Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Dat Dacht Ik Al
09-12-2005
Van Abumombasi tot Munghodjalabesi had ik de beschikking over een fiets om de savanne over te steken tot aan het oerwoud waar de nederzetting van de Khopjafs lag. Het ging redelijk goed vooruit want het was bergaf. De zon brandde ongenadig op me neer, ik begon er waarempel hallucinaties van te krijgen, mijn hersenen leken wel een pruttelend potje bouillie. Ik zag een neushoorn voor me opdoemen maar voor ik kon stoppen was ik er al doorheen gereden: het was een fata morgana. Even verderop reed ik door een olifant. Vervolgens door een giraf en een troep hyena's. Het moet een grappig gezicht geweest zijn, een pater in lang kleed op een fiets, met wapperende baard door de savanne, want ik hoorde hen lachen. Op een bepaald moment passeer ik een groepje bomen en struikgewas waaruit plots een klein mannetje tevoorschijn sprong: een bosjesmannetje. Ik schrok mij een hoedje! Iets verderop stond zijn vrouw te gluren: zijn takkenwijf. Ik dacht: weer een fata morgana dus ik hou mijn vaart erin. Ik knalde er vlak tegenop want deze was echt en bleef staan: hij dacht dat ik zelf een witte geest was en durfde zich niet bewegen. Nadat ik hem terug op zijn beentjes had gezet en hem en zijn vrouw te hebben gezegend vervolgde ik mijn weg. Dankzij het hoedje dat ik mij geschrokken had ik geen last meer van fatale morgana's en bereikte voorspoeding de nederzetting waar ik de volgende jaren zou doorbrengen: de Khopjafs. Ik ging als eerste naar het dorpshoofd. Dat was wel zo beleefd want die moet je meehebben, de rest volgt dan vanzelf. Ik stapte op hem toe en gaf hem een hand. Geen slap handje maar ook geen knijpende vuist waaruit een te grote voortvarendheid zou kunnen blijken die als te expansief zou kunnen worden geïnterpreteerd. Ik gaf dus geen slap handje dat meteen de vorm aanneemt waarin de ander hem kneedt. Maar ook geen ijzeren handdruk die al te dominant overkwam. Het was een evenwichtige, op deze situatie afgestemde hand, met de juiste portie zelfbewustheid en onafhankelijkheid. Het soort hand dat de status quo van de intermenselijke verhoudingen en de positie van de ander niet in het gedrang brengt. Het soort hand als symbool van de nodige reserve en afstand met daarin toch een zekere inschikkelijkheidssuggestie. Een echt oecumenisch handje. Enfin, we beginnen te praten en te praten, hoewel ik de enige was die iets te zeggen had en na een tijd raken we in gesprek. Heel de tijd had hij geluisterd tot hij plots zelf begon te spreken. En wat meer is: ik kon hem verstaan! Nochtans zag ik geen lekkende tongen boven zijn hoofd. Hij sprak en ik begreep wat hij zei. Want hij sprak Nederlands. Dat bleek hij geleerd te hebben van een pater-scheutist Vincentius uit Retie, bijgenaamd de Kwak-zalver, omdat hij altijd zalfde met een kwam palmwijn. Ik besloot ons gesprek met de volgende woorden: Ik zal uw leidsman zijn, uw herder, jullie zijn mijn schapen, ik heb jullie op het droge. Ik zal een stichtend voorbeeld zijn, want voorbeelden wekken maar God beschikt en al vloeken we niet, we zijn toch gezien. En zelfs als we vloeken zal hij ons toch niet scheef bezien want alle woorden zijn kinderen uit één bed, het alfabet, zodat uw vloek een broeder is van mijn Amen.
De armoede bij de Khopjafs was werkelijk schrijnend. De honger was er van de gezichten af te lezen. Maar de meesten van hen waren analfabeet dus konden ze niet lezen en wisten ze van niks. Om de schrijnende situatie te verhelpen heb ik de mannen een opleiding gegeven tot schrijnwekers. Het waren toch al goede zagemannen. Want het waren vooral de vrouwen die het werk deden. Die vertrokken 's morgens vroeg naar het veld om te planten en te oogsten. De kinderen kregen les in de voormiddag. Daarna mochten ze gaan vissen of rupsen zoeken voor zichzelf. Maar de mannen voerden meestal geen klap uit. De hele dag zaten ze te lachen en te praten met andere mannen. Of wat op hun tamtammetjes te roffelen. Gelukkig had ik een hele koffer met hemden bij me. Die heb ik toen uitgedeeld zodat ze eindelijk eens de handen uit de mouwen konden steken. Waar ze wel fanatiek mee kunnen bezig zijn is voetbal. Alleen qua organisatie trekt het op niks. Iedereen wil de bal hebben en ze dribbelen tot ze hem kwijt zijn. Ge ziet daar ook geen twee ploegen van 11 man, dat zijn daar twee dorpen tegen elkaar. Ik heb nog nooit zoveel volk tegelijk op een voetbalveld gezien. De nederzetting van de Khopjafs lag volledig in het oerwoud. Niets dan oerwoud zover je kon zien en dat was niet ver want het was een ondoordringbaar oerwoud. Slechts één pad liep erdoor waar de zebra's passeerden, dat was het zebrapad.
