We malen onze laatste 100 KM af via de Westcoast National
Park-route dewelke parallel loopt met de R27. Een kronkelende weg tussen het
groen en de duinen en waar er normaal gezien nog wat wild zou moeten te zien
zijn. Maar uitgezonderd drie verloren gelopen struisvogeltjes wordt er niets
meer gespot.
Wanneer we terug de R27 oprijden zien we al, ongeveer 50 KM
voor Kaapstad, de Tafelberg aan de mistige horizon.
Kaapstad is in die twee jaar nog maar bitter weinig
veranderd. We rijden langs veel herkenningspunten, het dorpsbord PAARL, waar we
vorig jaar een gezellig onderkomen vonden, de kapotte brug over de autosnelweg,
maar vooral het binnenrijden tot aan het Waterfront. Het is hier lekker 27
graden en volgens mij is het hier vooral windstil omdat de Tafelberg de stad
half omringd.
De haven straalt alles uit wat westers is: leuke terrasjes,
Shopping Mall, straatanimatie en eten en drinken overal verkrijgbaar. Een
groter kontrast kan je met het binnenland van Afrika niet verwezenlijken.
Via onze huisbazin van onze laatste B & B De
Strandloper krijgen we een onderkomen bij haar nicht, hier in Blouberg, een
tiental KM van het centrum van Kaapstad vandaan.
Hildegard Kuun heeft hier een groot huis op het afgesloten
domein Benguala Beach, omringd met zware stenen muren, prikkeldraad en ijzeren
dranghekkens.
Ze heeft een fabuleus zicht op de Atlantische Oceaan en kan
iedere avond genieten hoe de zon in de zee verdrinkt maar die stenen en ijzeren
bouwsels rond het huis maait veel weg van het romantische spektakel aan de horizon
Dit zie je overal in en rond Kaapstad: ommuurde woningen. De
schrik moet er hier dik inzitten. Wij kunnen ons geen leven voorstellen in deze
woonbare strafkampen en toch maken zij er geen probleem van. Zij zijn ermee
geboren denk ik.
Wanneer we s avonds een avondwandeling maken aan zee heb je
nochtans nimmer het gevoel van onveiligheid ofwel moet dit ergens om de hoek schuilen,
maar ik vind er geen.
Ons laatste avondmaal op Afrikaanse bodem wordt in
Afrikaanse stijl afgesloten in een jawel, Afrikaans restaurant. Bij Moyos
worden we op onze wenken bediend.
Dit was het dus, Dikke drie weken Afrikaans temperament,
oefenen in geduld en iedere dag worden verrast van het landschap, de mensen en
hun cultuur.
We zullen het weer missen wanneer we de Europese winter in
Kuurne zullen moeten trotseren, maartroosten ons met het feit dat een koude winteravond aan het haardvuur
OOK gezellig kan zijn..als verkiezen we stiekem toch het vuur van de Afrikaanse
braai
Na ons ontbijt aan het Bloubergstrand rijden we voor de
laatste keer met ons motorke naar Kaapstad, maar wel om onze tweewieler binnen
te brengen. Einde van ons avontuur.
Een taxi brengt ons naar onze laatste stop op Afrikaanse
bodem : Cape Town Airport.
Om 16 uur zou een viermotorig ijzeren gestel ons tijdens de
komende avond, nacht en morgen veilig en wel moeten terug brengen naar onze
schatten in Kuurne. De tussenstop in Johannesburg en Istanbul nemen we erbij,
maar nu kan het niet vlug genoeg gaan
