Dag 16 …Into The Great Wide Open,,, ( Tom Petty )

Als je al 1 ultieme droom hebt als motorrijder, dan kan deze wel tellen..

Een route via de C 13 van 154 KM door een van de mooiste canyons ter wereld!

De weg door de regio van de Fish River Canyon snijdt deze rotsformatie van Zuid naar Noord middendoor en is van een weergaloze schoonheid.

De Oranjerivier , waaruit ze indertijd de diamanten uit de bedding plukten, stroomt erdoor en levert prachtige beelden.

De Fish River staat kurkdroog  en we rijden zowat stapvoets doorheen dit natuurgebied.

Soms schieten er  baboons uit de struiken en dartelen ze op hun vier poten verder voor onze motor uit.

Tegen de middag komen we aan in Aussenkehr en we weten niet wat we zien…

Een dorp van een paar duizend  inwoners die nog in echte hutten van stro leven.

Wanneer we de weg afgaan en het erop wagen het dorp in te rijden stoppen we aan een houten barak. Dit blijkt het plaatselijk cafe ’t Molentje te zijn. De loodzware zon bonkt op de metalen plaat die als dak fungeert en de zwaarlijvige Namibische cafebazin komt naar ons toe en vraagt van welk land we afkomstig zijn.

Er komen vrachtwagens op- en afgereden en de mensen worden in de gesloten laadruimte naar de druivenplantages gebracht. Het doet me onmiddellijk denken aan een verkapte vorm van  beestenvervoer.

Iedereen zit op het centraal plein in de schaduw op de grond, alle ogen op ons gericht alsof dit de eerste moto’s zijn die hier komen binnenrijden.

Gezien we wel een frisdrankje kunnen gebruiken, besluiten we de plaatselijke bar  te bezoeken en bestellen we twee Cola’s.

Zij vraagt onmiddellijk of ze ook een biertje van ons mag hebben en twee andere mannen vragen ook een traktatie. Deze vorm van assertiviteit  zie ik op Kuurne Platse nog niet direkt gebeuren…

We geven de heren hun drankje en iedereen die ons komt gedag zeggen vraagt sigaretten, bier, cola’s,…We zijn hier inderdaad op vreemd terrein dus efkes bij de pinken zijn denk ik zo..

Opeens zie ik Carla en Mieke het dorp intrekken op zoek naar die lieve kindjes die hier rondwandelen.  Gezien de menigte zich stilaan naar ons toe trekt en we een echte toeristische attraktie blijken te zijn stel ik voor onze drank te ledigen en stilaan aanstalten te maken om onze weg te vervolgen.

Nochtans zijn ze allemaal heel vriendelijk en gewoon nieuwsgierig naar die vier rare snuiters die hier kwamen binnenrijden maar ik neem liever geen risico’s, gezien ons Carla met haar “sjakosse en kodak” aan haar riem alleen het dorp intrekt.

We delen nog al onze lekstokken uit en geven de rest van onze kledij weg en hop weer weg.

Maar ietsje verder stoppen we aan enkele houten hutjes waar ze wat koopwaar ten toon spreiden. We kopen bij de lokale dealer wat chips en koekjes die we iets later aan enkele kinderen geven om een glimlach te kunnen kopen. Het lukt.

In de namiddag vertrekken we richting Ai-Ais en bezoeken we de Hot Springs. Na een dik uur rijden komen we aan maar de naam Hot Springs is ietsje overdreven vind ik. Als je in Ijsland de warmwaterbronnen van Landmannalaugar hebt bezocht, dan is dit klein bronnetje maar klein grut..

Maar het plaatselijk aangelegd buitenzwembad wordt wel verwarmd met het water uit de bronnen en dat is wel een goede verfrissing na de lange stofweg die we naar hier hebben afgelegd. Door ons dorpbezoek komen we tijd tekort om de C37 helemaal uit te rijden en houden we dit voor morgen.