Piet Punt, schrijvelaar en gelegenheidsdichter, leest voor uit eigen werk.
De koning van Timboektoe die had een grote gulp maar als hij wou zijn broek toe riep hij luid om hulp.
Het zaad was krachtig weldra was ze drachtig.
Margootje lag in haar blootje op een pelsje naast Elsje.
Wat u begrijpt is misschien niet zo bedoeld, als u begrijpt wat ik bedoel...
Gevroren dat het had, gevroren!!! Alles wat in mijn diepvries zat was bevroren.
Hij werd roodgloeiend nadat hij een blauwtje had gelopen.
Sonnet voor Jeannet.
Dit is een sonnet voor teerbeminde Jeannet Zij is mooi van lijf en leden zonder in details te treden
Zij is speciaal voor na het avondmaal dan verkrijgt men de beste resultaten zonder mijn mond voorbij te praten
O mijn bleke roos die ik als geen ander liefkoos 'k zou u gaarne schaken
Maar ik vrees uw moeders kaken Toch zal ik het doen, maan dan in alle stilte morgen, bij de ochtendkilte.
Ik heb een suikertante met diabetes. Ik heb een oom die zit er warmpjes bij, hij woont in Afrika.
Ik kwam onlangs een restaurant binnen en ik zeg tegen de ober: "Ik heb nog 3 euro op zak, wat kunt u mij aanbevelen?" Hij zegt: "Een ander restaurant..."
Als ik zou zeggen wat ik dacht, dan was ik sprakeloos.
Pjotr van Stravoika reed met zijn ouwe troika door de steppe van Stanaslaika Hij bleef plakken in Baloeshka en kreeg toen slaag van zijn Petroeshka
U kunt het zo gek niet bedenken of ik verzin het wel.
Men vroeg mij onlangs: "Drink u uit verveling?" Ik zei: "Neen, uit een glas..."
Voor de all-round denksporter hebben wij een nieuwe uitdaging uitgeknobbeld. Wij kozen deze maand voor de Arabesque Passionata van Johann Sebastiaan Schüldorff om uw brein aan het malen te krijgen. De opgave is simpel: in dit muziekstuk voor trompet en viool, gespeeld door één solist, hebben we ergens een foutje verstopt. Zoek die fout. Een kleine hulp willen we u niet onthouden: de kleine terts in deze sonate is vervangen door Si B-mol waardoor er een ongewone spanning gecreëerd werd tussen een allegrto di molto et con brio en een alledaags adagio sostenuto. We zijn benieuwd wie onze opgave tot een goed einde zal brengen. Sukses!
"Dan zijn we nu beland in de finale, er schiet nog één kandidaat over die alle antwoorden juist had. Neemt u alvast plaats. Lichten uit, spots aan. Gaat u er maar rustig voor zitten. U heeft vijftien seconden tijd om antwoord te geven vanaf het moment dat ik 'nu' zeg. Alles duidelijk? Geen zenuwen? Goed dan, er staat veel op het spel, we spelen voor het miljoen, mag ik stilte in de zaal? Bent u er klaar voor?"
Walter: Wat is een klakhoed? Nu. Kandidaat: Een klakhoed is een hoge hoed met ressorts om hem samen te kunnen klappen. Walter: Gefiliciteerd, dit is juist dames en heren, het antwoord was goed. U wint hiermee alvast een stoomstrijkijzer met een snoer van drie meter en een liter gedistilleerd water. Applaus! Wilt u stoppen of doorgaan? Kandidaat: Ik ga door! Walter: Goed. De volgende vraag: Wie schreef de fabel van "De vos en de raaf"? Nu. Kandidaat: Jean de la Fontaine... Walter: Bravo, weer goed. U wint nu twee stoomstrijkijzers met een snoer van vijf meter en twee liter gedistilleerd water. Verder gaan? Kandidaat: Ik ga verder. Walter: Wat is een onomatopee? Nu! Kandidaat: Een onomatopee, een euh... een klanknabootsing! Walter: Formidabel, dames en heren, alweer raak. U wint nu vier stoomstrijkijzers met een snoer van tien meter en vier liter gedistilleerd water. Geweldig. Gaan we door? Kandidaat: We gaan! Walter: Wat zijn alveolen? Nu. Kandidaat: Dat zijn, euh, verdomme, neen dat is het niet, ik weet het, ... Walter: De tijd loopt... Kandidaat: ...alveolen zijn... de blaasjes in de longen die zorgen voor de uitwisseling van gassen tussen de atmosfeer en de bloedstroom. Walter: Geweldig! Dit is niet te geloven. Mijnheer, u wordt de gelukkige bezitter van acht stoomstrijkijzers met een snoer van twintig meter en acht liter gedistilleerd water. Moet ik het nog vragen? Kandidaat: Verder!!! Walter: Van wie is de volgende uitspraak: "Er is slechts één categorische imperatief. Deze luidt: handel alleen volgens die stelregel waarvan je kunt willen dat het een algemene wet wordt". Nu! Kandidaat: Dat weet ik: Immanuel Kant. Walter: Hoe is het mogelijk? Dit hebben we nog nooit gezien. Dat worden dan twaalf stoomstrijkijzers met een snoer van vijftig meter en twintig liter gedistilleerd water. Geeft u op? Kandidaat: Neen, ik ga door. Walter: Wat is een pluviometer? Nu. Kandidaat: Een toestel om de regenval te meten. Walter: Proficiat! U krijgt nu twintig stoomstrijkijzers met een snoer van honderd meter en vijftig liter gedistilleerd water! Wat wil u? Kandidaat: Even nadenken, ik ga door! Walter: Wat is een mitose? Nu! Kandidaat: Een celdeling waarbij de nieuwe cellen identiek zijn aan de oude... Walter: Is dat