Dag 14 …Another One Bites The Dust ( Queen )

Vandaag wordt het een “Though One”. We moeten 350 KM soldaat maken.

Ik vond het al vreemd dat al het barpersoneel van Desert Camp bij ons vertrek “We wish you all good, good luck with the motorbikes…” toewensten.

Ze keken gisterenavond ook al raar op wanneer we hen duidelijk maakten dat we via Betta naar Aus gingen rijden om de Fish River Canyon via Rosh Pinah aan te snijden. Dit blijkt namelijk de mooiste kant te zijn om de tweede grootste canyon ter wereld binnen te komen.

Was dit een voorteken van onheil?

Volgens mij wordt het  Namibische Verkeersreglement ook lichtjes anders geinterpretteerd dan in onze contreien. De verkeersborden waarop 60, 100 en 120 staat vermeld is volgens mij de recordsnelheid die iemand op die bepaalde zandweg heeft kunnen behalen…

Wanneer we vanuit Sesriem de C27 oprijden richting Betta kunnen we ons met moeite honderd meter recht houden zonder dat ons voorwiel in het zand wegzakt. De maximale snelheid ligt onder de 35 km/uur op wegen waar men 100 mag doorrazen…

Ik probeer telkenmale een oud wielspoor te vinden waar ik zeker ben dat er geen zandlaag onder ligt verscholen, onvoorstelbaar hoe dit stuk weg erbij ligt.

Nochtans is dit de route dewelke het Namib Rand Nature Reserve middendoor snijdt. Door de stofwolk die mijn achterwiel  veroorzaakt  zie ik Jan niet meer volgen, maar ben ik van mening dat hij zijn eigen tempo aanhoudt in die helse omstandigheden…Volgens mij heeft Chris Rea hier zijn inspiratie gevonden voor “Road to Hell”…

Na  3,5 uur zwoegen en ploeteren in tweede versnelling komen we aan in Betta bij 36 graden alwaar enkel een benzinestation aanwezig  is met een klein winkeltje. Nog nooit heeft een blikje Cola zo goed gesmaakt als die middag.

Wanneer ik na een dik half uur aan mijn tweede Cola begin is er nog altijd geen spoor te zien van Jan en Mieke en beginnen we ons wat zorgen te maken en denken we dat ze in panne zijn gevallen.

Gsm-masten zijn in dit godvergeten gat natuurlijk in geen dagen te vinden dus kan ik ook  geen SMS sturen om te vragen of ze hulp nodig hebben en vice versa.

Na enige tijd zien we een bakkie (pick-up) oprijden aan het benzinestation.

Het is niet zo abnormaal in deze contreien dat je een zwarte achteraan  in de laadruimte ziet zitten…maar nog nooit hebben we een blanke erin gezien.

Tot onze verbazing zit onze blanke Mieke in de rechterhoek van de laadbak…

Ik wilde eerst een mooie  foto nemen voor het Veys-nageslacht, maar aan haar lichaamstaal te zien zou dit een slechte beslissing zijn geweest…

De bestuurster blijkt de boervrouw en haar vriendin die achter het winkeltje woont en toevallig Mieke zagen verder wandelen richting Betta…Ze hebben ons Mieke opgepikt en haar hier gedropt.

Vijf kilometer voor Betta is het voorwiel van Jan 30 cm lager in een zandhoop op de rivierbedding weggezakt en is de motor over zijn zwaartepunt gekanteld en zijn Jan en Mieke in de zandbedding terecht gekomen.

Gelukkig geen erg  maar Mieke heeft het op deze wegen gehad met die tweewieler.

Geen Gravel Roads meer! …OK…

Na een uurtje komt er een auto aangereden voor een kleine tussenstop. Het blijkt een koppeltje uit Parijs die richting Aus rijdt….Oeps!

De dames vragen vriendelijk of zij tot in Aus mogen meerijden, want dat motorgedoe hebben ze nu wel gehad. Voor onze Fransman geen probleem doch hij gaat wel via de shortcut D707.

