Water of love, deep in
the ground,and there aint no water still to be found,
Deze morgen hebben we een afspraak met Queen Elizabeth, onze
Namibische gids die ons naar haar eigen Himba-familie gaat loodsen. We geven ze
geld om zelf te kiezenwelkevoedingswaren ze wil kopen bij de lokale
supermarket.Ze brengt appelsienen,
brood en meel mee en we rijden richting Sesfontein. Een kwartiertje later slaan
we een zandweg in en worden we hartelijk ontvangen door de Himbas. Het blijkt
een groot voordeel dat onze gids natuurlijk een familieband heeft. De Himbas
leven vredig samen met een Angolese familie die gevlucht is voor de
oorlogstaferelen in hun land. Ze zijn kennelijk niet gewend aan toerisme en de
kinderen nemen vanzelf onze hand vast. Het blijkt echt wel een cultuurshock Een
van de kinderen krijgt uitleg over mijn digitaal fotoapparaatje en de
eerstvolgende dertig fotos zijn echt wel een testcase voor onze jonge Sau J Water blijkt hier echt
wel een ramp te zijn. Ongelooflijk dat er in 2012 nog water op rantsoen dient
te worden gekocht
We beslissen om vijf tonnen water te gaan kopen in de
supermarkt en deze op onze terugweg te gaan brengen naar het dorp. De blijde
gezichtjes van de mensen bij het krijgen van gewoon simpel water zegt genoeg we
zijn allen rijkeluiskinderen godgeklaagd eigenlijk.
Gezien we maar rond twee uur in de namiddag terug zijn in Opuwo
en onze gidsterug hebben afgezet beslissen
we bij ons middagmaal onze koers te wijzigen en in plaats van naar Epupa te
rijden kiezen we voor Sesfontein. Onze gids zegt namelijk dat er in Epupa
waterschaarste heerst en dat de mogelijkheid bestaat dat ze het water van de
watervallen opvangen, wat met zich meebrengt datbepaalde watervallen niet meer zullen
vloeien. We rijden verder en vinden na
een paar uur een schitterende campingsite (Khowarib) ietsje na Sesfontein, ter
hoogte van Warmquelle.
Na onze rijstschotel zitten we nog wat na te genieten bij
ons brai-vuurtje.We zijn al een week
verder en het lijkt alsof we juist zijn geland. Het was reedseen bewogen week, de Afrikaanse cultuur
slurpen we met volle teugen en brengt ons met de voetjes op de grond
Dag 8 On The Road Again ( Canned Heat )
Een overgangsdag van Warmquelle naar Twyfelfontein. Als je
dacht dat Kuurne-Brussel-Kuurne een hele trot is, dan kom je in Namibie van een
kale reis terug Hier maken we ritten van om en beide 250 km gemakkelijk
soldaat. Vandaag was er zo eentje. Maar lang niet zo eentonig als gedacht. We
stoppen voor wilde giraffen, steppezebras en nog veel meer moois.
Woestijnolifantjes komen we jammer genoeg niet tegen. Tegen de middag stoppen
we voor een aperitiefje in Palmwag. Een prachtige lodge-site, maar de Hollandse
manager blijkt maar een norse, nietszeggende persoon. De Namibische vrouw aan
de poolbar loopt er niet hoog mee op. Hij blijkt zelfs te hautain om tegen ons
een goedendag te zeggen als hij aan de bar een pakje Camel komt halen. We zijn
nochtans de enige gasten in zijn Hotel Caifornia...
Verderop stoppen we
bij een garagist om mijn nummerplaten-verzameling uit te breiden met een
Namibisch exemplaartje. Wanneer ik de eigenaar in een container zie slapen en
hem vriendelijk vraag of ik er eentje kan kopen, antwoordt hij me kordaat: No,
nothing is here for sale Tja, ze hebben niets, maar doen ook geen inspanning om
iets bij te verdienen. De zoon daarentegen roept me terug en zegt dat hij wel
iets kandoen voor10 Namibische Dollar.