uw definitieve antwoord... Kandidaat: Ja. Walter: Dan bent u nu de eigenaar van dertig stoomstrijkijzers met een snoer van tweehonderd meter en honderd liter gedistilleerd water! Applaus dames en heren. Ik durf het haast niet vragen, maar... wat doet u? Kandidaat: Doorgaan! Walter: Wat is een Papiniaanse pot? Nu. Kandidaat: Een wat? Walter: Een Papiniaanse pot. De tijd tikt.... een Papiniaanse pot is... Kandidaat: Ik weet het niet... Walter: Nog vijf sekonden... Kandidaat: Verdomme. Walter: Nog vier... Kandidaat: Miljaarde... Walter: Nog drie... het kan nog... Kandidaat: Ik weet het... Walter: Nog twee... Kandidaat: ...niet! Walter: Eén sekonde. Kandidaat: Noppes! Walter: De tijd is om. Helaas! Driewerf helaas! Hoe spijtig maar jammer. Daar gaan al de prijzen. Geen miljoen. We hadden het graag weggegeven. Maar u kent het spelletje, zo zijn de regels en zo moet het gespeeld worden. Maar we laten u niet met lege handen naar huis gaan, mijnheer. U krijgt van ons als troostprijs toch nog een stoomstrijkijzer met een snoer van vijfhonderd meter en twee liter gedistilleerd water. Kandidaat: 't Was maar een spelletje. Walter: Fijn dat u het zo sportief opvat! Dit was het dan voor vanavond dames en heren, graag tot een volgende keer voor een nieuwe aflevering van "Wie wordt euromiljonair?"
Niet zo lang geleden heb ik in een tweedehands boekenwinkeltje een boekje gekocht. Een boekje dat ik niet ongekocht kon laten. De titel luidde: "Bereken zelf uw IQ". Iedereen wil wel eens weten hoe slim hij nu eigenlijk is en dan is zo'n boekje een handige manier om daar achter te komen. Het voordeel is dat we dan aan iemand die niet gelooft dat we zo verstandig zijn, kunnen zeggen: ik heb een IQ van 142. Nu, dat van die 142 kan ik nog niet formeel bevestigen, want bij de ene test scoorde ik 87 en bij een andere 129, vooral dan als ik achter in het boekje naar de juiste oplossingen was gaan kijken. Bovendien is het zo dat mijn IQ nogal schommelt in de loop van de dag en vooral na elf uur 's avonds. Heel betrouwbaar is zo'n boekje dus niet en het vaststellen zou dus best onder toezicht gebeuren. Maar om er nu voor naar een psycholoog te gaan heb ik er ook weer niet voor over. Stel dat die kerel mij na afloop zegt: "U bent het best geschikt voor het beroep van huishoudregentes of het vak van loodgieter beantwoordt het best aan uw verborgen talenten. Dan staat ge daar met uw Grieks-Romeinse humaniora. "Ken uzelf", moet een oude filosoof ooit eens gezegd hebben en met die raad in het achterhoofd (of het voorhoofd, ik weet niet precies in welke hersenkwab mijn geheugen zit) lees ik regelmatig wetenschappelijke lektuur. Zo heb ik pas een medisch handboekje gelezen waaruit ik vooral onthouden heb dat de gemiddelde mens voor ongeveer 70 % uit water bestaat. Bij zwaarlijvige mensen bestaat circa 50 % van het lichaamsgewicht uit water, bij slanke mensen zoals ik zelf ligt dat meer in de buurt van de 70 %. Het lichaam van een gemiddelde man bevat iets meer dan 40 liter water en zomaar eventjes 99 % van de moleculen in het lichaam bestaan uit water. Daat sta je toch even van te kijken. Sindsdien bekijk ik mezelf en mijn medemens met totaal andere ogen. Als ik 's avonds in mijn welschapen glorie voor de spiegel sta, bezie ik me van top tot teen en denk dan: mijn beste kerel, ge bestaat voor bijna drievierde uit water. Dan heb ik lust om te janken. Dat is dan toch al wat water minder. En dan mijn medemens: watertorens zijn we. Nat van onder tot boven. Wij zouden niet naar dokters moeten gaan maar naar waterbouwkundigen, niet naar psychiaters maar kikvorsmannen. Wanneer we met iemand praten zitten we aan de rand van een zwembad. Wij babbelen niet, wij kabbelen. Wij denken niet, wij klotsen. Ik heb nu meer waardering voor de dronkaards die gedreven worden door het nobele ideaal zoveel mogelijk wijn of bier in hun water te doen. Vroeger dacht ik van de mensen: dat is een fijne gast, dat is een leuke griet, dat is een aardige heer, dat is een mooie meid. Nu kan ik alleen nog maar denken: wat een karaf, wat een mooie vaas, hier een gieter,daar een veldfles, ginder een echte emmer, en daar een heus wijwatervat. Stel u voor dat we allemaal zouden leeglopen. De aarde zou overstromen. Wat blijft er nog van de liefde over? Ge houdt de mooiste vrouw van de wereld in uw armen en de ge denkt dat ge gelukkig zijt, maar als ge goed luistert hoort ge haar alleen maar klotsen, in eindeloze deining. Ik geef toe, er zijn mooie deiningen, er zijn er met een aantrekkelijke branding, met een overtuigende golfslag en met opgezweepte stormen. Maar het is niet meer hetzelfde. Ik kan de mensen niet meer horen praten. Rond mij is er alleen nog universeel gegorgel en geklots. Wat zijn we nog met ons intelligentie-quotiënt? Het is meer een intelligentie-klotsiënt.
