Rasheed, Rasheed, Rasheed, ik word ziek van zijn naam alleen al.
Ik werd uitgehuwelijkt aan hem door mijn eigen vader! Jalil, toen nog mijn droomvader, huwelijkt mij nog geen week na het verlies van mijn moeder al uit!
Het enige dat ik van hem wist voor ons huwelijk is dat hij een schoenenzaak had in Kabul.
Ik was 15 jaar oud, hij 45. Hij verloor zijn vrouw en zijn zoon verdronk in een meer.
Hij was nog niet binnen in de kamer of ik werd al overwelmd door zijn geur; sigaretten, haarlak en een zoete eau-de-cologne.
De dag na het huwelijk ging ik onmiddellijk mee met Rasheed naar Kabul. Voor de dood van mijn moeder was ik nog nooit verder dan 2 kilometer van ons huis geweest en nu ging ik al verder dan 564 km van de stad Herat. Ik was diep ongelukkig. Gedurende de busrit zei ik niet veel en éénmaal aangekomen aan Rasheed zijn slordig huis zei ik niets meer. Mijn hart bonsde in mijn keel.
Tijdens de rondleiding in het huis verbood Rasheed mij ook maar een traan te laten, hij verplichtte mij een hoofddoek te dragen en werd het onmiddellijk duidelijk dat dit geen man was met een zachtaardig karakter.
Ik ben Mariam en wil met jullie de aanleiding voor de zelfmoord
van mijn moeder, Nana, bespreken. Het was verschrikkelijk.
Ik groeide op met mijn mama op een afgezonderde plaats net buiten
de stad Herat. Jalil, mijn vader, is een rijke zakenman met drie vrouwen en negen
kinderen. Mijn moeder was één van zijn bediendes. Wanneer uitkwam dat ze
zwanger was van Jalil bouwde hij een huisje net buiten de stad Herat. Wekelijks
kwam hij me daar bezoeken op donderdag.
Mijn moeder haatte hem. Ik hield van hem, zoveel dat mijn moeder
ervoor moest sterven...
Ik droomde ervan om mijn familie in de stad te leren kennen. Op
een donderdag, wanneer Jalil me maar niet kwam bezoeken, besloot ik om hem zelf
te gaan opzoeken in Herat. Nog voor ik vertrok dreigde mijn moeder dat ze zou
sterven wanneer ik bij mijn vader zou gaan omdat ik de enige was die zij had.
Toch deed ik het.
Eenmaal aangekomen aan Jalil zijn reusachtig huis werd ik niet
binnengelaten. Zijn bediende vertelde me dat Jalil weg was en het beter was dat
ik wegging. Toch bleef ik. Ik wachtte eerst voor zijn huis maar later werd ik
door een andere werknemer zelf op straat gezet. Wanneer de bediende
merkte dat ik op straat zou blijven bracht ze me wat te eten en te
drinken.
De volgende morgen kwam Jalil zijn chauffeur me halen, dit was een
eis van Jalil. Na een poging om aan hem te ontsnappen werd ik tevergeefs naar
huis gebracht. Eenmaal daar aangekomen brak de hel los voor mij.
De chauffeur wilde mijn blik op haar nog afwenden maar dit was
tevergeefs, daar hing ze dan... Ik was niet alleen het enige wat zij had maar
zij bleek ook de enige die ik had.
Ondanks haar verscheidene smeekbedes bleef ik volhouden... Het is
een schaamte die ik voor de rest van mijn leven zal meedragen....
