Tv programma's die urenlang uitwijden over verschillende automodellen zeggen mij dan ook hoegenaamd niets. Meestal hou ik het amper enkele seconden vol voor ik met rollende ogen wegzap naar iets beters, niet langer. Langer kijken zou mij wel eens ziek kunnen maken van verveling. Ik vind het heel vreemd hoe sommige mensen, vooral mannen, zulk een intense fascinatie kunnen hebben voor iets wat voor mij louter een praktisch vervoermiddel is. Ok, er zijn modellen die ik mooier vind dan anderen, maar daar blijft het bij.
Over mijn hele levensloop heb ik maar drie ervaringen die iets met auto's te maken hebben. De eerste dateert zelfs nog uit mijn vroege jeugd, toen mijn jongere broer als kleine uk zot was van die kleine metalen autootjes. Hij had ze in alle maten en modellen. Af en toe was mijn assistentie vereist om een megacrash te ensceneren, want dat ging nu eenmaal makkelijker met vier handen dan met twee. De tweede is het halen van mijn rijbewijs, niet bepaald een prettige ervaring. Ik heb tot mijn eigen scha en schande drie keer over het praktische examen gedaan. Het op een redelijke manier besturen van een voertuig met toch enige paardekracht heeft mij bijna letterlijk bloed, zweet en tranen gekost. Volgens mijn vader ontbrak het "pedaalgevoel". Hij kan gelijk hebben. Mijn laatste ervaring met auto's is een recente, namelijk de aankoop van een nieuwe wagen. Ik heb eigenlijk maar op twee dingen gelet: de prijs en de ecologie. Het is een kleine wagen geworden met een laag verbruik. Moge alle Porsche liefhebbers mij vergeven.
Niet verwonderlijk dus dat de ontleding van een auto mij weinig zegt, laat staan een tv programma erover. Recent is daar echter verandering in gekomen. Enkele enthousiaste Britten zijn erin geslaagd mijn interesse voor een autoprogramma langer dan enkele seconden vast te houden.
Top Gear is dan ook niet zomaar een programma over auto's. In welk programma heb je anders ooit een auto op skilatten met een raket in de koffer de schans zien afspringen? Of een tiental auto's minivoetbal zien spelen met een bal op aangepast formaat? Ik kon ook mijn ogen niet geloven als ik een hoop oude mobilhomes uiteen zag vallen in de ultieme mobilhomerace. Ik geef toe, ik kijk voor de kick. Ik kijk omdat ik nieuwsgierig ben hoe één of andere knotsgekke opdracht afloopt. Ik kijk om auto's te zien sneuvelen op de meest uiteenlopende manieren. Ik kijk voor de Britse humor en het enthousiasme van de presentator. Ik kijk omdat ik jaloers ben op de racekwaliteiten van The Stig.
Aan alle vrouwen (en mannen) die net zoals ik het auto-gen ontbreken maar wel een verslaafde partner hebben: vrees niet langer, Top Gear is uw redding.
14-08-2008
Herman Brusselmans
Laatst zag ik Herman Brusselmans nog eens op tv, in Zomer 2008. Het was even geleden, maar hij blijft er altijd hetzelfde uitzien. Een rimpel meer misschien, of een kilo bij.
Vroeger had ik een grondige hekel aan Herman. Zo hadden we in het vijfde middelbaar verplichte lectuur: ofwel een boek van Herman Brusselmans, ofwel van Tom Lanoye. Puur uit principe heb ik toen Kartonnen Dozen gelezen, omdat ik per se geen boek van Brusselmans wilde gelezen hebben. Kartonnen Dozen vond ik ook niet bepaald een meevaller. Wat ik er mij van herinner, is dat het ging over een ietwat zielige, vunzige tiener die homo bleek te zijn. En dat ik blij was dat ik nooit op kamp was geweest met de ziekenkas. Achteraf heb ik nog Alles Moet Weg gelezen, en die heeft veel goedgemaakt op Tom Lanoye gebied.
