Middag. De tijd tikt. Nog even volhouden. Laat ze maar doen. Wij weten beter. Ze zijn God niet. Hun leven is niets waard. Al vinden zij van wel. Hun tegenstanders klitten samen. Een front wordt gevormd. Nog even en we gaan in de aanval. Hun tegenstand zal groot zijn. Wij zullen groot zijn. Opstaan tegen de rebellen. Rebeleren tegen de rebellie. Het zal anders worden. Anders dan Anders. Eindelijk.
Ongelooflijk. Ongeloof. On-ge-loof-lijk. Elke dag opnieuw sta ik versteld hoe mensen zijn. Zij met wie je dag in dag uit samen bent. Niet thuis, maar op de werkvloer. Dagdagelijks smeed je een band. En dan. KARMEL!!! Die steek. Dat samenspel. Allen tegen één. Alsof je mekaar nog nooit gezien hebt. En vertrekt vanuit het onbekende. Samen lachen krijgt een andere betekenis. Samen uit-lachen. Samen tegen die éne. Samen sterk. Emotieloos. Niet zien, maar laten zien. Laten voelen. Hard, keihard. Ongeloof. Lachen zal nooit meer hetzelfde zijn. Groen lachen. Zoals 'The Mask'. Haha, dat is grappig. De buitenkant lacht. Binnenin die traan die valt. Die valt hard tot op je hart. Daar verschroeit hij in die wonde. Die geslagen wonde. Ik ben anders. ANDERS DAN ANDERS. En dat zal ik gevoeld hebben. Bedankt
