Dag 1…Come So Far, Yet Still So Far To Go…(Chris Rea)

Het blijkt weeral moeilijk afscheid nemen. Sarah en Nina eindigen hun tweede set in hun volleywedstrijd en wij moeten tussen 2 sets door elkaar een vlugge laatste knuffel geven vooraleer we een dikke drie weken richting Afrikaans continent vliegen. Dieter daarentegen is er klaarblijkelijk ferm gerust in…maar we weten dat we op ons trio kunnen rekenen. Volwassenheid is een leerproces en ze zijn onze levensuitspattingen al gewoon…Bij de Vizzekes blijkt er een gelijkaardig afscheidsscenario voor te doen.

Via een transitstop in Berlijn, waar we met  ons vier een laatste flesje rode wijn kraken op het Europees vasteland, vliegen we richting Windhoek. We kunnen bijna niet geloven dat het weeral zover is. Adrenaline stijgt en dit wordt bevestigd wanneer we tijdens onze nachtvlucht boven de Sahara-woestijn een schitterend spektakel bliksemschichten overvliegen. De natuur is al z’n geweld.

Deze keer vat ik totaal geen slaap tijdens de nachtvlucht dus bereid ik me voor op een vermoeiend dagje organisatie. Onze shuttle van de verhuurfirma is nergens te bespeuren op de luchthaven maar we versieren een ritje met een ander busje die ons naar de firma loodst waar onze Toyota klaarstaat. Een Hollands meisje dat ons ontvangt verontschuldigt haar duizendmaal voor hun shuttle-afwezigheid maar we zeggen haar dat er veel meer moet gebeuren om ons vakantieavontuur te doen mislukken. We krijgen een flesje rode wijn ter compensatie...ze kent blijkbaar onze zwakke plek…

Op de koop toe verlies ik dan nog ergens  ons mapje met al onze kopies van de verhuurfirma’s van de auto/moto’s/retourvliegtickets maar we lachen de boel weg en verzekeren onze dames dat we er tijdens deze reis er wel mee wegkomen…geluk moet je soms eens afdwingen…hopen we…

We keren terug naar Windhoek en rijden via de B6  naar de D1502 naar Hochfeld. We rijden tussen gnoe’s, kudu’s, wrattenzwijntjes en nog een paar vierpoters. Op een bepaald ogenblik dachten we dat we vanavond op onze bbq zo’n zwijntje zouden moeten roosteren, maar het beestje ontsnapt op het nippertje aan onze voorbumper…op onze eerste dag voelen we al direkt waarvoor we naar hier zijn gekomen: de vrije natuur, de wijdsheid van de omgeving en vooral die stilte..

In Hochfeld vinden we ons eerste kampeerplekje op een piepkleine campingspot en staan we helemaal solo  in een dorp van 2 huizen en een roeste prikkeldraad. Flesje wijn wordt weeral gekraakt en we genieten van de eerste Afrikaanse avondstilte.

Die eerste avond eindig ik met schaamrood op de wangen wanneer ik de vrouw van de campingsite vraag of er eventueel een internetconnectie aanwezig is.

Mister, you are in Africa you know? Ze lacht al wandelend terug en ik voel dat ze denkt: die onnozele westerling is een dagje van huis en heeft zijn “verbindingske” al nodig…they never learn those European tourists…shame on me.

Dag 2…Stella Hurt…(Elvis Costello & The Attractions)

Na ons zalig ontbijt bij warme morgenzon rijden we verder vanuit Hochfeld richting Okakarara. Urenlang staren we naar een kaarsrechte zandweg die om het halfuur een kwartslag links of rechts afdraait. Uit het niets zien we aan de kant van de weg  plotseling een schaapherder met zijn kudde magere schaapjes, die ons in de verschroeiende hitte staat  toe te staren. Wanneer we ons hand in de lucht zwaaien begroet hij ons hartelijk . Gezien hij enkel wat vodden aan zijn lijf heeft vragen we of we hem mogen trakteren met een voetbaltruitje  van ons Belgisch voetbalteam. Nochtans  ons nationaal elftal al maanden “hot” is, blijkt onze Namibische schaapherder  enkel oog te hebben voor het mooie rode kleurtje. Hij zwaait nog regelmatig terug wanneer we verder rijden naar Okakarara.

