Zeven jaar geleden ging ik voor het eerst met een vriendin naar het folkfestival in Dranouter. We hebben toen twee dagen onze ogen uitgekeken en onze oren laten genieten van alle optredens: Ierse bands, opzwepende klezmir (voor wie het niet kent: www.oi-va-voi.com/music), ruwe Spaanse flamenco en Laïs... het was er allemaal. Meer nog dan de muziek was er sfeer. Een gemoedelijke, vriendelijke sfeer. Een vrolijke sfeer met spontaan applaus en dansen af en toe. En in elke tent een heel andere sfeer, soms beladen emotioneel, soms luchtig. We voelden ons helemaal etnisch en flowerpower na dat weekend, compleet met vlechten in het haar.
Nu zeven jaar later ben ik er eindelijk eens terug geraakt, op Dranouter. Je weet hoe dat gaat: net op reis, aan het werk, geen tijd... het kwam er niet van. En eigenlijk was ik ook een beetje bang dat die speciale sfeer verloren zou zijn gegaan in de populariteit, want jaar na jaar zakt er toch meer volk af.
Niets was minder waar. Dranouter blijft een goed bewaard publiek geheim: je moet er echt naartoe willen, want je komt er niet eens toevallig voorbij. Het is een oase van muziek en sfeer goed geplaatst midden in de West-Vlaamse glooiende weiden. Met die vochtige boerengeur die over het hele terrein en in alle tenten hangt. Een festival waar je zowel frieten met stoofvleessaus als een ovenbroodje met vegetarische én biologische burger kan eten. Waar mensen sorry zeggen als ze tegen je aan lopen in de menigte. Een festival waar je een tent met tweedehands zetels kan vinden, om lekker lui naar Kretenzische muziek te luisteren. Waar je zowel jonge kinderen als bijna-bejaarden ziet passeren. Waar je kan genieten van pure flamenco, gebracht door een (jawel) mannelijke zigeuner. De echte flamenco dus. Waar accordeon helemaal niet saai is, maar gepassioneerd en met een vleugje humor wordt gebracht.
Zeven jaar geleden stond Suzanne Vega op het podium. Ik herinner mij nog heel precies dat we als avondmaal een heksenbroodje (met gebakken champignons) aan het eten waren op de tonen van Marlene on the wall. Heel toevallig was zij er nu ook weer bij. Ik vroeg me spontaan af wat er ondertussen in haar leven zou veranderd zijn (is ze niet getrouwd? En had ze al een dochter?). Mijn tweede keer Dranouter was nu met mijn wederhelft. Ik hoop dat ik er niet nog eens zeven jaar over doe om terug te keren. Suzanne wordt er ook niet jonger op...
29-07-2008
De kusttram
De eerste warme zomerdagen... Wat is er dan leuker dan enkele daagjes doorbrengen aan onze eigen Belgische kust? Zonnen op het strand, zwemmen in zee, een ijsje eten op de dijk, beetje shoppen, kortom, de toerist uithangen in eigen land. You love it or you hate it. Ik ben fan, moet ik toegeven. In elk geval kan niemand ontkennen dat helemaal bovenaan het lijstje van topattracties aan zee nog steeds de kusttram prijkt. Voor relatief weinig geld wordt je vervoerd naar je uitgekozen bestemming, én je beleeft gegarandeerd een wild avontuur. De kusttram, altijd een belevenis: ze zouden er een reclameslogan mee kunnen maken.
Zelfs op een korte rit van Oostende Marie-José plein naar Middelkerke Casino (uit te spreken met een sterk West-Vlaams kusttramaccent) zie je de gekste dingen. Maak u even een visuele voorstelling van het volgende.
Mijn wederhelft en ik stappen op de drukke kusttram in Oostende, en na twee haltes kunnen we beiden een zitplaats veroveren tegenover mekaar aan het gangpad. Welgeteld één halte verder stapt een geanimeerd gezelschap op bestaande uit twee oudere koppels. Eén van de mannen, duidelijk de betweter van de groep, is even tevoren gestruikeld en gevallen, en de drie anderen zoeken druk een zitplaats voor hun slachtoffer. Er wordt plaats gemaakt aan de andere kant van het gangpad. De vrouw van de betweter heeft daar geen plaats meer, en komt naast mijn wederhelft te zitten aan het raam. Het is een opgetutte dame, zo eentje met juwelen op elke vrije plaats, een veel te bruine huid en een veel te roze lippenstift. Haar afstand tot de rest van de groep weerhoudt haar er niet van vrolijk mee te discussiëren over de oorzaak en de vele lichamelijke gevolgen van de val. Nu ja... de man in kwestie heeft hoop en al een schaafwonde of twee. Uiteindelijk worden twee tafeltjes op het voetpad toch aanzien als zijnde gevaarlijk en de oorzaak van zijn gestruikel. De betweter zelf wijt de val ook aan nieuwe medicatie die hij pas is gestart, waar de bijsluiter mogelijke duizeligheid vermeldde. Ik vermoed dat de hele kusttram kon genieten van deze ontleding, gezien de luide stem van de betweter.