Pas de probleme monsieur, avec la voiture ca ne me derange pas, en hop, onze 2 dames weg na ons veel geluk en plezier te hebben toegewenst…

Na een tankbeurt en een plaspauze in de struiken van Betta vervolgen we onze weg richting Helmeringhausen en nemen we de C13 naar Aus. De eerste vijf kilometer blijft het ploeteren en dan…. 235 km schitterende glooiende wegen. Het blijft oppassen voor de rivierbeddingen,  maar we halen met gemak 80 km/uur en genieten van de prachtige uitzichten in dit gebied!

50 km voor Aus houden we nog even halt in Campsite Tirool, een Zuidafrikaanse die naar hier is geemigreerd en ons vriendelijk een Cola serveert op een lege camping. November blijkt echt geen druk seizoen..

Ondertussen hebben onze dames al twee kamertjes gevonden in Klein Aus Vista en spoelen we het stof door bij een lekker avondmaal. Vanavond nog wat bekomen en na een goede nachtrust morgen op naar…Luderitz? Rosh Pinah? Keetmanshoop? …We zien wel wat de dames beslissen J

12-11-2012 om 07:19 geschreven door Marnix  

Dag 15 …Ghost Town… ( The Vaccines )

Er wordt unaniem…door onze lady’s beslist dat vandaag “asfaltdag” wordt! Wij mogen zelf beslissen welke wegen we uitrijden, maar asfalt is het woord van de dag.

Aangezien er  slechts 1 enkele weg, de B4, het brouwsel van meneer Tarmac bevat rijden we in de morgen richting Luderitz, Een lange mooie weg van 125 bornes die parallel loopt met de spoorweg.

Deze spoorweg is niet meer in gebruik en werd vroeger door de Duitsers aangelegd om de diamanten van Kolmanskop naar Aus te transporteren. Een 5tal kilometer voor Luderitz ligt namelijk de spookstad “Kolmanskuppe”.

Dit is de eerste nederzetting van de Duitsers wanneer ze zijn gestart met hun diamantenroof vanuit Namibie. In de vorige eeuw lagen de diamanten hier gewoon voor het rapen in de rivierbedding en hebben enkele Duitsers zich al rapend rijk gemaakt en hier gronden gekocht, zo groot als Vlaanderen.

Dezer dagen is de kostenbatenanalyse iets minder rooskleurig. In de lodge waar we vanavond slapen is er namelijk een man die voor de mine-business werkzaam is en hij zegt me dat ze er nog vinden ter hoogte van Oranjmund maar dat de bergingskosten heel hoog oplopen.

Kolmanskop is echt wel de moeite waard. Een verlaten spookstad waarbij de architectuur van de statige vervallen huizen een mooi beeld weergeeft van de diamantkoorts van de vorige eeuw.

Tussen Kolmanskop en Luderitz staan overal borden dat je in geen geval de rotsige kustlijn mag betreden. Er zijn daar nog altijd diamantopgravingen en dus niet voor toeristen toegankelijk.

Wij blijven dus, tegen mijn natuur in, braafjes op de asfaltbaan.                      

Tegen de middag rijden we verder naar Luderitz, een rustig kuststadje. Aangezien we de kust naderden zakt de temperatuur wel wat maar is het hier nog mooi 27 graden. In vergelijk met Swakopmund is dit stadje wat kleiner maar veel gezelliger om binnen te rijden.

Er heerst een gezellig, rustig sfeertje. Er is wat visindustrie en aan de kustlijn ligt er een prachtige camping met een subliem uitzicht op de oceaan.

De kerk staat statig op het hoogste punt van de stad, maar blijkt achter slot en grendel.

Na een lichte lunch in de plaatselijke coffee-shop, waar de mensen eerlijk en oprecht overvriendelijk zijn (in gans het land trouwens) keren we terug de B4 op. Normaal gezien is de streek, 20 km voor Aus gekend voor zijn wilde paarden maar we treffen er maar een paar aan die links en rechts van de zijweg staan te grazen. Ze hebben langere poten dan de Europese paarden, maar voor mij als leek is een paard een paard. Vier poten en een paardekop.

In Aus vullen we nogmaals ons bakje en beslissen we verder te rijden naar Rosh Pinah. Dit zijn de laatste geasfalteerde 165 kilometers die we zullen tegenkomen vandaag.

Ik ben nog nooit in de VS geweest maar volgens mij kan de C13 naar Rosh Pinah de Route 66 gemakkelijk evenaren. Een zalig glooiende weg tussen rotsformaties en een uitzicht zover ons menselijk oog kan reiken. Wonderbaarlijk mooi.