We vinden een mooie slaapplaats in The White House met een prachtig vergezicht rondom ons en krijgen van de boervrouw alle voedselwaar om een braai te maken en ons ontbijt voor morgenochtend.

Bij aankomst voel ik dat ik vandaag een smeermoment heb overgeslagen en de rode gloed die ik op mijn billen en smoelke voel is de zon die ons onmiddellijk heeft afgestraft:  rode billen en een verbrande kop. Jan heeft het ook zweten en zijn armen delen hetzelfde lot.

Dit zal morgen een rit in gesloten kledij worden vrees ik…

15-11-2012 om 15:19 geschreven door Marnix  

Dag 17 …The Canyon… ( Jessie Colter )

…Woorden zeggen even niets,
…ogen zeiden alles,
…hopelijk brengen deze foto’s hetgeen woorden niet konden zeggen en ogen zagen…

Geniet gerust eventjes mee.

15-11-2012 om 15:28 geschreven door Marnix  

15-11-2012 om 16:03 geschreven door Marnix  

Dag 19 …Service & Repair … ( Calexico )

…Gisterenavond zijn we dus gestrand in de grensstreek  van  Namibie en Zuid-Afrika, meer bepaald in de kustplaats Mc Dougall’ s Bay.

Dit is een plekje die enkel wordt bezocht door Zuid-Afrikanen, gezien deze weg in geen dagen op een toeristische route ligt.

Jan en Mieke en de BMW 1200 GS werden gisterenavond door Abi en zijn helper Takkie, een plaatselijke garagist, op zijn bakkie geladen en overgebracht naar deze rustige kustplaats.

Wat wel kan gezegd worden is dat we hier geweldig snel en vriendelijk worden geholpen!

Ze zijn hier onvoorstelbaar vriendelijk voor ons en proberen al het mogelijke om ons morgenochtend terug rijklaar te krijgen.

Na een telefoontje naar de verhuurfirma in Cape Town zetten ze alles onmiddellijk in gang om de BMW terug aan de praat te krijgen.

Het blijkt dat de riem van de alternator het heeft begeven en ze proberen deze hier in Port Nolloth terug te herstellen. 

Ze zeggen dat ze echt blij zijn met de komst van Europeanen naar hier, omdat dit echt zelden voorkomt.

Ondertussen zijn we hier geinstalleerd in ons kusthuisje, “Port Petite”, een zalige plek om te vertoeven!

Het water van de Atlantische Oceaan komt tot op 10 meter van ons venster en  flamingo’s komen aanzweven om de vis in het ondiepe water te plukken.  Zelden gezien…

’s Morgens gaan Jan en ik naar de garage van Abi in Port Nolloth. Het blijkt een exacte kopie van de schuur van Dimitri Detremmerie van DDT OK Cars uit FC De Kampioenen…alleen met zwarte garagisten die meer oog hebben voor onze moto’s dan voor de bakkie die op de autobrug staat.

De GS staat met open alternator in de garage en de kapotte aandrijfriem ligt op de toonbank.

Abi heeft gans Zuidwest Afrika rond gebeld maar de enige riem die beschikibaar is ligt in…Kaapstad…

“Well, I can deliver the belt for next week on Tuesday guys, all right?” Deelt Abi ons mee.

“Well, Abi, that suits quite well, but our plane leaves on Monday you know….”

Yups, Afrikaanse toestanden…

Oeps, over naar plan B.

De riem heeft vier groeven en we stellen hem voor, de restanten van de riem af te knijpen en het resterende deel van de riem terug te monteren op de tandwielen.

Hij bekijkt ons enkele seconden vragend aan en legt dan het resterende stukje rubber op de resterende groef. Hopelijk brengt het stukje rubber ons tot Cape Town…anders moeten we de nylonkousen van onze dames aanspreken vrees ik…

Bij de afrekening wordt er hier enkel handje contantje betaald en voor luttele 200 Rand (20 euro) gaan we met dichtgeknepen billen er vandoor.

