Hoi iedereen,

hierbij wil ik even zeggen dat jullie hier kunnen volgen hoe het met mij gaat en wat er nu juist allemaal mis is. Zo hoeven jullie dit niet telkens te vragen.Want, versta me aub niet verkeerd, dit telkens moeten herhalen op Facebook, sms,.. is soms heel vermoeiend. Wel wil ik zeggen dat jullie telefoontjes en betrokkenheid mij heel veel deugd doet. En de telefoontje en bezoekjes zijn natuurlijk altijd meer dan welkom, daar hoef je geen bang voor te hebben. Denk eraan, ik ben niet besmettelijk he :) .

Ook is dit een teken voor mij om neer te pennen hoe ik mij soms voel, ik kom soms niet goed uit mijn woorden en zo begrijpen jullie misschien beter hoe ik mij soms voel.

Hier wat er de laatste maanden allemaal gebeurd is.

Het begon allemaal op 21 juni. Deze dag was de cyclosportieve "La cannibale". Ik heb hieraan deelgenomen en tot mijn grote verbazing heb ik hier een 61e plaats gereden. (7u52min bruto tijd). Ik was echt euforisch toen ik boven op de mythische Mont Ventoux in deze tijd over de eindstreep reed en deze vreugde te kunnen delen met al de vrienden/kameraden van de wielerclub die allemaal ook hun vooropgestelde doel behaald hebben. S'avonds op het avondfeest begon het: pijn in mijn lies/heup. De volgende dag was het weg maar op de terugweg, 2 dagen later, begon het opnieuw. zelfs autorijden was op de duur een pijnslag. van de gaspedaal naar rempedaal moest ik echt mijn been opheffen om het te verplaatsen. De maandag erop naar de huisarts gegaan en die vertelde me wat ik al dacht: overbelasting van de adductoren. 1 weekje rust, wat pijnstillers en ontstekingsremmers en het zou wel beteren. Na een week met pijnstillers en ontstekingsremmers was het nog steeds niet beter. terug naar de huisarts: zelfde medicatie en rust nog een weekje volhouden. Na 14 dagen was er nog steeds geen beterschap. Integendeel: het werd alleen maar erger. Dit met ups en downs, soms veel pijn en soms ook bijna niets. Toen heeft de huisarts beslist van een echo van de heup te laten nemen. Hier was vocht en kalkophoping te zien. Huisarts heeft me toen doorgestuurd naar een orthopedist gespecialiseerd in heupen. Mijn keuze was snel gemaakt: DR Jan Van Melkebeek in Monica Deurne.

 Deze heeft toen een MR laten nemen zonder contrastvloeistof en op 10/08 is deze ook gebeurd. Op 14/08 zijn de resultaten besproken en deze luidden als volgt. Versnelde slijtage, vochtophoping en ontsteking op het bot.Voor 29 jaar te zijn en heel sportief vond ik dit wel aan de snelle kant. Behandeling: op 22/08: een infiltratie in de heup met cortisonen. Deze infiltratie heeft welgeteld 2 dagen geholpen en de pijn was er opnieuw. De pijn ging echt op en af van veel pijn tot bijna geen pijn maar stelselmatig werden de periodes waarin weinig tot bijna geen pijn was veel minder.

Dit leidde bij mij tot frustraties want zowel op het werk, in de familie, in de wielerclub,.. had ik het gevoel dat mensen mij niet echt geloofden. De ene moment/dag kon ik goed stappen en ging alles goed en de volgende moment/dag dan kon ik bijna niet gaan van de pijn. Maar geloof mij, het deed wel degelijk pijn want ik kan zelfs niet fietsen en niet op mijn koersfiets kunnen zitten is voor mij de grootste straf die je kan bedenken.

op 22/09 ben ik dan terug naar Dr Van Melkebeek gegaan omdat de infiltratie niets uithaalde. Deze vond dit verdacht en heeft toen een botscan en terug een MR voorgeschereven. dit keer wel met contrastvloeistof.  Op 30/09 heb ik de botscan ondergaan en op 02/10 dan de MR. op 03/10 ging dan het resultaat besproken worden.