Ondertussen pikken we Daniel op, een zwarte man die aan de kant van de weg met losse pols zijn hand laat wapperen. Hij zoekt een lift naar Okakarara. Waneer we toestemmen  tovert hij achter een boom vijf zakken naar boven en vraagt of zijn drie vrienden ook aan ons Jeepke mogen hangen…dat hadden we niet gezien…we zeggen hem dat onze verzekering stuntopnames niet toelaat maar we duwen toch zijn marchandise in onze laadbak en Jan neemt plaats tussen de vrouwen.  Onze dames verkiezen blijkbaar onze Jan tussen hen in plaats van Daniel. Wanneer hij plaatsneemt naast mij begrijp ik waarom Jan achteraan zit…de oasegeur van Fa is nog niet aan onze man besteed.

We droppen Daniel af op de markt van Okakarara en besluiten bij “de zwartjes” een pint te gaan drinken. We stoppen in het centrum aan “The Island Bar” en bestellen 2 cola’s en 4 halve liters Windhoek-bier voor 6 euro. ..je helemaal  zat drinken kost hier een prikje. We blijken echt een toeristische attractie want iedereen staart ons aan wanneer we de bar binnenwandelen.

In de bar spelen een vrouw en een man een spelletje poolbiljart en zitten er nog  twee Afrikaanse vrouwen in een hoek van ’t cafe,  waarvan eentje met een prachtige baby van enkele weken oud in haar armen.

Stella, de vrouw met haar baby in de bar spreken  Mieke en Carla onmiddellijk aan en zegt dat we het baby’tje mogen meehebben en dat we het binnen 15 jaar mogen terug brengen.  Ze zegt dat ze het later wel zal uitleggen waarom…onze vrouwen zijn direct verkocht maar ik leg onze vrouwkes uit dat de sancties op kinderhandel niet van de poes zijn.  Door Stella’s woorden zijn we alle vier een dik moment van ons melk door de confrontatie van de harde realiteit van hun leven…

Ondertussen worden we door de heren uitgedaagd voor een partijtje American Pool en geeft Jan een “Tournee Generale” voor het ganse café. Voor die prijs kun je het niet laten.

We vervolgen onze weg naar Waterberg en vinden een schitterende camping site aan de voet van het Waterbergplateau.  ’s Avonds genieten we na bij een avondwandeling  van deze prachtige dag tussen de lokale bevolking. We voelen ons echt in Het Afrika. Jan maakt een superlekkere brai klaar en we stoken daarbij een kampvuur om het  geheel compleet te maken.

Nog steeds  geen internet in deze uitgestrekte Afrikaans savanne maar ik heb gisteren mijn lesje geleerd: …who cares…

Hier is het ‘niets’ en enkel en alleen het geluid van de vogels en de natuur. De baboons maken ’s avonds bonkende geluiden maar komen niet nader tot aan ons vuur.

Minder is meer.

Dag 3…

Hier kan je wegdroom met die wolken, Hier kan je saamval met die sterre,
Hier is ons deel  van die geheel, hier vindt mijn woorde een bestemming,
Hier kan ik uitrust van die Noorde, in dees vallei van stille nachte,
Hier laat ik nou mij toekoms los, hier laat ik mij verlede achter,
Hier waar ons pad vanavond kruis, onder Die Sterren Kom Ik Thuis…

(“ Vallei” -  Stef Bos)

Na ons half gekookt eitje vervolgen we ’s ochtends vroeg onze weg op de D2512 richting Grootfontein. Waar we gisteren ieder half uur een bocht kregen blijken deze nu om het uur voor te vallen. Lange “gravel roads” van rood zand is het beeld van de dag, maar de vergezichten zijn adembenemend mooi! De gieren zitten op de dorre boomkruinen, wrattenzwijnen  en termietenheuvels is het enige dat we langs onze zandwegen aantreffen, het andere wild laat zich bij 36 graden Celsius voorlopig niet spotten.