-Wat lees je daar, honnepon van me? - Och, een wetenschappelijk tijdschrift, over schysica. - Gossie, wat ben je toch slim hé, duifje van me. - Ach, niet overdrijven, ik ben maar tot mijn 25 naar school geweest. - Over wat gaat het, slimmerd van me? - Zoenen. - Kussen? - Neen, zoenen, het staat hier. - En wat zeggen ze, mijn peperkoekje. - Een dokter in de artsenij heeft het zoenen bestudeerd, geloof ik. - Toch geen gnikoloog zeker, beertje van me? - Zou wel eens kunnen. "Over lippen en de kunst van het zoenen" staat er. - Lees eens voor, fileetje van me. - Nou. Een zoen brengt een hele scheikundige uitwisseling op gang. Die dokter berekende dat een tongzoen het volgende overbrengt: 9 milligram water, 0,7 mg eiwit, 0,18 mg organische stoffen, 0,71 mg vetstoffen, 0,45 mg zout en 250 bacteriën. - Gossiemenou, dat is een heel voedselpakket, hé fluimpje van me! - Dat mag je wel stellen, als ik het zo lees, is zoenen eten en drinken tegelijk. - Ja hé, lief zwijntje van me. - Zou er iets op TV zijn vanavond? - Ik heb anders wel zin in wat anders hoor, poezeltje schattebout. - Toch niet naar Theo en Mariëtte hé, daar zijn we pas geweest en die kunnen zo zàgen... - Ik denk aan iets hélemaal anders, engeltje darling... - Wat dan? - Je mag drie maal raden, oogappeltje van me. - Pfoe, ik geef het op, wat is het? - Kus me, spiertje van me. - Wat???? - Kus me, kus me, kus me, geile pepermolen van me. - Ben je gek zeg, we hebben net gegéten! Ik zit vol!
Dhr. S, die om begrijpelijke redenen anoniem wenst te blijven, stuurde ons de blauwdruk van een kompakt boekje, door hemzelf geschreven. Dit werkje draagt de vermelding: "Nuttige tips voor mensen die werk willen maken van het niets-doen". Wij willen jullie enige van die tips niet onthouden. Je weet maar nooit waar het goed voor is. Ziehier dan. "Je moet laten doorschijnen dat je het druk hebt. Druk bezette mensen worden minder lastig gevallen. Ik leerde stilaan de kunst om een dynamische sfeer rond mij te scheppen, terwijl ik in feite geen bal uitstak. Blijf dus nooit te lang op eenzelfde plaats. Een dynamisch iemand wordt gekenmerkt door dynamiek, door verplaatsing. Loop regelmatig met formulier P door verschillende bureaus, gangen en liften. Als je een lift neemt, ga dan als het kan een verdieping te hoog of te laag. Dan kan je nog eens terugkeren. De beste plaats voor je bureau is een hoek, liefst met je rug naar de muur. "Een kamertje alleen", hoor ik de leek zeggen. Mis. Als je alleen bent, ziet niemand dat je bezig bent en 'bezig zijn', dat is juist de clou. Als je dan terugkomt van je loopje met formulier P (dat notabene attest Z had moeten zijn, zodat je eventueel nog eens kunt...), begin je een fiktief verslag te typen. Je bergt dit op in mapje A en haalt uit mapje B een paar papieren die je nakijkt, volstempelt en ofwel verscheurt, ofwel klasseert in mapje C. Mapje B en C bevatten de papieren uit mapje A die je na een dag overhevelt. Vergeet trouwens niet er een paar copies van te maken. Tussendoor draai je nog een paar keer je eigen telefoonnummer, als er niemand thuis is en dus niemand kan opnemen. Stapeltjes. Zonder stapeltjes ben je gezien. Een collega van me heb ik het zien proberen, maar toen werd hij bevorderd en moest ie wérken, echt werken. Ik weet wel beter. Je kiest gewoon een aantal trefwoorden zoals: "nog te doen", "in onderzoek", "afwachten", "klasseren", "doorverwijzen" enzovoort. De dossiers die je in handen krijgt klasseer je bij een item. Het spreekt vanzelf dat je regelmatig dossiers van item verandert. De kunst is om voldoende doorstroming te waarborgen. Binnenkomende zaken mogen niet te lang rondslingeren, dat maakt geen nette indruk. Opsplitsen. Klasseren bij een stapeltje en wisselen. Er zullen ook dossiers moeten verdwijnen, anders wordt het uiteindelijk onoverzichtelijk. Het meest aangewezen middel is doorverwijzen. Je verwijst gewoon door. Maar niet meteen uiteraard. Een dossier hoort minstens een week of wat de diverse stapeltjes te passeren alvorens terecht te komen bij het item "doorverwijzing". Zorg altijd dat er voldoende nieuwelingen zijn in je buurt. Zij