Nu, in de nacht van 02/10 op 03/10 ben ik na een uurtje slapen wakker geworden van de pijn in gans mijn been. deze pijn was zo erg dat ik rond 00:30u naar beneden ben gegaan, pijnstillers heb genomen maar deze hielpen niet en slapen lukte echt niet.Om 04u15 heb ik Kathy dan wakker gemaakt en gevraagd of zij met mij naar spoed van Deurne wou rijden want de pijn was echt niet uit te houden. op spoed hebben ze mij dan een hele zware cocktail van pijnmedicatie gegeven want de standaardmedicatie hielp echt niet. Van deze medicatie ben ik echt slecht geweest. Ik was zo misselijk dat ik een hele dag heb liggen braken en mij echt mega slecht voelde, het minste dat ik mijn hoofd voor iets optilde moest ik gal overgeven. Hierop hebben ze mij dan een weekendje gehouden om de pijn onder controle te houden. Ondertussen moest ik ook op consultatie bij Dr Van Melkebeek. Deze had een uitslag die ik totaal niet verwachtte en ook totaal niet op voorbereid was. er zat een gezwel in mijn heup. Zelf had hij dit ook niet verwacht en hij heeft toen zelf naar DR Professor Somville gebeld om zo snel mogelijk een afspraak voor mij te maken bij hem in het UZA. Prof. Somville is orthopedist gespecialiseerd in tumors in het bot. Van deze uitspraak was ik toch even niet goed. Ik dacht dat ik bijna van de pijn en onderzoeken vanaf was maar na deze uitspraak heb ik het gevoel dat het nu pas begonnen is.

Na dus een weekend in het ziekenhuis in Deurne te hebben verbleven moest ik maandag 06/10 om 15u40 in het UZA zijn. Wel moet ik zeggen dat de zorgen en het eten in Deurne echt wel goed waren en wil hierbij het personeel bedanken van de afdeling orthopedie.

Mooi op tijd mocht ik binnen bij Dr Prof. Somville. Deze stelde me direct op mijn gemak. Hij bekeek mijn MR'S en botscan. Ook vertelde hij me dat DR Van Melkebeek hem uitgebreid gebriefd had. Het is een man die zegt waar het op staat en ook al zeker niet rond de pot draait maar zonder grof te zijn en zonder dikke nek. Zo heb ik het graag: rechtuit. hij zei me dat de foto's die hij zag hem niet aan stonden en sommige dingen hem niet zinden. zo zit een gezwel van het bot normaal volledig in het bot maar dit steekt er een beetje uit. Ik wist even niet wat zeggen. Wel had ik me er ergens op voorbereid maar toch, als een professor zo iets zegt, dan zegt hij dat niet zomaar en komt het toch even aan. Hij heeft toen zijn verplegend personeel de opdracht gegeven om zo snel mogelijk een bioptie en PET/CT scan te laten nemen van heel mijn lichaam om te zien of er ergens uitzaaiingen zijn. Na deze zware consultatie moesten we even bekomen en zijn we in het UZA een koffie gaan drinken. Dit hadden we denk ik beiden even nodig voor we naar huis reden.

De Bioptie is gepland op 14/10 en de pet/ct is gepland op 20/10. Op 27/10 moet ik dan terug komen bij de Professor om de uitslagen te bespreken maar voor de uitslag van de bioptie mag ik vlugger bellen. Tot zolang is het dus bang afwachten of het gezwel goedaardig of kwaadaardig is.

Voor de pijn had hij me Durogesic25  pijnpleisters voorgeschreven, dit omdat al de rest zoals tradonal en andere pijnstillers toch niet hielpen. Als deze pleisters niet helpen moet ik terug naar het ziekenhuis voor opname.