Her en der zijn er schaars geklede kinderen die de tussenpoorten voor ons met plezier openmaken en we trakteren ieder kind met snoep, koekjes, T-shirts, broekjes, kleurpotloden, papier  en wasco’s. De lachende gezichten doen ons smelten. Wat een lief volkje! Ze zijn gewoonweg om op te eten.

Met Crowded House op KUDU-FM en het gezapige Afrikaans taaltje op de lokale zender hebben we in ons Jeepke plezier zat.

Een 15tal km voor Grootfontein slaan we links de D2905 in en gaan we richting Meteori. Daar ligt de oudste en grootste meteoriet ooit op aarde gevonden. Een 6o ton dikke ijzeren steen ligt daar in een gat te rusten.

Iets na middaguur zoeken we in Grootfontein iets om te knabbelen en ons “aperitiefke” te nuttigen. We slaan tevens onze voorraad in bij de lokale SPAR en besluiten onze route te wijzigen.

Aan de lokale benzinepomp vullen we tevens al onze jerrycans met diesel. De jongen met de benzinepistool in zijn hand wil de diesel in de gleuf zien lopen waardoor het bijna een kwartier duurt vooraleer ons bakje vol is. Geduld is een mooie deugd en we laten de jongen met de glimlach zijn werk doen.

In plaats van door te rijden naar Mangetti National Park (richting Rundu) nemen we de andere kant en rijden we via Tsumeb naar Namutoni alwaar we juist voor sluitingsuur van Etosha National Park het gebied binnenrijden.

We hebben niets geboekt maar volgens de receptionist is er plaats zat op de camping site. En inderdaad, er blijken maar een handvol reizigers aanwezig te zijn, plaats zat om ons tentje op te slaan. Hij deelt ons tevens mee dat er in de andere 2 kampen geen mens aanwezig is, dus we hoeven niets te reserveren.

Vanavond maken we een wok-maaltijdje klaar. Lekkere kippereepjes met perzik, pasta en een roomsausje en als dessert verse ananas! De wijn vloeit rijkelijk en als toemaatje gaan we ’s avonds naar de verlichte drinkplaats waar enkele olifanten  hun dorst lessen en enkele kilo’s gras binnendraaien.

Wanneer de dames in de tent kruipen blijven wij bij dikke 28 nachtelijke graden nog wat nagenieten van het gekwaak van de padden in de drinkpoel. Hopelijk houden ze ons niet de hele nacht wakker…

We besluiten ons Zuidafrikaans wijnvat op tafel te zetten en ons alcoholgehalte in het bloed wat te doen stijgen. We willen zeker zijn dat die dartele kikkers onze nachtrust niet verstoren…

En ja, nog altijd geen internet om de kids op het thuisfront wat te laten meegenieten maar…who cares anyway…we geraken er bijna aan gewoon. Als dit zo blijft duren hoef ik binnen drie weken zelfs geen internetverbinding meer. Zou dat niet mooi zijn?

Onder die sterre kom ik thuis…

Dag 4…Animal Magnetism. ( The Scorpions )

Vandaag wordt het een dagje Animal-spotting. Ongelooflijk welke dieren in Etoscha  hier je pad kruisen. De ganse voormiddag rijden we zonder maar een beest te zien en rond middaguur picknicken we ter hoogte van Okerfontein. We beslissen om enkel een pitstop te maken aan de drinkplaats van het Halali-kamp en dan in de namiddag verder te rijden naar Okaukuejo. Maar de namiddag wordt ongelooflijk verrassend! Het ene wonder na het andere  kruist ons pad. Leeuwen voor onze Jeep, leeuwinnen liggen te slapen onder een boom, enorme kuddes zebra’s, gnoe’s, impala’s en springbokken kruisen links en rechts onze route, grote olifanten trekken met hun slurf  de takken van groene struiken,…Het immense  dierenparadijs gewoonweg aan uw voeten…

