Die auto, fel blinkend rood. Ze staan er op te giezen, als was het een brood. Een blok metaal met een motor. Wat zien ze toch in zo'n onding? Veel lawaai en stinken maar. Het is een oldtimer en doet wat raar. Nog even wat praten, de motor draait. Geen haan die daar nog naar kraait. Nochtans is 't verspilling van centen en naft. Zelfs aan de natuur wordt niet meer gedacht. En morgen zijn er die vragen. Wie gaat die kosten weer dragen? De kosten van de wereld, want die is op. Denk er niet aan, 't is voor de kleintjes. Zo redeneren wij, in onze breintjes. De oplossing is nochtans vrij simpel. Laat staan dat verbruikend scharminkel...
Hij scheurde me voorbij. Kwaad priemden zijn ogen. Nochtans is 50 de norm. Toch altijd in de bebouwde kom? Vermoedelijk kon hij het licht niet missen, het rode licht waarvoor hij nu stond te wachten... En voor mij, de trage, springt dat dus wel op groen. Gehaast trok hij op. Zijn uitlaat brulde woedend. Met rasse snelheid verliet hij mij. Maar niet voor lang Mijn "collega in de traagheid" hield hem tegen. En ditmaal was er geen ontsnappen aan. Hij moest mee in 't rijtje gaan. De rust keerde weer, hij zag het in: als een zot rijden, heeft geen zin...
Zestig bomen. Zomaar. Alsof het hem niets doet. Waarschijnlijk is hij vergeten dat bomen nodig zijn. Niet alleen voor ons, maar ook voor zoveel andere dieren en planten. Zonder kunnen we niet. Zij helpen het zuiveren van de lucht, ze geven broedplaatsen aan vogels, eten aan insecten en schuilplaatsen voor allerlei dieren zoals eekhoorns. Ze stonden waarschijnlijk in zijn weg. Zo iemand die graag eens racet met zijn auto. Die er graag eens wil invliegen, maar vind dat die bomen in zijn weg staan. Schrik misschien om er tegen te rijden. Maar compleet vergeten wie of wat hij is. Een mens, een warmbloedig persoon. Nu ja, warmbloedig... Totaal niet meer weten dat hij geboren is en ook weer zal sterven. Vergeten dat hij ooit kind was, verwonderd kijkend naar die reuzen. Misschien heeft hij er wel in geklauterd. En nu opeens ziet hij ze opnieuw. Die mastodonten die ons het zicht ontnemen. Misschien heeft hij iemand verloren, knallend tegen een boom. Of misschien is zijn huis ineen gestort onder het gewicht van zijn vijand. En dan zou er nog begrip voor hem kunnen zijn. Maar zomaar? Straffeloos zal dit niet blijven. Als het hier niet is, zal het later zijn, ergens nog hoger dan die bomen.
11-02-2011 om 22:36
geschreven door debuzzy
0
1
2
3
4
5
- Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen) Categorie:Zicht op het nieuws
Gedaan
Middag. De tijd tikt. Nog even volhouden. Laat ze maar doen. Wij weten beter. Ze zijn God niet. Hun leven is niets waard. Al vinden zij van wel. Hun tegenstanders klitten samen. Een front wordt gevormd. Nog even en we gaan in de aanval. Hun tegenstand zal groot zijn. Wij zullen groot zijn. Opstaan tegen de rebellen. Rebeleren tegen de rebellie. Het zal anders worden. Anders dan Anders. Eindelijk.
Ongelooflijk. Ongeloof. On-ge-loof-lijk. Elke dag opnieuw sta ik versteld hoe mensen zijn. Zij met wie je dag in dag uit samen bent. Niet thuis, maar op de werkvloer. Dagdagelijks smeed je een band. En dan. KARMEL!!! Die steek. Dat samenspel. Allen tegen één. Alsof je mekaar nog nooit gezien hebt. En vertrekt vanuit het onbekende. Samen lachen krijgt een andere betekenis. Samen uit-lachen. Samen tegen die éne. Samen sterk. Emotieloos. Niet zien, maar laten zien. Laten voelen. Hard, keihard. Ongeloof. Lachen zal nooit meer hetzelfde zijn. Groen lachen. Zoals 'The Mask'. Haha, dat is grappig. De buitenkant lacht. Binnenin die traan die valt. Die valt hard tot op je hart. Daar verschroeit hij in die wonde. Die geslagen wonde. Ik ben anders. ANDERS DAN ANDERS. En dat zal ik gevoeld hebben. Bedankt