Eerlijk is eerlijk, mijn hekel aan Herman Brusselmans is een vooroordeel, want ik heb nooit een boek van 'm gelezen. Wel columns. En na al het naaien in de poep, kut, pijpen en beffen, is mijn goesting over om aan een boek te beginnen. Van mij mag er bij al die sexuele escapades toch iets meer subtiliteit aan te pas komen. Maar wie ben ik?
Ondanks mijn literaire desinteresse blijf ik gefascineerd door de figuur Brusselmans. Hij doet zo stoer altijd, zo sarcastisch, dat ik er van overtuigd ben dat er achter die ruwe bolster wel een blanke pit moet zitten. Die theorie wordt bevestigd als hij lacht. Nu ja, lachen... laat ons stellen dat hij in zeer uitzonderlijke omstandigheden eens zijn geplamuurde façade optrekt in een vreemde plooi die zijn tanden lichtjes ontbloot. Als je heel snel bent, zie je een verlegen, misschien wel sympathieke kerel. Dat maakt Herman Brusselmans voor mij een klein mysterie, interessant genoeg om te bekijken in interviews.
Zijn boeken zijn voor een andere keer.
04-08-2008
Dranouter
Zeven jaar geleden ging ik voor het eerst met een vriendin naar het folkfestival in Dranouter. We hebben toen twee dagen onze ogen uitgekeken en onze oren laten genieten van alle optredens: Ierse bands, opzwepende klezmir (voor wie het niet kent: www.oi-va-voi.com/music), ruwe Spaanse flamenco en Laïs... het was er allemaal. Meer nog dan de muziek was er sfeer. Een gemoedelijke, vriendelijke sfeer. Een vrolijke sfeer met spontaan applaus en dansen af en toe. En in elke tent een heel andere sfeer, soms beladen emotioneel, soms luchtig. We voelden ons helemaal etnisch en flowerpower na dat weekend, compleet met vlechten in het haar.
Nu zeven jaar later ben ik er eindelijk eens terug geraakt, op Dranouter. Je weet hoe dat gaat: net op reis, aan het werk, geen tijd... het kwam er niet van. En eigenlijk was ik ook een beetje bang dat die speciale sfeer verloren zou zijn gegaan in de populariteit, want jaar na jaar zakt er toch meer volk af.
Niets was minder waar. Dranouter blijft een goed bewaard publiek geheim: je moet er echt naartoe willen, want je komt er niet eens toevallig voorbij. Het is een oase van muziek en sfeer goed geplaatst midden in de West-Vlaamse glooiende weiden. Met die vochtige boerengeur die over het hele terrein en in alle tenten hangt. Een festival waar je zowel frieten met stoofvleessaus als een ovenbroodje met vegetarische én biologische burger kan eten. Waar mensen sorry zeggen als ze tegen je aan lopen in de menigte. Een festival waar je een tent met tweedehands zetels kan vinden, om lekker lui naar Kretenzische muziek te luisteren. Waar je zowel jonge kinderen als bijna-bejaarden ziet passeren. Waar je kan genieten van pure flamenco, gebracht door een (jawel) mannelijke zigeuner. De echte flamenco dus. Waar accordeon helemaal niet saai is, maar gepassioneerd en met een vleugje humor wordt gebracht.
Zeven jaar geleden stond Suzanne Vega op het podium. Ik herinner mij nog heel precies dat we als avondmaal een heksenbroodje (met gebakken champignons) aan het eten waren op de tonen van Marlene on the wall. Heel toevallig was zij er nu ook weer bij. Ik vroeg me spontaan af wat er ondertussen in haar leven zou veranderd zijn (is ze niet getrouwd? En had ze al een dochter?). Mijn tweede keer Dranouter was nu met mijn wederhelft. Ik hoop dat ik er niet nog eens zeven jaar over doe om terug te keren. Suzanne wordt er ook niet jonger op...