We komen juist voor zonsondergang binnen in  het Restcamp omdat we driekwartier zijn blijven plakken bij een boom waar vijf leeuwen en hun welpjes lagen te sussen.  De tijd vliegt wanneer je beslist een uurtje ergens te blijven staan, gewoon op uw intuitie en hopen dat er iets tevoorschijn komt. En toch, altijd is er wel iets die je enorm boeit. Gieren, kleine, mooi gekleurde vogels en jakhalzen zie je her en der tevoorschijn komen.

Het grote verschil met Zuid-Afrika is de rust en de wijdsheid van de omgeving, quasi geen toerisme in Etosha, je komt bijna geen mensen tegen en de Afrikaanse stilte is magisch! Je moet er gewoon geweest zijn om te voelen wat Afrika betekent…

Ik zit hier nu ’s nachts op de camping site mijn verslagske te maken, terwijl de jakhalzen hier rond ons Jeepke lopen te zoeken achter  etensresten…wat een avontuur.

Wie hier niet geniet in het moment…de rest ligt hier vredig te slapen in hun daktentjes…maar de drinkplaats bij nachte mag niet ontbreken vind ik…de neushoorns komen drinken,wanneer zij plaats ruimen komen er enkele giraffen,…kortom, liever een heeel kort nachtje en nog wat beestjes erbijJ

Dag 5…The Thunder Rolls…(  Garth Brooks)

Ik vervoeg ons daktentje rond half een  ‘s nachts, maar rond drie uur ‘s nachts worden we gewekt door het luid en meedogenloos gebrul van de leeuwenkoning. Het is alsof de donder over onze tenten rolt. We vliegen in onze pyjama uit onze tenten en reppen ons naar de waterhole omdat het geluid die kant uit kwam en we van mening zijn dat de leeuwenfamilie zich aan de drinkplaats bevindt. Doch we komen van een kale reis terug. Het luide gebrul kwam uit het  reservaat. Ze zitten heel dicht maar ze laten hun niet zien. Het wordt een kort nachtje, de jakhalzen halen onze vuilbak leeg , tal van dierengeluiden sterven op de campingsite, alles nemen we in ons op en proberen we te achterhalen welk dier er verantwoordelijk voor  is.

Bij het ontwaken is de helft van de camping leeg en nemen we vlug ons ontbijt om verder  te genieten van de drinkplaatsen in het reservaat. Het hoogtepunt blijkt terug de leeuwenfamilie die onder een boom liggen te soezen…

Rond kwart voor zes verlaten we Etosha en gaan op zoek achter een campingplaats. Na 70 kilometer treffen we er een bordje aan en rijden we de verroeste poort binnen. We blijken de enigste te zijn die hier overnachten en blijkbaar is het al een tijdje geleden dat er nog campeerders verbleven. Maar we worden hartelijk ontvangen door Thomas, de Namibische verantwoordelijke. We betalen 100 Namibische Dollar (ongeveer 9 euro) voor een nachtje met ons vier . Hij heeft een uniek systeem uitgedokterd om ons van warm water te voorzien: hij stookt een houtvuurtje en warmt het waterreservoir via een ingenieus buizensystreem op. Die Afrikanen zijn echte plantrekkers!

Onze drankvoorraad zit erdoor en we vragen of er wat (alcoholische) drank kan worden aangekocht Hij vraagt mee te gaan naar Tim de Amerikaanse eigenaar van 5600 hectare grond…

Hij stelt ons in het bezit van drie flessen wijn en twee biertjes voor 20 euro en we genieten die nacht van een ongelooflijke zalige sterrenhemel…helemaal alleen op het campeerterrein.We maken een avondmaal van onze “restjes” en genieten van enkele glazen rode wijn en van de nacht…moeilijk te vatten welk gevoel overheerst. Emotioneel op eenzame hoogte…