Op de weg zelf kom je helemaal niets tegen, buiten een verloren gelopen struisvogel die zijn nek omhoog steekt en wegrent wanneer hij onze brullende tweecylinders hoort aankomen.

In Rosh Pinah nemen we onze intrek in “The Four Seasons” Lodge. Dit is naast twee andere plaatsen de enige lodgen waar je kan overnachten. 

Iedereen gelukkig van deze rustige zonnige motordag en klaar voor morgen.

Morgen moeten we de C13 en C37 verder op richting Ai-Ais en willen we de Fish River Canyon in…on gravel roads…

Ik heb links en rechts enkele “locals” aangesproken en we hebben Mieke kunnen overtuigen dat deze weg met een enduro-motor echt wel te doen is en dat het haar lange leven niet zal spijten dit te hebben mogen meemaken.

Ze glimlacht en vertrouwt op haar rots in de branding.

Jan rijdt op kop, bepaalt het tempo en brengt Mieke veilig richting de Zuidafrikaanse grens…

En wij blij als een kind J

15-11-2012 om 15:13 geschreven door Marnix  

Dag 16 …Into The Great Wide Open,,, ( Tom Petty )

Als je al 1 ultieme droom hebt als motorrijder, dan kan deze wel tellen..

Een route via de C 13 van 154 KM door een van de mooiste canyons ter wereld!

De weg door de regio van de Fish River Canyon snijdt deze rotsformatie van Zuid naar Noord middendoor en is van een weergaloze schoonheid.

De Oranjerivier , waaruit ze indertijd de diamanten uit de bedding plukten, stroomt erdoor en levert prachtige beelden.

De Fish River staat kurkdroog  en we rijden zowat stapvoets doorheen dit natuurgebied.

Soms schieten er  baboons uit de struiken en dartelen ze op hun vier poten verder voor onze motor uit.

Tegen de middag komen we aan in Aussenkehr en we weten niet wat we zien…

Een dorp van een paar duizend  inwoners die nog in echte hutten van stro leven.

Wanneer we de weg afgaan en het erop wagen het dorp in te rijden stoppen we aan een houten barak. Dit blijkt het plaatselijk cafe ’t Molentje te zijn. De loodzware zon bonkt op de metalen plaat die als dak fungeert en de zwaarlijvige Namibische cafebazin komt naar ons toe en vraagt van welk land we afkomstig zijn.

Er komen vrachtwagens op- en afgereden en de mensen worden in de gesloten laadruimte naar de druivenplantages gebracht. Het doet me onmiddellijk denken aan een verkapte vorm van  beestenvervoer.

Iedereen zit op het centraal plein in de schaduw op de grond, alle ogen op ons gericht alsof dit de eerste moto’s zijn die hier komen binnenrijden.

Gezien we wel een frisdrankje kunnen gebruiken, besluiten we de plaatselijke bar  te bezoeken en bestellen we twee Cola’s.

Zij vraagt onmiddellijk of ze ook een biertje van ons mag hebben en twee andere mannen vragen ook een traktatie. Deze vorm van assertiviteit  zie ik op Kuurne Platse nog niet direkt gebeuren…

We geven de heren hun drankje en iedereen die ons komt gedag zeggen vraagt sigaretten, bier, cola’s,…We zijn hier inderdaad op vreemd terrein dus efkes bij de pinken zijn denk ik zo..

Opeens zie ik Carla en Mieke het dorp intrekken op zoek naar die lieve kindjes die hier rondwandelen.  Gezien de menigte zich stilaan naar ons toe trekt en we een echte toeristische attraktie blijken te zijn stel ik voor onze drank te ledigen en stilaan aanstalten te maken om onze weg te vervolgen.

Nochtans zijn ze allemaal heel vriendelijk en gewoon nieuwsgierig naar die vier rare snuiters die hier kwamen binnenrijden maar ik neem liever geen risico’s, gezien ons Carla met haar “sjakosse en kodak” aan haar riem alleen het dorp intrekt.

We delen nog al onze lekstokken uit en geven de rest van onze kledij weg en hop weer weg.