We beloven hem er 20 te geven als hij er eentje kan losvijzen van een
plaatselijk wrak. Als we hem helpem de vijzen in de juiste richting uit te
draaien gaat de deal door.
Rond zes uur geven we er de brui aan en slaan ons kamp op in
een sobere camping site. Maar een warme douche, patat, ajuin en gebakken eieren
zijn het geschenk van de avond. En ons laatste wijnvat wordt geledigd. Onze
voorraad is echter op, geen brood voor het ontbijt, ons Namibisch geld is op en
de dieselhoeveelheid is juist gemeten tot het volgende aanknopingspunt ergens
in Uis
Het enige wat ons nog rest zijn 4 poedersoepjes en een pot
Nutella
We hebben ons mispakt in Opuwo. We konden daar slechts 1000
Namische Dollar afhalen met onze Mastercard en daardoor hebben we vandaag
moeten smeken om omze euros te aanvaarden. De eigenaar stemt toe tegen een
klein woekerprijsje in zijn voordeel, maar we zijn blij dat we hier kunnen de
nacht doorbrengen. Tja, Afrika blijft altijd een avontuur in alle opzichten
Vandaag blijft ons de glimlach bij van de Namibische inwoner,
jong en oud. Ze staan soms aan de rand van de weg waar er in geen uren een huis
valt te zien ,maar als we stoppen blijken ze telkens ongelooflijk enthousiast
en vragen enkel om sweets, shirts, breath en water Ze zijn zo gelukkig met
bitterweinig
En leeg is het juiste woord Ons ontbijt blijkt de rest van
de yoghurt pot,wat camembert en een pot Nutella die we op wat boterkoekjes
kunnen wegsmeren. Ons Namibisch geld is op en gelukkig hebben ze onze euros
willen aanvaarden om de nacht te mogen doorbrengen op de veilige campingsite. s
Morgens vertrekken we met een halve benzinetank naar Uis. We hebben
gisterenavond berekend dat we, indien we in Uis aan geen benzine raken, we tot Hentiesbaai
kunnen rijden. Benzine is hier namelijk geen evidentie en we kruisen onze
vingersen zetten onze joker op het
dorpje Uis, zon 160 km verder
In de voormidag bezoeken we nog Twyfelfontein alwaar er
rotsinkervingen uit de oertijd zijn te bezichtigen. Daarna rijden we naar de
Organ Pipesen Burning Mountain om onze
weg te vervolgen richting kust.
Onderweg nemen we een shortcut via de D2612 en de D2319 naar
Sorris Sorris en als eindbestemming Uis.
Gezien we op een aardeweg uitkomen en 4 x 4 verder een weg
moeten zoeken, komen we ergens onderweg een schaapherder tegen.
Hij zegt ons dat Uis 50 ks (km) verder ligt en vraagt ons
of we geen eten over hebben voor hem. Bon we besluiten ons reserverantsoen op
te offeren en geven hem de rest van onze keuken : De cacao, rijst, lekstokken,
boterkoekjes en de condooms gaan de deur
uit, dus geen eten meer in voorraad. Met een meer dan lege halve tank, geen
geld en geen voedsel rijden we verder richting Uis.
Eenmaal in uis gearriveerd zien we dolgelukkig het bordje
van de plaatseliujke supermarket, alwaar er op de parking enkele dronken
Namibiers komen vragen of ze op onze Jeep moeten waken om wat geld bij te
verdienen. In de supermarket zoeken we
de manager op en zij zegt dat ze, indien we betalen met onze MasterCard en we
wat kopen in haar winkel, ze bereid is om cash geld surplus te tokken op haar
kassa. Afrika op zijn best, problemen lost men op als ze zich stellen
Dit geeft ons de mogelijkheid om onze benzinetank te vullen
en voedsel in te slaan voor de komende dagen.