En ja…geen internet…ik hoef er geen meer…

Dag 6…The Long Hard Road…( Sade )

De morgen begint al met het verschot van mijn leven. Vannacht wilde ik echt nog eens van die sterrenhemel genieten en maakte ik een korte nachtwandeling rond onze tent. Ik had mijn iPodje mee en liet Stef Bos, Frank Boeijen en Glen Hansard mijn oren invloeien. Zalig uurtje genieten van de omgeving en om half een in mijn tent gedoken…

Totdat Thomas, onze Namibische attendant van de campingsite mij ’s morgens opmerkzaam maakte dat er neushoorn-afdrukken rond onze Jeep waren te zien…

What do you mean Thomas? There was a…Rhino in the area?? Yes mister, we have three rhino’s and one male-rhino  was here last night and probably was about fifty meters away  from your tent…Thanks for the warning Thomas…Had ik dat geweten, dan had ik zeker en vast mijn leven niet geriskeerd op de campingsite! Thomas legt uit dat Tim de Amerikanse eigenaar van hier enkele neushoorn opvangt, in opdracht van de Namibische regering. Het is namelijk zo dat er verschillende farmers enkele neushoorns op hun gebied laten leven, om zo de neushoorn de beschermen tegen het uitsterven. Voornamelijk rijke “ bastards” komen hier trofeeen schieten…

Na ons ontbijtje rijden we via de D2695 gravel road door naar de plaatselijke supermarket te Kamanjab om onze lege frigo terug te vullen. De route naar Kamanjab is gewoonweg fenomenaal. Onweerstaanbare vergezichten van de Savanne, urenlange, ellenlange rode zandwegen bij 37 gradenen we komen tijdens de hele dag slechts drie Jeeps tegen…het is alsof wij alleen de regio doorkruisen.Tijdens die dag komen we slechts een vijftal dorpen tegen en we delen uit wat er nog resteert van onze kledij, lekkernijen en speelgoed. Her en der zien we al Herrero’s en Himba’s tegen. Ik was van mening dat ze apart leefden, maar in het binnenland leven ze blijkbaar vredig naast elkaar.

Daarna rijden we door en komen we omstreeks vier uur aan in Opuwo. Gezien we wat geld moeten tanken in de plaatselijke bank worden we quasi overrompeld  door vrouwen met prullaria.

Een gezellige drukte en onze vrouwen kopen wat “stuff” voor de kids. Wij gaan rustig terug naar de Jeep en proberen die drukte te mijden maar ondergaan hetzelfde lot. Ze bedelen alles wat ze zien liggen in onze Jeep: Your bottle of water mister, please for me! Allee vooruit dames, weg van hier vooraleer het hier escaleert…

Aan de bancontact staan er twee gewapende soldaten. “Don’t shoot me mister zeg ik hem smalend, i just take some money,ok?”. Hij lacht en zegt dat ze daar enkel staan omdat er in de bank veel geld aanwezig is. Tja, daarvoor is het een bank denk ik zo…We kunnen ook slechts 500 Namibische Dollar tanken. Dat wordt rekenen indien we niet met ons flapje kunnen betalen.

Wij regelen een vrouwelijke gids, Queen Elizabeth volgens haar zeggen,  om morgenvoormiddag een Himba dorp te bezoeken en we zeggen haar dat we morgen naar de supermarket gaan achter  “presents for the Himba’s”. We bedisselen een totaalprijs van 300 Namibische Dollar en op naar Opuwa Country Camping om daar te overnachten. Een prachtige locatie op de top van een heuvel. Gewoonweg onvoorstelbaar mooi! Vanavond lekkere pasta met Corned Beef op het menu en…enkele glaasjes wijn en potten bierJ

En ja…internet. Bij deze ons weekverslag. J Beter laat dan nooit he.

03-11-2012 om 20:17 geschreven door Marnix  

03-11-2012 om 20:23 geschreven door Marnix  

03-11-2012 om 20:25 geschreven door Marnix