Maar ietsje verder stoppen we aan enkele houten hutjes waar ze wat koopwaar ten toon spreiden. We kopen bij de lokale dealer wat chips en koekjes die we iets later aan enkele kinderen geven om een glimlach te kunnen kopen. Het lukt.

In de namiddag vertrekken we richting Ai-Ais en bezoeken we de Hot Springs. Na een dik uur rijden komen we aan maar de naam Hot Springs is ietsje overdreven vind ik. Als je in Ijsland de warmwaterbronnen van Landmannalaugar hebt bezocht, dan is dit klein bronnetje maar klein grut..

Maar het plaatselijk aangelegd buitenzwembad wordt wel verwarmd met het water uit de bronnen en dat is wel een goede verfrissing na de lange stofweg die we naar hier hebben afgelegd. Door ons dorpbezoek komen we tijd tekort om de C37 helemaal uit te rijden en houden we dit voor morgen.

We vinden een mooie slaapplaats in The White House met een prachtig vergezicht rondom ons en krijgen van de boervrouw alle voedselwaar om een braai te maken en ons ontbijt voor morgenochtend.

Bij aankomst voel ik dat ik vandaag een smeermoment heb overgeslagen en de rode gloed die ik op mijn billen en smoelke voel is de zon die ons onmiddellijk heeft afgestraft:  rode billen en een verbrande kop. Jan heeft het ook zweten en zijn armen delen hetzelfde lot.

Dit zal morgen een rit in gesloten kledij worden vrees ik…

15-11-2012 om 15:19 geschreven door Marnix  

Dag 17 …The Canyon… ( Jessie Colter )

…Woorden zeggen even niets,
…ogen zeiden alles,
…hopelijk brengen deze foto’s hetgeen woorden niet konden zeggen en ogen zagen…

Geniet gerust eventjes mee.

15-11-2012 om 15:28 geschreven door Marnix  

15-11-2012 om 16:03 geschreven door Marnix  

Dag 19 …Service & Repair … ( Calexico )

…Gisterenavond zijn we dus gestrand in de grensstreek  van  Namibie en Zuid-Afrika, meer bepaald in de kustplaats Mc Dougall’ s Bay.

Dit is een plekje die enkel wordt bezocht door Zuid-Afrikanen, gezien deze weg in geen dagen op een toeristische route ligt.

Jan en Mieke en de BMW 1200 GS werden gisterenavond door Abi en zijn helper Takkie, een plaatselijke garagist, op zijn bakkie geladen en overgebracht naar deze rustige kustplaats.

Wat wel kan gezegd worden is dat we hier geweldig snel en vriendelijk worden geholpen!

Ze zijn hier onvoorstelbaar vriendelijk voor ons en proberen al het mogelijke om ons morgenochtend terug rijklaar te krijgen.

Na een telefoontje naar de verhuurfirma in Cape Town zetten ze alles onmiddellijk in gang om de BMW terug aan de praat te krijgen.

Het blijkt dat de riem van de alternator het heeft begeven en ze proberen deze hier in Port Nolloth terug te herstellen. 

Ze zeggen dat ze echt blij zijn met de komst van Europeanen naar hier, omdat dit echt zelden voorkomt.

Ondertussen zijn we hier geinstalleerd in ons kusthuisje, “Port Petite”, een zalige plek om te vertoeven!

Het water van de Atlantische Oceaan komt tot op 10 meter van ons venster en  flamingo’s komen aanzweven om de vis in het ondiepe water te plukken.  Zelden gezien…

’s Morgens gaan Jan en ik naar de garage van Abi in Port Nolloth. Het blijkt een exacte kopie van de schuur van Dimitri Detremmerie van DDT OK Cars uit FC De Kampioenen…alleen met zwarte garagisten die meer oog hebben voor onze moto’s dan voor de bakkie die op de autobrug staat.

De GS staat met open alternator in de garage en de kapotte aandrijfriem ligt op de toonbank.

Abi heeft gans Zuidwest Afrika rond gebeld maar de enige riem die beschikibaar is ligt in…Kaapstad…

“Well, I can deliver the belt for next week on Tuesday guys, all right?” Deelt Abi ons mee.

“Well, Abi, that suits quite well, but our plane leaves on Monday you know….”

Yups, Afrikaanse toestanden…

Oeps, over naar plan B.