We besluiten vandaag te proberen zo dicht mogelijk tegen Kaapstad aan te rijden zodat we wat reservekilometers  inbouwen in geval van…

We knijpen er zonder problemen zo’n 420 KM vanaf en landen in Vanrhynsdorp, zo’n 330 KM van Kaapstad verwijderd. Voldoende voor onze berekening.

De weg ernaartoe is puur genieten. Gewoon op ons gemak bij dikke 34 graden cruisen over glooiende wegen.

Enkel 1 verloren gelopen baboon op leeftijd loopt voor onze voorwielen maar die ontsnapt aan een verschrikkelijke dood.

Onderweg stoppen we in Springbok om wat inkopen te doen voor de kids. Rasta is “the word” en er worden wat leuke kledingstukken op de kop getikt.

We krijgen in Springbok ook van alles aangeboden en als we wat meegaand waren met enkele toffe rasta’s aan de stoeprand,  zaten we stoned op onze brommer verder te razen…

De dorpsnamen zijn onderweg altijd een leuke verademing : Grootwater, Beeswater, Kameelboom, Pofadder, Groen, Springfontein, Bitterfontein, Komaan, … dorpskwinkslagen ten top!

Buiten ellenlange rechte wegen zijn we altijd verheugd een bochtje te mogen meepikken.

Hier in Vanrhynsdorp krijgen we van een dame een uitstekend adresje van een steakhouse , het enige restaurant trouwens in de streek. Rumpsteak met mossels en escargots met een kaassausje, glas rode wijn en wat water voor een luttele 9 euro…moet er nog zand zijn…

Na enkele flessen wijn soldaat te hebben gemaakt besluiten we nog met een Irisch Coffee en gaan we met een gerust gemoed de nacht in.

Life is good you know…

17-11-2012 om 16:21 geschreven door Marnix  

Dag 20 …I Heard it Through the Grapevine … ( Marvin Gaye )

…Nadat we gisteren het hart van Namakwaland hebben doorcruised, vertrekken we vandaag vanuit  Vanrhynsdorp, de start van de Kaapnamibische Wine Route. Vanaf hier rij je kilometers lang langs de wijngaarden met hun aangelegde irrigatiekanalen. Van hier komen dus al die lekkere Zuidafrikaanse wijnen die we iedere avond tegen wil en dank moeten proeven.

Vanaf nu voelen we ook de koude zeebries die op onze rechterzijde inbeukt en ons om de paar minuten een maneuver met de moto doen maken. De temperaturen dalen nu onder de 25 dus een truitje erbij voor onderweg.

We staan op het einde van de dag al op 100 KM van Kaapstad. Het einde is stilaan in zicht en we zullen genoodzaakt zijn de opkomende zomer hier te moeten inruilen voor de Europese winter…dat wordt zeker en vast een snotvalling erbij. De temperatuur is hier gewoonweg heerlijk, en deze zo snel terug te moeten inleveren zal efkes wennen worden, maar bon we hebben ze toch gehad. En of ze deugd heeft gedaan..

We vinden een onderkomen in Saldanha Bay, een pittoresk kuststadje aan de Zuid-Afrikaanse Westkust. Nog efkes Skypen naar het thuisfront maar ze zijn er in Kuurne blijkbaar heel gerust in. “Ja,ja, tot dinsdag…”

Na een lekkere avondwandeling genieten we nog eenmaal van die mooie sterrenhemel waarvoor Afrika garant voor staat. Morgen, na bijna 6550 KM op onze teller, eindpunt : Cape Town, South Afrika…Als Jan zijn motor niet tegenpruttelt…

17-11-2012 om 23:13 geschreven door Marnix  

Dag 21 …Cape Town … ( The Cranberries )

We malen onze laatste 100 KM af via de Westcoast National Park-route dewelke parallel loopt met de R27. Een kronkelende weg tussen het groen en de duinen en waar er normaal gezien nog wat wild zou moeten te zien zijn. Maar uitgezonderd drie verloren gelopen struisvogeltjes wordt er niets meer gespot.