zijn het best geschikt om het werk dat er toch is, te laten doen. Het spreekt ook voor zich dat je wat tijd vrijmaakt voor het toilet en de lunch. Een zakenlunch doet het trouwens tegenwoordig erg goed. Een kollegiaal praatje mag je niet verwaarlozen. Men acht je ook nog méns! Doe nooit te lang hetzelfde achtereen. Breng beweging in de zaak, variatie... Ga ook eens op zoek naar het formulier F-bis waarvan je weet dat het niet bestaat, maar dat je beslist nodig hebt. Of naar een niet bestaand dossier. Je kunt een fichseysteem aanleggen. Hetzelfde dossier driemaal op de fiche: volgens naam, volgens nummer en volgens adres bijvoorbeeld. Je zult versteld staan hoelang je ermee bezig bent, en je weet: ondertussen doe je in feite geen klap en daar gaat het om. Wat dacht je van tabellen? Die gaan er ook goed in. Grafieken, schema's... het verkoopt als zoete broodjes en je bent bézig. Jamaar, zul je misschien opwerpen, dat is toch ook werken? Je moet inderdaad de inspanning doen om dit allemaal te verwezenlijken, maar wie eenmaal de smaak te pakken heeft, zal met des te meer energie middelen bedenken om zich "te drukken". Het wordt een sport: om ter minst. Of werkt u soms wél graag?
- Hé Bertje, ik heb gehoord dat jij meewerkt aan een tijdschrift? - Dat wil zo gebeuren ja. - Leg eens uit, hoe is dat zo plots gekomen? - Dat is gegroeid eigenlijk, vanuit enkele jonge mensen met een andere kijk op de dingen. - Leuk. Jullie denken dus anders? - Ja, vooral breed. - Jullie zijn breeddenkend? - Precies. En we richten ons op algemeen maatschappelijke belangen. - Zo. Maar er zijn toch al zoveel van die tijdschriften... - Maar niet zoals het onze. - Wat is het verschil? - Wij denken niet alleen breed maar ook positief én relativerend. - Wat toevallig. - Hoe bedoel je? - Ik werk ook mee aan een tijdschrift. - Toch niet in een ploeg jonge mensen met een andere kijk op de dingen? - Hoe raad je het? - En jullie denken uiteraard anders! - Ja, voornamelijk breed, wij denken in de breedte. - En jullie richten je... - ... op algemeen maatschappelijke belangen. - Ik had het kunnen weten. - En we zijn positief én relativerend. - Nog iets misschien? - Met de nadruk op onzin. - Dat dacht ik al. - Aha, je kent ons dus?
Er was eens, in vervlogen tijde Een ridder moedig als geen twijde Hij was zo krachtig als een beul En woonde in een groot kasteul Met vijftig strijders, hele ruwe En zocht een vrouw om mee te truwen Hij was verzot op steektoernooien Van 's ochtends vroeg bij 't hanekrooien Tot 's avonds laat toog ten hij strijde Hij had het land aan pais en vreide Nu wilde het dat in die dagen Veel ridders naar de bergen tagen Omdat daar, volgens de berichten Een maagd in enen kerker zichtte Die daar werd bewaakt door een draak De ridder riep: "Dan ga ik aak! Wilt goed op mijn kasteel hier passen Want ik ga deze maagd verlassen!" Dus bij het krieken van de morgen Toog onze ridder naar de borgen En eensklaps stond hij voor de draak Maar dit bracht hem niet van straak Hij greep zijn zwaard, wou het ondier doden Toen plotseling kreeg hij medeloden De draak was hierdoor zeer ontroerd Nam met verstikte stem het woerd En sprak met tranen in zijn baard: "Doe maar een wens, hij wordt verhaard!" De ridder sprak daarop verheugd "Ik wens de vrijheid van de meugd die gij hier opgesloten houdt!" De draak zei: "Goed, maar luister goud! Maak eerst een vers op jullie samen!" Hij kreeg haar nooit.... Hij kon niet ramen.
Ik nam onlangs de trein naar Gent en kwam te zitten tegenover een meneer die een krant zat te lezen. Op een bepaald moment vraagt hij "Heeft u misschien Het Laatste Nieuws gelezen?" Ik zeg ja. "Oh, heeft u dan eventueel de Gazet van Antwerpen gelezen?" Ik zeg ja, heb ik ook gelezen. "Oh, het Belang van Limburg dan, heeft u die gelezen?" Ik zeg ja natuurlijk want ik ben Limburger. "De Standaard, hebt u die dan gelezen?" Jawel zeg ik, die is dagelijkse kost. "Heb u dan desgevallend De Morgen gelezen?" Vanmorgen nog zeg ik. "Het Nieuwsblad dan, heeft u dat gelezen?" Neen", zeg ik, "daar heb ik de tijd nog niet voor gehad..." "Ah, meneer is niet zo'n krantelezer?"
Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen. Dus als ik niet voor ezel wil doorgaan moet ik mij tweemaal aan dezelfde steen stoten. Maar dan ben ik wel een uilskuiken...
U zult deze week vergeefs zoeken en speuren naar enig artikel op deze bladzij want wij gaan genieten van een week kersvakantie. U kunt natuurlijk nog altijd in de vorige weken grasduinen in het archief. Na 1 januari zijn wij opnieuw van de partitie. Onze lezers wensen wij bij deze een van hartelijke proficiat dat zij 2005 hebben overleefd. Om het nieuwe jaar draaglijker te maken zullen wij ons onverdroten verder inzetten om ons perfekt gevoel voor onzin te vertalen in zo mogelijk aangenaam leesvoer en ludieke teksten en dito illustraties.
Een vader zit aan zijn bureau in zijn studeerkamer als er op de deur wordt geklopt. Na wat gemorrel aan de klink vliegt de deur plots open en zijn zoon tuimelt halverwege de kamer binnen.
Zoon: Hoi paps, eh, de deur schijnt te klemmen... Vader: Ja, ik had er een spie onder gestoken. Zoon: Ha, vandaar. Dat wist ik natuurlijk niet. Vader: Kon je ook niet weten. Ik heb er niets van gezegd. Zoon: Dat verklaart natuurlijk waarom de deur niet open wou. Vader: Precies. Zoon: Waarom eigenlijk? Vader: Waarom wat eigenlijk? Zoon: Waarom zat er een spie onder de deur? Vader: Om ze te laten klemmen. Zoon: Waarom moest de deur dan klemmen? Vader: Om iemand buiten te houden. Zoon: Maar moeder zei dat je mij wou spreken... Vader: Dat klopt. Zoon: In deze kamer. Vader: Dat klopt ook. Zoon: Met een spie onder de deur... Vader: Mmm. Zoon: Langs de binnenkant. Vader: Exactemundo. Zoon: (krabt zich in het haar en haalt dan zijn schouders op) Vader: Een ogenblikje. (probeert een schuif van zijn bureau open te trekken maar lukt hier schijnbaar niet in) Vermaledijde schuif, ik krijg ze niet open. Ik vraag mij af.... wil jij misschien even proberen, je hebt ten slotte ook de deur opengekregen... Zoon: (loopt om de bureau heen en trekt gewoon de schuif open alsof het niets is) Vader: Ik wist het, ik wist het. Het is dus waar, alles wat ze gezegd hebben is waar. Zoon: Wie, wat, waar? Vader: Zoon, het is tijd dat je weet wie je bent. Zoon: Ik weet wie ik ben. Vader: Daar zou je van staan kijken jongen. Zoon: Ik ben Wim Vander Stechelen. Vader: Was het maar waar, doch helaas. Je moet namelijk weten dat je moeder geen kinderen kan krijgen, zo onvruchtbaar als de Gobi-woestijn, en wat mijn zaad betreft, dat is ook knap waardeloos. Zoon: Dus... Vader: Dus wij kunnen geen kinderen krijgen, wij hebben nooit een kind gehad. Van onszelf. Zoon: En ik dan? Vader: Je moeder wou beslist een kind dus hebben we besloten tot adoptie. Zoon: Ik ben dus geadopteerd? Vader: Precies. We hebben er lang achter gezocht maar uiteindelijk hebben we je gevonden in een klein weeshuis dat net zijn deuren had geopend in Zichem-Zussen-Bolder. Jij was de eerste. Zoon: Hebben ze gezegd wie mijn echte ouders waren? Vader: Tja, eerst zeiden ze dat je ouders verongelukt waren vlak na je geboorte. Maar dat bleek dus een leugen te zijn. Zoon: Hoezo? Vader: Op je zevende verjaardag kwam hier een onbekende man aanbellen. Hij zei dat hij Merlijn heette of zoiets. Hij nam een zilveren briefopener vanonder zijn mantel en legde hem in deze schuif, die je net geopend hebt. Hij schoof de schuif dicht en ze is sindsdien niet meer open geweest. Ik kreeg ze nooit open. Hij zei dat alleen de Uitverkorene deze schuif zou kunnen openen. De Uitverkorene, zoon. Jij bent de Uitverkorene. Jij hebt de schuif geopend! Zoon: Ik? Vader: Precies. En dit (neemt de zilveren briefopener uit de schuif en legt hem eerbiedig op tafel), dit is Excrementor, de wreker. Het wapen van de Uitverkorene. Morgen is het je drieendertigste verjaardag en op die dag moet je de wijde wereld intrekken met Excrementor, op zoek naar Bollsontherocks, de Vernietiger, de Donkere Vorst. Het beest. Dat was wat hij zei, toen en daar. En die woorden moest ik je overbrengen op de vooravond van je drieendertigste verjaardag, zoon. Zoon: Jezus! Vader: En ook nog dat de Donkere Vorst zou toeslaan na de vierde volle maan als Venus in het tweede kwadrant staat van het zevende Huis van het teken