Terug thuis heeft Kathy de eerste pleister gekleefd en ik moet zeggen dat dit geen kattepis is. De ochtend erop was ik zo misselijk als iets. Ik heb een hele dag in de zetel gelegen en het minste wat ik probeerde te eten of te drinken kwam er terug uit. Zelfs medicatie als motilium of litican hielpen niet. Ik heb toen bijna heel de dag geslapen. Tegen de namiddag heeft Kathy toen naar de Professor gebeld om dit te melden maar dit was normaal bij opstart van durogesic volgens hem. Mijn lichaam moet zich aan deze medicatie aanpassen. Hij vertelde dat als het echt niet beterde ik de pleister voorlopig in 2 mocht knippen en zien of dit helpt tegen de pijn en tot mijn lichaam zich aan deze halve dosis heeft aangepast. Dit heb ik toen Woensdagmorgend gedaan want ik was nog altijd heel misselijk en moest naar het UZA voor een pre-operatief onderzoek. Hier onderzoeken ze je en verteld de anesthesist die je gaat verdoven voor de operatie van de bioptie wat mij allemaal te wachten staat. Tegen dat mijn zus mij kwam halen was het effect van de halve pleister al aan het werken want ik was niet de volle 100% maar de neigingen tot overgeven waren al wel weg. Ik voelde me al een beetje beter. Na dit onderzoek Stelde mijn zus voor om even langs "ons bomma" te gaan. Dit hebben we ook gedaan en daar heb ik voor het eerst in 2 dagen nog een een beetje vocht en wat vast voedsel kunnen eten zonder dat het er terug langs boven uit kwam. Dit allemaal was toch vermoeiender dan ik dacht want op de duur voelde ik me bij "ons bomma" echt belabberd en zou ik zo weer in slaap hebben kunnen vallen. Na even bij mijn ouders(die naast de bomma wonen) te zijn binnengesprongen ben ik thuisgekomen en onmiddellijk in slaap gevallen op de zetel. Dit heeft me deug gedaan want daarna voelde ik mij terug een pak beter. S'avonds hebben we toen ravoili gegeten en ook dit is goed binnengebleven en na een goede nacht voelde ik mij deze morgen echt een pak beter dan de voorbije dagen. De halve pleister werkt ook. Ik voel de pijn wel een beetje maar het is draaglijk en ik heb liever dit dan dat ik helemaal niets voel en een hele dag misselijk ben en moet overgeven. Ik heb vandaag zelfs naar de winkel kunnen wandelen om brood en thuis kunnen opruimen en het kippehok proper gemaakt. wel ben ik nu een beetje moe maar ben momenteel echt blij dat ik niet meer ben zoals de voorbije 2 dagen. Deze avond of morgenvroeg gaan we voor een paar dagen naar de zee. Mijn schoonvader logeert daar momenteel en ik hoop dat de frisse zeelucht mij een beetje deugd gaat doen. Lange wandelingen zullen er niet inzitten maar als ik soms heel even mijn gedachten kan verzetten zal ik al heel blij zijn. Vanaf dat de pijn terug erger wordt moet ik terug overschakelen naar de zwaardere dosis durogesic. hopelijk is mijn lichaam er dan aan aangepast en ben ik niet meer zo slecht van. Werken mag ik niet, autorijden ook niet want van die pleisters is je evenwicht en reactie toch ook niet echt perfect.

Ook heeft al deze medicatie nog een ander effect op mijn lichaam: obstipatie. Van de professor moet ik nu s'avonds Dulcolax innemen. Ik heb dit gisteravond de eerste keer gedaan en vandaag voor de eerste keer en een week tijd even naar de grote wc kunnen gaan. tegen de middag had ik er al 3x opgezeten. Zo zie je maar dat elke medictie zijn neveneffect heeft en voor deze neveneffecten hebben ze dan ook weer andere medicatie,.... pfff een vicieuze cirkel is het.

Dit is wat ik tot nu toe zelf weet en wat er is gebeurd. Indien er iets gebeurd of ik heb nood om iets neer te schrijven zullen jullie het zeker lezen. En als jullie willen bellen, chatten of op bezoek komen zijn jullie natuurlijk van harte welkom. Deze 2 weken zijn echt wel heel spannend en buiten afwachten en de onderzoeken ondergaan die gepland zijn kan ik niet veel doen.

Ook wil ik mijn familie en vrienden bedanken om mij tot nu toe zoveel te steunen. En dan zeker mijn vrouwtje niet te vergeten. Voor haar is dit ook niet gemakkelijk om mij een hele dag te zien overgeven enzo. Ook komt het bij haar allemaal heel hard aan. Maar samen zullen we er wel doorkomen en dit allemaal overleven.

Tot de volgende!

09-10-2014, 17:13 geschreven door decosterkevin