Gelukkig als wat met een volle tank, vers brood en toespijs
voor de komende 2 dagen rijden we verder naar Hantiesbaai. Twee uur lang een rechte zandweg en niets, maar dan ook
niets aan beide zijden van de weg op te merken. Namibie is een land van contrasten, er is
gewoon geen leven te bespeuren op deze weg naar de kust. Enkel houten palen met
een telefoondraad zijn de enige tekens van leven langs deze weg.
We rijden verder naar Cape Cross om onze tenten op te slaan
langs de kust. We vriezen in elkaar. De temperatuur zakt hier van 35 graden in Twyfelfontein
naar 17 graden in Cape Cross! Afrika
voelt ver weg en een lange broek, en een bijkomende pull zijn ons lot.
Lanmgs de kust zien we al de aangespoelde bootwrakken, waar
Skeleton Bay voor gekend is.We rijden
langs de kust en er is geen levende ziel te bespeuren. De naam Skeleton Coast
is de perfekte weergave van deze regio
Morgen gaan we richting Swakopmund, met andere woorden, we
willen hopelijk terug de warmte opzoeken. De 17 graden die we hier krijgen
voorgeschoteld kunnen ons niet bekoren!
Morgenochtend gaan we wel eerst de zeehonden gaan spotten
die aan Cape Cross hun zomer komen doorbrengen.
We hebben vanavond voor de eerste keer kunnen Skypen met de
kids thuis en eerlijk het doet zon deugd om te horen dat ze thuis hun plan
trekken. Het zijn echt zelfstandige kids
die met zin voor verantwoordelijkheid kunnen omgaan met hun vrijheid.
Maar we wisten al dat ze van veel markten thuis zijn.
Plantrekkers pur sang.
Na ons ontbijt kopen we ietsje verder in een gedeponeerde container
waarop reception staat vermeld een Permit om de Cape Cross-Gate te mogen
voorbijrijden. Daar liggen er namelijk zon kleine duizend pelsrobben te overwinteren/zomeren
op hun luie krent. November en december worden de robben geboren en vertoeven
ze nog enkele weken onder mamas hoede. De mannetjes vertonen duidelijk
haantjesgedrag en proberen ieder wijfje
te intimideren en vechten met andere mannelijke robben om de wijfjes te
imponeren. De stank die hier heerst is inderdaad haast ondraaglijk. Gelukkig is
het niet al te warm of we waren al na dikke vijf minuten terug weg. Maar de
lichte wind staat goed voor ons reukorgaan en we genieten van het spektakel dat
zich aan de waterlijn bevindt.
De terugweg van Cape Cross naar Swakopmund is een lange
rechte kustweg met niets om te zien. Echt niets. Hier en daar zien we een
aangespoeld wrak van een schip maar door de zoutwinning mogen we het
strandgebied niet oprijden. Het eerste en tweede bord met opschrift Do not
Enter durven we nog voorbijrijden maar aan het derde bord verschijnt er
optioneelHigh Risk Area en gezien we het
exacte gevaar niet juist kunnen inschatten is het voor ons duidelijk genoeg :
rechtsomkeer en een verre foto van het wrak.We hebben (nog) geen zin om echte domme toeren uit te halen.
Het enige wat we niet kunnen laten is een 4 x 4 zandritje in
de duinen en op het strand. Mannen worden kinderen wanneer ze wielen onder hun
gat krijgen voorgeschoteld en zeker wanneer ze in vakantiestemming zijn en zo
geschiedde. Onze dames vinden het maar niets en veel te gevaarlijk dus wordt de tocht snel kortgewiekt. Mannen
komen van Mars, vrouwen van Venus, remember
Eenmaal in Swakopmund herleven onze 2 dames Een typische
kopie van een Westduits volks stadje met allerhande winkeltjes en supermarkten.