van de Boogschutter. Duisternis zal dan over onze wereld neerdalen en er zal geween zijn en tandengeknars. Zo staat het geschreven in de runen van Siggurhult, en zo zal het zijn. Alleen de Uitverkorene kan hem stoppen en alleen Excrementor is in staat zijn pantser te doorboren. Zoon: Ik wist het. Ik wist het! Ik heb altijd al het gevoel gehad dat er méér was! Vader: Precies. De deur was een test, mijn zoon. Begrijp je? Een test, ik moest weten of je door die deur zou komen. Het is je gelukt! En toen die schuif... hier zijn geen woorden voor. Hier ligt je bestemming zoon. Zoon: Waar vind ik dit beest, deze Bollsontherocks? Vader: Hij schijnt zich op te houden in Erps-Kwerps. Zoon: De vileine schurk. Vader: Je moet ernaar toe zoon. Maar verrassing is de sleutel tot sukses. Geheimhouding van levensbelang. We mogen hem niet alarmeren. Als hij zou weten dat je achter hem aan zit zou hij de Demonen van Strumphelfilgheim op je af sturen, en daar wil je niet mee te maken hebben, geloof me. Je moet je verbergen, je tijd afwachten, je moet opgaan in de massa, deel uitmaken van de plaatselijke gemeenschap. Huur een huisje in een rustige straat, vindt een baantje in de melkfabriek. Wacht je tijd af. Zoon: Goed, dat doe ik. Maar hoe zal ik de Donkere Vorst herkennen? Vader: Ha, dat kan alleen Flutselstrachern, de Wijze, je vertellen. Zoon: Flutselstrachern, dat moet ik onthouden... Vader: Precies. Na zes tot twaalf maanden, wanneer je volledig geïntegreerd zijt in de gemeenschap van Erps-Kwerps zal Merlijn weer naar je toe komen en hij zal je zeggen waar jeFlutselstrachern zult kunnen vinden. En dan, mijn zoon, hangt het van jou af... Zoon: Hoera! Vader: Goed, neem Excrementor de Wreker mee en draag er goed zorg voor. En ga nu even je handen wassen want we gaan zo meteen eten. Zoon: Ja vader. Vader: Ga, mijn zoon. Zoon: (loopt met opgeheven hoofd door de deur als hij bijna tegen zijn moeder opbotst die net binnenkomt en stormt naar de badkamer) Moeder: En? Vader: Ik denk dat hij erin trapt. Moeder: Het werd tijd. Vader: Eindelijk krijgen we die nietsnut de deur uit om zijn eigen kostje te verdienen. Hij heeft lang genoeg op ons kap geleefd. Moeder: Ha ge weet het.
Robert zit in zijn kantoor achter zijn bureau te wachten. Er klinkt een klop op de deur en Kevin komt binnen.
Robert: Aha, Kevin, goed dat je even binnenspringt. Kevin: Geen probleem, Robert. Robert: Prima, prima. Je hebt dus mijn berichtje ontvangen? Kevin: Waarin je me vraagt om even langs te komen? Robert: Geen ander Kevin. Kevin: Jawel, heb ik vanmorgen ontvangen. Robert: Geweldig. Kevin: Ik veronderstel dat je mijn berichtje ook ontvangen hebt? Robert: Weet ik niets van. Welk bericht? Kevin: Is niet zo belangrijk, gewoon om te zeggen dat ik zou langskomen. Robert: Juist ja, zal nog wel bij Monica liggen in het bakje doorsturen. Kevin: Okidoki. Hoe is het met Monica trouwens? Robert: Met Monica? Daar vraag je me wat.. Wacht even... (drukt op de intercom) Monica? Monica: Ja baas. Robert: Hoe is het met jou Monica? Monica: Goed. Robert: Met Monica is het goed Kevin. Kevin: Geweldig. Ze zag er trouwens fantastisch uit toen ik haar daarnet passeerde. Robert: Ter zake. Kevin, ik wou even een paar dingetjes doornemen. Je bent nu zo ongeveer een jaar of drie bij onze firma, niet? Kevin: Neen. Zeven. Robert: Toe maar, zeven jaar al. Goed dan houden we het op zeven. Eh, hoe zou je je funktie hier willen omschrijven? Kevin: Ik zou zeggen personeelsmanager. Robert: En een personeelsmanager staat in voor... licht me even bij wil je? Kevin: Aanwerving en ontslag van het personeel. Robert: Aanwerving en ontslag. Interessant. Moet best lastig zijn, ontslag, ontslaan? Kevin: Yup, daarom heb ik ook die kursussen gegeven aan het hogere kaderpersoneel. Robert: Precies. Fantastisch werk Kevin. Ze weten nu hoe ze moeten ontslaan, afdanken, buitenkegelen, aan de deur zetten, ze de zak geven, de laan uitsturen... Ik had graag even je advies gehad Kevin. Kevin: Steek van wal Robert. Robert: Laten we veronderstellen dat ik iemand wil ontslaan... Kevin: Wel, dan adviseer ik openheid en direktheid. Robert: Openheid en direktheid, met c of met k? Kevin: Maakt niet uit