Zijn opgetutte vrouw wiebelt ondertussen vrolijk heen en weer op haar stoel, tot groot ongenoegen van mijn wederhelft die regelmatig een duw krijgt van haar welgevormde kont. Zijn veelbetekenende blik zegt alles. Hij draait zich dan maar een beetje naar het gangpad toe. Bij het volgende manoeuver van de opgetutte dame hou ik mijn adem in: in een poging het bord met alle haltes van de kusttram boven haar hoofd te lezen, leunt ze ver achterover. Erg ver. Nog enkele centimeters en ze zit op de schoot van mijn wederhelft. Die heeft gelukkig eerst niks door, gezien zijn gerichte positie naar het gangpad. Even later krijg ik een tweede veelbetekenende blik.
En dan is het tijd om af te stappen. Eigenlijk zijn we wel blij, want de snerpende stem van de betweter begint op de zenuwen te werken. Hij voert ondertussen een hele discussie met de andere man in het gezelschap, over waar ze zullen afstappen, onderwijl pochend met zijn kennis over alle kusttramhaltes.
Voor anderhalve euro per persoon zijn we een klein doch memorabel toneelstuk rijker. Wie heeft er nood aan theater aan zee als je de kusttram hebt?
25-07-2008
De verboden Jezus
Aandachtige chauffeurs die vanuit Brussel de Ring verlaten om de E19 richting Antwerpen op te rijden, weten waarover het gaat. Jezus staat daar in de eenzame bocht geschilderd in een verbodsbord. En sinds enkele weken is dat bord ook nog eens gekanteld. Jezus hangt nu dus scheefgezakt aan een paal. Als een gevallen en vergeten duister figuur.
Telkens ik daar voorbij rijd, vraag ik het me af: wie heeft Jezus daar geschilderd? En waarom? Is er iemand op een goede nacht uit bed gekropen, met een kartonnen afbeelding van Jezus, klaar om de Heer te gaan vereeuwigen in zwarte verf? Of is er een onderliggende boodschap die wordt gemist misschien? Als je daar uit de bocht vliegt en dood tegen de vangrails ligt, mag je dan niet meer binnen in de hemel?
Ik weet het niet. Maar na zo vaak door de bocht te zijn gereden, telkens eens piepend om te kijken of Jezus er nog is (al dan niet gevallen), moet ik het toegeven: het wordt een beetje nostalgie. Je wordt er op een doordeweekse filedag waarlijk wat filosofisch van. Die Jezus, daar in die bocht, al is hij met goedkope verf in dat verbodsbord gespoten, is kunst. Gratis kunst. Misschien moet dat meer gebeuren. Om de grijze sleur langs de snelwegen te doorbreken. Het mag ook met andere dingen dan een verboden Jezus. Met een uitvergrote Monet bijvoorbeeld, of een kleine Magritte die je vanuit je ooghoek verrast. Of gewoon een poster van een exotisch eiland als dat makkelijker is. Of abstracte kunst, om op het vervolg van je weg na te denken over wat dat zou kunnen betekenen. Een beetje zoals de Jezus eigenlijk.
Als iemand weet wie die Jezus daar neergepoot heeft: ik ben alleszins benieuwd naar het echte verhaal. Alhoewel... misschien is de werkelijkheid bijlange niet zo spannend als ik wel denk.
18-07-2008
Koopkracht
Ik moet het eerlijk toegeven: tot voor enkele maanden had ik nog nooit gehoord van het begrip "koopkracht". Ik had er mij een werknemer bij kunnen inbeelden die alle inkopen voor een grootwarenhuis regelt. Of een wedstrijd onder vrouwen: wie het snelst met twintig goed beladen kleerhangers een parcours door de kledingwinkel kan afleggen, wint de prijs van beste koopkracht en mag een jaar gratis shoppen. Soit, blijkt het dus gewoon te gaan om wat je kan kopen met je geld. Of beter gezegd: hoeveel minder luxueuze aankopen je tegenwoordig kan doen met je loon.
Alhoewel... toen ik een paar weken geleden bij het shoppen een bongobon-rek passeerde, moest ik toch even slikken. De bongobon "Once in a lifetime": een exclusieve belevenis voor twee personen, voor de budgetvriendelijke prijs van 3000 euro. Jawel, 3000 euro. Een mens zou van minder nieuwsgierig worden. Wat krijg je in godsnaam cadeau voor 3000 euro? De achterkant van de box leerde mij dat je kan kiezen uit een nacht als VIP in Barcelona, shoppen met een persoonlijke stylist in Milaan, een grote duik in Kopenhagen, een gastronomische reis langs 5 Michelinrestaurants, parapenten of skiën in de Alpen en meer van dat. Leuke dingen voor de mensen ja, maar toch.
Als je dezer dagen niets anders hoort dan klagen over de dalende koopkracht, vraag je je toch af wie er zo'n bongobon cadeau geeft. Een rijke zakenman aan zijn maitresse? Een groot farmaceutisch bedrijf aan zijn beste verkoper?
In elk geval, ik zou het niet hoeven. Nee, ik zou al heel tevreden zijn met een weekendje weg in een gewoon hotel, of met een dagje beautyfarm, of, nog beter, een weekje op een Grieks eiland genieten van het goede leven, want zelfs dat valt goedkoper uit dan zo'n exclusieve ervaring. Dus als iemand mij iets cadeau wil doen in deze tijden van gedaalde koopkracht: de tip is bij deze gegeven!
27-09-2005
Grieks restaurant
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
