Zonder denken of dralen trok ik een warme pyjama aan. Met Kerstmotief: rode en witte ruitjes, aangevuld met geborduurde hulstblaadjes. En jawel: ik ben slechts 23 jaren jong: dat had u goed genoteerd. Laat ik het hele ding afdoen als een relikwie uit een oude traditie. December is nog ver weg, maar het licht ouwbollige kledingstuk maakte de hele Kerstsfeer in mij alvast weer wakker: Zoethoutthee, kaneelkoekjes, gezelligheid en familiefeestjes. Naar jaarlijkse traditie daagt dan de hele familie strak uitgedost op bij familiefeestjes. Vriendjes en vriendinnetjes van het jonge geweld zijn, na de noodzakelijke goedkeuring, steevast van de partij en vergroten het aantal zielen om de vreugde dit jaar weer wat te vergroten. De traditie wil dat, bij de pakjesronde, koppels steevast een extra geschenkje krijgen. De aanwezige vrijgezellen krijgen daarbij een spijtige blik: volgend jaar misschien. En, beste Santa's, vandaar mijn brief: u raadde het al, deze vroegtijdige schrijfster zou ook graag een extra geschenkje krijgen. Of vooral: geen spijtige blik, dit jaar. Wat denkt u? Een uitdaging om aan te gaan?
Na 24 uur hebt u vast nog niemand gevonden. Of rondgekeken. Of deze brief gelezen. Maar doe gerust rustig aan: ik heb geduld. December is ten slotte nog ver weg en het is niet zo dat ik er op te wachten zit. Of wel, maar het is alleszins geen snel-snel-cadeautje. Dat begrijp ik wel. Zal ik nog enige specificaties geven, of kent u me ondertussen goed genoeg? Laat de vorige vriendjes een indicatie zijn, stel ik voor. Maar dan enkel hun goede eigenschappen. Niet te onzeker, misschien. En het zou ook wel helpen als hij niet de drang voelde de wereld te verkennen voor onbepaalde tijd. En nu ik toch bezig ben, mag ik een voorkeur uiten voor mannen die weten wat ze willen? Dankje. Het komt vast in orde. Toch?