voor het resultaat. Overloop even vlug hun carrière, hoe lang ze al in dienst zijn... Robert: Heb ik gedaan... Kevin: En vertel ze dan, op de man af dat ze d'eruit vliegen. Robert: Zomaar? Kevin: Zomaar, recht voor zijn raap. Robert: Dus, bijvoorbeeld: "Kevin, je bent ontslagen", zoiets. Kevin: Dat is het, niet meer, niet minder. Robert: Kevin, je bent ontslagen. Kevin: Precies, dat is het. To the point. Robert: Goed. Euh, ... Kevin? Kevin: Yup. Robert: Je bent ontslagen. Kevin: Je hebt de toon te pakken. Robert: Goed. Kevin, je wordt nu ontslagen. Kevin: Je hoeft het maar één keer te zeggen... Robert: Ik moet het dus niet herhalen? Kevin: Liever niet. Robert: Dus als ik zeg: "Kevin, je bent ontslagen", dan zou je opstaan en het gebouw gewoon verlaten? Kevin: Soms. Robert: Soms? Kevin: Ja, soms barsten ze in tranen uit en smeken om terug aangenomen te worden. Robert: Lieve deugd, dat kunnen we echt niet hebben. Kevin: Ik weet het. Maar andere keren gaan ze gewoon gelaten en rustig de deur uit. Robert: Daar had ik meer op gehoopt, eerlijk gezegd. Kevin: Hangt van persoon tot persoon af, moet ik zeggen, moeilijk te voorspellen. Robert: Hoe zit het met jou? Kevin: Mij? Robert: Ben je een griener of meer een gelaten depressivo? Kevin: Is moeilijk te zeggen voor je er echt voor staat.... Robert: Kevin? Kevin: Ja Robert? Robert: Je bent ontslagen. Kevin: Geweldig! Robert: Je bent ontslagen. Kevin: Nee nee, één keer is genoeg... Robert: Goed, maar als die persoon die je wilt ontslaan het niet doorheeft? Kevin: Dat komt voor.. Robert: Is het? Kevin: Dan moet je ze ernstig en recht in de ogen kijken en het zeggen. Robert: Juist. Kevin: kijk eens diep in mijn ogen... Kevin: Ik kijk Robert... Robert: Kevin, je bent... Kevin: Ik ben... Robert: ...ontslagen! Kevin: Proficiat, je hebt het nu helemaal te pakken, het is perfekt. Robert: Goed dan. Bedankt. Kevin: Was dat alles? Robert: Neen, er is nog iets. Ik ondervind de grootste problemen om iemand te ontslaan. Ik heb je instrukties volledig opgevolgd, open, direkt, diep in de ogen kijken.... Kevin: En toch wil het niet lukken...? Goed dan, weet je wat, geef me zijn naam en afdeling en ik zal dat varkentje wel even voor je wassen. Robert: Zou je dat willen doen Kevin? Dat zou een grote last van mijn schouders nemen. Ten slotte ben jij de expert. Kevin: Daar ben ik voor. Geef op. Robert: Hier heb je zijn dossier. En stuur hem definitief de laan uit wil je? Kevin: Tot later dan. Robert: Misschien Kevin, misschien ook niet ...
Een oude winkelier lag op sterven. Zijn magere, klamme hand gleef over het laken naar de hand van zijn vrouw, zijn lippen bewogen zich alsof hij nog iets wou zeggen. Zijn vrouw boog zich over hem heen om beter te kunnen luisteren. "Is Emma hier?" vroeg hij. "Ja schat, hier ben ik" sprak zijn vrouw. "Is Jacobus hier?" "Ja, die is ook hier." "Is Aldegonde hier?" "Ja, die is er ook." "Is Fonske hier?" "Ja, Fonske is er ook." "Is Sam hier?" "Ja" "En Thelma?" "Ja" "En Benjamin?" "Ook" "Zijn ze allemaal hier?" "Ja schat, ze zijn er allemaal." "Maar wie past er dan op de winkel verdorie?"
Aanhoort het noodlot fel en wreed van een kind dat op zijn nagels beet een kind dat met zijn eigen tanden tot zijn schade en zijn schande stukjes van zichzelf opat en in zijn onverstand vergat dat als die eerste hapjes smaken men aan zichzelf verslaafd kan raken Zo vergaat het menig kind dat zichzelf lekker vindt ook dit kind uit dit verhaal genoot zo van zijn eigen maal dat het verder alle dagen in extase door bleef knagen Reeds was het kwaad niet meer te stoppen en kloof ie op zijn vingertoppen en zette weldra ook zijn tanden in de stompjes van zijn handen en tot ontzetting van zijn ouders in zijn bovenarm en schouders Voldaan keek hij toen in 't rond en sprak met overvolle mond ik vind mezelf als u 't wilt weten gewoon een kind om op te vreten en hief alweer een been omhoog en knabbelde aan zijn eksteroog Men hoorde hem wraakzuchtig smakken op de pezen van zijn hakken men zag hem zalig d'ogen sluiten toen hij beet kreeg in zijn kuiten reikhalzend happen naar zijn dij helaas hij kon er niet meer bij en is zienderogen afgenomen van de honger omgekomen.