Met diezelfde 17 graden van gisteren kan het me maar weinig bekoren en krijg ik
al heimwee naar het Namibisch hinterland. Maar we plooien voor de druk door
onze dames en gaan mee het centrum bezoeken.We eten wel op een schitterende locatie aan de vuurtoren ( The
Lighthouse) met zicht op de Atlantische Oceaan en zoeken onze laatste
campingsite van deze reis op.
Wanneer we onze ladys loslaten in het cengtrum en wij nog
eens de outskirts van Swakopmund afrijden zien we tot onze verrassing dat een
groot gedeelte van de buitenrand van de stad eveens een groot deel armtierige
wijken bevat. Dat wisten we niet. De townships zijn niet zo erbarmelijk als in
Kaapstad maar de armoede is hier eveneens grotendeels aanwezig.
Maar aan de kleine stenen huisjes in opbouw zien we wel dat
de nationale regering iets doet voor hun bevolking. Deels gecontroleerde
armoede, maar de mensen worden betrokken in het leven binnen Swakopmund. Ze
worden ingezet als security guard, Car watchers, en verdienen zo ook mee aan
het toerisme die hier zo belangrijk is.
Morgen veranderen we van vervoermiddel en ruilen we onze
heel gezellige Toyota in voor een offroad BMWke. Mannen mogen morgen weer
kinderen worden op 2 wielen benieuwd hoe onze vrouwen zullen reageren stof zal
een deel van de reis worden en een klein beetje hoongelach kan er vanaf
Vandaag wakkergekomen op onze mooie camping in Swakopmund , ons laatste ontbijt met de
jeep want vandaag wisseling met moto.
Om 13 u staan de motos klaar aan de luchthaven in
Walvisbay,met spijt geven we de jeep af waar we toch 11 dagenin geleefd hebben .
Na het papierwerken
afscheid van de hele vriendelijke mensenvan de moto ,die ons een hele goede reis wensen (de vrouw gaat zelfs
bidden voor ons) vertrekken we richting Solitaire.
We komen terecht in de woestijn dus zand,zand en nog eens zand en ook verharde
zandwegen met hier en daar ZAND , amaai dat is wennen , tot Jan en ik een
slalom maken en er bijna liggen.Ik begin toch wat te panikeren,maar ik moet
mijne wederhelft betrouwen en verstand op nulzettenengenieten. Gelukkig begint datte komen en ik kan kijken naar het toch we l
prachtige maar eigenaardig e landschap ,tis gelijk nu en dan dat we op de maan
zitten.
Ik heb weeral 11 formidabele dagenmee gemaakt, wat hebben we weer genoten van
de blije kindergezichtjes bij het krijgen vaneen simpel stuutje, flesje water of een stylo met boekje , kleurpotloden
, voetbaltruitjes, zelfs de condooms bij de de mannen en vrouwen (for save
seks) deed hun lachen.wat hebben wij het goed in ons landje ,ik ga dit toch proberen
te onthouden .
Hopelijk kunnen we de volgende dagen ook terug al ons
zintuigen gebruiken in dit ongelooflijk schoon lNamibia!!!
Gisteren kunnen skypen met de thuisblijvers ,ze stellen het
zeer goed en kunnen nog een tijdje weg zonder ons ,dus dat is goed.
Voila , aan iedereen vele dikke knuffels en tot XXX mieke
A Day in the Life of Mieke... ( The Beatles and Annemieke Callewaert)
Hallo blogvrienden,
Vandaag wakkergekomen op onze mooie camping in Swakopmund , ons laatste ontbijt met de
jeep want vandaag wisseling met moto.
Om 13 u staan de motos klaar aan de luchthaven in
Walvisbay,met spijt geven we de jeep af waar we toch 11 dagenin geleefd hebben .
Na het papierwerken
afscheid van de hele vriendelijke mensenvan de moto ,die ons een hele goede reis wensen (de vrouw gaat zelfs
bidden voor ons) vertrekken we richting Solitaire.