Wanneer we terug de R27 oprijden zien we al, ongeveer 50 KM voor Kaapstad, de Tafelberg aan de mistige horizon.

…Kaapstad is in die twee jaar nog maar bitter weinig veranderd. We rijden langs veel herkenningspunten, het dorpsbord PAARL, waar we vorig jaar een gezellig onderkomen vonden, de kapotte brug over de autosnelweg, maar vooral het binnenrijden tot aan het Waterfront. Het is hier lekker 27 graden en volgens mij is het hier vooral windstil omdat de Tafelberg de stad half omringd.

De haven straalt alles uit wat westers is: leuke terrasjes, Shopping Mall, straatanimatie en eten en drinken overal verkrijgbaar. Een groter kontrast kan je met het binnenland van Afrika niet verwezenlijken.

Via onze huisbazin van onze laatste B & B “De Strandloper” krijgen we een onderkomen bij haar nicht, hier in Blouberg, een tiental KM van het centrum van Kaapstad vandaan.

Hildegard Kuun heeft hier een groot huis op het afgesloten domein Benguala Beach, omringd met zware stenen muren, prikkeldraad en ijzeren dranghekkens.

Ze heeft een fabuleus zicht op de Atlantische Oceaan en kan iedere avond genieten hoe de zon in de zee verdrinkt…maar die stenen en ijzeren bouwsels rond het huis maait veel weg van het romantische  spektakel aan de horizon…

Dit zie je overal in en rond Kaapstad: ommuurde woningen. De schrik moet er hier dik inzitten. Wij kunnen ons geen leven voorstellen in deze woonbare strafkampen en toch maken zij er geen probleem van. Zij zijn ermee geboren denk ik.

Wanneer we ’s avonds een avondwandeling maken aan zee heb je nochtans nimmer het gevoel van onveiligheid ofwel moet dit ergens om de hoek schuilen, maar ik vind er geen.

Ons laatste avondmaal op Afrikaanse bodem wordt in Afrikaanse stijl afgesloten in een…jawel, Afrikaans restaurant. Bij Moyo’s worden we op onze wenken bediend.

Dit was het dus, Dikke drie weken Afrikaans temperament, oefenen in geduld en iedere dag worden verrast van het landschap, de mensen en hun cultuur.

We zullen het weer missen wanneer we de Europese winter in Kuurne zullen moeten trotseren, maar  troosten ons met het feit dat een koude winteravond aan het haardvuur OOK gezellig kan zijn..als verkiezen we stiekem toch het vuur van de Afrikaanse braai…

20-11-2012 om 15:21 geschreven door Marnix  

Dag 22 …Goin’ Home … ( Neil Young )

Na ons ontbijt aan het Bloubergstrand rijden we voor de laatste keer met ons motorke naar Kaapstad, maar wel om onze tweewieler binnen te brengen. Einde van ons avontuur.

Een taxi brengt ons naar onze laatste stop op Afrikaanse bodem : Cape Town Airport.

Om 16 uur zou een viermotorig ijzeren gestel ons tijdens de komende avond, nacht en morgen veilig en wel moeten terug brengen naar onze schatten in Kuurne. De tussenstop in Johannesburg en Istanbul nemen we erbij, maar nu kan het niet vlug genoeg gaan…

20-11-2012 om 15:23 geschreven door Marnix  

Dag 23 …Come Together … ( The Beatles )

Dag 23 moeten we met ons vijven bij het knetterende haardvuur kunnen doorbrengen.

…En of we wat te vertellen hebben…en wat zullen de kids ons eerst te vertellen hebben?

Iedereen benieuwd!

20-11-2012 om 15:24 geschreven door Marnix