaar die ons aan de andere kant van het stadje loodst. We worden ook geregeld aangeklampt door mensen die de fietsen op ons dak van ons willen kopen maar moeten ze steeds teleurstellen omdat we ze zelf nodig hebben in geval van nood.
We zetten koers richting zuid oost maar de wegen zijn van erbarmelijke kwaliteit en geregeld worden onze schokdempers tot het uiterste ingedrukt en hobbelen we heen en weer in onze zetel. Tegen dat de schemering intreed houden we halt in een klein dorpje waar we op de parking van een eethuisje mogen parkeren voor de nacht. De lokale jeugd gunt ons echter geen deftige nachtrust want eens het dorp ingeslapen is starten ze hun salvo's met luide bommetjes en vuurwerk. Ze gaan nog tot diep in de nacht door en ook de straathonden protesteren met gehuil en geblaf.
23-08-2018 om 00:00
geschreven door Webbie
22-08-2018
Dag 8 - Roemenië
SMS - 22:30 : The Blue Nights van Craiova hebben ons twee dagen op sleeptouw genomen in hun stad. Ze hebben ook een reserveband voor ons gevonden en een interview met de pers geregeld. Maar nu is hoogtijd om onze trip verder te zetten richting Bulgaria.
Tot heden is het ons niet gelukt om de foto's van Alain en Gunther te delen. Via deze link kunt u toch een impressie van de stad Craiova opdoen.
Reisverhaal:
De reserve band die onze vrienden van de Blue Nights voor ons besteld hebben in Boekarest zal vandaag geleverd worden maar eerst moeten we een brommer overhandigen aan onze gastheer. Hij is de oom van onze Belgisch /Roemeense vriend Razvan en de brommer is een cadeau van Razvan voor zijn oom.
We zeulen het ding al een week mee en moesten het elke avond uit ons slaapcompartiment hijsen en 's morgens er opnieuw in heffen. Maar nonkel is er zo gelukkig als een baby mee wanneer we de brommer uiteindelijk voor de laatste maal afladen. Hij bedankt ons innig voor onze moeite maar het was graag gedaan. Craiova lag immers toch op ons traject en zo kunnen we ten minste eens iets terugdoen voor hun ongeremde gastvrijheid. Tegen de middag had zijn vrouw ons alweer een overdreven grote portie eten klaargemaakt en smullen we ons buikje rond.
In de namiddag hebben we afspraak met de leden van Blue Nights Romania. Ze overhandigen ons de reserve band en zoals gevreesd mogen we ook deze niet betalen: "een geschenk van ons, om jullie zo een beetje te steunen in jullie missie" klink het argument. Na wat aandringen om hem toch te mogen betalen moeten we het onderspit delven en hem als geschenk aanvaarden.
Even later krijgen we bezoek van twee reporters van de lokale krant. De twee jonge dames waren blijkbaar al flink gebrieft en schieten een spervuur van vragen op ons af. We zorgen er voor dat onze dankbaarheid naar de Blue Nights niet over het hoofd gezien wordt in het gesprek. Het wordt een gezellige namiddag en ze beloven om het artikel nog klaar te hebben voor we de stad verlaten. Ze prijzen ons nogmaals om onze moed en wensen ons ongelooflijk veel geluk met onze missie.
De rest van de dag neemt Ile ons mee op sleeptouw in zijn stad waar hij werkzaam is als motoragent. Hij verteld ons dat in Roemenie nog bijna iedereen de politie haat en dat zij met hun club het imago van de politie diensten wat willen polijsten en de band met de bevolking versterken. Hopelijk krijgt de bevolking door dit artikel een ander idee van de wetsdienaars.
We sluiten de namiddag af met een klein intermezzo in de knusse binnenstad alvorens we ons opnieuw naar ons gastgezin begeven voor de volgende braspartij. Dochter Dana en kleindochter Anna komen ons deze avond uitwuiven en spreken goed Engels waardoor we perfect kunnen communiceren met de oudjes. Het is er snikheet op hun gammele appartementje maar we voelen ons bevoordeeld om zo gastvrij behandeld te worden en trachten toch wat te slapen in deze verstikkende hitte.
. Het is hier nog 't zelfde als vroeger: iedereen super vriendelijk! 