We komen terecht in de woestijn dus zand,zand en nog eens zand en ook verharde
zandwegen met hier en daar ZAND , amaai dat is wennen , tot Jan en ik een
slalom maken en er bijna liggen.Ik begin toch wat te panikeren,maar ik moet
mijne wederhelft betrouwen en verstand op nulzettenengenieten. Gelukkig begint datte komen en ik kan kijken naar het toch we l
prachtige maar eigenaardig e landschap ,tis gelijk nu en dan dat we op de maan
zitten.
Ik heb weeral 11 formidabele dagenmee gemaakt, wat hebben we weer genoten van
de blije kindergezichtjes bij het krijgen vaneen simpel stuutje, flesje water of een stylo met boekje , kleurpotloden
, voetbaltruitjes, zelfs de condooms bij de de mannen en vrouwen (for save
seks) deed hun lachen.wat hebben wij het goed in ons landje ,ik ga dit toch proberen
te onthouden .
Hopelijk kunnen we de volgende dagen ook terug al ons
zintuigen gebruiken in dit ongelooflijk schoon lNamibia!!!
Gisteren kunnen skypen met de thuisblijvers ,ze stellen het
zeer goed en kunnen nog een tijdje weg zonder ons ,dus dat is goed.
Voila , aan iedereen vele dikke knuffels en tot XXX mieke
Na onze Jeep letterlijkte hebben uitgemest, dikke pakken stof is namelijk al meegereisd vanuit
Windhoek, verzamelen we de overschot van onze etenswaar. We geven, onderweg
naar de luchthaven van Walvisbay, de zak aan een toevallige voetganger aan de
rand van de sloppenwijk. Hopelijk kan hij van de pot Nutella en skellekes
saucisson genieten
Na een korte tussenstop in The Village Cafe van
Swakopmund, alwaar de beste Peanut Cacao Milk ter wereld wordt geserveerd en
waar het interieur formidabel leuk is ingericht gaan we op zoek naar andere (lees warmere) oorden.
Aan de luchthaven staan er 2 motoren klaar die Alec vanuit
Pretoria heeft meegebracht. Wij staan perplex dat hij al 1800 km achter de
kiezen heeft. I drove all night you know, across Botswana...
Afrikaanse afstanden zijn duidelijk geen Europese normen In
Namibie zijn er namelijk geen tweewielers te huur, zodoende komen ze van bij de
buren.
De Jeep blijft ter plaatse en na de nodige paperassen te
hebben ingevuld zijn we weg richting Solitaire.
We zijn nog niet goed weg of na een tweetal kilometer is de
asfaltbaan al achter de rug en moeten we het verder stellen met 230 kilometer
steengruis
De gravel roads op de C14 naar Solitaire, kan je vergelijken
met een cyclocross rit op glad ijs. We zijn in die laatste 18 jaar al veel
gewoon geweest, maar deze wegen slaan echt alle records van de kaart. Geen
wonder dat er hier geen motos te huur zijn
We hebben zelfs al een paar keer geluk dat ons voorwiel het
kontakt met het steengruis houdt en stof eten we, 230 kilometer lang! Als dit
de volgende vijf dagen aanhoudt krijgen we van onze dames de wind van voor
vrees ik
Na honderd kilometer moeten we de Kuiseb- en de Gaupas over,
en dit gaat aan een snelheid van 20 a 30 per uur. Dikke vier uur verder, na
niets te hebben gezien buiten enkele kudus, springbokken en struisvogels na,
zien we eindelijk een tweetal huisjes staan.
Ondertussen is het kwik weeral gestegen van 16 koude luttele
Celsiuskes naar een dikke 34 in een paar uur tijd!
