Vijftien jaar geleden verliet Toon Hermans ons voor altijd. Waar is de tijd dat we ons voor de tv nestelden, veel minder zenders, soms meer kwaliteit of beeld ik me dat in, om naar de Toon Hermans show te kijken. Twee uur lang, ondenkbaar vandaag en maar lachen en meedromen in de wereld van Toon. 

Ik hoorde deze week op de radio terwijl ik met de auto reed zijn sinterklaas stuk/verhaal want Toon was een begenadigd cabaretier, Ik had onmiddellijk zin om de wagen aan de kant te zetten, om te luisteren naar een stuk dat ik van binnen en van buiten ken en toch moet ik iedere keer dat ik hett hoor tranen met tuiten lachen. Misschien is het de nostalgie, het verlangen naar vroeger omdat toen alles beter was, dat denken we toch. Het waren toen ook moeilijke tijden maar er was hoop op beterschap, er was wat men noemde "licht aan het einde van de tunnel". Nu weet men niet meer wat er aan het einde van de tunnel ligt of komt.

Je moet maar iedere dag naar het nieuws/journaal kijken, iets wat ik sinds lang niet meer doe om depressief te worden van al dat slechte nieuws. Misschien was het vroeger beter omdat we toen jonger waren, minder wisten, op avontuur trokken, alles kon ,alles mocht.

Dankbaar voor wat er was en wat er is zijn we en vooral dankbaar voor Toon, voor zijn gedichtjes en cursiefjes voor zijn herinneringen aan onze jeugd. Het was misschien niet beter maar het was goed, zoals het nu ook goed is om dankbaar te zijn voor zoveel dat we mochten beleven.

De man die Sven N. jaren begeleidde en trainde zit nu zonder werk aangezien Sven de fiets letterlijk aan de haak hing.