|
Rasheed, Rasheed, Rasheed, ik word ziek van zijn naam alleen al.
Ik werd uitgehuwelijkt aan hem door mijn eigen vader! Jalil, toen nog mijn droomvader, huwelijkt mij nog geen week na het verlies van mijn moeder al uit!
Het enige dat ik van hem wist voor ons huwelijk is dat hij een schoenenzaak had in Kabul.
Ik was 15 jaar oud, hij 45. Hij verloor zijn vrouw en zijn zoon verdronk in een meer.
Hij was nog niet binnen in de kamer of ik werd al overwelmd door zijn geur; sigaretten, haarlak en een zoete eau-de-cologne.
De dag na het huwelijk ging ik onmiddellijk mee met Rasheed naar Kabul. Voor de dood van mijn moeder was ik nog nooit verder dan 2 kilometer van ons huis geweest en nu ging ik al verder dan 564 km van de stad Herat. Ik was diep ongelukkig. Gedurende de busrit zei ik niet veel en éénmaal aangekomen aan Rasheed zijn slordig huis zei ik niets meer. Mijn hart bonsde in mijn keel.
Tijdens de rondleiding in het huis verbood Rasheed mij ook maar een traan te laten, hij verplichtte mij een hoofddoek te dragen en werd het onmiddellijk duidelijk dat dit geen man was met een zachtaardig karakter.
|