Gepaard met de
moeilijkheidsgraad van de af te leggen route zorgt dit onvermijdelijk voor
dikke zweetdruppels, op rug en voorhoofd
Gelukkig kruisten we vandaag maar een viertal autos en
hoefden we slechts een tankwagen in te halen, of we zaten onder het stof van
kop tot teen onderbroek incluis
Geheel in stofpak vermomd begeven we ons naar de receptie van
de Solitaire Country Lodge. 2 personen zijn er nog aanwezig, al de rest van de
kamers zijn zo leeg als wat.
Na de douche onder het stof te hebben bedolven krijgen we
eindelijk onze maaltijd van de dag voorgeschoteld. Deze middag door tijdsgebrek
de lunch geskipt om toch voordat de avond valt aan te kunnen komen in Solitaire.
Je wil hier namelijk echt niet in het donker rondrijden, dat
garandeer ik je als de nacht hier valt zie je hoegenaamd niets. Enkel en alleen
als je het hoofd naar boven houdt zie je flikkeringen, maar dat zijn de sterren
aan de hemel. En je wil s nachts geen kudu of struisvogel aan je voorwiel zien
plakken
Het feit dat de Spoedgevallen afdeling zon 340 km verder in
Windhoek ligt, maakt dat je intuitief gevoel eventjes op safe reist
Maar het avondmaal hier is verukkelijk! Pompoensoep en een
groentenbuffet als voorgerecht slaan spijkers met koppen. Maar als we tegen de
kok vragen welk vlees op zijn schotel ligt, antwoordt hij: Zebra and Kudu tja
wij eten stukken van koeien en paarden, aan de massa kudus die hier rondgrazen
te zien zal dit ook wel normale kost zijn zeker? Het blijkt wat taai vlees maar
het gaat vlot naar binnen.
Als dessert heeft hij dan nog een appeltaart gemaakt en na
en avondwandeling spoelen we de dag door in de Van Der Lee campbar met een
biertje. Een aangespoelde Nederlander heeft het hier enkele jaartjes naar zijn zin
gehad en heeft hij hier het een en ander uit de grond gestampt.
Carla heeft het boek van hem ( Solitaire van Ton Van Der
Lee) verslonden en beloofde ons enige tekst en uitleg na het avondmaal .maar de
stofrit en de doodsangsten achteraan op onze tweewieler heeft haar gedwongen in
een diepe slaap op de kamer
Soit, we zijn een dagje voor op ons denkbeeldig reisschema
en dit geeft ons wat marge om eventueel onze reisroute wat avontuurlijker te
maken in het Zuidelijk gedeelte van Namibie.
Enige voorwaarde voor het vervolg van de reis van onze dames
zijn veiligere en minder zanderige wegen. Jan en ik knikken gedwee en
verzekeren dat de rest van de route gemakkelijker en veiliger is maar diep in
onszelf weten we allebei
Dag 12 Thank You For Bringing Me Here ( Luka
Bloom )
Deze morgen is Carla rond kwart voor zes al op pad voor een
schitterende dawntrip langs het Solitaire Walking Trail. De rest blijft lekker
lang genieten van ons eerste echte bed tijdens deze reis. Bij haar terugkomst
schuiven we aan bij een rijkelijk ontbijt van onze kok en maken we ons op voor
de kortste trip van de reis. We knabbelen maar een 72 kilometer af van de
reisroute om tegen de middag onze uitvalsbasis te nemen enkele kilometers voor
Sesriem. De prijzen voor de lodges swingen hier de pan uit doordat er 1 enkele
eigenaar het hele gebied commercieel uitbaat en dus naar eigen goeddunken zijn
prijzen hanteert. Dus zoeken we iets wat ver van de Sossusvlei gelegen is en
verblijven in Sossusvlei Desert Camp, een woestijnachtig verbluffend mooi oord
dat zo in een BBC-documentaire kan worden gepromoot. We nemen de goedkoopste
optie en voor 120 euro mogen we anderhalve dag genieten van het zwembad, de
stilte en het uitzichtop enkele afgelegen lodges en het is zijn geld echt meer
dan waard. We sussen ons geweten met het feit dat we ons in dit prachtig land
toch 1 folieke mogen veroorloven Het feit dat we hier moederziel alleen
verblijven doet ons echt niet twijfelen.