De riem heeft vier groeven en we stellen hem voor, de restanten van de riem af te knijpen en het resterende deel van de riem terug te monteren op de tandwielen.

Hij bekijkt ons enkele seconden vragend aan en legt dan het resterende stukje rubber op de resterende groef. Hopelijk brengt het stukje rubber ons tot Cape Town…anders moeten we de nylonkousen van onze dames aanspreken vrees ik…

Bij de afrekening wordt er hier enkel handje contantje betaald en voor luttele 200 Rand (20 euro) gaan we met dichtgeknepen billen er vandoor.

We besluiten vandaag te proberen zo dicht mogelijk tegen Kaapstad aan te rijden zodat we wat reservekilometers  inbouwen in geval van…

We knijpen er zonder problemen zo’n 420 KM vanaf en landen in Vanrhynsdorp, zo’n 330 KM van Kaapstad verwijderd. Voldoende voor onze berekening.

De weg ernaartoe is puur genieten. Gewoon op ons gemak bij dikke 34 graden cruisen over glooiende wegen.

Enkel 1 verloren gelopen baboon op leeftijd loopt voor onze voorwielen maar die ontsnapt aan een verschrikkelijke dood.

Onderweg stoppen we in Springbok om wat inkopen te doen voor de kids. Rasta is “the word” en er worden wat leuke kledingstukken op de kop getikt.

We krijgen in Springbok ook van alles aangeboden en als we wat meegaand waren met enkele toffe rasta’s aan de stoeprand,  zaten we stoned op onze brommer verder te razen…

De dorpsnamen zijn onderweg altijd een leuke verademing : Grootwater, Beeswater, Kameelboom, Pofadder, Groen, Springfontein, Bitterfontein, Komaan, … dorpskwinkslagen ten top!

Buiten ellenlange rechte wegen zijn we altijd verheugd een bochtje te mogen meepikken.

Hier in Vanrhynsdorp krijgen we van een dame een uitstekend adresje van een steakhouse , het enige restaurant trouwens in de streek. Rumpsteak met mossels en escargots met een kaassausje, glas rode wijn en wat water voor een luttele 9 euro…moet er nog zand zijn…

Na enkele flessen wijn soldaat te hebben gemaakt besluiten we nog met een Irisch Coffee en gaan we met een gerust gemoed de nacht in.

Life is good you know…

17-11-2012 om 16:21 geschreven door Marnix  

Dag 20 …I Heard it Through the Grapevine … ( Marvin Gaye )

…Nadat we gisteren het hart van Namakwaland hebben doorcruised, vertrekken we vandaag vanuit  Vanrhynsdorp, de start van de Kaapnamibische Wine Route. Vanaf hier rij je kilometers lang langs de wijngaarden met hun aangelegde irrigatiekanalen. Van hier komen dus al die lekkere Zuidafrikaanse wijnen die we iedere avond tegen wil en dank moeten proeven.

Vanaf nu voelen we ook de koude zeebries die op onze rechterzijde inbeukt en ons om de paar minuten een maneuver met de moto doen maken. De temperaturen dalen nu onder de 25 dus een truitje erbij voor onderweg.

We staan op het einde van de dag al op 100 KM van Kaapstad. Het einde is stilaan in zicht en we zullen genoodzaakt zijn de opkomende zomer hier te moeten inruilen voor de Europese winter…dat wordt zeker en vast een snotvalling erbij. De temperatuur is hier gewoonweg heerlijk, en deze zo snel terug te moeten inleveren zal efkes wennen worden, maar bon we hebben ze toch gehad. En of ze deugd heeft gedaan..

We vinden een onderkomen in Saldanha Bay, een pittoresk kuststadje aan de Zuid-Afrikaanse Westkust. Nog efkes Skypen naar het thuisfront maar ze zijn er in Kuurne blijkbaar heel gerust in. “Ja,ja, tot dinsdag…”

Na een lekkere avondwandeling genieten we nog eenmaal van die mooie sterrenhemel waarvoor Afrika garant voor staat. Morgen, na bijna 6550 KM op onze teller, eindpunt : Cape Town, South Afrika…Als Jan zijn motor niet tegenpruttelt…

17-11-2012 om 23:13 geschreven door Marnix