We reserveren tevens onze Permit om morgenochtend zes uur
toegang te krijgen tot het beschermd natuurgebied alwaar de Sossusvlei gelegen
is. De hoogste duin ter wereld moet je bij zonsopgang zien.
Enige nadeel echter is dat we dan in de namiddag maar terug
zijn en 245 kilometer moeten afknabbelen om een volgende logeerplaats te vinden
en dat wordt een zware dobber voor onze co-piloten.
Maar we zijn er eigenlijk nog niet uit. Misschien opteren we
toch om onze inhaaldag hier op te souperen
Hier een dagje op Desert Camp blijven stilstaan is als in
een droom eventjes blijven hangen .de stilte doet bijna pijn aan mijn
oorvliezen. Het is gewoon zonde om de zonnebril op onze neus te laten. De mooie
woestijnkleuren en de laatste zonnestralen op het gebergte moet je zien in hun
echte kleuren! Dit moment zal bij ons nog lang blijven nazinderen hoop ik.
Maar vandaag is vandaag en morgen zien we wel.
De Afrikaanse gedachte houden we hoog in het vaandel : The
Problem has to be solved when it occures
Ik probeer op onze blog als laatste foto het zicht weer te
geven vanuit ons woestijnstekje, maar eigenlijk weet ik goed dat geen enkel
fototoestel dit beeld kan evenaren
Na ons vroeg douchke hoppen we om kwart voor zes op onze
tweewieler. We willen de zon zien opgaan in een van de mooiste en grootste
natuurparken op deze planeet. Wij rijden Namib Naukluft Park binnen via het
plaatsje Sesriem, wat niets meer is dan een toegangspoort en een benzinepomp.
We moeten hier onze motos achterlaten en rijden met Marius,
onze Namibische gids, verder het park in. Van hieruit zie je reeds de rode,
hoge duinenvlakte waarvoor het gebied bekend is. Alle duinen zijn genummerd
wanneer ze een bepaalde hoogte hebben, omdat de basis van de duin dan blijvend
is door de grassen die erop groeien. Enkel de glooiing van de zandlijn
verandert door de wind die soms door de vallei raast. De zwarte vlekken op de
flanken is ijzer die in het zand aanwezig is.
Een prachtig schouwspel van aan elkaar gewaaide
duinenhellingen die mij doen denken aan de Science Fiction reeks Space 1999
uit mijn vroege BRT-jeugdjaren. Enkel de extra-terrestrials ontbreken tussen
het zand..
In het regenseizoen (februari maart) kan er water in de
Tsauchab staan, de enige rivier die hier aanwezig is, en vanuit het
Naukluftgebergte in de Sossusvlei eindigt.
Maar nu staat alles kurkdroog.
Op dit ochtendlijk uur is de canyon een oogverblindend
schouwspel van zandduinen en droge savannevlaktes. De opeenvolging van
lichtinvallen is een lust voor ons oog.
We rijden voorbij Dune 45, blijkbaar de bekendste duin hier
in het park, maar onze gids wil verder tot aan de hoogste duin Big Mama en Big
Daddy die hij ons wil laten opwandelen. Met zijn 345 meter is Big Daddy de op
een na hoogste duin ter wereld.
Na 63 koude kilometers komen we aan in de Sossusvlei, een
opgedroogd meer, soort komvormige pan, alwaar de Tsauchab soms zijn laatste druppels
loodst.
Met ons Annemieke op kop en stevige tred aanhoudend wandelen
we de duin omhoog maar op dit vroeg uur blijkt de opgaande zon al een loodzware
tegenstander. In geen tijd wordt de pan hier opgewarmd. Geen ontsnappen
mogelijk en een weinig wind kan maar tussen de duinen verkoeling brengen.
Op de helft van de helling daalt de zandlijn eventjes en
zien we waarachtig enkele dode boomstronken staan.
Volgens onze gids zijn deze bomen al 800 jaar oud! De dead
roots (dode wortels van de Kameeldoornboom) zitten hier tot maximaal 30 meter
in de grond, maar door de harde, droge kleigrond kan de wortel niet meer dieper
zoeken om water en sterft hij uiteindelijk in de harde grondlaag.
De kameeldoornbomen zijn gelukkig beschermd natuurgoed en
mogen niet worden beschadigd.
De naam van deze opgedroogde kleivlakte heet men Deadvlei
en je kan je inderdaad geen leven meer voorstellen tussen deze duinen. Het is
nog maar pas negen uur in de morgen en we staan bijna bloed te zweten.
Onze gids heeft nog de hele morgen niets gedronken en
okselvijvers op zijn zwaar linnen hemd is niet aan hem besteed. Marius zegt dat
hij gewend is aan deze temperaturen en dan wel zal drinken aan het ontbijt dat
we straks onder een schaduwrijke boom krijgen Pfff, apart volkske die Namibiers
Ik moet onmiddellijk denken aan onze professionele
voetballers die een paar jaar geleden tijdens de World Cup in Zuid-Afrika om de
haverklap naar de zijlijn liepen achter een slokje energy-drinks. Zouden dat
geen mietjes zijn ?
De rode brandkleurige
duinen op die felblauwe hemel leveren schitterende fotos op.
Halverwege de klim houden we het alle vier voor bekeken en
dalen in baksteenval van de duinhelling naar beneden. Hadden we nu een
sandboard gehad...
Bij onze terugkomst krijgen we ons dik verdiend ontbijt en
lopen daarna nog eens door naar het middelpunt van de Sossusvlei. Ondertussen
is het al tien uur en kun je net zo goed in een pizzaoven gaan staan.
Na een kwartier saunagevoel houden we het voor bekeken en
horen we zelfs niet meer de vraag van Marius of we nog de Big Mama willen
opwandelen I hope youre joking Marius ?
Zijn mondhoeken gaan lichtjes omhoog en hij wandelt rustig
terug de Sossusvlei uit zoals ik al zei, apart volkje.
Onder enkele bomen zie ik wat springbokken en een Oryx staan
en vraag hem of deze beesten hier kunnen overleven. Off course they can, they live here en they can
survive three weeks without water.
Ze drinken namelijk wanneer ze de struiken grazen waarop de nachtelijke
dauw neerstrijkt. Hier vind je ook springbokken die helemaal alleen rondtrekken
omdat er totaal geen gevaar is van vijandige dieren. De jakhals en de hyena
vertoeven hier ook wel, maar voor de jakhals zijn de jonge, dartele springbokken
te snel, groot en te sterk en de hyena vult zich blijkbaar met de dode dieren
in de canyon.
Tegen half een zijn we terug aan ons Desert Camp. We hebben
gisterenavond unaniem beslist morgenochtend pas naar Helmeringhausen te rijden
en dan zullen we moeten kiezen of we langs de kust of via het binnenland de
grens met Zuid-Afrika oversteken. Via Jos, onze gebuur in koud Belgenland en
tevens onze tweejaarlijkseintercontintentale prospector zouden er nog vrij authentieke San,het
oudste volk ter wereld, ter hoogte van Karasburg kunnen te vinden zijn.
We geraken nog in dikke tijdsnood als we vooropgestelde
planning blijven wijzigen maar we zien wel als het zover is.
Nu eventjes niets meer eigenaardig dat niets doen zoveel
energie kan opwekken. Moet dringend tegen onze personeelsdirecteur gaan praten
